O niezgodności z prawem planu miejscowego nie rozstrzyga brak określenia minimalnych lub maksymalnych szerokości frontów działek, ich powierzchni oraz kąta położenia granic działek w stosunku do pasa drogowego dla obszarów, które to działki w planie miejscowym nie zostały wskazane jako wymagające przeprowadzenia scaleń i podziałów nieruchomości (art. 15 ust. 3 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym .


Rada miejska podjęła uchwałę dotyczącą zmiany fragmentu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego miasta, w zakresie rozszerzenia funkcji terenu zabudowy usługowej o funkcję sportu i rekreacji. Uchwała została podjęta po stwierdzeniu jej zgodności z obowiązującym studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta.

Wojewoda wniósł o stwierdzenie nieważności uchwały jako podjętej z naruszeniem art. 15 ust. 2 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym . Uzasadniając ten zarzut skargi organ nadzoru wskazał, że przedmiotowa uchwała pozbawiona jest elementów obligatoryjnych jakie powinien zawierać plan miejscowy, co stanowi przesłankę stwierdzenia jej nieważności. Zdaniem wojewody w planie miejscowym określa się obowiązkowo m.in. szczegółowe zasady i warunki scalania i podziału nieruchomości objętych planem miejscowym. Tymczasem w kwestionowanej uchwale wskazano jedynie, że "na terenie objętym planem dopuszcza się scalanie i podział nieruchomości, bądź wyłącznie podział; wszelkie działania w tym zakresie winny być dokonywane z uwzględnieniem przepisów odrębnych". Zdaniem wojewody taki zapis dowodzi, że rada miejska w zasadzie nie określiła w tej uchwale żadnych szczegółowych parametrów nieruchomości podlegających podziałowi i scalaniu. Wojewoda dodał także, że przepis art. 15 ust. 2 stanowi normę o charakterze iuris cogentis zawierającą zamknięty katalog problemów wymagających uregulowania w akcie prawa miejscowego, jakim jest plan miejscowy. Tym samym niespełnienie wymogów przywołanego przepisu skutkuje zawsze bezwzględną nieważnością uchwały.

W odpowiedzi na skargę rada miejska wniosła o jej oddalenie. W ocenie rady na etapie uchwalania planu była ona związana granicami wyznaczonymi ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym  mogła jednak, w granicach ustawowego upoważnienia zawartego w art. 15 tej ustawy, samodzielnie określić treść regulacji objętej planem. Dokonując takich ustaleń musiała ona wziąć także pod uwagę istniejące na danym terenie okoliczności faktyczne. Odnosząc się do podstawowego zarzutu skargi związanego z ogólnością zapisów dotyczących działek uzyskiwanych w wyniku scalenia i podziałów nieruchomości rada wskazała, że zamieszczone w planie zapisy określające zasady scalania i podziału winny stanowić jedynie wytyczne dla geodety i organu wydającego decyzje zatwierdzającą podział nieruchomości. Wytyczne te powinny zachować indywidualnie określony zakres ogólności, bowiem w przypadku zbyt daleko idącej konkretyzacji istnieje niebezpieczeństwo uniemożliwiające faktyczne wykonanie danego zapisu.

WSA dokonując oceny zarzutu naruszenia art. 15 ust. 2 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym , nie podzielił powołanego w skardze stanowiska, zgodnie z którym plan miejscowy powinien zawsze zawierać szczegółowe ustalenia dotyczące zasad i warunków scalania i podziału nieruchomości. Ustalenia dotyczące parametrów działek uzyskiwanych w wyniku scalania i podziału nieruchomości, o jakich jest mowa w art. 15 ust. 2 pkt 8 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz w § 4 pkt 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587) organ uchwałodawczy gminy zamieszcza bowiem obowiązkowo jedynie dla obszarów, które w planie miejscowym zostały przewidziane do scalenia i podziałów. O niezgodności z prawem planu miejscowego nie rozstrzyga brak określenia minimalnych lub maksymalnych szerokości frontów działek, ich powierzchni oraz określenie kąta położenia granic działek w stosunku do pasa drogowego dla obszarów, które to działki w planie miejscowym nie zostały wskazane jako wymagające przeprowadzenia scaleń i podziałów nieruchomości (art. 15 ust. 3 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym ). WSA zwrócił uwagę na stanowisko doktryny, zgodnie z którym plan miejscowy zawiera obligatoryjne ustalenia, o których mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym , "jeśli w terenie powstają okoliczności faktyczne uzasadniające dokonanie takich ustaleń. Jeżeli natomiast stan faktyczny obszaru objętego planem nie daje podstaw do zamieszczenia w planie ustaleń wymienionych w art. 15 ust. 2 - brak takich ustaleń w planie nie może stanowić o jego niezgodności z prawem".

 

Przydatne materiały:
 Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.)
Rpzorządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587)