Nie można różnicować stawki podatku od nieruchomości ze względu na kryterium podmiotowe (I SA/Gl 603/11)

Przedsiębiorca, prowadzący działalność na terenie danej jednostki samorządu terytorialnego, posiada legitymację procesową wynikającą z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. Nr 142, poz. 1591 z 2001 r. ) do wystąpienia ze skargą do sądu administracyjnego, w sytuacji, gdy określając wysokość stawek podatku od nieruchomości rada gminy różnicuje je z uwzględnieniem kryterium podmiotowego.

"Interes prawny" w takim przypadku wynika z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej ( Dz. U. z dnia 16 lipca 1997 r. ) w zw. z art. 6 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie prowadzenia działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 220, poz. 1447 z 2010 r. z późn. zm. ), zgodnie z którym "Podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego na równych prawach, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa". Przepis ten gwarantuje "równe prawa" w wykonywaniu działalności gospodarczej, których niezbędnym elementem - w ocenie Sądu - jest uprawnienie do równych stawek podatkowych, w odniesieniu do takich samych przedmiotów opodatkowania.

Rada miasta uchwaliła roczne stawki podatku od nieruchomości obowiązujące na terenie miasta. Stawki dotyczyły budowli linii elektroenergetycznych, gazowniczych, ciepła, paliw i wody oraz budowli służących odprowadzeniu ścieków. Rada miasta wprowadziła różne stawki dla osób prawnych, w których sama posiadała co najmniej połowę akcji lub udziałów, oraz pozostałych spółek handlowych. Ustaliła stawki – odpowiednio – na 1,1% wartości budowli oraz w wysokości 2%.
Spółka, która została obciążona wyższym podatkiem, działając na podstawie art. 101 ust 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (Dz. U. Nr 142 poz. 1591 z 2011 r. ) wezwała radę miasta do zaprzestania naruszania interesu prawnego, poprzez wprowadzenie zróżnicowania stawek podatku od nieruchomości, uzależnionego od cechy podmiotowej podatnika.

WSA rozpatrując skargę spółki stwierdził, iż rada miasta różnicując stawkę od budowli, w odniesieniu do podmiotów, w których miasto posiada udziały lub akcje, bądź też nie posiada w zakresie takich samych przedmiotów opodatkowania, naruszyła wyrażone w art. 6 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej uprawnienie skarżącej spółki do równego traktowania, a tym samym naruszyła jej uprawnienie do "równego i sprawiedliwego" obciążenia publiczno-prawnego, jakim jest podatek od nieruchomości. Zwiększone obciążenie podatkowe – w stosunku do spółki gminnej o tym samym przedmiocie działania o bez mała o 90% ( 1,1% - 2%) – niewątpliwie mogło mieć wpływ na np. cenę wody, a w konsekwencji na ilość odbiorców itp. W ocenie Sądu, taka regulacja narusza prawnie chronione uprawnienie spółki do wykonywania działalności "na równych prawach", a tym samych daje jej legitymację do wystąpienia ze skargą ze względu na naruszenie jego interesu prawnego, w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym ( Dz. U. Nr 142, poz. 1591 z 2001 r. ). Zatem przedsiębiorca, prowadzący działalność na terenie danej jednostki samorządu terytorialnego, posiada legitymację procesową wynikającą z art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym ( Dz. U. Nr 142, poz. 1591 z 2011 r. ) do wystąpienia – po wezwaniu rady gminy do usunięcia naruszenia interesu prawnego – ze skargą do sądu administracyjnego, w sytuacji, gdy określając wysokość stawek podatku od nieruchomości rada gminy różnicuje je z uwzględnieniem kryterium podmiotowego. "Interes prawny" w takim przypadku wynika z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z dnia 16 lipca 1997 r. ) w zw. z art. 6 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie prowadzenia działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 220, poz. 1447 z 2010 r. z późn. zm. ), zgodnie z którym podejmowanie, wykonywanie i zakończenie działalności gospodarczej jest wolne dla każdego na równych prawach, z zachowaniem warunków określonych przepisami prawa. Przepis ten gwarantuje "równe prawa" w wykonywaniu działalności gospodarczej, których niezbędnym elementem – w ocenie Sądu – jest uprawnienie do równych stawek podatkowych, w odniesieniu do takich samych przedmiotów opodatkowania.