Kontrolę decyzji zezwalającej na gospodarowanie odpadami wykonuje organ, który ją wydał

Jaki organ powinien kontrolować podmiot prowadzący działalność produkcyjną w zakresie gospodarki odpadami z produkcji, który składuje odpady z produkcji na gruncie należącym do firm?

Jaki organ: burmistrz czy starosta powinien kontrolować podmiot prowadzący działalność produkcyjną w zakresie gospodarki odpadami z produkcji, który składuje odpady z produkcji na gruncie należącym do firm?

Jakie działania powinien podjąć w świetle obowiązujących przepisów?

Odpowiedź:

Zarówno burmistrz, jak i starosta może wszcząć kontrolę interwencyjną na podstawie art. 379 ust. 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (tekst jedn.: Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn. zm.) - dalej p.o.ś., jednakże kontrolą prawidłowości wykonywania wydanej decyzji na gospodarowanie odpadami zajmuje się organ wydający decyzję, czyli starosta albo marszałek województwa w odniesieniu do przedsięwzięć wskazanych w art. 41 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 14 grudnia 2012 r. o odpadach (Dz. U. z 2013 r. poz. 21) – dalej u.o., albo RDOŚ w odniesieniu do przedsięwzięć prowadzonych na terenie zamkniętym - art. 41 ust. 4 u.o. Kontrolę może również prowadzić WIOŚ w ramach kontroli planowych lub interwencyjnych. Zagadnienie związane z uprawnieniami poszczególnych organów jest szerokie, sta autor wskazuje tylko niektóre z nich.

Uzasadnienie:

Właściwość do podejmowania określonych działań związanych z gospodarowaniem odpadami ustala w szczególności u.o.
Gdyby firma magazynowała odpadów miejscu do tego nieprzeznaczonym, niezgodnie z ustaleniami wynikającymi z decyzji, burmistrz może wydać – na zasadzie art. 26 ust. 2 u.o. decyzję nakazującą usunięcie tych odpadów z jednoczesnym zawiadomieniem WIOŚ o magazynowaniu tych odpadów.

Takiej decyzji burmistrz nie może wydać jedynie w przypadku, gdy starosta cofnął przedsiębiorcy zezwolenie na gospodarowanie odpadami. Także starosta, gdyby w wyniku kontroli stwierdził, że przedsiębiorca magazynuje odpady w miejscu innym niż ustalone w decyzji, zawiadamia o tym WIOŚ.

Magazynowanie odpadów w miejscu innym niż określone w decyzji na zbieranie lub przetwarzanie odpadów wydanych na podstawie art. 43 u.o. podlega ukaraniu administracyjną karą pieniężną. Wynika to wprost z art. 309 ust. 2 p.o.ś., który stanowi, że za magazynowanie odpadów z naruszeniem decyzji określającej miejsce i sposób magazynowania odpadów wymierza się karę w wysokości 0,1 jednostkowej stawki opłaty za umieszczenie odpadów na składowisku za każdą dobę składowania.

Zgodnie z art. 298 ust. 1 pkt 4 p.o.ś., administracyjne kary pieniężne wymierza, w drodze decyzji, wojewódzki inspektor ochrony środowiska za naruszenie warunków decyzji określającej miejsce i sposób magazynowania odpadów, wymaganych przepisami ustawy o odpadach, co do rodzaju i sposobów magazynowania odpadów.

W ramach kontroli interwencyjnej, wszczętej przez burmistrza lub starostę, np. na podstawie skargi, po stwierdzeniu, że przedsiębiorca, np. prowadzi procesy przetwarzania odpadów w sposób niezapewniający, aby procesy te nie stwarzały zagrożenia dla życia lub zdrowia ludzi oraz dla środowiska, także w przypadku posiadania zezwolenia, każdy z tych organów ma obowiązek zawiadomienia Prokuratury o wykroczeniu. Sąd w przypadku stwierdzenia słuszności zarzutu mógłby zasądzić areszt lub grzywnę (art. 176 ust. 1 u.o.).

W ramach kontroli interwencyjnej burmistrz może sprawdzić, czy w przypadku instalacji wymagającej zgłoszenia, faktycznie została on zgłoszona, czy w ogóle działalność prowadzona jest legalnie, czy przedsiębiorca będący podmiotem korzystającym ze środowiska wnosi opłaty środowiskowa, a w przypadku stwierdzenia naruszeń powinien zawiadomić odpowiednie organy, przekazując im zebrane informacje, materiały i dowody zgromadzone w trakcie postępowania.

Starosta w przypadku, gdy przedsiębiorca narusza warunki w zakresie działalności objętej zezwoleniem lub działa niezgodnie z wydanym zezwoleniem w decyzji wzywa go do zaniechania naruszeń (art. 47 ust. 1 u.o.). Jeśli naruszenie nie zostało usunięte w wyznaczonym terminie, starosta cofa zezwolenie, zgodnie z art. 47 ust. 2 u.o. Sankcją za prowadzenie działalności w sposób niezgodny z decyzją jest brak możliwości uzyskania zezwolenia przez okres dwóch lat, zgodnie bowiem z art. 47 ust. 7 u.o., w okresie 2 lat od uprawomocnienia się decyzji cofającej zezwolenie organ nie może wydać przedsiębiorcy kolejnej decyzji zezwalającej na prowadzenie działalności o takim samym lub podobnych zakresie przedmiotowym.