Rada miejska podjęła uchwałę w sprawie zasad wynajmowania lokali mieszkalnych wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu miasta. W uchwale stwierdzono między innymi, że gmina gospodaruje własnym zasobem mieszkaniowym poprzez wynajem lokali mieszkalnych osobom zamieszkałym na stałe na terenie gminy. Skargę na ten zapis uchwały wniósł prokurator. W ocenie skarżącego taka regulacja jest niezgodna z prawem, niedopuszczalne jest bowiem wyłączenie z kręgu osób mogących ubiegać się o wynajem lokalu z gminnego zasobu mieszkaniowego osób nie spełniających warunków stałego zamieszkania na terenie gminy.
WSA zwrócił uwagę, iż uchwała została podjęta na podstawie art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie Kodeksu Cywilnego (Dz. U. Nr 71, poz. 733), zgodnie z którym rada gminy uchwala wieloletnie programy gospodarowania mieszkaniowym zasobem gminy oraz zasady wynajmowania lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu gminy. WSA wskazał na art. 4 ust. 1 ustawy, który zalicza do zadań własnych gminy zaspokajanie potrzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej. Zaspokojenie potrzeby mieszkaniowej członkowi wspólnoty samorządowej przez gminę polega na wynajęciu tej osobie lokalu wchodzącego w skład mieszkaniowego zasobu gminy.
WSA uznał, iż brak jest podstaw, aby przepisy gminne dyskryminowały w jakichkolwiek sposób członków wspólnoty samorządowej w dostępie do prawa nabycia lokalu z gminnego zasobu nieruchomości, z uwagi na długość okresu i charakter zamieszkiwania na terenie danej gminy. Zatem postanowienia uchwały, wprowadzające nieprzewidziane ustawą ograniczenie uprawnień tylko do części osób tworzących wspólnotę samorządową, którzy udokumentują stały, nieprzerwany pobyt na terenie gminy przed złożeniem wniosku, są sprzeczne z przepisami, a zarazem godzą w zasadę równości wszystkich podmiotów wobec prawa przewidzianą w art. 32 Konstytucji.
Wyrok WSA w Poznaniu z 28 lutego 2013 r., sygn. akt IV SA/Po 1155/12, nieprawomocny