Prezydent miasta ustalił małżonkom wysokość zobowiązania w podatku od nieruchomości na 2010 r. z tytułu własności m.in. lokalu mieszkalnego, gruntu oraz miejsca parkingowego w piwnicy bloku mieszkalnego. Najniższą stawkę organ zastosował tylko do lokalu mieszkalnego. Od powyższej decyzji podatnicy wnieśli odwołanie i żądając naliczenia podatku od miejsc parkingowych w wysokości jak dla pomieszczeń będących częścią budynku mieszkalnego. Wyjaśnili, że lokal niemieszkalny, zwany zespołem miejsc parkingowych, jest częścią składową budynku, co wynika z zapisu w akcie notarialnym.

SKO stwierdziło, że organ podatkowy I instancji dokonał prawidłowego wymiaru podatku od nieruchomości z zastosowaniem przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz uchwały rady miasta w sprawie określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości. Wskazało, że podatnicy posiadają lokale mieszkalne, zaś lokal niemieszkalny, stanowiący zespół miejsc parkingowych, jest odrębnym lokalem i nie przynależy do lokalu mieszkalnego. SKO uznał, że nie można uznać, że garaż (miejsce parkingowe) znajdujący się w budynku mieszkalnym, stanowi budynek mieszkalny. Fakt ten nie może jednak przesądzać o tym, iż jest to część budynku mieszkalnego, albowiem sam garaż nie spełnia w jakikolwiek sposób funkcji mieszkalnej, co wynika wprost z wypisu z rejestru lokali. Nie jest to zatem część obiektu budowlanego przeznaczonego na cele mieszkaniowe. Jako przedmiot odrębnej własności może stanowić przedmiot umowy sprzedaży czy wynajmu, na skutek której podmiotem korzystającym z garażu stałaby się osoba obca, nie mająca żadnego związku z samym budynkiem mieszkalnym i jego lokalami o charakterze mieszkaniowym. W konsekwencji garaż umiejscowiony jako odrębny przedmiot własności w większej całości - budynku mieszkalnym, nie może podlegać opodatkowaniu stawką przewidzianą dla budynków mieszkalnych, ani ich części, gdyż nie sposób zaliczyć go do obiektów tego rodzaju.

W skardze do WSA skarżący stwierdził, że garaż mieszczący się w bryle budynku mieszkalnego, jeśli jego powierzchnia nie przekracza połowy budynku mieszkalnego, traktowany jest jako część budynku mieszkalnego, a co za tym idzie, stosuje się do jego opodatkowania stawkę właściwą dla budynku mieszkalnego. Nie można natomiast zastosować takiej stawki w przypadku, gdy garaż jest odrębnym budynkiem (obiektem budowlanym). Wskazał, że z aktu notarialnego wynika, że zespół miejsc parkingowych nie stanowi odrębnego budynku lecz usytuowany jest w piwnicy budynku mieszkalnego.

W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie.

WSA rozpatrując skargę, stwierdził, iż brak jest podstaw prawnych do opodatkowania części lokalu nazwanego zespołem miejsc parkingowych w sposób zaprezentowany w decyzji. Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych  w żadnym przepisie nie definiuje pojęcia nieruchomości, zatem zastosowanie znajduje tu art. 46 § 1 K.c., według którego "nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty) jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności". Część budynku stanowi nieruchomość w sytuacji prawnego wyodrębnienia w osobny przedmiot własności części budynku związanego trwale z gruntem, stanowiącej samodzielny lokal mieszkalny lub lokal o innym przeznaczeniu wraz z pomieszczeniami przynależnymi - na zasadach określonych w ustawie o własności lokali . Zdaniem WSA stosownie do art. 3 ust. 4 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych obowiązek podatkowy w zakresie nieruchomości lokalowej – zespołu miejsc parkingowych, ciąży solidarnie na wszystkich współwłaścicielach, w odniesieniu do całej powierzchni tej nieruchomości. WSA nie podzielił stanowiska skarżących, że lokal użytkowy stanowiący odrębną nieruchomość a usytuowany w budynku mieszkalnym powinien być opodatkowany według stawki przewidzianej dla budynków mieszkalnych. Podkreślić należy, że ustawodawca za przedmiot opodatkowania uznaje budynki lub ich części. Również z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy o własności lokali  wynika, że zróżnicowane stawki można odnieść do całego budynku jak też do części użytkowanej w określony sposób. Niewątpliwie zróżnicowanie stawek w podatku majątkowym jest spowodowane przyczynami społecznymi i gospodarczymi. Z systematyki całego prawa podatkowego wynika, że celem priorytetowym jest uwzględnianie potrzeb mieszkaniowych obywateli. Stąd również w podatku od nieruchomości domy i lokale mieszkalne są opodatkowane według stawek najniższych. Nie można zgodzić się z poglądem, że w przypadku, w którym, według klasyfikacji statystycznej dany budynek jest budynkiem mieszkalnym, bo ponad 50 % powierzchni spełnia kryteria budynku mieszkalnego, to wszystkie pozostałe lokale w tym budynku należy opodatkować stawką właściwą dla budynku mieszkalnego. W praktyce zdarzają się przecież i takie sytuacje, gdy w budynku powierzchnia niemieszkalna przeważa. Nie sposób przyjąć, że wówczas do części mieszkalnych należałoby zastosować stawkę jak dla budynków pozostałych. Reasumując WSA podzielił stanowisko organów podatkowych, że odrębny lokal, w którym znajdują się miejsca parkingowe, usytuowany w budynku mieszkalnym powinien być opodatkowany według stawki przewidzianej dla pozostałych części budynków.

 

Przydatne materiały:
 Ustawa z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.)
Ustawa z dnia 24 czerwca 1994r. o własności lokali (tekst jedn. Dz. U z 2000r. nr 80 poz. 903 z późn. zm.)