1.Wynagrodzenie zasadnicze
Wynagrodzenie zasadnicze stanowi najważniejszy składnik wynagrodzenia pracownika. Ma ono charakter stały i często stanowi jedyny składnik wynagrodzenia. Podstawą do ustalenia wysokości wynagrodzenia zasadniczego jest zajmowane stanowisko oraz posiadane kwalifikacje zawodowe. W celu prawidłowego ustalenia wynagrodzenia zasadniczego należy sięgnąć do przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 marca 2009 r. w sprawie wynagradzania pracowników samorządowych - dalej r.w.p.s., oraz ustalonego przez pracodawcę regulaminu wynagradzania. Rozporządzenie określa minimalną wysokość wynagrodzenia zasadniczego w poszczególnych kategoriach zaszeregowania, zaś regulamin wynagradzania ustaloną przez pracodawcę maksymalną wysokość wynagrodzenia zasadniczego.
|
LEX Samorząd Terytorialny Artykuł pochodzi z programu LEX Samorząd Terytorialny Już dziś wypróbuj funkcjonalności programu. Analizy, komentarze, akty prawne z interpretacjami |
 |
Pracodawca, ustalając wynagrodzenie zasadnicze dla poszczególnych pracowników, powinien mieć na uwadze przedział kwotowy – tzw. „widełki” wynikające z tych dwóch aktów prawnych. Z wynagrodzeniem zasadniczym ściśle związana jest kwestia kategorii zaszeregowania. Mogą zdarzyć się bowiem sytuacje zmiany kategorii zaszeregowania u niektórych pracowników – zwłaszcza przy zmianie przepisów płacowych. Powstaje wówczas pytanie – czy należy pracownikowi wypowiedzieć warunki pracy i płacy z art. 42 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy - dalej k.p. Odpowiedź na to pytanie możemy odnaleźć w orzecznictwie Sądu Najwyższego. W uchwale z dnia 12 marca 1981 r., V PZP 4/80, Sąd Najwyższy orzekł, że obniżenie kategorii zaszeregowania, jeśli nie wiąże się z obniżeniem wynagrodzenia zasadniczego, nie może być uznawane za istotną zmianę warunków płacy i nie wymaga w związku z tym zastosowania wypowiedzenia zmieniającego. Sąd Najwyższy uznał, iż kategorie zaszeregowania mają charakter wyłącznie pomocniczy. W podobnym charakterze Sąd Najwyższy wypowiedział się w orzeczeniu z dnia 20 czerwca 1980 r., I PZP 15/80.
2.Dodatek za wieloletnią pracę
Zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy z dnia 21 listopada 2008 r. o pracownikach samorządowych - dalej u.p.s., dodatek za wieloletnią pracę przysługuje po 5 latach pracy w wysokości wynoszącej 5% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego. Dodatek ten wzrasta o 1% za każdy dalszy rok pracy, aż do osiągnięcia 20% miesięcznego wynagrodzenia zasadniczego. Ustawa o pracownikach samorządowych zalicza do okresów pracy uprawniających do dodatku za wieloletnią pracę wszystkie poprzednio zakończone okresy zatrudnienia oraz inne okresy, jeżeli z mocy odrębnych przepisów podlegają one wliczeniu do okresu pracy, od którego zależą uprawnienia pracownicze. Podstawą naliczenia dodatku za wysługę lat są więc zakończone wydaniem świadectwa pracy okresy zatrudnienia oraz inne okresy – niezakończone jego wydaniem, ale wobec których odrębne przepisy tak stanowią. Przykładem może być staż absolwencki na podstawie skierowania Powiatowego Urzędu Pracy. Zgodnie z zapisem art. 79 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucji rynku pracy okresy pobierania stypendium (a więc pobierania kwoty wypłaconej z Funduszu Pracy przez osobę bezrobotną) w związku z odbywaniem stażu wlicza się do okresu pracy, który jest wymagany do nabycia lub zachowania uprawnień pracowniczych w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych - dalej u.f.u.s 1 .
Zgodnie z zapisem § 7 r.w.p.s. dodatek za wieloletnią pracę jest wypłacany w terminie wypłaty wynagrodzenia, począwszy od pierwszego dnia miesiąca kalendarzowego następującego po miesiącu, w którym pracownik nabył prawo do dodatku lub wyższej stawki dodatku, jeżeli nabycie prawa nastąpiło w ciągu miesiąca, bądź też za dany miesiąc, jeżeli nabycie prawa do dodatku lub jego wyższej stawki dodatku nastąpiło pierwszego dnia miesiąca. Dodatek za wysługę lat przysługuje pracownikowi samorządowemu za dni, za które otrzymuje wynagrodzenie oraz za dni nieobecności w pracy z powodu niezdolności do pracy wskutek choroby albo konieczności osobistego sprawowania opieki nad dzieckiem lub chorym członkiem rodziny, za które pracownik otrzymuje z tego tytułu zasiłek z ubezpieczenia społecznego.
W sytuacji, gdy pracownik pozostaje dodatkowo w stosunku pracy z innym pracodawcą, do okresu zatrudnienia nie zalicza się okresu zatrudnienia podstawowego. Prawo do dodatku za wysługę lat naliczane więc jest niezależnie od dodatku za wysługę lat naliczonego w ramach zatrudnienia podstawowego. Pracownikowi samorządowemu, który wykonuje pracę w jednostce w ramach urlopu bezpłatnego udzielonego przez pracodawcę w celu wykonywania tej pracy, do okresu dodatkowego zatrudnienia podlegają zaliczeniu zakończone okresy zatrudnienia podstawowego oraz okres zatrudnienia u pracodawcy, który udzielił urlopu – do dnia rozpoczęcia tego urlopu.