Prezydent miasta wydał zezwolenia dla skarżącego na prowadzenie działalności w zakresie sprzedaży i podawania napojów alkoholowych. Następnie decyzją stwierdził wygaśnięcie powyższych zezwoleń, ponieważ skarżący nie dokonał wpłaty należnej raty opłaty za ich korzystanie. Organ podkreślił, iż godnie z art. 111 ust. 7 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473 ze zm.) opłata, o której mowa w ust. 1, wnoszona jest na rachunek gminy w każdym roku kalendarzowym objętym zezwoleniem w trzech równych ratach w terminach do 31 stycznia, 31 maja i 30 września danego roku kalendarzowego. W myśl zaś art. 18 ust. 12 pkt 5 wskazanej ustawy zezwolenie, o którym mowa w ust. 1, wygasa w przypadku niezłożenia oświadczenia, o którym mowa w art. 111 ust. 4, lub niedokonania opłaty w wysokości określonej w art. 111 ust. 2 i 5 w terminach, o których mowa w art. 111 ust. 7.

W odwołaniu skarżący podniósł, że dzień 31 maja 2009 r. przypadał w niedzielę, wobec czego ostatnim dniem terminu był najbliższy następny dzień powszedni. Odwołujący uiścił należną opłatę dnia 1 czerwca 2009 r., czyli z zachowaniem ustawowego terminu. Zgodnie z art. 57 § 4 Kodeksu postępowania administracyjnego , jeżeli koniec terminu przypada na dzień ustawowo wolny od pracy, za ostatni dzień terminu uważa się najbliższy następny dzień powszedni.

SKO utrzymało w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Według SKO przepisy ustawy o wychowaniu w trzeźwości nie uzależniają wygaśnięcia zezwolenia od tego, czy opóźnienie w zapłacie przedmiotowej opłaty było zawinione, czy też nie. Wygaśnięcie zezwoleń następuje z mocy prawa. Kolegium nie podzieliło stanowiska strony, aby w sprawie miały zastosowanie przepis art. 57 § 4 Kodeksu postępowania administracyjnego gdyż przepis ten odnosi się do sposobu liczenia terminów procesowych, nie zaś materialnych, a takim jest termin określony w przepisie art. 18 ust. 12 pkt 5 ustawy o wychowaniu w trzeźwości . Przepis ten nie przewiduje też możliwości prolongowania terminu płatności, a zatem jest on nieprzywracany. Z tych względów organ nie naruszył prawa, stwierdzając wygaśnięcie zezwoleń na sprzedaż alkoholu.

Od powyższej decyzji, podtrzymując stanowisko prezentowane w sprawie, skarżący wniósł skargę do WSA który, oddalił skargę.

NSA rozpatrując skargę uznał, iż kluczowym zagadnieniem w sprawie jest kwestia legalności dokonanego w postępowaniu administracyjnym, a zaakceptowanego zaskarżonym wyrokiem, stwierdzenia wygaśnięcia udzielonych skarżącemu zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych, a to wobec dokonania przez niego wpłaty drugiej raty opłaty za korzystanie z tych zezwoleń w 2009 r. w dniu 1 czerwca 2009 r., z uchybieniem terminu 31 maja wskazanego w art. 111 ust. 7 ustawy o wychowaniu w trzeźwości .

Sąd podkreślił, iż przepis art. 18 ust. 12 pkt 5 ustawy o wychowaniu w trzeźwości , co wymaga podkreślenia, przewiduje bezwarunkową i bezwzględną konsekwencją, jaką jest stwierdzenie wygaśnięcia zezwolenia, w przypadku niedotrzymania terminów wniesienia opłaty za korzystanie z omawianych zezwoleń (ich raty), określonych w art. 111 ust. 7 omawianej ustawy. Terminy płatności wspomnianych opłat zostały określone przez ustawodawcę w sposób ścisły i jednoznaczny, bo poprzez kalendarzowe oznaczenie daty ich upływu. Przepisy te nie przewidują jakichkolwiek odstępstw w tym zakresie, a w szczególności związanych z sytuacją "przypadania" końca terminu w dzień wolny od pracy (jakim jest także niedziela). Innymi słowy, w przepisie art. 111 ust. 7 ustawy o wychowaniu w trzeźwości  nie przewidziano możliwości wydłużenia wyznaczonych w nim kalendarzowo terminów, gdy ich koniec przypada w dzień wolny od pracy (w szczególności w niedziele). Przeszkodą do wydania deklaratoryjnej decyzji stwierdzającej wygaśnięcie zezwolenia na sprzedaż alkoholu w omawianym stanie faktycznym sprawy mogłoby być tylko wykazanie, że w porządku prawnym istnieją inne unormowania ustawowe korygujące - omawianą już - jednoznaczną (clara non sunt interpretanda) wymowę unormowań zawartych w art. 18 ust. 12 pkt 5 i art. 111 ust. 7 ustawy o wychowaniu w trzeźwości . Takich zaś unormowań na gruncie omawianej ustawy przepisy prawa materialnego nie przewidują.

 Przydatne materiały:
 Ustawa z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473 ze zm.)
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.)

Pobierz orzecznictwo:
 Wyrok NSA z dnia 22 grudnia 2010 r., sygn. akt II GSK 14/10