Skarżący, w imieniu inwestora wniósł skargę na bezczynność prezydenta miasta w rozpoznaniu jego wniosku o uzgodnienie – koordynację usytuowania projektowanej sieci cieplnej. Skarżący poinformował, że złożył skargę w imieniu własnym, jako autor projektu budowlanego.

WSA rozpatrując skargę przypomniał, iż uprawnionym do wniesienia skargi do sądu jest każdy, kto ma w tym interes prawny. Pojęcie interesu prawnego należy rozumieć w ten sposób, iż musi to być interes oparty na prawie lub być chroniony przez prawo, co potwierdza utrwalona linia orzecznicza sądów administracyjnych. Zasadą zatem będzie, że legitymację skargową posiada strona postępowania, w ramach którego podjęty został zaskarżony akt lub czynność administracyjnoprawna, lub która skarży bezczynność organu administracji publicznej w tym zakresie. Natomiast interes prawny we wniesieniu skargi powinien być rozumiany jako istnienie związku między sferą indywidualnych praw i obowiązków autora skargi, a zaskarżonym aktem lub czynnością. Stwierdzenie istnienia interesu prawnego wymaga więc ustalenia związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa, a sytuacją prawną konkretnego podmiotu prawa, polegającego na tym, że akt stosowania tej normy (decyzja administracyjna) może mieć wpływ na sytuację prawną tego podmiotu w zakresie prawa materialnego. Innymi słowy interes prawny podmiotu wnoszącego skargę do sądu przejawia się tym, iż działa on bezpośrednio we własnym imieniu i ma roszczenie o przyznanie uprawnienia. Oznacza to, że jeżeli sprawa dotyczy dwóch lub więcej podmiotów, to interes prawny mają tylko te z nich, których sytuacja prawna wynika wprost z normy prawa materialnego, a nie powstaje za pośrednictwem drugiego podmiotu. Interes taki powinien być bezpośredni, konkretny, realny i znajdować potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, które uzasadniają zastosowanie normy prawa materialnego. Od tak pojmowanego interesu prawnego trzeba odróżnić interes faktyczny, to jest stan, w którym strona wprawdzie jest bezpośrednio zainteresowana rozstrzygnięciem sprawy administracyjnej, nie może jednak tego zainteresowania poprzeć przepisami prawa powszechnie obowiązującego, mającymi stanowić podstawę skutecznego żądania stosownych czynności organu administracji.

WSA uznał, że skarżący nie posiada legitymacji skargowej w niniejszym postępowaniu sądowym, albowiem nie jest stroną postępowania w sprawie uzgodnienia usytuowania projektowanej sieci uzbrojenia terenu. Wprawdzie to na skutek wniosku skarżącego organ wszczął postępowanie w sprawie, jednak skarżący, jak wynika z dołączonych do akt pełnomocnictw oraz informacji uzyskanych od organu, działał jedynie w imieniu inwestora. Jak wynika z przepisu art. 27 ust. 2 Prawa geodezyjnego i kartograficznegoo do uzgodnienia usytuowania projektowanych sieci uzbrojenia terenu z właściwymi starostami zobowiązany jest inwestor. Zatem to na inwestorze spoczywa obowiązek wystąpienia o stosowne uzgodnienie. Jakkolwiek do złożenia wniosku o uzgodnienie usytuowania projektowanych sieci, upoważniony jest w myśl § 9 rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z 2 kwietnia 2001r. w sprawie geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu oraz zespołów uzgadniania dokumentacji projektowej (Dz. U. Nr 38, poz. 455) , zarówno inwestor, jak i jego upoważniony przedstawiciel, to jednakże nie budzi wątpliwości iż przedstawiciel ten nie działa w imieniu własnym, ale w imieniu inwestora. Potwierdza to również fakt, iż wnioskowe uzgodnienie wydawane jest na rzecz inwestora, a nie na rzecz jego przedstawiciela.

WSA uznał, iż skarżący nie ma w przedmiotowej sprawie własnego interesu prawnego, a opiera się wyłącznie na interesie inwestora. Skoro skarżący nie działa bezpośrednio we własnym imieniu i nie ma roszczenia o wydanie na swoją rzecz wnioskowanego uzgodnienia usytuowania projektowanych sieci uzbrojenia to tym bardziej, nie ma legitymacji do wniesienia skargi na bezczynność organu administracji publicznej w tym zakresie. Z przyczyn wyżej wymienionych omawianej legitymacji nie daje skarżącemu, wbrew jego twierdzeniom, status autora projektu budowlanego i to bez względu na to, czy wniosek jego dotyczył koordynacji, czy też uzgodnienia usytuowania projektowanej sieci cieplnej.

Na podstawie: Wyrok WSA w Białymstoku z 4 października 2011 r., sygn. akt II SAB/Bk 40/11

Przydatne materiały:
 Ustawa z 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010r. Nr 193, poz. 1287 ze zm.)
Rozporządzenie Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z 2 kwietnia 2001 r. w sprawie geodezyjnej ewidencji sieci uzbrojenia terenu oraz zespołów uzgadniania dokumentacji projektowej (Dz. U. Nr 38, poz. 455)