Problem powstał na tle powództwa o zapłatę przeciwko Towarzystwu Ubezpieczeń spółce akcyjnej w Warszawie. Sąd rejonowy odrzucił zażalenie powoda na zarządzenie przewodniczącego sądu wzywające do uiszczenia zaliczki na wydatki związane z dopuszczeniem dowodu z opinii biegłych sądowych z zakresu medycyny różnych specjalności.
Zażalenie tylko na wymienione postanowienia
Podstawą rozstrzygnięcia miał być art. 370 kpc i dodał, że zażalenie jest dopuszczalne jedynie na postanowienie sądu pierwszej instancji i zarządzenie przewodniczącego kończące postępowanie w sprawie, a ponadto na postanowienia o:
- zwrot kosztów,
- określenie zasad ponoszenia przez strony kosztów procesu,
- wymiar opłaty, zwrot opłaty lub zaliczki,
- obciążenie kosztami sądowymi, jeżeli strona nie składa środka zaskarżenia co do istoty sprawy,
- koszty przyznane w nakazie zapłaty,
- zwrot kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu oraz wynagrodzenie biegłego, mediatora i należności świadka.
Zaskarżone zarządzenie dotyczyło wezwania do uiszczenia zaliczki na wydatki postępowania związane z przeprowadzeniem dowodu z opinii biegłego, co zdaniem sądu nie mieści się w żadnej z wymienionych kategorii.
Czytaj: Jeśli spółka chce być zwolniona z kosztów sądowych, musi wykazać brak pieniędzy>>
Powód wniósł kolejne zażalenie, w którym zaznaczył, że obciążenie kosztami sądowymi użytymi w art. 394 par. 1 pkt 9 kpc to według tego przepisu także określenie przez sąd, w jakiej wysokości strona ma obowiązek zapłacić zaliczkę na poczet opinii biegłego. Wykładnia rozszerzająca jest w tym wypadku jak najbardziej wskazana.
Cena promocyjna: 44.1 zł
|Cena regularna: 49 zł
|Najniższa cena w ostatnich 30 dniach: zł
SO rozważa pozytywną odpowiedź na wątpliwości
Rozpoznając zażalenie powoda sąd okręgowy nabrał poważnych wątpliwości, czy należało odrzucić zażalenie powoda. Sąd II instancji powołał się na uchwałę Sądu Najwyższego z 3 lutego 2009 r. (I PZP 6/08), według której rozpoznanie zażalenia na postanowienie sądu pierwszej instancji w przedmiocie obciążenia strony kosztami sądowymi następuje w składzie jednego sędziego.
Konstrukcja tego przepisu kpc uzasadnia twierdzenie o dopuszczalności zażalenia. Aktualnie zasady oznaczania zaliczki i sposobu wezwania do jej uiszczenia została określona w art. 130(4) kpc.
Z regulacji tej SO wysuwa dwa wnioski;
- wysokość zaliczki powinna być oznaczona postanowieniem sądu
- wezwanie do jej uiszczenia powinno nastąpić zarządzeniem przewodniczącego
Wykładnia rozszerzająca
Za rozszerzającą wykładnią - zdaniem SO - przemawia uchwała SN z 28 maja 2015 r., według której jeśli ustawodawca zwalnia od opłaty sądowej stronę wnoszącą zażalenie na wysokość opłaty sądowej, to oznacza, że przewiduje dopuszczalność tego środka odwoławczego.
I za taką wykładnią opowiedział się SN tym razem w uchwale z 25 lipca 2019 r. Zwłaszcza, że w aktualnym orzecznictwie nałożenie na stronę obowiązku uiszczenia zaliczki na wynagrodzenie kuratora jest niczym innym jak obciążenie jej kosztami sądowymi, do których należą opłaty i wydatki.
Sygnatura akt III CZP 15/19, uchwała Izby Cywilnej SN z 25 lipca 2019 r.
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Linki w tekście artykułu mogą odsyłać bezpośrednio do odpowiednich dokumentów w programie LEX. Aby móc przeglądać te dokumenty, konieczne jest zalogowanie się do programu. Dostęp do treści dokumentów w programie LEX jest zależny od posiadanych licencji.
