Zgodnie z § 1a dodanym do art. 217 k.k.w. tymczasowo aresztowanemu przysługiwać będzie prawo do co najmniej jednego widzenia w miesiącu z osobą należącą do kręgu osób najbliższych, a prawo może zostać ograniczone tylko wtedy, gdy zachodzi uzasadniona obawa, że widzenie to zostanie wykorzystane w celu bezprawnego utrudnienia postępowania karnego lub do popełnienia przestępstwa (art. 217 § 1b k.k.w.). Na zarządzenie o odmowie wyrażenia zgody na widzenie z osobą najbliższą, zarówno aresztowanemu jak i tej osobie przysługuje zażalenie do sądu, do którego dyspozycji pozostaje tymczasowo aresztowany, a gdy zażalenie to wydał prokurator – do prokuratora nadrzędnego. Ustawa ogranicza jednak możliwość składania tego środka odwoławczego, gdyż w sytuacji utrzymania w mocy zaskarżonego zarządzenia, niedopuszczalne jest w ciągu trzech miesięcy wniesienie zażalenia na zarządzenie o odmowie wyrażenia zgody na widzenie tymczasowo aresztowanego z tą samą osobą. Rozwiązanie to ma zagwarantować tymczasowo aresztowanemu realizację prawa do życia rodzinnego, a z drugiej strony zapobiegać wykorzystywaniu instytucji zażalenia do utrudniania postępowania karnego poprzez zobligowanie organu prowadzącego do rozpoznawania dużej ilości tych środków odwoławczych.
Uregulowana została także kwestia widzeń tymczasowo aresztowanego z osobami małoletnimi do lat 15, którzy zgodę na widzenie uzyskują na wniosek swojego przedstawiciela ustawowego, a korzystać z widzenia mogą tylko pod opieką pozostającego na wolności przedstawiciela ustawowego lub pełnoletniej osoby najbliższej, a w razie gdy nie uzyskają oni zgody na widzenie, nie chcą lub nie mogą z niego skorzystać – pod opieką wyznaczonego funkcjonariusza lub pracownika aresztu śledczego.