Stanowisko Sądu Najwyższego stanowi kontynuację linii orzeczniczej, zgodnie z którą art. 79 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych określa cywilnoprawne środki ochrony autorskich praw majątkowych, które przysługują wobec osoby naruszającej autorskie prawa majątkowe twórcy, tj. wkraczającej w zakres monopolu eksploatacji utworu bez zgody uprawnionego lub zezwolenia wynikającego z licencji ustawowej (por. wyrok SN z dnia 25 listopada 1999 r., II CKN 573/98, LEX Nr 145313, uzasadnienie wyroku SN z dnia 20 maja 1999 r., l CKN 1139/97. LEX Nr 37915 oraz wyrok SN z dnia 26 czerwca 2003 r., V CKN 411/01, LEX Nr 82130).
Sąd Najwyższy podzielił również pogląd prezentowany we wcześniejszym orzecznictwie Sądu Najwyższego, zgodnie z którym brak jest podstaw prawnych do rozciągania zastosowania powyższego przepisu i przewidzianych w nim środków ochrony na przypadki niewywiązywania się z zapłaty wynagrodzenia za korzystanie z utworu czy to na podstawie umowy, czy licencji ustawowej (wyrok SN z dnia 26 czerwca 2003 r., V CKN 411/01, LEX Nr 82130).
Warto przy tej okazji przypomnieć, że w odniesieniu do innych działań o cechach bezprawności, wyrządzających szkodę podmiotowi autorskich praw majątkowych, należy stosować - mniej restryktywnie niż w prawie autorskim - zasady odpowiedzialności przewidziane w Kodeksie cywilnym (takie stanowisko zajął Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 25 listopada 1999 r., II CKN 573/98, LEX Nr 145313).

Artykuł pochodzi z programu System Informacji Prawnej LEX on-line