Strasburg: zgwałconemu dziecku trzeba zapewnić opiekę psychologa

Postępowanie karne w sprawie gwałtu na dziecku musi zostać przeprowadzone szybko i skutecznie. Dobro dziecka jest w takim wypadku czynnikiem najważniejszym i nie można dziecka pozostawić samemu sobie po tym, jak stało się ofiarą takiego czynu orzekł Europejski Trybunał Praw Człowieka w wyroku z 20 marca br.

Sprawa ta dotyczy wielokrotnie i brutalnie zgwałconego siedmiolatka. Chłopiec po powrocie ze szkoły do domu, pod nieobecność pracujących rodziców, przez kilka miesięcy było zmuszane do poddawania się brutalnym praktykom seksualnym przez swojego oprawcę – było bite, wiązane, zastraszane nożem, gwałcone analnie i zmuszane do stosunków oralnych. Postępowanie karne w tej sprawie trwało 5 lat i pomimo szybkiego zidentyfikowania sprawcy i zgromadzenia szeregu dowodów go obciążających, przed sądem zapadł wyrok uniewinniający. Dziecko nie otrzymało w tym czasie żadnej pomocy psychologicznej.
Trybunał bez wahania uznał ten stan rzeczy za naruszenie art. 3 Konwencji o prawach człowieka (zakaz tortur i nieludzkiego traktowania) oraz za naruszenie art. 8 Konwencji (prawo do życia rodzinnego, do życia prywatnego i poszanowania mieszkania). Na państwach-stronach Konwencji spoczywa nie tylko obowiązek powstrzymywania się od torturowania, nieludzkiego traktowania oraz ingerowania w życie rodzinne swych obywateli. Państwa mają również obowiązek podejmowania aktywnych działań mających na celu ochronę tych praw. W tym przypadku do obowiązków takich należało przeprowadzenie skutecznego postępowania karnego, które przede wszystkim powinno było brać pod uwagę dobro i interes skrzywdzonego dziecka. Dziecku temu należało również zapewnić odpowiednią pomoc psychologiczną po tak traumatycznych przeżyciach.
Trybunał przyznał skarżącemu w związku z naruszeniem art. 3 i 8 Konwencji 15 000 euro tytułem doznanej krzywdy moralnej.
Okoliczności faktyczne tej sprawy są wyjątkowo drastyczne. Dziecko było przez kilka miesięcy gwałcone we własnym mieszkaniu, do którego pod nieobecność pracujących rodziców wtargnął jego oprawca. Z tych przejmujących wydarzeń można wywieść jednak konkluzję ogólną – państwo ma obowiązek nas chronić. Państwo musi zapewniać środki i procedury pozwalające na przeprowadzenie szybkiego i skutecznego postępowania karnego, pozwalającego na zidentyfikowanie i ukaranie winnych. Państwo ma też obowiązek zapewnić skrzywdzonemu dziecku odpowiednią pomoc psychologiczną. Pamiętajmy o tym!
Tak wynika z wyroku Trybunału z 20 marca 2012 r. w sprawie nr 26692/05, C.A.S. and C.S. przeciwko Rumunii.

Artykuł pochodzi z programu System Informacji Prawnej LEX on-line