Sprawa dotyczy obywatela Niemiec, który został skazany za utrzymywanie stosunków seksualnych ze swoją biologiczną siostrą. Skarżący wychowywał się najpierw w domu dziecka, a następnie w rodzinie zastępczej, i rodzeństwo poznało się dopiero jako dorośli ludzie. Para podjęła regularne współżycie seksualne, w wyniku którego na świat przyszło czworo dzieci. Siostra – jako osoba jedynie częściowo poczytalna – nie została skazana, w przeciwieństwie do brata, który – zdaniem sądu – wykorzystał jej bezradność po śmierci matki i uzależnił ją od siebie. W chwili podjęcia współżycia siostra miała zaledwie 16 lat, a skarżący był od niej o 7 lat starszy.

Trybunał nie stwierdził, by ten stan rzeczy naruszał prawo do życia prywatnego i rodzinnego skarżącego, chronione w art. 8 Konwencji o prawach człowieka. Co prawda można mówić w tym przypadku o ingerencji w jego życie prywatne i rodzinne, lecz ingerencja ta jest uzasadniona w świetle celu, który realizuje, a mianowicie w świetle ochrony moralności i praw innych osób. Państwa-strony Konwencji cieszą się dużym marginesem swobody, jeżeli chodzi o prawne regulacje dotyczące stosunków kazirodczych pomiędzy rodzeństwem biologicznym. Wśród wszystkich państw europejskich istnieje konsensus co do tego, iż kazirodztwo jest zjawiskiem niepożądanym i sprzecznym z moralnością oraz zasadami współżycia społecznego. Nie wszystkie państwa Rady Europy przewidują sankcje karne w takich wypadkach, lecz żadne z państw nie przewiduje możliwości zalegalizowania kazirodczego związku pomiędzy rodzeństwem. Penalizacja stosunków seksualnych pomiędzy rodzeństwem biologicznym w Niemczech nie narusza zatem Konwencji o prawach człowieka.

Omawiany wyrok Trybunału nie budzi żadnych wątpliwości ani kontrowersji. Kazirodztwo jest głębokim tabu w kulturze europejskiej i w każdym z państw Rady Europy jest czynem sprzecznym z moralnością i zasadami współżycia społecznego. Jedynym aspektem rozróżniającym regulacje prawne państw europejskich pomiędzy sobą jest kwestia uznania kazirodztwa za przestępstwo i jego penalizacji na gruncie prawa karnego. Ten aspekt jednak Trybunał pozostawia do indywidualnego rozstrzygnięcia każdego z państw-stron Konwencji o prawach człowieka.

Tak wynika z wyroku Trybunału z 12 kwietnia 2012 r. w sprawie nr 43547/08, Stübing przeciwko Niemcom.

Artykuł pochodzi z programu System Informacji Prawnej LEX on-line