MS: są różne wyroki SN ws. przeniesionych sędziów

Nie można powoływać się tylko na wyrok Sądu Najwyższego z 17 lipca br., skoro zarówno wcześniejsze jak i jeden późniejszy wyrok tego sądu uznały decyzje wiceministrów o przeniesieniu sędziów za obowiązujące - stwierdza w opublikowanym w środę oświadczeniu Ministerstwo Sprawiedliwości.

W związku z sytuacją powstałą w części sądów rejonowych - czytamy w oświadczeniu MS - w których sędziowie powołując się na treść uchwały składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2013 r., sygn. akt III CZP 46/13 powstrzymują się od wykonywania obowiązków sędziowskich informuję, że uzasadniając wyrok z dnia 16 października 2013 r. sygn. akt III KK 280/13, jaki zapadł po rozpoznaniu kasacji w sprawie, w której w pierwszej instancji orzekał sędzia, przeniesiony w związku z dokonaną z dniem 1 stycznia 2013 r. reorganizacją sądów na inne miejsce służbowe mocą decyzji podpisanej z upoważnienia Ministra Sprawiedliwości przez Podsekretarza Stanu, Sąd Najwyższy przedstawił następujące stanowisko:

Skład orzekający w niniejszej sprawie nie podziela kierunku wykładni, przyjętego w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 17 lipca 2013 r., II CZP 46/13, w zakresie, w którym uznaje, że dla interpretacji uprawnienia Ministra Sprawiedliwości wynikającego z art. 75 § 3 prawa o ustroju sądów powszechnych, nie mają zastosowania przepisy art. 37 ust 1 i ust 5 ustawy o Radzie Ministrów.

Kompetencja Ministra Sprawiedliwości do przeniesienia sędziego na inne miejsce służbowe w wypadku zniesienia sądu wynika wprost z art. 75 § 3 w związku z art. 75 § 2 pkt 1 prawa o ustroju sądów powszechnych. W chwili obecnej przepis ten korzysta z domniemania zgodności z Konstytucją RP, przy czym istotne znaczenie ma okoliczność, że Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 27 marca 2013 r., K 27/12 (OTK – A 2013, nr. 3, poz. 29), uznał art. 20 prawa o ustroju sądów powszechnych za zgodny z Konstytucją. W kwestii możliwości zastępstwa Ministra Sprawiedliwości w wykonywaniu jego kompetencji wypowiedział się pełny skład Sądu Najwyższego (zob. w tym przedmiocie szerokie rozważania w uzasadnieniu uchwały z dnia 14 listopada 2007 r., BSA I – 4110 – 5/07). Ten kierunek wykładni przyjęto również w uchwale składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2009 r., I KZP 23/08, OSNKW 2008, z. 3, poz. 19; uzasadnienie postanowienia składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 27 stycznia 2009 r., I KZP 24/08, OSNKW 2009, z. 3, poz. 20; uchwała z dnia 28 października 2009 r., I KZP 19/09, OSNKW 2009, z. 11, poz. 92; postanowienie z dnia 19 maja 2009 r., II KK 169/08, OSNKW 2009, z. 7, poz. 58; postanowienie z dnia 25 stycznia 2012 r., SNO 47/11.

W świetle powyższego w realiach sprawy brak podstaw do przyjęcia, by zaistniała bezwzględna przesłanka odwoławcza określona w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k. - stwierdził Sąd Najwyższy.