., I SA/Kr 1467/10, LEX nr 694318.

Spór w przedmiotowej sprawie dotyczył wykładni art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, a ściślej rzecz biorąc kwestii w zakresie kwalifikacji czynności udzielenia przez podatnika kilkunastu pożyczek, jako "czynności sporadycznych" w rozumieniu tego przepisu oraz art. 174 ust. 2 lit.b Dyrektywy 112 oraz w konsekwencji niewliczania odsetek od udzielonych pożyczek do współczynnika sprzedaży, o którym mowa w art. 90 ust. 2 oraz ust. 3 ustawy o VAT.
Zgodnie z przedstawionym stanem faktycznym podatnik prowadzący działalność gospodarczą polegającą na eksploatacji i rewitalizacji terenów poprzemysłowych udzielił kilkunastu oprocentowanych pożyczek innym podmiotom gospodarczym. Transakcje te nie były związane z prowadzeniem regularnej działalności finansowej i nie miały charakteru stałego, lecz dokonywane były na marginesie zasadniczej działalności produkcyjnej.
Sąd uznał, że dokonując wykładni pojęcia "czynności dokonywanych sporadycznie" należy sięgać do prawa wspólnotowego jak i ukształtowanego orzecznictwa ETS. I tak, w prawie wspólnotowym w art. 19 VI Dyrektywy, którego implementacją jest art. 90 ust. 6 ustawy o VAT - posłużono się określeniem "transakcje okazjonalne". W piśmiennictwie wskazuje się, że: "transakcje zawierane "okazjonalnie" oznaczają zdarzenia występujące nie tyle rzadko, ile ubocznie, przy określonej okazji, nawet gdyby występowały w sposób powtarzalny. Pojęcie "okazjonalności" odnosi się zatem nie do częstotliwości występowania danego zdarzenia, a raczej do jego poboczności względem zasadniczej działalności podatnika. Można zatem uznać, że pojęcie "transakcje okazjonalne" powinno być rozumiane szerzej, niż określenie "czynności dokonywane sporadycznie" (Transakcje dotyczące papierów wartościowych na gruncie VAT, M. Pod. 2005, nr 9, s. 23).
Także Trybunał Sprawiedliwości w sprawie C-77/01 uznał, że dla uznania czynności finansowych za sporadyczne (pomocnicze), czyli nie wchodzące do współczynnika, wystarczająca jest weryfikacja czy są one dokonywane poza główną działalnością podatnika i nie stanowią koniecznego i stałego jej rozszerzenia, oraz czy aktywa opodatkowane VAT są wykorzystywane do wykonania tych czynności jedynie w niewielkim stopniu. Częściowo mylące jest więc tutaj określenie "sporadyczne", bowiem sama częstotliwość dokonywania czynności nie ma znaczenia. Nie jest ważny również rozmiar uzyskiwanych dochodów. Istotne jest wykonywanie czynności poza główną działalnością i z minimalnym wykorzystaniem aktywów, od których odliczono VAT naliczony. Innymi słowy, jeżeli podatnik zajmujący się co do zasady np. produkcją towarów udzieli spółkom zewnętrznym kilkunastu czy nawet kilkudziesięciu pożyczek w ciągu roku i osiągnie z tytułu odsetek znaczne dochody, ale czynności tych dokonuje niejako przy okazji główniej aktywności gospodarczej i z minimalnym wykorzystaniem aktywów opodatkowanych, będzie to czynność sporadyczna, nie wpływająca na współczynnik.
Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy Sąd uznał, że w przedstawionym stanie faktycznym udzielenie przez spółkę kilkunastu pożyczek w porównaniu z zasadniczą jej działalnością miało charakter sporadyczny (pomocniczy), nie stanowiło ono bowiem koniecznego, stałego rozszerzenia jej działalności oraz nie wykorzystującego niemal w ogóle aktywów, od których odliczono VAT naliczony. Pożyczki te stanowiły jedynie ograniczony w czasie sposób lokaty kapitału. Tak więc wypełniały dyspozycję art. 90 ust. 6 ustawy o VAT, a zatem odsetki od udzielonych przez spółkę pożyczek nie powinny być wliczone do ustalenia proporcji, o której mowa w art. 90 ust. 2 i 3 ustawy o VAT.
( I SA/Kr 1467/10, LEX nr 694318)

Artykuł pochodzi z programu System Informacji Prawnej LEX on-line