ETS: państwo może pomóc publicznej telewizji

Pomoc w kwocie 150 mln euro, przyznana France Télévisions przez państwo francuskie, jest zgodna z prawem Unii, ponieważ została przeznaczona na pokrycie kosztów publicznej usługi nadawczej świadczonej przez tę stację - tak uznał Europejski Trybunał Sprawiedliwości w wyroku zapadłym 1 lipca br.

Traktat WE stanowi, że przedsiębiorstwa zobowiązane do zarządzania usługami świadczonymi w ogólnym interesie gospodarczym podlegają regułom konkurencji w granicach, w jakich stosowanie tych ostatnich nie stanowi przeszkody w wykonywaniu poszczególnych powierzonych im zadań.
France Télévisions jest francuskim przedsiębiorstwem publicznym, będącym właścicielem publicznych kanałów takich, jak France 2, France 3, France 4, France 5, France Ô, a także RFO (sieci kanałów radiowych i telewizyjnych we francuskich departamentach i terytoriach zamorskich).
Po ogłoszeniu w dniu 8 stycznia 2008 r. przez prezydenta Francji ostatecznego zaprzestania nadawania reklam telewizyjnych w telewizji publicznej, Francja zgłosiła Komisji swój plan dokonania na rzecz France Télévisions dotacji kapitałowej w kwocie 150 mln euro. W decyzji z dnia 16 lipca 2008 r. Komisja stwierdziła, że plan ten stanowi pomoc państwa zgodną ze wspólnym rynkiem.
Métropole télévision (M6) i Télévision française 1 (TF1), konkurujące z France Télévisions francuskie kanały komercyjne, wniosły do Sądu skargę o stwierdzenie nieważności tej decyzji Komisji. W wydanym wyroku Sąd przypomniał przede wszystkim, że stanowiący pomoc państwa w rozumieniu traktatu środek krajowy polegający na finansowaniu usługi publicznej może jednak zostać uznany za zgodny ze wspólnym rynkiem, jeśli spełnia przewidziane traktatem warunki.
Następnie Sąd orzekł, że Komisja słusznie stwierdziła, iż wynosząca 150 mln euro kwota zgłoszonej przez Francję dotacji jest znacznie niższa od kosztów publicznej usługi nadawczej świadczonej przez France Télévisions. Na te koszty, w kwocie oszacowanej przez Komisję – i niepodważonej przez skarżącą – na 300 mln EUR, składały się bowiem, po pierwsze, koszty świadczonej przez France Télévisions w 2008 r. usługi publicznej, niedofinansowane wskutek spadku w tym roku dochodów z reklamy, oraz, po drugie, koszty przygotowania dodatkowych programów, poniesione w 2008 r. w perspektywie zaprzestania nadawania przez France Télévisions reklam telewizyjnych w przyszłości.
Sąd stwierdził ponadto, ze zgłoszona przez Francję dotacja finansowa nie była w żaden sposób przeznaczona na finansowanie komercyjnej działalności polegającej na sprzedaży przeznaczonych na reklamę przerw w France Télévisions. Przeciwnie, pomoc ta została w niebudzący wątpliwości sposób przeznaczona wyłącznie na pokrycie kosztów publicznej usługi nadawczej świadczonej przez France Télévisions.
Sąd podniósł, że sytuacja przedstawiałaby się inaczej, gdyby istniały poważne wątpliwości co do przeznaczenia zgłoszonej dotacji, a w szczególności, jeżeli należałoby się obawiać, że dotacja ta zostanie wykorzystana niezgodnie z jej celem, aby dofinansować za jej pomocą prowadzoną przez France Télévisions działalność komercyjną.
Wydając zaskarżoną decyzję Komisja nie miała zaś żadnych powodów, aby wątpić w to, że ta dotacja – zresztą znacznie niższa od szacowanej kwoty dodatkowych kosztów netto, jakie należało zrekompensować – zostanie wykorzystana do celów innych niż finansowanie publicznej usługi nadawczej.
Sąd oddalił zatem wniesione skargi. Tak wynika z wyroku Sądu Unii Europejskiej (dawniej: Sądu Pierwszej Instancji) z dnia 1 lipca 2010 r. w sprawach połączonych T-568/08 i T-573/08 M6 i TF1 przeciwko Komisji.

Artykuł pochodzi z programu System Informacji Prawnej LEX on-line