W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy, dla określenia rodzaju terenu dla potrzeb zwolnienia podatkowego dotyczącego dostawy terenów przeznaczonych pod zabudowę decydujące znaczenie będą miały dane wynikające z ewidencji gruntów, a nie dane ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Takie stanowisko przedstawił WSA w Rzeszowie z dnia 9 sierpnia 2011 r., I SA/Rz 368/11. W przedmiotowej sprawie gmina będąca podatnikiem VAT zamierza dokonać zamiany działki, która według wypisu z rejestru gruntów stanowi użytek rolny. Na tym terenie brak jest także planu zagospodarowania przestrzennego. Jedynie według studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego, teren ten stanowi obszar potencjalnego rozwoju.

Rozstrzygnięciu sądu podlegała więc kwestia zwolnienia gminy z podatku VAT z tytułu zamiany tej działki. Gmina stwierdziła, że powinna skorzystać ze zwolnienia podatkowego dotyczącego dostawy terenów niezabudowanych innych niż tereny budowlane oraz przeznaczone pod zabudowę. Działka, którą przeznaczy do zamiany jest bowiem niezabudowana, stanowi teren rolny, brak jest co do niej planu zagospodarowania przestrzennego a zapisy studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego nie są prawem miejscowym.

Minister Finansów uznał jednak, że skoro brak jest miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego i gdy nie została wydana decyzja o warunkach zabudowy i zagospodarowania danego terenu, decydujące znaczenie ma przeznaczenie terenu zawarte w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy.

Sprawa trafiła do WSA w Rzeszowie. Sąd w swoim rozstrzygnięciu przyjął, że studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy służy określeniu polityki przestrzennej danej gminy, jego ustalenia są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Studium takie nie jest jednak aktem prawa miejscowego, a tym samym dla obywateli i innych podmiotów będących dysponentami terenów w obrębie danej gminy, studium takie nie ma znaczenia prawnego. Jeśli tak, to wskazane w takim studium przeznaczenie (charakter) danego terenu nie może być dla członków społeczności gminnej źródłem praw i obowiązków a w szczególności nie może mieć wpływu na ich obowiązki podatkowe.

W konsekwencji w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego lub decyzji o warunkach zabudowy, dla określenia rodzaju terenu dla potrzeb interpretacji art. 43 ust. 1 pkt 9 ustawy o VAT, decydujące znaczenie będą miały dane wynikające z ewidencji gruntów, a nie dane ze studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego.

Michał Malinowski

źródło: www.nsa.gov.pl