W 2006 r. podatnik wraz z żoną zawarli umowę o kredyt hipoteczny w celu sfinansowania zakupu mieszkania. Całkowita spłata kredytu nastąpiła 5 listopada 2009 r, natomiast 29 października 2009 r. podatnik sprzedał to mieszkanie.
Istota sprawy dotyczyła możliwości uznania za wydatek na własne cele mieszkaniowe przychodu ze sprzedaży nieruchomości przeznaczonej na spłatę kredytu hipotecznego, zaciągniętego na zakup zbywanej nieruchomości.
Organy obu instancji zajęły stanowisko, że za środki wydatkowane na cele wskazane w art. 21 ust. 1 pkt 131 ustawy o PIT nie można uznać spłaty kredytu hipotecznego zaciągniętego na zbywany lokal mieszkalny.
Odmiennego zdania był podatnik, który wskazywał na brak wprowadzenia przez ustawodawcę jakiegokolwiek przepisu wyłączającego możliwość traktowania kredytu zaciągniętego na zbywaną nieruchomość jako wydatku na własne cele mieszkaniowe. Ponadto podatnik argumentował słuszność swojego stanowiska stwierdzeniem, że decyzję o zbyciu nieruchomości przez upływem pięciu lat podjął w dobrej wierze, ponieważ kierował się wytycznymi z broszury Ministerstwa Finansów o możliwości traktowania kredytu zaciągniętego na nabywaną nieruchomość jako wydatku na własne cele.
Wojewódzki Sąd Administracyjny (I SA/Gd 809/15) podzielił stanowisko dyrektora izby skarbowej, że spłata kredytu hipotecznego zaciągniętego na sprzedaną nieruchomość nie może być uznana za wydatek na własne cele mieszkaniowe.
13 marca br. Naczelny Sąd Administracyjny (II FSK632/16) podzielił pogląd fiskusa i WSA, ponieważ w innym razie doszłoby do podwójnego uwzględnienia ulgi. Natomiast istotą celu mieszkaniowego jest zapewnienie lokalu na przyszłość, czyli może w tym pojęciu mieścić się spłata kredytu, ale nowego mieszkania, a nie obecnego. NSA podkreślił, że broszura nie stanowi źródła prawa. Sąd jedynie stoi na straży prawa, więc nie może odnieść się do tej kwestii. Jedynie może wskazać, ze skoro podatnik został wprowadzony w błąd, to może próbować doprowadzić sprawę do umorzenia.