Odpowiedź eksperta:
W analizowanym przypadku kluczowe znaczenie ma to, na kim spoczywa ciężar ekonomiczny inwestycji i kto jest rzeczywistym zlecającym – jeżeli na spółce B, to nie należy wskazywać spółki A jako inwestora.
Uzasadnienie
Jeżeli w analizowanej sytuacji spółka B będąc najemcą gruntu zbuduje na nim studnię, z której będzie korzystała, to należy mówić tutaj o inwestycji w obcym środku trwałym.
Należy tutaj wskazać na art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy z 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych – dalej u.p.d.o.p. Według niego, środkami trwałymi są, niezależnie od przewidywanego okresu używania, inwestycje w obcych środkach trwałych.
Niestety, w żadnym z przepisów prawa podatkowego nie odnajdziemy definicji pojęcia „inwestycje w obcych środkach trwałych”; w praktyce przyjmuje się, że są to dokonywane w rzeczy niebędącej własnością podatnika, ale prawnie i na zasadzie wyłączności (np. na podstawie umowy dzierżawy) przez niego używanej, ulepszenia, modernizacje i inne tego rodzaju prace niebędące remontem obiektu (czyli przywróceniem do stanu pierwotnego). Z uwagi na to, że inwestycja w obcym środku trwałym stanowi odrębny środek trwały, jako taki podlega amortyzacji (o ile oczywiście jego wartość początkowa przekracza 3.500 zł) i mają do niej zastosowanie regulacje właściwe dla środków trwałych.
Przy takiej inwestycji w obcym środku trwałym spółka B ma prawo do korzystania ze studni i nie widzę potrzeby dokonywania dodatkowych ustaleń w tym zakresie.
W takim przypadku nie może być mowy o tym, że inwestorem jest właściciel gruntu, tj. spółka A. O tym, że inwestorem jest spółka A należałoby mówić wówczas, gdyby ekonomiczny ciężar przedsięwzięcia spoczywałby na tym podmiocie i on byłby rzeczywistym zlecającym.
Autor odpowiedzi: Radosław Kowalski
Odpowiedzi udzielono 30.08.2017 r.
