Zaświadczenie o szczególnych schorzeniach wydane przez lekarza specjalistę dla celów obniżenia ustawowego wskaźnika wpłat na PFRON nie musi wskazywać na konkretne schorzenie. Wymaganie zbyt szczegółowych danych może prowadzić do bezpodstawnej i nieuzasadnionej ingerencji w sferę prywatności pracownika.
Wystąpienie szczególnych schorzeń, o których mowa w art. 21 ust. 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2011 r., Nr 127, poz. 721, z późn. zm.), może zostać udokumentowane orzeczeniem lub zaświadczeniem lekarza specjalisty (wyrok WSA w Warszawie z dnia 3 listopada 2009 r., III SA/Wa 718/09).
Przepisy nie określają oficjalnego wzoru tego zaświadczenia. Dla celów wpłat na PFRON wystarczające jest, aby zaświadczenie zawierało:
- pieczęć i podpis lekarza, pieczęć podmiotu leczniczego,
- imię i nazwisko oraz PESEL pracownika (lub inny numer identyfikacyjny) oraz
- informację, że u osoby tej „stwierdzono co najmniej jedno ze schorzeń, o których mowa w § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 września 1998 r. w sprawie rodzajów schorzeń uzasadniających obniżenie wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych oraz sposobu jego obniżania (Dz. U. Nr 124, poz. 820, z późn. zm.)”.
Pozbawione podstawy prawnej jest natomiast żądanie zaświadczenia wyraźnie wskazującego typ schorzenia (np. przewlekłe choroby psychiczne), a tym bardziej na konkretne schorzenie (np. schizofrenia, AIDS) – bez względu na to, czy zostanie ono określone wprost, czy np. kodem z ICD-10. Wyłącznie organ orzekający w zakresie niepełnosprawności lub lekarz specjalista mogą poddawać ocenie wystąpienie u danej osoby szczególnego schorzenia oraz potwierdzać tę okoliczność.
Wymaganie zbyt szczegółowych danych jest niedopuszczalne, dlatego, że prowadzi do bezpodstawnej i nieuzasadnionej ingerencji w sferę prywatności pracownika.
Opracowanie: Weronika Adamczyk
Źródło: www.niepelnosprawni.gov.pl, stan z dnia 24 września 2013 r.