W 1997 r. zatrudniliśmy pracownika ze statusem rencista z lekkim stopniem niepełnosprawności. Pracownik ten miał wypłaconą odprawę rentową w poprzednim zakładzie pracy. W trakcie zatrudnienia w naszym urzędzie pracownik nabył uprawnienia emerytalne i w roku bieżącym rozwiązał stosunek pracy przechodząc na emeryturę. Urząd nie wypłacił odprawy emerytalnej, gdyż pracownik miał wypłaconą odprawę rentową w poprzednim zakładzie pracy.
Czy w związku z tym w myśl ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.) takiego emeryta należy objąć świadczeniami socjalnymi z naszego urzędu?

Zgodnie z art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (tekst jedn.: Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335, z późn. zm.) pracodawcy sprawujący opiekę socjalną nad emerytami i rencistami, w tym także ze zlikwidowanych zakładów pracy, mogą zwiększyć ZFŚS o 6,25% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego na każdego emeryta i rencistę uprawnionego do tej opieki.


Tak naprawdę, to wszystko jednak zależy od tego, co jest zapisane w zakładowym regulaminie świadczeń socjalnych - przepisy powyższej ustawy nie definiują bowiem emerytów i rencistów, ani nie wprowadzają w tym zakresie żadnych regulacji. Jeżeli zatem regulamin nie zawiera postanowień przeciwnych, emeryta w przedstawionej sytuacji można uznać za emeryta zakładowego, a tym samym udzielać mu świadczeń z ZFŚS, na zasadach przewidzianych dla emerytów - byłych pracowników.