Ustawa stanowi wykonanie obowiązku dostosowania systemu prawa do wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 5 lipca 2010 r., w sprawie P 31/09, stwierdzającego niezgodność z Konstytucją przepisu art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, z późn. zm.) w zakresie przesłanki stałego miejsca zamieszkania na obecnym obszarze Rzeczypospolitej Polskiej, w części odsyłającej do art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. c w zw. z art. 65 tej ustawy. Sentencja orzeczenia została opublikowana 23 lipca 2010 r. (Dz. U. z 2010 r., Nr 134, poz. 903).
Ustawa przewiduje całościowe uregulowanie kwestii domicylu, który na podstawie art. 9 łączono z niektórymi okresami składkowymi lub nieskładkowymi, przy ustalaniu prawa do świadczeń. W nowym brzmieniu art. 9 usunięto w ustawie przesłankę stałego miejsca zamieszkania w odniesieniu do zatrudnienia nie tylko w warunkach określonych w art. 6 ust. 2 pkt 1 lit. c, lecz także w przypadku pozostałych sytuacji, do których zastosowanie mają przepisy art. 9 ust. 1 i 2 w dotychczas obowiązującym brzmieniu.