Analizę sytuacji na rynku pracy zwykle sprowadzamy do spojrzenia na stopę bezrobocia. Tymczasem to nie jedyny wskaźnik opisujący rzeczywistość bezrobotnych – warto spojrzeć jak wielu z nich skapitulowało, tracąc wiarę w sens dalszego poszukiwania pracy oraz to, jak zmienia się średni czas takiego poszukiwania w przypadku tych, którym się udało.
Skoro mamy do czynienia z ogólnoeuropejskim spadkiem koniunktury gospodarczej, warto przyjrzeć się, co działo się blisko dekadę temu, gdy miało miejsce inne zawirowanie. Kryzys, jaki w Polsce doprowadził do spowolnienia wzrostu gospodarczego z przeciętnego poziomu dynamiki rzędu 4% w 2000 roku do 1,2% w roku kolejnym i 1,4% w 2002 roku, wiązał się ze wzrostem stopy bezrobocia rejestrowanego z 12% w roku 1999 i 14% w roku 2000 do poziomu niemal 20% w roku 2002. Potrzeba było całego roku 2003 z umiarkowanie wysokim wzrostem gospodarczym (3,9%), a następnie jeszcze lepszego I kwartału roku 2004 (aż 6,9% wzrostu w porównaniu do I kwartału 2003 roku), by stopa bezrobocia rejestrowanego zaczęła spadać – tak samo z resztą zachowywała się stopa bezrobocia obliczona w metodologii BAEL. Zakładając, że jego inercja nie ulegnie zmianie, należy spodziewać się, że pracy będziemy szukali w najbliższych latach coraz dłużej i dłużej. Jeśli nawet w 2013 roku wzrost gospodarczy skoczy wyraźnie ponad 3,5%, to na odwrócenie tego trendu nawet ponad dwa lata, czyli do 2016 roku. A jak zmieniać się będzie liczebność podgrupy osób biernych zawodowo, podczas badań BAEL określanych jako „osoby zniechęcone bezskutecznością poszukiwania pracy”? Wygląda na to, że wskaźnik ten charakteryzuje długoterminowy trend wzrostowy, za którego sprawą każdego roku osób z tej grupy biernych zawodowo przybywa blisko 10 tysięcy. W II kwartale 2012 r. było grupa ta liczyła 478 tysięcy ludzi, co oznacza, że w ciągu 2-3 lat na trwałe przebije ona poziom pół miliona.
Więcej: www.bezrobocie.org.pl/wiadomosc/803929.html
Źródło: www.bezrobocie.org.pl, stan z dnia 28 września 2012 r.