Stratega Unii, w odniesieniu do bezpieczeństwa i higieny pracy, zalecała rządom państw członkowskich opracowanie polityki krajowej w tym obszarze. Polityka taka powinna była być ujęta w „Narodowej strategii rozwoju kraju”. Jej realizacja miała być monitorowana w corocznych raportach. Polska w raportach przedstawiała Komisji Europejskiej program wieloletni „Dostosowywanie warunków pracy w Polsce do standardów Unii Europejskiej”, przyjęty przez Radę Ministrów.
Obecna strategia europejska różni się od poprzednich programów tym, że wskazuje na konieczność wykorzystania zestawu możliwie różnych, komplementarnych instrumentów oraz na zaangażowaniu wszystkich podmiotów działających w obszarze bhp, w szczególności pracodawców, przełożonych i pracowników. W ramach strategii przyjęto globalne podejście do komfortu w miejscu pracy, uwzględniając zmiany w świecie pracy oraz pojawienie się nowych zagrożeń, zwłaszcza natury psychospołecznej.
W ostatnim dziesięcioleciu polityka Unii Europejskiej w zakresie bhp koncentrowała się na formułowaniu minimalnych wymagań prawnych. W Polsce na tej podstawie resort pracy wydawał rozporządzenia dostosowawcze w sprawie minimalnych wymagań w różnych dziedzinach. Istotą kolejnego etapu jest położenie nacisku na praktyczną realizację przepisów oraz podejmowanie bardziej skutecznych działań prewencyjnych, mających redukować liczbę wypadków w pracy oraz częstotliwość występowania chorób zawodowych.
Naturalnym jest, że europejski rynek pracy coraz bardziej się integruje, obejmując wolny przepływ pracy, towarów i usług. Potwierdzają to dane statystyczne dotyczące migracji w naszym kraju, gdzie w 2011 r. migracja tzw. wewnętrzna wyniosła prawie 456 tys. Polaków, imigracja prawie 20 tys. osób, emigracja zaś nieco ponad 25,5 tys. Również w odniesieniu do bezpieczeństwa i higieny pracy państwa członkowskie są od siebie coraz bardziej zależne, bowiem działania profilaktyczne podejmowane w jednym państwie, mają pozytywny wpływ na sytuację w innych państwach UE, w tym, co oczywiste, wymuszają faktyczne przestrzeganie ogólnoeuropejskich wymagań bhp oraz rzeczywistą poprawę warunków pracy. Wiadomo nie od dziś, że brak dostatecznych i efektywnych działań pociąga za sobą nie tylko koszty w znaczący sposób wpływające na gospodarkę i społeczeństwo, ale również sankcje nakładane na opornych pracodawców.
Przypomnijmy, że Europejska strategia wyznacza osiem podstawowych celów:
1) ustalenie wymiernych celów poprawy warunków pracy;
2) redukcja wypadków przy pracy;
3) prawidłowe gromadzenie i publikowanie danych statystycznych dotyczących bezpieczeństwa pracy, w szczególności liczby i przyczyn wypadków;
4) redukcja urazów mięśniowo-szkieletowych;
5) zmniejszanie poziomu stresu w pracy;
6) ograniczenie narażenia na działanie czynników chemicznych;
7) wzrost wydajności i efektywności pracy;
8) rozwój potencjału prewencyjnego.
Efekty realizacji strategii w każdym z krajów członkowskich są publikowane raz do roku w postaci “Tablicy wyników”. Jest to swego rodzaju publiczny ranking państw pod względem poziomu bezpieczeństwa pracy, zachęcający bądź zniechęcający potencjalnych pracobiorców do szukania pracy w danym kraju. Kwestionariusz został tak skonstruowany, by uzyskiwane dane były porównywalne bez względu na obowiązujące w danym kraju przepisy.
Zgodnie z priorytetem „Strategii rozwoju kraju na lata 2007-2015” przyjętej przez Radę Ministrów: „kontynuowane będą działania na rzecz tworzenia przyjaznego środowiska pracy. Wspierane będą inicjatywy w zakresie skutecznego zapobiegania i ograniczania ryzyka zawodowego w przedsiębiorstwach oraz rozwoju edukacji i szkoleń w dziedzinie bezpieczeństwa i ochrony zdrowia pracowników. Kontynuowane też będą wysiłki dostosowujące warunki pracy w Polsce do standardów UE. Zapewnienie odpowiednich standardów bezpieczeństwa i higieny pracy oraz standardów prawa wymagać będzie zwiększenia skuteczności publicznych służb inspekcji pracy”.
Program realizacji powyższego przedsięwzięcia powinien integrować potencjał zaplecza naukowo-badawczego (Centralny Instytut Ochrony Pracy, Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnowcu, Instytut Pracy i Polityki Społecznej, Instytut Medycyny Pracy w Łodzi, czy Instytut Medycyny Wsi w Lublinie) z niezwykle istotnym potencjałem organów kontroli warunków pracy, w tym przede wszystkim Państwowej Inspekcji Pracy i Państwowej Inspekcji Sanitarnej.