W pierwszej części spotkania delegaci wysłuchali prezentacji Wolfganga Teubnera, Dyrektora Wykonawczego ICLEI (Local Governments for Sustainability European Secretariat). Wspólnie zastanawiali się nad rolą władz regionalnych i lokalnych we wdrażaniu krajowych strategii zwiększania świadomości społecznej nt. adaptacji oraz nad największymi problemami, które uniemożliwiają skuteczną adaptację.
Adaptacja do zmian klimatu dotyczy wszystkich dziedzin gospodarki i życia społecznego. Działania adaptacyjne przełożone na język praktyki obejmują np. stworzenie i stosowanie nowych odmian roślin odpornych na susze i nadmierne opady, wzmocnienie infrastruktury przeciwpowodziowej, efektywne wykorzystywanie zasobów wodnych, a także przeciwdziałanie przenoszeniu się roznoszących choroby insektów. Potrzebne jest jednak odpowiednie finansowanie metod ich realizacji - stąd też pojawił się podnoszony przez Komisję Europejską oraz niektórych ministrów wątek unijnej wieloletniej perspektywy finansowej na lata 2014-2020.
W strategiach adaptacyjnych odrębne zagadnienie stanowi dostosowanie obszarów miejskich do zmienionych warunków klimatycznych. Wprawdzie miasta stanowią obszarowo niewielki procent powierzchni Unii Europejskiej, jednak żyje w nich trzy czwarte ludności krajów członkowskich. Także w przyszłości należy spodziewać się znacznego rozwoju miast i zwiększenia ich roli w rozwoju społeczno-gospodarczym Unii. Specyfika ekosystemów miejskich sprawia, że z jednej strony zapewniają one mieszkańcom stosunkowo wysoki poziom zabezpieczenia przed zjawiskami ekstremalnymi, z drugiej jednak strony, brak działań adaptacyjnych może prowadzić do zagrożeń wynikających ze zmian klimatu i ich przejawów: fal wysokiej temperatury, obfitych opadów, silnych wiatrów, powodzi.
Drugiego dnia Nieformalnej Rady ds. Środowiska rozmawiano także na temat strategii negocjacyjnej Unii Europejskiej przed 17. Konferencją Klimatyczną ONZ w Durbanie (grudzień br.). Dyskusja zainicjowała proces wypracowywania wspólnego stanowiska państw członkowskich UE na Konferencję.
Konferencje Klimatyczne podejmują decyzje o zasadach i zakresie wymaganych od państw - stron działań na rzecz ochrony klimatu. Zeszłoroczny COP16 w Cancun przyjął „zrównoważony pakiet decyzji”, który może stanowić fundament nowego porozumienia. Wynika z niego program pracy na bieżący rok.
Wypracowanie jasnego stanowiska negocjacyjnego UE, uwzględniającego możliwości każdego z państw członkowskich to krok w osiągnięciu globalnego porozumienia w zakresie ochrony klimatu.
Nieformalna Rada w Sopocie była wkładem w kształtowaniu europejskiej polityki środowiskowej. Spoczywające na polskiej Prezydencji zadanie koordynowania i zarządzania procesami negocjacyjnymi wewnątrz Unii Europejskiej przez najbliższe sześć miesięcy będzie służyło zbliżeniu stanowisk najważniejszych stron negocjacji.
Ministrowie zabierając głos w dyskusji podkreślali rolę lidera pełnioną przez UE jak również to, iż są gotowi do przyjęcia zobowiązań drugiego okresu rozliczeniowego Protokołu z Kioto, jednakże oczekują na podjęcie działań na rzecz ochrony klimatu przez wszystkie główne gospodarki, odpowiedzialne za globalne emisje gazów cieplarnianych.
Adaptacja do zmian klimatu dotyczy wszystkich dziedzin gospodarki i życia społecznego. Działania adaptacyjne przełożone na język praktyki obejmują np. stworzenie i stosowanie nowych odmian roślin odpornych na susze i nadmierne opady, wzmocnienie infrastruktury przeciwpowodziowej, efektywne wykorzystywanie zasobów wodnych, a także przeciwdziałanie przenoszeniu się roznoszących choroby insektów. Potrzebne jest jednak odpowiednie finansowanie metod ich realizacji - stąd też pojawił się podnoszony przez Komisję Europejską oraz niektórych ministrów wątek unijnej wieloletniej perspektywy finansowej na lata 2014-2020.
W strategiach adaptacyjnych odrębne zagadnienie stanowi dostosowanie obszarów miejskich do zmienionych warunków klimatycznych. Wprawdzie miasta stanowią obszarowo niewielki procent powierzchni Unii Europejskiej, jednak żyje w nich trzy czwarte ludności krajów członkowskich. Także w przyszłości należy spodziewać się znacznego rozwoju miast i zwiększenia ich roli w rozwoju społeczno-gospodarczym Unii. Specyfika ekosystemów miejskich sprawia, że z jednej strony zapewniają one mieszkańcom stosunkowo wysoki poziom zabezpieczenia przed zjawiskami ekstremalnymi, z drugiej jednak strony, brak działań adaptacyjnych może prowadzić do zagrożeń wynikających ze zmian klimatu i ich przejawów: fal wysokiej temperatury, obfitych opadów, silnych wiatrów, powodzi.
Drugiego dnia Nieformalnej Rady ds. Środowiska rozmawiano także na temat strategii negocjacyjnej Unii Europejskiej przed 17. Konferencją Klimatyczną ONZ w Durbanie (grudzień br.). Dyskusja zainicjowała proces wypracowywania wspólnego stanowiska państw członkowskich UE na Konferencję.
Konferencje Klimatyczne podejmują decyzje o zasadach i zakresie wymaganych od państw - stron działań na rzecz ochrony klimatu. Zeszłoroczny COP16 w Cancun przyjął „zrównoważony pakiet decyzji”, który może stanowić fundament nowego porozumienia. Wynika z niego program pracy na bieżący rok.
Wypracowanie jasnego stanowiska negocjacyjnego UE, uwzględniającego możliwości każdego z państw członkowskich to krok w osiągnięciu globalnego porozumienia w zakresie ochrony klimatu.
Nieformalna Rada w Sopocie była wkładem w kształtowaniu europejskiej polityki środowiskowej. Spoczywające na polskiej Prezydencji zadanie koordynowania i zarządzania procesami negocjacyjnymi wewnątrz Unii Europejskiej przez najbliższe sześć miesięcy będzie służyło zbliżeniu stanowisk najważniejszych stron negocjacji.
Ministrowie zabierając głos w dyskusji podkreślali rolę lidera pełnioną przez UE jak również to, iż są gotowi do przyjęcia zobowiązań drugiego okresu rozliczeniowego Protokołu z Kioto, jednakże oczekują na podjęcie działań na rzecz ochrony klimatu przez wszystkie główne gospodarki, odpowiedzialne za globalne emisje gazów cieplarnianych.