Tak orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 19 listopada 2014 r.
Nadleśniczy Nadleśnictwa N. wystąpił o dokonanie podziału działki w celu wydzielenia działki budowlanej zgodnie z projektem podziału sporządzonym przez uprawnionego geodetę. Nadleśniczy został wezwany przez Wójta do sprecyzowania, którą z dróg publicznych nastąpi skomunikowanie powstałej działki i z wykorzystaniem której z dróg wewnętrznych. Nadleśniczy wskazał, że skomunikowanie nowopowstałych działek nastąpi z drogą publiczną - ulicą O. w miejscowości N. S. Wyjaśnił, że wykorzystane w tym celu zostaną drogi leśne poprzez ustanowienie na nich służebności drogowej. Dodatkowo wyjaśnił, że droga leśna, na której ma zostać ustanowiona służebność, umożliwia zarówno ruch pojazdów silnikowych, motorowerowych jak i zaprzęgowych. Wójt odmówił jednak zatwierdzenia podziału działki. Przede wszystkim uznał, że wnioskodawca naruszył kolejność uwzględniania określonych sposobów ustalania dostępu do drogi publicznej wymienioną w art. 93 ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Uznał, że działka powinna mieć przede wszystkim dostęp bezpośredni, jeśli nie jest to możliwe to poprzez wydzielenie drogi wewnętrznej wraz z ustanowieniem odpowiednich służebności, a ostatecznie – jeśli nie ma możliwości wydzielenia drogi wewnętrznej z nieruchomości objętej podziałem - ustanowienie innych służebności drogowych.
Z kolei SKO, rozpatrujące odwołanie Nadleśnictwa, nie zgodziło się z wnioskodawcą, jakoby istniała możliwość zapewnienia dostępu do drogi publicznej przez wskazywaną drogę leśną. Jego zdaniem droga taka, w zależności od prowadzonej gospodarki leśnej, może zostać wyłączona z dostępności, co wykluczałoby również dostępność do wydzielonej działki. Dodatkowo droga ta nie została wyodrębniona geodezyjnie, zatem nie spełnia warunku zapewnienia dostępu przez drogę wewnętrzną. SKO negatywnie oceniło także możliwość przeprowadzenia podziału w tzw. trybie zwykłym, tj. na podstawie art. 92 ust. 1, art. 93 ust. 2a i 3a ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wskazało, że z wymienionych przepisów wynika dopuszczalność wydzielenia z nieruchomości rolnych i leśnych co najmniej jednej działki gruntu o powierzchni mniejszej niż 0,3000 ha tylko i wyłącznie, gdy ma to na celu: powiększenie sąsiedniej nieruchomości, dla dokonania regulacji granic między sąsiadującymi nieruchomościami, w okolicznościach określonych w art. 95 ustawy o gospodarce nieruchomościami, pod drogi wewnętrzne. Skoro zatem wskazana do podziału nieruchomość jest wykorzystywana na cele rolnicze i leśne, mają z niej powstać trzy działki o powierzchni mniejszej niż 0,3000 ha, a jednocześnie podział nie ma na celu powiększenia działki sąsiedniej, dokonania regulacji granic, przeznaczenia pod drogę wewnętrzną – to brak jest możliwości uwzględnienia zgłoszonego wniosku o podział. SKO utrzymało więc zaskarżoną decyzję Wójta.
Sprawę rozpatrywał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku, który stwierdził, że grunt pod budynkami osady nadleśnictwa przewidziany do geodezyjnego wydzielenia, był lasem przed podziałem i pozostanie lasem po podziale nieruchomości jako grunt związany z gospodarką leśną a zajęty pod wykorzystywane dla potrzeb gospodarki leśnej budynki i budowle. Grunt leśny zabudowany na potrzeby związane z gospodarka leśną nie przestaje być lasem. W kwestii dojazdu sąd uznał, że dotychczas dojazd do działki odbywał się wewnętrznym szlakiem komunikacyjnym i sposób ten nie zmieni się po podziale nieruchomości. Droga leśna umożliwiająca komunikację nie musi być natomiast geodezyjnie wydzielona jako użytek drogowy, oznaczony symbolem "dr". Drogi dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych, przez które rozumieć należy drogi zakładowe prowadzące do gospodarstw rolnych i leśnych w rozumieniu przepisów o drogach publicznych są w świetle ustawy o drogach publicznych drogami wewnętrznymi. Wyodrębnienie gruntu osadnictwa leśnego nie zmienia charakteru tego gruntu. Tym samym dotychczasowa droga leśna, będąca dojazdową, nie zmienia swojego przeznaczenia.
Sąd orzekł o uchyleniu decyzji organów obu instancji.
Sygnatura akt: II SA/Bk 904/14.