Spółka wystąpiła do wójta o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego polegającej na budowie linii kablowej wyższych napięć wraz z budową czterech wolnostojących elektrowni wiatrowych.

Wójt odmówił ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji. W uzasadnieniu wskazał między innymi, że działki objęte inwestycją położone są w rolniczej przestrzeni produkcyjnej przy granicy parku krajobrazowego. Dla parku przygotowano projekt planu ochrony, który nie dopuszcza lokalizacji siłowni wiatrowych w pasie 1 km od jego granic, ponieważ będzie to stanowiło bezpośrednie zagrożenie dla fauny parku.

WSA rozpatrując skargę stwierdził, iż niedopuszczalne jest uzasadnianie odmowy ustalenia warunków zabudowy treścią projektu planu ochrony parku. Nawet w razie wejścia w życie takiego planu, jego postanowienia pozostaną bez wpływu na możliwość (bądź nie) ustalenia warunków zabudowy dla przedmiotowej inwestycji. Bowiem rozporządzenie wojewody (obecnie: uchwała sejmiku województwa) w sprawie ustanowienia planu ochrony parku krajobrazowego nie może być uznane za przepis odrębny w rozumieniu art. 61 ust. 1 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym . Ustanowiony rozporządzeniem plan ochrony nie zawiera przepisów wiążących organy wydające decyzje o warunkach zabudowy.

Wiążącego charakteru zakazów zawartych w planie ochrony nie da się wywieść z przepisów ustawy o ochronie przyrody, określających treść planu ochrony parku krajobrazowego. Zawarte w planie ochrony parku krajobrazowego ustalenia do studiów uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gmin oraz planów zagospodarowania przestrzennego, adresowane są do organów uchwalających studia i plany, nie mogą natomiast być uznane za samoistne zakazy, wywierające bezpośrednie skutki prawne. W związku z powyższym należy przyjąć, że w postępowaniu lokalizacyjnym wiążą tylko takie zakazy, które zostały ustanowione w procedurze właściwej dla aktu o utworzeniu parku krajobrazowego (art. 17 ust. 1 w zw. z art. 16 ust. 3 u.o.p.). Ważnym elementem tej procedury – istotnie różniącym ją od procedury ustanawiania planu ochrony – jest wymóg uzgodnienia projektu aktu o utworzeniu parku krajobrazowego z właściwą miejscowo radą gminy. W odniesieniu do planu ochrony wymóg "uzgodnienia" projektu został zastąpiony "słabszą" formą współdziałania organów – koniecznością jego "zaopiniowania". Powyższe dodatkowo przemawia przeciwko zrównywaniu skutków (mocy wiążącej) zakazów zawartych w uchwale o utworzeniu parku krajobrazowego z zakazami wynikającymi z ustaleń planu ochrony takiego parku.

Na podstawie: Wyrok WSA w Poznaniu z 29 marca 2012 r., sygn. akt IV SA/Po 86/12, prawomocny

Przydatne materiały:
 Ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.)