Rada Gminy powołując się na ustawę z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz. U. 2001, Nr 142, poz. 1591 ze zm.) oraz ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jednolity Dz. U. z 2012r., poz. 647 ze zm.), wyznaczyła kierunki rozwoju energetyki opartej na odnawialnych źródłach energii na terenie gminy. W jednym z zapisów uchwały rada ustaliła między innymi minimalną odległość pojedynczej turbiny wiatrowej wytwarzającej energię z odnawialnych źródeł energii o mocy przekraczającej 100 kW od zabudowań mieszkalnych i siedliskowych. Uzależniła także możliwość lokalizacji elektrowni wiatrowej w odległości mniejszej niż 2500 metrów od zabudowań mieszkalnych i siedliskowych od uzyskania pisemnej zgody wszystkich właścicieli zabudowań.


Wojewoda zaskarżył uchwałę do WSA. W ocenie organu nadzoru zadania gminy dotyczące ładu przestrzennego reguluje ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, która w art. 9 ust. 1 i 2 stanowi, że określenie polityki przestrzennej gminy następuje w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, które sporządza wójt. W studium tym ustala się także rozmieszczenie urządzeń wytwarzających energię z odnawialnych źródeł energii o mocy przekraczającej 100 kW, a także ich strefy ochronne związane z ograniczeniami w zabudowie oraz zagospodarowaniu i użytkowaniu terenu. Organ nadzoru uznał, że regulacje zawarte uchwale, podjętej przez radę gminy, są w istocie ustaleniami dotyczącymi polityki przestrzennej gminy, a zatem winny być ujęte w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy – przy zachowaniu procedury planistycznej wymaganej ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.


WSA zgodził się ze stanowiskiem wojewody, iż uchwała jest sprzeczna z art. 10 ust. 2a ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (tekst jednolity Dz. U. z 2012r., poz. 647 ze zm.). W świetle powołanej regulacji prawnej nie może budzić wątpliwości, że regulacja zawarta uchwale, a dotycząca dopuszczalnej lokalizacji pojedynczej turbiny wiatrowej wytwarzającej energię z odnawialnych źródeł energii o mocy przekraczającej 100 kW oraz elektrowni wiatrowej od zabudowań mieszkalnych i siedliskowych, powinna znaleźć się w studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy. Zgodnie zaś z art. 9 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, sporządzenie studium należy do kompetencji wójta a nie rady gminy.

Zdaniem WSA z żadnego przepisu nie wynika również uprawnienie rady gminy do uchwalania wytycznych co do lokalizacji farm wiatrowych w gminie, które następnie wiązałyby wójta w procesie planistycznym związanym ze sporządzeniem studium. Rada gminy uprawniona jest jedynie do podjęcia uchwały o przystąpieniu do sporządzenia studium – podkreślił WSA.


Na podstawie:
Wyrok WSA w Olsztynie z 29 sierpnia 2013 r., sygn. akt II SA/Ol 612/13, nieprawomocny