Na gruncie obowiązującej ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (tekst jedn.: Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94) - dalej k.p., brak jest definicji małego pracodawcy. Co do zasady wspomniana ustawa różnicuje obowiązki pracodawców przyjmując za kryterium liczbę osób zatrudnionych u takich przedsiębiorców w ramach stosunku pracy, nie posługując się określeniem mały pracodawca. Wskazane określenie jest sformułowaniem potocznym i prawniczym, na które często natrafimy w różnych opracowaniach i to nie tylko z zakresu prawa pracy.
Kodeks pracy posługuje się tylko jedną definicją pracodawcy zawartej w art. 3. Zgodnie z nim, pracodawcą jest jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników. Definicja pracodawcy zawarta w art. 3 k.p. jest bardzo szeroka, gdyż do tej grupy zaliczają się m.in.: spółki prawa handlowego, przedsiębiorstwa, spółdzielnie, osoby fizyczne, jeżeli zatrudniają pracowników ale też i inne podmioty.
Jak należy rozumieć określenie mały pracodawca?
Przez małego pracodawcę, co do zasady należy rozumieć takiego pracodawcę, który zatrudnia do 20 osób. W kontekście omawianej definicji nie ma znaczenia zysk jaki generuje pracodawca, gdyż kodeks pracy nie zawiera norm, które właśnie od osiągniętego dochodu lub przychodu uzależniałyby pozycję pracodawcy na gruncie prawa pracy.
W tym miejscu jednak należy zaznaczyć, że przepisy unijne wprowadziły definicję małego przedsiębiorstwa i mikroprzedsiębiorstwa. W obu definicjach zastosowano próg zatrudnienia i próg obrotu lub kwoty bilansu rocznego, od których uzależniono zakwalifikowanie przedsiębiorstwa do poszczególnej grupy bądź to małych przedsiębiorstw bądź mikroprzedsiębiorstw. Jednak polski kodeks pracy nie odwołuje się do podanych wyżej definicji.
Reasumując, w praktyce mały pracodawca to ten, który został określony w art. 3 k.p., zatrudniający nie więcej niż 20 pracowników.
Więcej o małym pracodawcy i jego obowiązkach przeczytasz w Kompasie Księgowo-Kadrowym>>>