Wysokość świadczeń emerytalnych dla górników, zatrudnionych pod ziemią.

UCHWAŁA NR 15

PREZYDIUM RZĄDU

z dnia 10 stycznia 1951 r.

w sprawie wysokości świadczeń emerytalnych dla górników, zatrudnionych pod ziemią. ^*

Na podstawie cz. III pkt 3-5 uchwały Rady Ministrów z dnia 30 listopada 1949 r. w sprawie szczególnych przywilejów dla górników w górnictwie węglowym (Monitor Polski Nr A-100, poz. 1175) oraz uchwały Rady Ministrów z dnia 3 marca 1950 r. w sprawie przywilejów dla górników w górnictwie rud, kruszców i kopalń glinki ogniotrwałej (Monitor Polski Nr A-29, poz. 336) uchwala się, co następuje:

§  1.

1. Pracownicy kopalń węgla, rud, kruszców i glinki ogniotrwałej, zatrudnieni pod ziemią lub przy głębieniu szybów, oraz pracownicy niższego, średniego i wyższego dozoru w kopalniach otrzymują rentę górniczą w wysokości określonej niniejszą uchwałą, jeżeli odpowiadają warunkom w niej podanym.

2. Za równorzędne z pracą pod ziemią uważa się:

a) pracę w charakterze członków rad zakładowych w kopalniach, pracę osób wybranych do władz Związku Zawodowego Górników, o ile osoby te zatrudnione były przedtem pod ziemią;

b) zatrudnienie w Związku Zawodowym Górników przy pracach techniczno-instruktorskich, jeżeli nastąpiło ono bezpośrednio po 5-letnim co najmniej okresie zatrudnienia pod ziemią;

c) 1 zatrudnienie na stanowiskach wymagających kwalifikacji inżynierskich lub technicznych w zakresie górnictwa węglowego, rud, kruszców i glinek ogniotrwałych, w administracji przedsiębiorstw górniczych, w urzędach górniczych, w górniczych instytutach naukowo-badawczych oraz w Ministerstwach: Górnictwa i Hutnictwa, pod warunkiem przepracowania co najmniej 5 lat w kopalniach w charakterze dozoru niższego, średniego lub wyższego.

3. Za równorzędne z okresami zatrudnienia pod ziemią uważa się okresy pobierania zasiłku z tytułu ubezpieczenia na wypadek choroby i macierzyństwa oraz okresy niezawodowej służby wojskowej, przypadające bezpośrednio po okresie zatrudnienia pod ziemią.

4. Poszczególne okresy zatrudnienia pod ziemią i pracy równorzędnej sumuje się dla ustalenia łącznego okresu zatrudnienia uprawniającego do renty górniczej.

§ 2. Rębaczom, ładowaczom i innym pracownikom dołowym, uznanym za równorzędnych przez Ministra Górnictwa, zalicza się lata przepracowane w akordzie w przodkach i przy głębieniu szybów w wymiarze 1,5-krotnym. W takim samym wymiarze zalicza się pracownikom lata przynależności do drużyn ratowniczych w kopalniach.

§  3.

1. Świadczenia, określone niniejszą uchwałą, przysługują pracownikom zatrudnionym pod ziemią, którzy:

a) stali się niezdolni do pracy pod ziemią po przepracowaniu co najmniej 10 lat pod ziemią. Warunek 10-letniej pracy pod ziemią odpada, o ile niezdolność do pracy powstała w wyniku wypadku w zatrudnieniu lub choroby zawodowej;

b) ukończyli 55-ty rok życia i przepracowali pod ziemią lub w pracy równorzędnej (§ 1 ust. 2 i 3) 25 lat.

2. Świadczenia powyższe przysługują, jeżeli w chwili powstania warunków do świadczeń, o których mowa w pkt a) i b), pracownicy byli zatrudnieni pod ziemią lub w pracy równorzędnej (§ 1 ust. 2 i 3).

§  4.

1. Wprowadza się 9 następujących grup zarobkowych:

Grupa zarobkowa dla osób zarabiających miesięcznie:

I				do	400	zł
II	ponad	400	zł	"	450	"
III	"	450	"	"	600	"
IV	"	600	"	"	750	"
V	"	750	"	"	900	"
VI	"	900	"	"	1.050	"
VII	"	1.050	"	"	1.200	"
VIII	"	1.200	zł	"	1.400	"
IX	"	1.400	"	"

2. Pracownik zostaje zaliczony do grupy zarobkowej na podstawie swego przeciętnego miesięcznego zarobku z okresu zatrudnienia w ostatnich 36 miesiącach zatrudnienia pod ziemią przed powstaniem prawa do świadczeń.

§  5.

1. Wysokość świadczeń emerytalnych zależna jest od grupy zarobkowej i ilości lat pracy pod ziemią lub pracy równorzędnej (§§ 1 i 2) i wynosi:

Okres pracy	Grupa zarobkowa
	I	II	III	IV	V	VI	VII	VIII	IX
120 miesięcy i więcej	175	190	215	240	270	300	325	345	365
180 miesięcy i więcej	185	200	235	280	315	350	395	425	445
240 miesięcy i więcej	205	220	265	330	390	450	520	585	625
300 miesięcy i więcej	240	255	315	405	495	585	675	780	840

§ 6. Pracownikom, odznaczonym tytułem "Zasłużonego Górnika Polski Ludowej", przysługuje wzrost renty górniczej, określonej w § 5, w wysokości 10% tej renty.

§ 7. Świadczenia, określone w niniejszej uchwale zastępują rentę z tytułu powszechnego ubezpieczenia emerytalnego i pensję z dodatkowego ubezpieczenia górników bez dodatków na dzieci i dodatku dla bezradnych. Dodatek dla bezradnych wymierza się w wysokości 120 zł.

§ 8. W razie, jeżeli niezdolność do pracy spowodowana została wypadkiem w zatrudnieniu lub chorobą zawodową, nie wypłaca się renty wypadkowej, natomiast rentę górniczą wymierza się przy przyjęciu za podstawę 25-letniej pracy pod ziemią oraz przyznaje się wzrost renty, wynoszący przy 100%-wej niezdolności 30% renty. Przy niższym procencie niezdolności wzrost renty ulega proporcjonalnemu zmniejszeniu. Jeżeli spowodowana wypadkiem w zatrudnieniu lub chorobą zawodową niezdolność nie uzasadnia przyznania renty górniczej, przyznaje się rentę wypadkową na zasadach ogólnych ubezpieczenia powszechnego.

§  9.

1. Wdowy po pracownikach, którym przysługiwało prawo do świadczeń w wysokości określonej niniejszą uchwałą, otrzymują 60% tych świadczeń.

2. Sieroty zupełne po pracownikach, uprawnionych do świadczeń, określonych niniejszą uchwałą, zmarłych w następstwie wypadku w zatrudnieniu lub choroby zawodowej, otrzymują, o ile odpowiadają warunkom ubezpieczenia powszechnego:

jedna sierota - 30%,

dwie sieroty - 50%,

trzy sieroty i więcej sierot - 60%,

świadczeń przysługujących zmarłemu pracownikowi.

3. Postanowienia § 8 stosuje się odpowiednio do świadczeń dla wdów i sierot zupełnych.

§  10.

1. W okresie do dnia 1 stycznia 1952 r. podstawę zaliczenia pracownika do grupy zarobkowej (§ 4 ust. 2) stanowi jego przeciętny zarobek miesięczny z 24 miesięcy zatrudnienia pod ziemią,

2. Jeżeli pracownik pracował pod ziemią po dniu 1 stycznia 1949 r. niepełne 2 lata, zarobek jego, stanowiący podstawę zaliczenia do grupy zarobkowej, oblicza się na podstawie zarobków, osiągniętych w okresie zatrudnienia pod ziemią po 1 stycznia 1949 r.

§ 11. Zakłady pracy zatrudniające pracowników objętych niniejszą uchwałą oraz zainteresowane związki zawodowe obowiązane są dostarczać Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych wszelkich danych, niezbędnych dla jej wykonania.

§ 12. Uchwała niniejsza ma zastosowanie do pracowników odpowiadających warunkom niniejszej uchwały, jeżeli:

a) stali się niezdolni do pracy pod ziemią po dniu 31 grudnia 1950 r. lub

b) ukończyli 55 lat życia i 25 lat pracy i w dniu wejścia w życie niniejszej uchwały byli zatrudnieni pod ziemią lub w pracy równorzędnej.

§ 13. 2 Uprawnienia Ministra Górnictwa, określone w niniejszej uchwale, przysługują Ministrowi Hutnictwa w stosunku do pracowników zatrudnionych w kopalniach rud, kruszców i glinki ogniotrwałej.

§ 14. 3 Wykonanie uchwały porucza się Ministrowi Pracy i Opieki Społecznej w porozumieniu z Ministrem Górnictwa i Ministrem Hutnictwa.

§ 15. Uchwała wchodzi w życie z dniem ogłoszenia z mocą obowiązującą od dnia 1 stycznia 1951 r.

* Z dniem 1 czerwca 1951 r. rozciąga się na górników kopalni glin szlachetnych, kaolinów, magnezytów i gipsów, zatrudnionych stale pod ziemią, oraz inżynierów i techników górniczych, zatrudnionych w ruchu tych kopalń podziemnych i w administracji przedsiębiorstw górniczych a także w szkołach górniczych, przywileje, przyznane górnikom w górnictwie węglowym, zgodnie z uchwałą nr 360 z dnia 26 maja 1951 r. w sprawie przywilejów dla górników, zatrudnionych w podziemnych kopalniach glin szlachetnych, kaolinów, magnezytów i gipsów (M.P.51.A-69.895).

Z dniem 1 stycznia 1952 r. biorąc pod uwagę ciężkie warunki pracy górnika pod ziemią w kopalniach soli kamiennej, Prezydium Rządu, na wniosek Ministra Górnictwa, uwzględniając opinie Związku Zawodowego Górników oraz Centralnej Rady Związków Zawodowych, postanawia: rozciągnąć na górników kopalń soli kamiennej, zatrudnionych stale pod ziemią, oraz inżynierów i techników górnictwa, zatrudnionych w ruchu tych kopalń podziemnych i w administracji przedsiębiorstw górniczych a także w szkołach górniczych, przywileje, przyznane górnikom w górnictwie węglowym, zgodnie z § 1 pkt 3 uchwały nr 834 z dnia 8 grudnia 1951 r. w sprawie przywilejów dla górników zatrudnionych w podziemnych kopalniach soli kamiennej (M.P.51.A-102.1484)

Z dniem 4 stycznia 1953 r. tracą moc przepisy niniejszej uchwały w zakresie unormowanym uchwałą nr 75 z dnia 17 stycznia 1953 r. w sprawie wysokości świadczeń emerytalnych dla górników zatrudnionych pod ziemią (M.P.53.A-10.142), zgodnie z § 10 uchwały zmieniającej.

1 § 1 ust. 2 lit. c) zmieniona przez § 1 pkt 1 uchwały nr 709 z dnia 8 sierpnia 1952 r. (M.P.52.A-73.1164) zmieniającej nin. uchwałę z dniem 1 kwietnia 1952 r.

2 § 13 zmieniony przez § 1 pkt 2 uchwały nr 709 z dnia 8 sierpnia 1952 r. (M.P.52.A-73.1164) zmieniającej nin. uchwałę z dniem 1 kwietnia 1952 r.

3 § 14 zmieniony przez § 1 pkt 2 uchwały nr 709 z dnia 8 sierpnia 1952 r. (M.P.52.A-73.1164) zmieniającej nin. uchwałę z dniem 1 kwietnia 1952 r.

• Identyfikator: M.P.1951.A-5.64
• Rodzaj: Uchwała
• Tytuł: Wysokość świadczeń emerytalnych dla górników, zatrudnionych pod ziemią.
• Data aktu: 10/01/1951
• Data ogłoszenia: 25/01/1951
• Data wejścia w życie: 01/01/1951, 25/01/1951