Przyznanie niektórym kategoriom pracowników państwowych dodatków, uzasadnionych specjalnymi kwalifikacjami i warunkami służby.

UCHWAŁA NR 48

RADY MINISTRÓW

z dnia 24 stycznia 1951 r.

w sprawie przyznania niektórym kategoriom pracowników państwowych dodatków, uzasadnionych specjalnymi kwalifikacjami i warunkami służby. ^*

Na podstawie art. 8 ust. 2 i art. 37 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1949 r. o uposażeniu pracowników państwowych i samorządowych oraz przewodniczących organów wykonawczych gmin miejskich i wiejskich (Dz. U. R. P. Nr 7, poz. 39) - Rada Ministrów za zgodą Rady Państwa uchwala:

§ 1. 1

1. Pracownikom państwowym objętym art. 4 pkt 5 ustawy z dnia 4 lutego 1949 r. o uposażeniu pracowników państwowych i samorządowych oraz przewodniczących organów wykonawczych gmin miejskich i wiejskich (Dz. U. R. P. Nr 7, poz. 39), zaszeregowanym do grup uposażenia wymienionych w § 6, oraz pracownikom objętym art. 4 pkt 3 powołanej ustawy, a zatrudnionym na stanowiskach administracyjnych zaszeregowanych do tychże grup lub równorzędnych może być przyznany dodatek specjalny do uposażenia w wysokości nie niższej niż 20% i nie przekraczającej 50% uposażenia zasadniczego danego pracownika. Łączna ilość wypłacanych we władzach centralnych dodatków specjalnych w wysokości niższej niż 30% uposażenia zasadniczego pracownika nie może przekraczać 20% ogólnej ilości wszystkich wypłacanych dodatków.

Odstąpienie od powyższej zasady jest możliwe tylko za uprzednią zgodą Prezesa Rady Ministrów. Wysokość dodatku specjalnego nie jest zależna od funkcji lub zajmowanego stanowiska.

2. Dodatek nie może być przyznany pracownikom centralnych zarządów objętych uchwałą Prezydium Rządu z dnia 23 grudnia 1950 r. (Monitor Polski z 1951 r. Nr A-5, poz. 63). Ograniczenie to nie stosuje się do tych centralnych zarządów, w których pracownicy pobierają uposażenie na zasadach obowiązujących w odniesieniu do pracowników państwowych objętych art. 4 pkt 5 ustawy z dnia 4 lutego 1949 r. o uposażeniu pracowników państwowych i samorządowych oraz przewodniczących organów wykonawczych gmin miejskich i wiejskich (Dz. U. R. P. Nr 7, poz, 39).

§ 2. Dodatek, o którym mowa w § 1, może być przyznany w granicach funduszów, ustalonych globalnie na okres jednego roku dla każdego resortu oraz dla terenowych organów jednolitej władzy państwowej w drodze uchwały Prezydium Rządu. Podziału limitu na poszczególne województwa dla pracowników prezydiów rad narodowych dokona Prezydium Rady Ministrów (Zespół II).

§ 3. Dodatek specjalny może być przyznany jedynie przy równoczesnym istnieniu następujących szczególnych warunków:

1) posiadania przez pracownika wyszkolenia dającego wysokie kwalifikacje fachowe w danej specjalności;

2) szczególnego doświadczenia i praktyki w zakresie spełnianych funkcji;

3) pełnienia szczególnie odpowiedzialnych obowiązków;

4) wykazywania ponadprzeciętnej inicjatywy i wyróżnienia się wynikami pracy;

5) odpowiedniej postawy społecznej.

§ 4. Pracownikom pobierającym dodatek specjalny nie przysługuje dodatek lokalny, przewidziany w § 4 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 lutego 1949 r. (Dz. U. R. P. Nr 14, poz. 82).

§  5.

1. Pracownik otrzymujący dodatek specjalny nie może równocześnie pobierać innych stałych lub przejściowych dodatków, uzasadnionych specjalnymi warunkami pracy, przyznanych na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 4 lutego 1949 r. (Dz. U. R. P. Nr 7, poz. 39).

2. Przepis ust. 1 nie dotyczy:

a) przejściowego dodatku wyrównawczego dla pracowników państwowych, przewidzianego uchwałą Rady Ministrów z dnia 19 lutego 1949 r. (Monitor Polski Nr A-13, poz. 151),

b) przejściowego dodatku do uposażenia dla pracowników niektórych ministerstw, którzy przeszli do pracy w tych resortach (zostali odwołani z placówek za granicą) nie otrzymawszy mieszkań w Warszawie,

c) 2 przejściowego dodatku do uposażenia dla kierowników wydziałów prezydiów wojewódzkich i powiatowych rad narodowych, przewidzianego uchwałą Nr 670 Rady Ministrów z dnia 29 września 1951 r. (Monitor Polski Nr A-87, poz. 1195)

3. W przypadku zbiegu prawa do dodatku specjalnego i dodatku innego spośród określonych w ust. 1 służy pracownikowi prawo wyboru.

§ 6. Dodatek specjalny może być przyznany pracownikom zaszeregowanym:

a) we władzach centralnych - do grupy V-I,

b) w prezydiach rad narodowych oraz urzędach bezpośrednio i pośrednio podległych władzom naczelnym - do grupy VII-I.

§  7.

1. Dodatki specjalne przyznaje:

a) we władzach centralnych oraz urzędach bezpośrednio lub pośrednio im podległych - właściwy minister (Prezes Centralnego Urzędu Szkolenia Zawodowego, Prezes Centralnego Urzędu Drobnej Wytwórczości) po wysłuchaniu opinii lub na wniosek kolegium z tym, że w wyjątkowych przypadkach Prezes Rady Ministrów może zezwolić na przyznanie dodatku pracownikowi będącemu specjalistą w swej dziedzinie pracy, lecz nie czyniącemu zadość wszystkim warunkom określonym w § 3,

b) w prezydiach rad narodowych - prezydium wojewódzkiej rady narodowej w trybie ustalonym przez Prezydium Rady Ministrów (Zespół II).

2. Prezes Rady Ministrów powoła Komisję Kwalifikacyjną, która systematycznie kontrolować będzie przyznawanie dodatków specjalnych, a w przypadku stwierdzenia naruszenia postanowień niniejszej uchwały - składać będzie odpowiednie wnioski Prezesowi Rady Ministrów.

3. Skład Komisji Kwalifikacyjnej i tryb jej działania określi regulamin, nadany przez Prezesa Rady Ministrów.

§ 8. 3 Od pobierania dodatku specjalnego wyłączeni są pracownicy, którzy poza uposażeniem służbowym otrzymują przez okres dłuższy niż 3 miesiące inne stałe wynagrodzenie z jakiegokolwiek tytułu; ograniczenie powyższe nie dotyczy wynagrodzeń z tytułu zleconych wykładów i ćwiczeń w szkołach wyższych oraz szkołach zawodowych, o ile zlecone wykłady i ćwiczenia w szkołach zawodowych prowadzone są przez osoby powołane do tego na podstawie przepisów dekretu z dnia 10 grudnia 1946 r. o obowiązku współpracy w zakresie nauczania w szkolnictwie zawodowym (Dz. U. z 1947 r. Nr 8, poz. 39 i z 1952 r. Nr 11, poz. 65).

§ 9. 4

1. Przyznanie dodatku specjalnego następuje na z góry ustalony okres czasu, nie dłuższy jednak niż pół roku, z tym że dodatek powinien być natychmiast cofnięty bądź wysokość jego winna być obniżona w przypadku stwierdzenia, iż wyniki pracy uległy pogorszeniu lub są niezadowalające.

2. W przypadku niepełnienia przez pracownika obowiązków służbowych przez okres 2 miesięcy wypłata dodatku specjalnego winna być wstrzymana z dniem 1 najbliższego miesiąca po upływie tego okresu, o ile okres, na który został przyznany dodatek specjalny, nie upłynął wcześniej.

§ 10. Dodatek specjalny nie podlega podatkowi od wynagrodzeń.

§ 11. Minister (Prezes Centralnego Urzędu Szkolenia Zawodowego, Prezes Centralnego Urzędu Drobnej Wytwórczości) obowiązany jest pod osobistą odpowiedzialnością czuwać nad ścisłym przestrzeganiem postanowień niniejszej uchwały, a w szczególności istnienia warunków określonych w § 3.

§  12.

1. Tracą moc obowiązującą: uchwała Rady Ministrów z dnia 20 stycznia 1950 r. w sprawie przyznania niektórym kategoriom pracowników państwowych dodatków uzasadnionych specjalnymi warunkami służby (Monitor Polski Nr A-17, poz. 172), uchwała Rady Ministrów z dnia 20 stycznia 1950 r. w sprawie przyznania niektórym kategoriom pracowników samorządu terytorialnego dodatków, uzasadnionych specjalnymi warunkami służby (Monitor Polski Nr A-22, poz. 226) oraz uchwała Rady Ministrów z dnia 29 listopada 1950 r. w sprawie przyznawania pracownikom prezydiów rad narodowych dodatków, uzasadnionych specjalnymi warunkami służby (Monitor Polski Nr A-129, poz. 1603).

2. Wykonanie uchwały powierza się Prezesowi Rady Ministrów, Przewodniczącemu Państwowej Komisji Planowania Gospodarczego, Ministrowi Finansów i wszystkim zainteresowanym ministrom.

§  13.

1. Uchwała wchodzi w życie z dniem 1 marca 1951 r.

2. Kwoty wydatkowane na dodatki specjalne w miesiącu styczniu i lutym 1951 r. ulegają zaliczeniu na fundusz, który określony będzie w myśl § 2 na 1951 r.

* Z dniem 1 stycznia 1953 r. w nin. uchwale górną granicę dodatku dla pracowników zatrudnionych w naczelnych organach władzy i administracji państwowej oraz w urzędach centralnych ustala się w wysokości 40% uposażenia zasadniczego. Zgodnie z § 20 uchwały nr 46 z dnia 10 stycznia 1953 r. zmieniająca stawki specjalnych dodatków do uposażeń oraz wynagrodzeń ryczałtowych pracowników państwowych. (M.P.53.A-4.38).

1 § 1:

- zmieniony przez § 1 pkt 1 uchwały nr 671 z dnia 29 września 1951 r. (M.P.51.A-88.1211) zmieniającej nin. uchwałę z dniem 15 października 1951 r.

- zmieniony przez § 1 pkt 1 uchwały nr 75 z dnia 20 lutego 1952 r. (M.P.52.A-26.339) zmieniającej nin. uchwałę z dniem 1 marca 1952 r.

2 § 5 ust. 2 pkt c) dodany przez § 1 pkt 2 uchwały nr 671 z dnia 29 września 1951 r. (M.P.51.A-88.1211) zmieniającej nin. uchwałę z dniem 15 października 1951 r.

3 § 8 zmieniony przez § 1 uchwały nr 749 z dnia 10 września 1952 r. (M.P.52.A-80.1292) zmieniającej nin. uchwałę z dniem 24 września 1952 r.

4 § 9 zmieniony przez § 1 pkt 2 i 3 uchwały nr 75 z dnia 20 lutego 1952 r. (M.P.52.A-26.339) zmieniającej nin. uchwałę z dniem 1 marca 1952 r.

• Identyfikator: M.P.1951.A-10.151
• Rodzaj: Uchwała
• Tytuł: Przyznanie niektórym kategoriom pracowników państwowych dodatków, uzasadnionych specjalnymi kwalifikacjami i warunkami służby.
• Data aktu: 24/01/1951
• Data ogłoszenia: 15/02/1951
• Data wejścia w życie: 01/03/1951