a także mając na uwadze, co następuje:(1) W dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/138/WE 3 zapewniono oparte w większym stopniu na ocenie ryzyka i bardziej zharmonizowane zasady ostrożnościowe dla sektora ubezpieczeń i reasekuracji. Niektóre przepisy wspomnianej dyrektywy są objęte klauzulami przeglądowymi. Stosowanie tej dyrektywy w znacznym stopniu przyczyniło się do wzmocnienia systemu finansowego w Unii i zwiększyło odporność zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji na różne rodzaje ryzyka. W dyrektywie tej, pomimo jej kompleksowego zakresu, nie uwzględniono jednak wszystkich stwierdzonych słabych stron, które mają wpływ na zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji.
(2) Pandemia COVID-19 wyrządziła ogromne szkody społeczno-gospodarcze i doprowadziła do tego, że gospodarka Unii potrzebuje zrównoważonej, inkluzywnej i sprawiedliwej odbudowy. Podobnie wojna napastnicza prowadzona przez Rosję przeciwko Ukrainie wciąż generuje nowe skutki gospodarcze i społeczne. W związku z tym prace nad priorytetami politycznymi Unii stały się jeszcze bardziej pilne, w szczególności zapewnienie, by gospodarka służyła ludziom, oraz osiągnięcie celów Europejskiego Zielonego Ładu. Sektor ubezpieczeń i reasekuracji może zapewnić przedsiębiorstwom europejskim prywatne źródła finansowania, a także zwiększyć odporność gospodarki dzięki zapewnieniu ochrony przed wieloma różnymi ryzykami. Za sprawą tej podwójnej roli sektor ten ma ogromny potencjał, aby przyczynić się do realizacji priorytetów Unii.
(3) Jak podkreślono w komunikacie Komisji z dnia 24 września 2020 r. pt. "Unia rynków kapitałowych dla obywateli i przedsiębiorstw", zachęcanie inwestorów instytucjonalnych, w szczególności ubezpieczycieli, by dokonywali więcej długoterminowych inwestycji, będzie miało zasadnicze znaczenie dla wspierania przywrócenia udziału finansowania kapitałowego w sektorze przedsiębiorstw. Aby ułatwić ubezpieczycielom wniesienie wkładu w finansowanie ożywienia gospodarczego w Unii, należy dostosować ramy ostrożnościowe w celu lepszego uwzględnienia długoterminowego charakteru działalności ubezpieczeniowej. W szczególności przy obliczaniu kapitałowego wymogu wypłacalności zgodnie ze standardową formułą należy ułatwić stosowanie korzystniejszego standardowego parametru w przypadku inwestycji w akcje utrzymywanych w perspektywie długoterminowej, pod warunkiem że zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji przestrzegają należytych i solidnych kryteriów, które chronią ubezpieczających i stabilność finansową. Celem takich kryteriów powinno być zapewnienie, aby zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji były w stanie uniknąć przymusowej sprzedaży akcji, które mają być utrzymywane w perspektywie długoterminowej, w tym w skrajnych warunkach rynkowych. Biorąc pod uwagę szeroką gamę narzędzi zarządzania ryzykiem dostępnych zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji w celu uniknięcia takiej przymusowej sprzedaży, w kryteriach należy uwzględnić tę różnorodność i nie wymagać prawnego lub umownego wyodrębnienia długoterminowych aktywów inwestycyjnych, tak aby zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji mogły korzystać z bardziej korzystnego standardowego parametru dla inwestycji w akcje. Ponadto kierownictwo zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji powinno zobowiązać się - za pomocą sporządzonych na piśmie zasad - do minimalnego okresu utrzymywania akcji, w które zakład inwestuje, i wykazać, że jest on w stanie utrzymać te akcje w tym okresie utrzymywania.
(4) Korekty mające na celu lepsze uwzględnienie długoterminowego charakteru działalności ubezpieczeniowej mogłyby prowadzić do zwiększenia wolno dostępnego kapitału w wyniku obniżenia kapitałowego wymogu wypłacalności. W takim przypadku zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny rozważyć skierowanie uwolnionego kapitału nie na wypłaty dla akcjonariuszy lub premie menedżerskie, lecz raczej ukierunkować uwolniony kapitał na inwestycje produkcyjne w gospodarce realnej, aby wspierać ożywienie gospodarcze i realizację szerszych celów politycznych Unii.
(5) Ubezpieczyciele i reasekuratorzy mają swobodę inwestowania w dowolnym miejscu na świecie i nie są ograniczeni do Unii. Inwestycje w państwach trzecich mogą również przyczyniać się do realizacji ogólnych polityk Unii lub państw członkowskich w zakresie pomocy rozwojowej. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny zatem zapewnić, aby ich polityka inwestycyjna odzwierciedlała cele zaktualizowanego unijnego wykazu jurysdykcji niechętnych współpracy do celów podatkowych oraz cele dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2015/849 4 w odniesieniu do państw trzecich wysokiego ryzyka.
(6) W swoim komunikacie z dnia 11 grudnia 2019 r. w sprawie Europejskiego Zielonego Ładu Komisja zobowiązała się do lepszego uwzględnienia zarządzania ryzykami klimatycznymi i środowiskowymi w unijnych ramach ostrożnościowych. Europejski Zielony Ład to nowa strategia Unii na rzecz wzrostu zakładająca przekształcenie Unii w nowoczesną, zasobooszczędną i konkurencyjną gospodarkę, która do 2050 r. osiągnie zerowy poziom emisji gazów cieplarnianych netto. Przyczyni się on do osiągnięcia celu, jakim jest budowanie gospodarki służącej ludziom, wzmocnienie społecznej gospodarki rynkowej Unii i pomoc w zapewnieniu, aby była ona gotowa na przyszłość oraz zapewniała stabilność, miejsca pracy, wzrost gospodarczy i inwestycje. We wniosku z dnia 4 marca 2020 r. dotyczącym Europejskiego prawa o klimacie Komisja Europejska zaproponowała, aby cel polegający na osiągnięciu neutralności klimatycznej i odporności na zmianę klimatu do 2050 r. stał się dla Unii wiążący. Wniosek ten został przyjęty przez Parlament Europejski i Radę i wszedł w życie w dniu 29 lipca 2021 r. 5 Ambicje Komisji, aby zapewnić Unii pozycję światowego lidera na drodze do osiągnięcia celu wyznaczonego na 2050 r., potwierdzono w sprawozdaniu dotyczącym prognozy strategicznej z 2021 r., w którym jako jeden ze strategicznych obszarów działania wskazano budowanie odpornych systemów gospodarczych i finansowych, które wytrzymają próbę czasu.
(7) Unijne ramy zrównoważonego finansowania odegrają kluczową rolę w osiąganiu celów Europejskiego Zielonego Ładu, a regulacje środowiskowe należy uzupełnić ramami zrównoważonego finansowania, w których ukierunkowuje się finansowanie na inwestycje zmniejszające ekspozycję na ryzyka klimatyczne i środowiskowe. W swoim komunikacie z dnia 6 lipca 2021 r. pt. "Strategia dotycząca finansowania transformacji w stronę gospodarki zrównoważonej" Komisja zobowiązała się do zaproponowania zmian w dyrektywie 2009/138/WE w celu spójnego włączenia ryzyk dla zrównoważonego rozwoju do stosowanych przez ubezpieczycieli procesów zarządzania ryzykiem w drodze nałożenia na ubezpieczycieli wymogu przeprowadzania analizy scenariuszy zmiany klimatu.
(8) W ostatnim czasie zaproponowano i przyjęto liczne akty ustawodawcze mające na celu zwiększenie odporności i przyczynianie się do zrównoważonego rozwoju, w szczególności w odniesieniu do sprawozdawczości w zakresie zrównoważonego rozwoju, w tym rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/2088 6 , dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/2464 7 oraz dyrektywę w sprawie należytej staranności przedsiębiorstw w zakresie zrównoważonego rozwoju, zmieniającą dyrektywę (UE) 2019/1937; wszystkie te akty mają wpływ na sektor ubezpieczeń i reasekuracji.
(9) Jednym z głównych celów niniejszej dyrektywy zmieniającej jest dalsza integracja unijnego wewnętrznego rynku ubezpieczeń. Integracja wewnętrznego rynku ubezpieczeń zwiększa konkurencję i dostępność produktów ubezpieczeniowych we wszystkich państwach członkowskich z korzyścią dla przedsiębiorstw i konsumentów. Przypadki upadłości ubezpieczycieli na unijnym wewnętrznym rynku ubezpieczeń, które miały miejsce od czasu rozpoczęcia stosowania dyrektywy 2009/138/WE, uwypuklają konieczność zapewnienia bardziej jednolitego i spójnego nadzoru w całej Unii. Należy jeszcze bardziej usprawnić nadzór nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji działającymi w ramach swobody świadczenia usług i prawa przedsiębiorczości, nie podważając przy tym celu w postaci dalszej integracji wewnętrznego rynku ubezpieczeń, aby zapewnić spójną ochronę konsumentów i zagwarantować uczciwą konkurencję na całym rynku wewnętrznym.
(10) Z zakresu stosowania dyrektywy 2009/138/WE wyłączono niektóre zakłady ze względu na ich wielkość. Po upływie pierwszych lat stosowania dyrektywy 2009/138/WE oraz w celu zapewnienia, aby nie miała ona bezpodstawnego zastosowania do niewielkich zakładów, należy dokonać przeglądu wspomnianych wyłączeń poprzez podniesienie tych progów, tak aby małe zakłady spełniające określone warunki nie były objęte tą dyrektywą. Tak jak ma to już miejsce w przypadku zakładów ubezpieczeń wyłączonych z zakresu stosowania dyrektywy 2009/138/WE, zakłady korzystające z takich podwyższonych progów powinny mieć możliwość utrzymania zezwolenia lub ubiegania się o zezwolenie na podstawie tej dyrektywy, aby móc korzystać z przewidzianego w niej jednego zezwolenia, a państwa członkowskie powinny mieć możliwość objęcia zakładów ubezpieczeń, które są wyłączone z zakresu stosowania dyrektywy 2009/138/WE, przepisami podobnymi do przepisów przewidzianych w tej dyrektywie lub identycznymi z tymi przepisami.
(11) Dyrektywa 2009/138/WE nie ma zastosowania do działalności w zakresie świadczenia pomocy, jeżeli spełnione są warunki określone w art. 6 ust. 1 tej dyrektywy. Zgodnie z pierwszym warunkiem pomoc ma być świadczona w razie wypadków lub awarii pojazdu drogowego następujących na terytorium państwa członkowskiego zakładu udzielającego ochrony ubezpieczeniowej. Warunek ten mógłby wiązać się z wymogiem uzyskania zezwolenia na działalność w charakterze ubezpieczyciela przez podmioty świadczące usługi pomocy w razie wypadku lub awarii pojazdów drogowych, do których dochodzi tuż za granicą, i mógłby nadmiernie utrudniać świadczenie pomocy. Z tego powodu należy dokonać przeglądu tego warunku. W związku z tym warunek określony w art. 6 ust. 1 lit. a) dyrektywy 2009/138/WE należy rozszerzyć na wypadki lub awarie z udziałem pojazdu drogowego, które mogą sporadycznie wystąpić w państwie sąsiadującym z państwem członkowskim zakładu udzielającego ochrony ubezpieczeniowej.
(12) Informacje na temat wszelkich wniosków o udzielenie zezwolenia na podjęcie działalności w państwie członkowskim oraz na temat wyników oceny takich wniosków mogłyby dostarczyć istotnych informacji na potrzeby oceny wniosków w innych państwach członkowskich. W związku z tym zainteresowany organ nadzoru powinien być informowany przez wnioskodawcę o wcześniejszych przypadkach odrzucenia lub wycofania takich wniosków o udzielenie zezwolenia w innym państwie członkowskim.
(13) Przed udzieleniem zezwolenia zakładowi ubezpieczeń lub zakładowi reasekuracji, który jest jednostką zależną jednostki znajdującej się w innym państwie członkowskim lub który będzie kontrolowany przez tę samą osobę prawną lub fizyczną co inny zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji znajdujący się w innym państwie członkowskim, organ nadzoru państwa członkowskiego udzielającego zezwolenia powinien skonsultować się z organami nadzoru wszelkich zainteresowanych państw członkowskich. Ze względu na wzrost działalności grup ubezpieczeniowych w różnych państwach członkowskich konieczne jest wzmocnienie spójnego stosowania prawa Unii oraz zwiększenie wymiany informacji między organami nadzoru, w szczególności przed udzieleniem zezwolenia. Dlatego też w przypadku, gdy istnieje konieczność przeprowadzenia konsultacji z kilkoma organami nadzoru, każdy zainteresowany organ nadzoru powinien mieć możliwość zwrócenia się do organu nadzoru państwa członkowskiego, w którym trwa procedura wydawania zezwolenia dla przyszłego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji w danej grupie, o dokonanie wspólnej oceny wniosku o udzielenie zezwolenia. Decyzja o udzieleniu zezwolenia pozostaje w gestii organu nadzoru państwa członkowskiego siedziby, w którym dany zakład ubiega się o zezwolenie. Przy podejmowaniu tej decyzji należy jednak uwzględnić wyniki wspólnej oceny.
(14) Dyrektywę 2009/138/WE należy stosować zgodnie z zasadą proporcjonalności. W celu ułatwienia proporcjonalnego stosowania dyrektywy w odniesieniu do zakładów mniejszych i mniej złożonych niż przeciętny zakład oraz w celu zapewnienia, aby nie podlegały one nieproporcjonalnie uciążliwym wymogom, konieczne jest określenie kryteriów opartych na ocenie ryzyka, które umożliwią ich identyfikację.
(15) Zakłady spełniające kryteria oparte na ocenie ryzyka powinny być klasyfikowane jako małe i niezłożone zakłady na podstawie prostego procesu powiadamiania. Jeżeli w ograniczonym okresie od takiego powiadomienia organ nadzoru nie zgłosi sprzeciwu wobec klasyfikacji z należycie uzasadnionych powodów związanych z oceną odpowiednich kryteriów, zakład ten powinien być uznany za mały i niezłożony zakład. Po zaklasyfikowaniu jako mały i niezłożony zakład zasadniczo powinien on automatycznie korzystać z określonych środków proporcjonalności w zakresie sprawozdawczości, ujawniania informacji, zarządzania, przeglądu sporządzonych na piśmie zasad, obliczania wartości rezerw technicznoubezpieczeniowych, własnej oceny ryzyka i wypłacalności oraz planu zarządzania ryzykiem płynności.
(16) W drodze odstępstwa od automatycznego korzystania ze środków proporcjonalności, w przypadku gdy organy nadzoru mają poważne obawy co do profilu ryzyka pojedynczego małego i niezłożonego zakładu, organy te powinny być uprawnione do nałożenia na dany zakład wymogu powstrzymania się od stosowania jednego lub kilku środków proporcjonalności. Uprawnienie takie można wykorzystać, gdy organy te stwierdzą, że kapitałowy wymóg wypłacalności nie jest już spełniany, gdy istnieje ryzyko niezgodności, gdy profil ryzyka zakładu ulega istotnej zmianie lub gdy system zarządzania zakładu jest nieskuteczny.
(17) Należy umożliwić korzystanie ze środków proporcjonalności również przez zakłady, które nie zostały zaklasyfikowane jako małe i niezłożone zakłady, ale dla których spełnienie niektórych wymogów dyrektywy 2009/138/WE jest zbyt kosztowne i złożone, biorąc pod uwagę ryzyka związane z działalnością prowadzoną przez takie zakłady. Zakładom tym należy zezwolić na stosowanie środków proporcjonalności na podstawie analizy poszczególnych przypadków i pod warunkiem uprzedniego zatwierdzenia przez właściwe dla nich organy nadzoru.
(18) Właściwe wdrożenie zasady proporcjonalności ma kluczowe znaczenie dla uniknięcia nadmiernego obciążenia zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji. Z tego powodu zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny przekazywać swoim organom nadzoru informacje wyłącznie wtedy, gdy następuje zmiana zakresu stosowanych przez te zakłady środków proporcjonalności.
(19) Wewnętrzne zakłady ubezpieczeń i wewnętrzne zakłady reasekuracji, które pokrywają jedynie ryzyka związane z grupą przemysłową lub handlową, do której należą, charakteryzują się szczególnym profilem ryzyka, który należy uwzględnić przy określaniu niektórych wymogów, w szczególności dotyczących własnej oceny ryzyka i wypłacalności, ujawniania informacji, a także powiązanych uprawnień Komisji do doprecyzowania zasad dotyczących takich wymogów. Ponadto wewnętrzne zakłady ubezpieczeń i wewnętrzne zakłady reasekuracji powinny również mieć możliwość korzystania ze środków proporcjonalności, jeżeli zostaną zaklasyfikowane jako małe i niezłożone zakłady.
(20) Ważne jest, aby zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji utrzymywały dobrą sytuację finansową. W tym celu w dyrektywie 2009/138/WE przewidziano nadzór finansowy w odniesieniu do stopnia wypłacalności zakładu, tworzenia rezerw technicznoubezpieczeniowych, aktywów zakładu i jego dopuszczonych środków własnych. System zarządzania zakładem jest jednak również ważnym czynnikiem w procesie zapewnienia utrzymania przez zakład dobrej kondycji finansowej. W tym celu organy nadzoru powinny mieć obowiązek przeprowadzania regularnych przeglądów systemu zarządzania w ramach nadzoru finansowego nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji.
(21) Organy nadzoru powinny być uprawnione do otrzymania od każdego nadzorowanego zakładu ubezpieczeń i zakładu reasekuracji oraz ich grup, co najmniej co trzy lata, regularnego sprawozdania opisowego zawierającego informacje na temat działalności i wyników, systemu zarządzania, profilu ryzyka, zarządzania kapitałem i inne odpowiednie informacje odnoszące się do wypłacalności. W celu uproszczenia tego wymogu sprawozdawczego dla grup ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych powinna istnieć możliwość, z zastrzeżeniem określonych warunków, przekazywania informacji zawartych w regularnym sprawozdaniu do celów nadzoru dotyczących grupy i jej jednostek zależnych w sposób zagregowany w odniesieniu do całej grupy.
(22) Należy zapewnić, aby przy przyznawaniu przez organy nadzoru zwolnień i ograniczeń w zakresie sprawozdawczości małe i niezłożone zakłady były traktowane priorytetowo. W przypadku tego rodzaju podmiotów proces powiadamiania stosowany przy klasyfikacji jako małe i niezłożone zakłady powinien zapewniać wystarczającą pewność co do stosowania zwolnień i ograniczeń w zakresie sprawozdawczości.
(23) Terminy składania sprawozdań i ujawniania informacji należy jasno określić w dyrektywie 2009/138/WE. Należy jednak uznać, że wyjątkowe okoliczności, takie jak nagłe stany zagrożenia zdrowia, katastrofy naturalne i inne zdarzenia ekstremalne, mogą uniemożliwić zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji złożenie takich sprawozdań i ujawnienie informacji w ustalonych terminach. W związku z tym Komisja powinna być w takich okolicznościach uprawniona do przedłużania terminów po konsultacji z Europejskim Urzędem Nadzoru (Europejskim Urzędem Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych) (EIOPA) ustanowionym rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1094/2010 8 .
(24) W dyrektywie 2009/138/WE przewidziano, że organy nadzoru mają dokonywać oceny, czy nowa osoba powołana do zarządzania zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji lub wyznaczona do wykonywania czynności w ramach innej kluczowej funkcji spełnia wymogi dotyczące kompetencji i reputacji. Osoby zarządzające zakładem lub wykonujące czynności w ramach kluczowych funkcji powinny jednak stale spełniać wymogi dotyczące kompetencji i reputacji. W przypadku niespełniania wymogów dotyczących kompetencji i reputacji organy nadzoru powinny być uprawnione do podejmowania środków, takich jak, w stosownych przypadkach, usunięcie danej osoby z odnośnego stanowiska.
(25) Ponieważ działalność ubezpieczeniowa mogłaby powodować lub zwiększać ryzyka dla stabilności finansowej, zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny uwzględniać uwarunkowania i analizy makroostrożnościowe w swoich działaniach w zakresie oceny ryzyka przyjmowanego do ubezpieczania, inwestycji i zarządzania ryzykiem. Mogłoby to obejmować uwzględnienie możliwego zachowania innych uczestników rynku, ryzyk makroekonomicznych, takich jak pogorszenie cyklu kredytowego lub zmniejszenie płynności rynku lub nadmierna koncentracja na poziomie rynku w zakresie niektórych rodzajów aktywów, kontrahentów lub sektorów.
(26) Na wniosek organu nadzoru zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny mieć obowiązek uwzględniania w swojej własnej ocenie ryzyka i wypłacalności wszelkich odpowiednich informacji makroostrożnościowych przekazanych przez organy nadzoru. W celu zapewnienia spójnego stosowania takich dodatkowych wymogów makroostrożnościowych EIOPA powinien opracować projekty regulacyjnych standardów technicznych określających kryteria, które organy nadzoru powinny brać pod uwagę, wskazując zakłady, do których ma zastosowanie dany środek. Organy nadzoru powinny analizować rezultaty własnej oceny ryzyka i wypłacalności przeprowadzanej przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji, od których zażądano uwzględniania uwarunkowań makroostrożnościowych w obrębie jurysdykcji tych organów, agregować je oraz przekazywać zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji informacje na temat elementów, które należy uwzględnić w ich przyszłych własnych ocenach ryzyka i wypłacalności, w szczególności w odniesieniu do ryzyk makroostrożnościowych. Państwa członkowskie powinny zapewnić, aby w przypadku gdy powierzają mandat makroostrożnościowy organowi lub podmiotowi, wyniki i ustalenia z ocen makroostrożnościowych przeprowadzonych przez organy nadzoru były przekazywane temu organowi makroostrożnościowemu.
(27) Zgodnie z Podstawowymi Zasadami Ubezpieczeń, przyjętymi w 2011 r. przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Organów Nadzoru Ubezpieczeniowego, krajowe organy nadzoru powinny być w stanie identyfikować, monitorować i analizować zmiany sytuacji rynkowej i finansowej, które mogą mieć wpływ na zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji lub na rynki ubezpieczeń i reasekuracji, a także powinny wykorzystywać te informacje w ramach nadzoru nad poszczególnymi zakładami ubezpieczeń lub zakładami reasekuracji. Wykonując te zadania, organy nadzoru powinny, w stosownych przypadkach, wykorzystywać informacje przekazane przez inne organy nadzoru oraz zdobyte przez nie doświadczenia.
(28) Podmioty lub organy, którym powierzono mandat makroostrożnościowy, są odpowiedzialne za politykę makroostrożnościową w zakresie swojego krajowego rynku ubezpieczeń i reasekuracji. Politykę makroostrożnoś- ciową może prowadzić organ nadzoru lub inny organ lub podmiot, któremu powierzono realizację tego celu.
(29) Dobra koordynacja między organami nadzoru a odpowiednimi organami i podmiotami posiadającymi mandat makroostrożnościowy ma istotne znaczenie dla identyfikowania, monitorowania i analizowania ewentualnych ryzyk dla stabilności systemu finansowego, które mogą mieć wpływ na zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji, a także dla podejmowania środków mających na celu skuteczne i odpowiednie przeciwdziałanie tym ryzykom. Celem współpracy między organami powinno być również unikanie wszelkich form działań, które się powielają lub są niespójne.
(30) Nie należy uniemożliwiać wymiany informacji między organami nadzoru a organami podatkowymi. Taka wymiana informacji powinna być zgodna z prawem krajowym, a w przypadku gdy informacje pochodzą z innego państwa członkowskiego, powinny być one przedmiotem wymiany wyłącznie za wyraźną zgodą odpowiedniego organu, od którego pochodzą.
(31) W dyrektywie 2009/138/WE zobowiązano zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji do dokonywania - jako integralnej części ich strategii działalności - okresowej własnej oceny ryzyka i wypłacalności. Niektóre ryzyka, takie jak ryzyka związane ze zmianą klimatu, są trudne do oszacowania lub realizują się w okresie dłuższym niż okres przyjęty na potrzeby kalibracji kapitałowego wymogu wypłacalności. Ryzyka te można lepiej uwzględnić we własnej ocenie ryzyka i wypłacalności. Jeżeli ekspozycja zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji na ryzyka związane ze zmianą klimatu jest istotna, należy zobowiązać je do przeprowadzania, w odpowiednich odstępach czasu i w ramach własnej oceny ryzyka i wypłacalności, analiz wpływu długoterminowych scenariuszy ryzyk związanych ze zmianą klimatu na ich działalność. Analizy takie powinny być proporcjonalne do charakteru, skali i złożoności ryzyk właściwych dla działalności zakładów. W szczególności, chociaż wszystkie zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji należy zobowiązać do przeprowadzenia oceny istotności ekspozycji na ryzyka związane ze zmianą klimatu, to przeprowadzenia analizy długoterminowych scenariuszy ryzyk związanych ze zmianą klimatu nie należy wymagać od małych i niezłożonych zakładów.
(32) Zakłady powinny opracować i monitorować wdrażanie szczegółowych planów przeciwdziałania ryzykom finansowym wynikającym z czynników zrównoważonego rozwoju. W przypadku gdy grupa jest zobowiązana do sporządzenia takiego planu na poziomie grupy, należy zapewnić odstąpienie od wymogu sporządzania planów na poziomie indywidualnym w odniesieniu do jednostek zależnych będących zakładami ubezpieczeń lub zakładami reasekuracji w ramach grupy, jeżeli wszystkie odpowiednie aspekty tych jednostek zależnych są odzwierciedlone w planie na poziomie grupy.
(33) W dyrektywie 2009/138/WE nałożono obowiązek ujawniania co najmniej raz w roku istotnych informacji w sprawozdaniu na temat wypłacalności i kondycji finansowej. Sprawozdanie to jest skierowane do ubezpieczających i beneficjentów, z jednej strony, oraz analityków i innych osób zawodowo działających na rynku, z drugiej strony. W celu uwzględnienia potrzeb i oczekiwań tych dwóch różnych grup, treść sprawozdania należy podzielić na dwie części. W pierwszej części, skierowanej przede wszystkim do ubezpieczających i beneficjentów, należy ująć kluczowe informacje na temat działalności, wyników, zarządzania kapitałem i profilu ryzyka. W drugiej części, skierowanej do osób zawodowo działających na rynku, należy ująć szczegółowe informacje na temat działalności i systemu zarządzania, szczegółowe informacje na temat rezerw technicznoubezpieczeniowych i innych zobowiązań, sytuacji w zakresie wypłacalności, jak również inne dane istotne dla wyspecjalizowanych analityków.
(34) Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji mogą dostosować odpowiednią strukturę terminowej stopy procentowej wolnej od ryzyka w celu obliczenia najlepszego oszacowania zgodnie ze zmianami spreadu swoich aktywów po zatwierdzeniu przez organ nadzoru ("korekta dopasowująca") lub zgodnie ze średnią zmianą spreadu aktywów posiadanych przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji w danej walucie lub w danym państwie ("korekta z tytułu zmienności"). W części sprawozdania na temat wypłacalności i kondycji finansowej, skierowanej do ubezpieczających i beneficjentów, należy ująć jedynie te informacje, w odniesieniu do których oczekuje się, że będą miały znaczenie dla procesu decyzyjnego przeciętnego ubezpieczającego lub beneficjenta. Chociaż zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny publicznie ujawnić wpływ niestosowania korekty dopasowującej, korekty z tytułu zmienności oraz środków przejściowych dotyczących stóp procentowych wolnych od ryzyka oraz rezerw technicznoubezpieczeniowych na swoją sytuację finansową, nie należy zakładać, że takie ujawnienie informacji ma znaczenie dla procesu decyzyjnego przeciętnego ubezpieczającego lub beneficjenta. Takie ujawnienie powinno zatem zostać ujęte w części sprawozdania na temat wypłacalności i kondycji finansowej skierowanej do osób zawodowo działających na rynku, a nie w części skierowanej do ubezpieczających i beneficjentów.
(35) Wymogi dotyczące ujawniania informacji nie powinny być nadmiernie uciążliwe dla zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji. W związku z tym w dyrektywie 2009/138/WE należy wprowadzić pewne uproszczenia i środki proporcjonalności, w szczególności gdy nie utrudniają one czytelności danych przekazywanych przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji. Ponadto należy zmienić dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/34/UE 9 , aby umożliwić małym i niezłożonym zakładom ograniczenie ich sprawozdawczości w zakresie zrównoważonego rozwoju zgodnie z uproszczonymi standardami sprawozdawczości w zakresie zrównoważonego rozwoju dla MŚP określonymi w tej dyrektywie.
(36) Aby zagwarantować najwyższy stopień dokładności informacji ujawnianych publicznie, niektóre elementy sprawozdania na temat wypłacalności i kondycji finansowej powinny podlegać audytowi. Taki wymóg dotyczący audytu powinien obejmować co najmniej bilans oceniony zgodnie z kryteriami wyceny określonymi w dyrektywie 2009/138/WE.
(37) Ponieważ nie oczekuje się, że małe i niezłożone zakłady będą miały istotne znaczenie dla stabilności finansowej Unii, należy w odniesieniu do takich zakładów wprowadzić zwolnienie z wymogu dotyczącego przeprowadzania audytu sprawozdania na temat wypłacalności i kondycji finansowej. Podobnie, ze względu na szczególny profil ryzyka i specyfikę wewnętrznych zakładów ubezpieczeń i wewnętrznych zakładów reasekuracji, nie należy nakładać na nie wymogu dotyczącego audytu. Państwa członkowskie, które stosują już wymogi dotyczące audytu wobec wszystkich zakładów lub elementów sprawozdania na temat wypłacalności i kondycji finansowej innych niż bilans, powinny mieć jednak możliwość dalszego stosowania takich wymogów.
(38) Należy przyznać, że wymóg dotyczący przeprowadzenia audytu, choć korzystny, stanowiłby dodatkowe obciążenie dla każdego zakładu. Należy zatem przedłużyć terminy składania sprawozdań rocznych i ujawniania informacji przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji oraz grupy ubezpieczeniowe i reasekuracyjne, aby zapewnić im wystarczająco dużo czasu na sporządzenie sprawozdań podlegających audytowi.
(39) W wytycznych EIOPA dotyczących sprawozdawczości do celów stabilności finansowej określono już kryteria identyfikowania zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji, które mają znaczenie dla stabilności systemów finansowych w Unii.
(40) Należy zapewnić, aby metody obliczania rezerw technicznoubezpieczeniowych dla umów zawierających opcje i gwarancje były proporcjonalne do charakteru, skali i złożoności ryzyk, na jakie narażony jest ubezpieczyciel. W związku z tym należy wprowadzić pewne uproszczenia.
(41) Koszt kapitału należy obniżyć w porównaniu z poziomem ustalonym w momencie przyjmowania dyrektywy 2009/138/WE i aktów delegowanych przyjętych na podstawie tej dyrektywy, przy jednoczesnym zachowaniu wystarczającego poziomu ostrożności i ochrony ubezpieczających. Ponadto przy obliczaniu marginesu ryzyka należy brać pod uwagę zależność ryzyk od czasu i zmniejszyć kwotę marginesu ryzyka, w szczególności w przypadku zobowiązań długoterminowych, tym samym zmniejszając wrażliwość marginesu ryzyka na zmiany stopy procentowej. W związku z tym należy wprowadzić zależny od czasu element wykładniczy.
(42) Dyrektywa 2009/138/WE zawiera wymóg, aby do celów obliczania marginesu ryzyka określana była kwota dopuszczonych środków własnych niezbędnych do pokrycia zobowiązań ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych oraz aby stopa kosztu kapitału była równa dodatkowej stopie, wyższej od odpowiedniej stopy procentowej wolnej od ryzyka, której koszt poniósłby zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji posiadający taką kwotę dopuszczonych środków własnych. Dyrektywa 2009/138/WE wymaga również okresowego przeglądu stopy kosztu kapitału. W związku z tym przeglądy powinny zapewniać, aby stopa kosztu kapitału nadal opierała się na ocenie ryzyka i nie przekraczała 5 %.
(43) Przy określaniu odpowiedniej struktury terminowej stopy procentowej wolnej od ryzyka należy zrównoważyć wykorzystanie informacji pochodzących z odpowiednich instrumentów finansowych ze zdolnością zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji do zabezpieczania stóp procentowych z instrumentów finansowych. W szczególności może się zdarzyć, że mniejsze zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji nie mają możliwości zabezpieczenia się przed ryzykiem stopy procentowej za pośrednictwem instrumentów innych niż obligacje, pożyczki lub podobne aktywa o stałych przepływach pieniężnych. Należy zatem dokonać ekstrapolacji odpowiedniej struktury terminowej stopy procentowej wolnej od ryzyka dla terminów zapadalności, w przypadku których rynki obligacji nie są już głębokie, płynne, ani przejrzyste. W ramach metody ekstrapolacji należy jednak wykorzystywać informacje pochodzące z odpowiednich instrumentów finansowych innych niż obligacje, jeżeli takie informacje są dostępne na głębokich, płynnych i przejrzystych rynkach dla terminów zapadalności, w przypadku których rynki obligacji nie są już głębokie, płynne, ani przejrzyste. Aby zapewnić pewność i jednolite stosowanie, a jednocześnie umożliwić terminowe reagowanie na zmiany warunków rynkowych, Komisja powinna przyjąć akty delegowane w celu określenia sposobu stosowania nowej metody ekstrapolacji. W świetle obecnych warunków rynkowych punkt wyjścia do ekstrapolacji dla euro w dniu wejścia w życie niniejszej dyrektywy zmieniającej powinien pozostać na tym samym poziomie co w dniu 31 grudnia 2023 r., czyli z terminem zapadalności wynoszącym 20 lat.
(44) Określenie odpowiedniej struktury terminowej stopy procentowej wolnej od ryzyka ma istotny wpływ na sytuację w zakresie wypłacalności, w szczególności w przypadku zakładów ubezpieczeń na życie posiadających zobowiązania długoterminowe. Aby uniknąć zakłóceń w prowadzonej działalności ubezpieczeniowej i umożliwić płynne przejście do nowej metody ekstrapolacji, należy przewidzieć mechanizm stopniowego wprowadzania. Celem takiego mechanizmu stopniowego wprowadzania powinno być zapobieganie zakłóceniu rynku i zapewnienie przejrzystego przejścia do ostatecznej metody ekstrapolacji.
(45) W dyrektywie 2009/138/WE przewidziano korektę z tytułu zmienności, która służy złagodzeniu skutków zawyżonych spreadów obligacji i opiera się na portfelach referencyjnych dla odpowiednich walut zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji oraz, w przypadku euro, na portfelach referencyjnych dla krajowych rynków ubezpieczeń. Stosowanie jednolitej korekty z tytułu zmienności dla wszystkich walut lub państw może prowadzić do uzyskania korzyści przewyższających złagodzenie zawyżonych spreadów obligacji, szczególnie w przypadku, gdy wrażliwość odpowiednich aktywów tych zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji na zmiany spreadów kredytowych jest niższa niż wrażliwość odpowiednich najlepszych oszacowań na zmiany stóp procentowych. W celu uniknięcia takich nadmiernych korzyści wynikających z korekty z tytułu zmienności, powinna ona podlegać zatwierdzeniu przez organ nadzoru, a przy jej obliczaniu należy uwzględnić specyficzne dla danego zakładu cechy związane z wrażliwością aktywów na spread oraz wrażliwością najlepszego oszacowania rezerw technicznoubezpieczeniowych na stopę procentową. Ponadto - jako dodatkowe zabezpieczenie - należy wprowadzić minimalne warunki stosowania korekty z tytułu zmienności. Państwa członkowskie, z których niektóre już poddają zastosowanie korekty z tytułu zmienności procedurze zatwierdzenia przez organ nadzoru, powinny mieć możliwość rozszerzenia warunków zatwierdzenia tak, by uwzględnić ocenę pod kątem podstawowych założeń korekty z tytułu zmienności. Ze względu na dodatkowe zabezpieczenia zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny mieć możliwość dodania zwiększonego odsetka w wysokości 85 % skorygowanego o ryzyko spreadu uzyskanego z portfeli reprezentatywnych do struktury terminowej podstawowej stopy procentowej wolnej od ryzyka.
(46) W przypadku gdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji inwestuje w instrumenty dłużne o lepszej jakości kredytowej niż instrumenty dłużne zawarte w reprezentatywnym portfelu do celów obliczania korekty z tytułu zmienności, korekta taka może nadmiernie zrekompensować utratę środków własnych spowodowaną zwiększeniem spreadów obligacji i może prowadzić do nadmiernej zmienności środków własnych. Aby zrównoważyć sztuczną zmienność spowodowaną takimi nadmiernymi rekompensatami, w takich przypadkach zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny mieć możliwość ubiegania się o zmianę korekty z tytułu zmienności, która uwzględnia informacje dotyczące konkretnych inwestycji danego zakładu w instrumenty dłużne.
(47) W dyrektywie 2009/138/WE przewidziano korektę z tytułu zmienności obejmującą komponent dotyczący danego państwa, którego celem jest zapewnienie złagodzenia zawyżonych spreadów obligacji w danym państwie. Aktywacja komponentu dotyczącego danego państwa oparta jest jednak na progu bezwzględnym i progu względnym w odniesieniu do spreadu skorygowanego o ryzyko danego państwa, co może prowadzić do zjawiska nagłych spadków, a tym samym zwiększać zmienność środków własnych zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji. W celu zapewnienia skutecznego łagodzenia zawyżonych spreadów obligacji w danym państwie członkowskim, którego walutą jest euro, komponent dotyczący danego państwa należy zastąpić komponentem makro, który należy obliczać na podstawie różnic między spreadem skorygowanym o ryzyko dla euro a spreadem skorygowanym o ryzyko dla danego państwa. Aby uniknąć zjawiska nagłych spadków, w obliczeniach należy unikać nieciągłości parametrów wejściowych.
(48) W celu uwzględnienia zmian w praktykach inwestycyjnych zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych w celu określenia kryteriów kwalifikowalności aktywów, które mają zostać włączone do wyznaczonego portfela aktywów, w przypadku gdy charakter aktywów mógłby prowadzić do rozbieżnych praktyk w odniesieniu do kryteriów stosowania i obliczania korekty dopasowującej.
(49) W celu zapewnienia jednolitego traktowania wszystkich zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji obliczających korektę z tytułu zmienności lub w celu uwzględnienia zmian zachodzących na rynku Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych określających sposób obliczania elementów korekty z tytułu zmienności specyficznych dla danego zakładu. W przypadku walut innych niż euro, przy obliczaniu specyficznych dla danej waluty elementów korekty z tytułu zmienności należy uwzględnić możliwość dopasowania przepływów pieniężnych między parami powiązanych walut państw członkowskich, pod warunkiem że konsekwentnie zmniejsza to ryzyko walutowe.
(50) Do celów obliczenia swoich środków własnych zgodnie z rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 575/2013 10 instytucje należące do konglomeratów finansowych podlegających dyrektywie 2002/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady 11 mogą uzyskać zgodę na to, by nie odliczać znaczących inwestycji w zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji, pod warunkiem spełnienia określonych kryteriów. Istnieje potrzeba zapewnienia, aby zasady ostrożnościowe mające zastosowanie do zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji oraz do instytucji kredytowych umożliwiały odpowiednie równe warunki działania grupom finansowym prowadzonym przez banki i grupom finansowym prowadzonym przez zakłady ubezpieczeń. W związku z tym zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji powinny być również uprawnione do nieodliczania od swoich dopuszczonych środków własnych udziałów kapitałowych w instytucjach kredytowych i finansowych, z zastrzeżeniem podobnych warunków. W szczególności grupy obejmujące zarówno zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji, jak i instytucję powiązaną powinny podlegać nadzorowi nad grupą zgodnie z dyrektywą 2009/138/WE albo dodatkowemu nadzorowi zgodnie z dyrektywą 2002/87/WE. Ponadto udział kapitałowy w tej instytucji powinien stanowić dla zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji inwestycję w akcje o charakterze strategicznym, a organy nadzoru powinny mieć pewność, że poziom zintegrowanego zarządzania, zarządzania ryzykiem i kontroli wewnętrznej w odniesieniu do podmiotów, które zostałyby objęte nadzorem nad grupą lub nadzorem dodatkowym, jest zadowalający.
(51) Obowiązujące ograniczenia nałożone na poziom symetrycznego dostosowania ograniczają zdolność tego dostosowania do łagodzenia potencjalnych procyklicznych skutków funkcjonowania systemu finansowego oraz do uniknięcia sytuacji, w której zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji byłyby w nadmiernym stopniu zmuszone do pozyskania kapitału dodatkowego lub sprzedaży swoich inwestycji w wyniku krótkotrwałych niekorzystnych zmian na rynkach finansowych, takich jak te wywołane przez pandemię COVID-19. W związku z tym symetryczne dostosowanie należy zmienić, aby umożliwiało większe zmiany standardowego wymogu kapitałowego związanego z inwestowaniem w akcje i dodatkowo złagodziło wpływ gwałtownych wzrostów lub spadków na rynkach akcji.
(52) Aby zwiększyć proporcjonalność w ramach wymogów ilościowych, zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny mieć możliwość obliczania wymogu kapitałowego z tytułu ryzyk nieistotnych według standardowej formuły, stosując uproszczone podejście przez okres nie dłuższy niż trzy lata. Takie uproszczone podejście powinno umożliwić zakładom oszacowanie wymogu kapitałowego z tytułu ryzyka nieistotnego na podstawie odpowiedniej miary wielkości, która zmienia się w czasie. Podejście to powinno być oparte na wspólnych zasadach i podlegać wspólnym kryteriom dotyczącym identyfikacji ryzyk nieistotnych.
(53) Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji stosujące korektę dopasowującą muszą identyfikować i organizować wyznaczony portfel aktywów i zobowiązań oraz zarządzać nim niezależnie od pozostałych obszarów działalności i dlatego nie zezwala się im na zapobieganie ryzykom powstającym w innych obszarach działalności za pośrednictwem wyznaczonego portfela aktywów. Niezależne zarządzanie portfelem nie prowadzi jednak do zwiększenia korelacji między ryzykami w ramach tego portfela i ryzykami w ramach pozostałej części zakładu.
W związku z tym zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji stosującym korektę dopasowującą należy zezwolić na obliczanie kapitałowego wymogu wypłacalności na podstawie założenia pełnej dywersyfikacji między aktywami i zobowiązaniami portfela a pozostałą częścią zakładu, chyba że portfele aktywów pokrywające odpowiadające im najlepsze oszacowanie zobowiązań ubezpieczeniowych lub reasekuracyjnych tworzą fundusz wyodrębniony.
(54) Rozwój sytuacji na rynku w ostatnich latach doprowadził do konieczności należytego uwzględnienia w nadzorze ubezpieczeniowym niezwykle niskich i ujemnych stóp procentowych. Należy to osiągnąć poprzez ponowne skalibrowanie podmodułu ryzyka stopy procentowej w taki sposób, aby uwzględniał on istnienie otoczenia charakteryzującego się ujemną stopą zwrotu. Stosowana metoda nie powinna jednak prowadzić do nierealistycznie dużych spadków w płynnej części krzywej, a tego można by uniknąć poprzez wprowadzenie wyraźnego dolnego progu stanowiącego dolną granicę ujemnych stóp procentowych. Zgodnie z dynamiką stóp procentowych Komisja powinna dążyć do wprowadzenia dolnego progu, który nie byłby stały, lecz zależny od terminu zapadalności, w zakresie, w jakim dostępne dane rynkowe umożliwiają solidną, opartą na ocenie ryzyka kalibrację takiej zależności.
(55) Komisja połączyła wszystkie uprawnienia do przyjmowania aktów delegowanych przewidziane w dyrektywie 2009/138/WE w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2015/35 12 . Podejście to dobrze sprawdziło się przy wdrażaniu tej dyrektywy i ułatwiło zapewnienie zgodności z tym rozporządzeniem delegowanym. W związku z tym należy rozporządzenie delegowane (UE) 2015/35 powinno pozostać w mocy, a wszystkie niezbędne zmiany na mocy istniejących uprawnień do przyjmowania aktów delegowanych oraz wykonywanie nowych uprawnień na podstawie niniejszej dyrektywy powinny odbywać się wyłącznie w drodze aktów zmieniających rozporządzenie delegowane (UE) 2015/35. W przypadku gdy takie zmiany mają zostać w przyszłości połączone w co najmniej jeden zmieniający akt delegowany, Komisja - zgodnie z pkt 31 Porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa 13 - w trakcie konsultacji w ramach przygotowywania takich aktów delegowanych wskazuje również, które uprawnienia uznaje się za materialnie powiązane, w odniesieniu do których oczekuje się, że Komisja przedstawi obiektywne uzasadnienie w oparciu o istotny związek między co najmniej dwoma uprawnieniami.
(56) W ramach procesu nadzoru ważne jest, aby organy nadzoru mogły porównywać informacje dotyczące zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji, nad którymi sprawują nadzór. Częściowe i pełne modele wewnętrzne pozwalają lepiej uwzględnić indywidualne ryzyko zakładu, a w dyrektywie 2009/138/WE zapewniono zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji możliwość stosowania ich do określania wymogów kapitałowych bez ograniczeń wynikających ze standardowej formuły. Organy nadzoru skorzystałyby również z dostępu do oszacowań określonych na podstawie kapitałowych wymogów wypłacalności zgodnie ze standardową formułą w celu dokonywania porównań między zakładami i dokonywania porównań w odniesieniu do danego zakładu w czasie. Wszystkie zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji stosujące pełny lub częściowy model wewnętrzny powinny zatem regularnie przedstawiać swoim organom nadzoru oszacowanie kapitałowego wymogu wypłacalności określonego zgodnie ze standardową formułą. Takie oszacowanie powinno odpowiednio odzwierciedlać metody i podstawowe założenia standardowej formuły ułatwiające właściwą ocenę nadzorczą. Aby uniknąć nadmiernego obciążenia zakładów przy ustalaniu oszacowania, powinny one móc korzystać z informacji pochodzących z odpowiednich uproszczeń standardowej formuły określonych w dyrektywie 2009/138/WE i przyjętych na jej podstawie aktach delegowanych. W przypadku gdy do ustalenia oszacowania kapitałowego wymogu wypłacalności stosuje się takie uproszczone podejście, należy jasno wyjaśnić podstawowe założenia w sposób zadowalający organy nadzoru.
(57) W dyrektywie 2009/138/WE przewidziano możliwość obliczania przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji kapitałowego wymogu wypłacalności za pomocą modelu wewnętrznego, pod warunkiem zatwierdzenia przez organ nadzoru. W przypadku zastosowania modelu wewnętrznego wspomniana dyrektywa nie uniemożliwia zakładowi ubezpieczeń lub zakładowi reasekuracji uwzględnienia w ich w modelu wewnętrznym wpływu zmian spreadu kredytowego na korektę z tytułu zmienności. Ponieważ stosowanie korekty z tytułu zmienności może przynieść korzyści przekraczające złagodzenie zawyżonych spreadów obligacji w obliczeniach najlepszego oszacowania, takie nadmierne korzyści mogą również zniekształcać obliczenia kapitałowego wymogu wypłacalności, w przypadku gdy w modelu wewnętrznym uwzględnia się wpływ zmian spreadów kredytowych na korektę z tytułu zmienności. Aby zapobiec takim zniekształceniom, kapitałowy wymóg wypłacalności należy ustalić - w przypadku gdy organy nadzoru zezwalają zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji na uwzględnienie w ich modelu wewnętrznym wpływu zmian spreadu kredytowego na korektę z tytułu zmienności - na poziomie, poniżej którego spodziewane jest wystąpienie korzyści dla kapitałowego wymogu wypłacalności przekraczających złagodzenie zawyżonych spreadów obligacji.
(58) Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji należy zachęcać do budowania odporności na sytuacje kryzysowe. Jeżeli zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji uwzględniają w swoim modelu wewnętrznym wpływ zmian spreadu kredytowego na korektę z tytułu zmienności, jednocześnie biorąc pod uwagę wpływ zmian spreadu kredytowego na korektę z tytułu zmienności w skali makro, może to w poważny sposób osłabić zachęty do budowania odporności na sytuacje kryzysowe. Należy zatem uniemożliwić zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji uwzględnianie w ich modelach wewnętrznych korekty z tytułu zmienności w skali makro.
(59) Ze względu na charakter, skalę i złożoność ryzyk organy nadzoru powinny mieć możliwość gromadzenia odpowiednich informacji makroostrożnościowych na temat strategii inwestycyjnej zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji, analizowania tych informacji wraz z innymi odpowiednimi informacjami, które mogą być dostępne z innych źródeł rynkowych, oraz uwzględniania perspektywy makroostrożnościowej w ramach sprawowanego przez te organy nadzoru nad zakładami ubezpieczeń i zakładami reasekuracji. Może to obejmować nadzór nad ryzykami związanymi z określonymi cyklami kredytowymi, pogorszeniem koniunktury gospodarczej oraz zachowaniem zbiorowym lub stadnym w inwestycjach.
(60) Niezbędne jest podejmowanie efektywnych działań w przypadkach pogarszającej się sytuacji finansowej zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji lub naruszania przez te zakłady wymogów regulacyjnych oraz zapobieganie eskalacji problemów. Organy nadzoru powinny zatem posiadać uprawnienia do nakładania środków zapobiegawczych. Takie uprawnienia zapobiegawcze powinny jednak być spójne ze stopniowaniem interwencji i uprawnieniami nadzorczymi przewidzianymi już w dyrektywie 2009/138/WE w odniesieniu do podobnych okoliczności, w tym uprawnieniami nadzorczymi przewidzianymi w procesie nadzoru określonym w art. 36 tej dyrektywy. Takie uprawnienia zapobiegawcze nie powinny prowadzić do powstania nowej uprzednio określonej wartości progowej skutkującej interwencją przed poziomem kapitałowego wymogu wypłacalności określonego w tytule I rozdział VI sekcja 4 tej dyrektywy. Organy nadzoru powinny oceniać każdą sytuację indywidualnie i decydować o potrzebie zastosowania środków zapobiegawczych w oparciu o okoliczności, sytuację zakładu i swój osąd nadzorczy.
(61) Dyrektywa 2009/138/WE przewiduje wzajemne uznawanie i egzekwowanie we wszystkich państwach członkowskich decyzji dotyczących reorganizacji lub likwidacji zakładów ubezpieczeń. Dyrektywa ta zapewnia, aby wszystkie aktywa i zobowiązania zakładu, bez względu na to, w którym państwie się znajdują, były objęte jedną procedurą w państwie członkowskim siedziby, oraz aby wierzyciele w przyjmujących państwach członkowskich byli traktowani w taki sam sposób jak wierzyciele w państwie członkowskim siedziby. Aby umożliwić skuteczną restrukturyzację i uporządkowaną likwidację, przepisy dotyczące reorganizacji i likwidacji określone w dyrektywie 2009/138/WE powinny mieć zastosowanie w przypadku stosowania instrumentów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zarówno w sytuacji, gdy instrumenty te są stosowane w odniesieniu do zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji, jak i w sytuacji, gdy są one stosowane w odniesieniu do innych podmiotów objętych systemem restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Należy zatem odpowiednio zmienić te przepisy.
(62) W dyrektywie 2009/138/WE przewidziano przedłużenie okresu naprawczego w przypadku naruszenia kapitałowego wymogu wypłacalności, jeżeli EIOPA ogłosił istnienie wyjątkowej niekorzystnej sytuacji. Ogłoszenia te mogą być dokonywane na wniosek krajowych organów nadzoru, które w stosownych przypadkach przed złożeniem wniosku zobowiązane są do skonsultowania się z Europejską Radą ds. Ryzyka Systemowego (ERRS), ustanowioną rozporządzeniem Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1092/2010 14 . Konsultacje z ERRS prowadzone w sposób zdecentralizowany przez krajowe organy nadzoru są mniej efektywne niż konsultacje z ERRS prowadzone w sposób scentralizowany przez EIOPA. W celu zapewnienia efektywności procesu to EIOPA, a nie krajowe organy nadzoru, powinien konsultować się z ERRS przed ogłoszeniem istnienia wyjątkowej niekorzystnej sytuacji, jeżeli charakter sytuacji pozwala na taką uprzednią konsultację.
(63) Dyrektywa 2009/138/WE zawiera wymóg, by zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji niezwłocznie informowały zainteresowany organ nadzoru, jeżeli stwierdzą, że nie spełniają minimalnego wymogu kapitałowego, lub jeżeli istnieje ryzyko, że przestaną spełniać ten wymóg w ciągu kolejnych trzech miesięcy. W dyrektywie nie określono jednak, kiedy można stwierdzić niespełnianie minimalnego wymogu kapitałowego lub ryzyko jego niespełniania w ciągu kolejnych trzech miesięcy, w związku z czym zakłady mogą zwlekać z informowaniem organów nadzoru do końca danego kwartału, w którym dokonywane są obliczenia minimalnego wymogu kapitałowego, które należy formalnie zgłosić organom nadzoru. W celu zapewnienia, aby organy nadzoru terminowo otrzymywały informacje i były w stanie podejmować konieczne działania, zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny być zobowiązane do niezwłocznego informowania organów nadzoru o niespełnieniu minimalnego wymogu kapitałowego lub o ryzyku takiego niespełniania również wówczas, gdy zostało to stwierdzone na podstawie szacunków lub obliczeń dokonanych pomiędzy dwoma terminami oficjalnych obliczeń minimalnego wymogu kapitałowego w danym kwartale.
(64) Ochrona interesów osób ubezpieczonych jest jednym z ogólnych celów ram ostrożnościowych, który powinny realizować organy nadzoru na każdym etapie procesu nadzoru, w tym w przypadkach naruszeń lub prawdopodobnych naruszeń przez zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji wymogów, które mogłoby skutkować cofnięciem zezwolenia. Cel ten należy realizować przed cofnięciem zezwolenia oraz po jego cofnięciu; należy również wziąć pod uwagę wszelkie skutki prawne dla osób ubezpieczonych, które mogłyby z tego cofnięcia wyniknąć.
(65) Organy nadzoru powinny być wyposażone w narzędzia służące zapobieganiu urzeczywistnienia się ryzyk dla stabilności finansowej na rynkach ubezpieczeń, ograniczaniu procykliczności działań zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji oraz łagodzeniu negatywnych skutków ubocznych w systemie finansowym i gospodarce realnej.
(66) Niedawne kryzysy gospodarcze i finansowe, w szczególności kryzys związany z pandemią COVID-19, pokazały, że prawidłowe zarządzanie płynnością przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji może zapobiegać ryzykom dla stabilności systemu finansowego. Z tego powodu zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny być zobowiązane do wzmocnienia zarządzania płynnością i planowania płynności, szczególnie w kontekście niekorzystnych sytuacji wpływających na znaczną część lub całość rynku ubezpieczeń i reasekuracji.
(67) W przypadku gdy zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji o szczególnie wrażliwych profilach, takie jak zakłady posiadające zobowiązania płynne, aktywa niepłynne lub podatne na ryzyko płynności, co może wpływać na ogólną stabilność finansową, nie podejmą odpowiednich działań naprawczych, krajowe organy nadzoru powinny mieć możliwość interwencji w celu poprawy sytuacji w zakresie płynności tych zakładów.
(68) W celu ochrony ubezpieczających i zachowania stabilności finansowej organy nadzoru powinny posiadać niezbędne uprawnienia do ochrony wypłacalności określonych zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji w wyjątkowych sytuacjach, takich jak wystąpienie niekorzystnych zdarzeń gospodarczych lub rynkowych wpływających na znaczną część lub całość rynku ubezpieczeń i reasekuracji. Uprawnienia te powinny obejmować możliwość ograniczenia lub zawieszenia wypłat na rzecz akcjonariuszy i innych wierzycieli podporządkowanych danego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, zanim nastąpi faktyczne naruszenie kapitałowego wymogu wypłacalności. Uprawnienia te należy stosować w indywidualnych przypadkach, z poszanowaniem wspólnych kryteriów opartych na ocenie ryzyka, i nie powinny one osłabiać funkcjonowania rynku wewnętrznego.
(69) Ponieważ ograniczenie lub zawieszenie wypłaty dywidend i innych premii wpłynęłoby, nawet tymczasowo, na prawa akcjonariuszy i innych wierzycieli podporządkowanych, organy nadzoru powinny należycie uwzględniać zasadę proporcjonalności i zasadę konieczności przy podejmowaniu takich środków. Organy nadzoru powinny również zapewnić, aby żaden z przyjętych środków nie pociągał za sobą nieproporcjonalnych niekorzystnych skutków dla całości lub części systemu finansowego innych państw członkowskich lub Unii jako całości. W szczególności organy nadzoru powinny ograniczać podział kapitału w ramach grupy ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej jedynie w wyjątkowych okolicznościach i w przypadku gdy jest to należycie uzasadnione potrzebą zachowania stabilności rynku ubezpieczeń i reasekuracji oraz systemu finansowego jako całości.
(70) W wyjątkowych okolicznościach zakłady ubezpieczeń mogą być narażone na znaczące ryzyka płynności. W związku z tym organy nadzoru powinny być uprawnione do tymczasowego zawieszenia praw do wykupu umów ubezpieczenia na życie takich zakładów, których dotyczą znaczące ryzyka płynności, na krótki okres i wyłącznie w ostateczności. Taki wyjątkowy środek powinien być stosowany w celu utrzymania zbiorowej ochrony ubezpieczających, czyli ochrony wszystkich ubezpieczających, także tych, którzy mogliby być pośrednio dotknięci takimi ryzykami.
(71) Niedawne przypadki upadłości zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji prowadzących działalność transgraniczną uwypukliły potrzebę lepszego informowania organów nadzoru o działalności prowadzonej przez te zakłady. W związku z tym zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny być zobowiązane do powiadamiania organu nadzoru państwa członkowskiego siedziby o wszelkich istotnych zmianach mających wpływ na ich profil ryzyka w odniesieniu do prowadzonej przez nie transgranicznej działalności ubezpieczeniowej, przy czym informacje te powinny być przekazywane organom nadzoru odnośnych przyjmujących państw członkowskich.
(72) Zgodnie z dyrektywą 2009/138/WE EIOPA jest uprawniony do ustanowienia i koordynowania platform współpracy w celu poprawy współpracy pomiędzy odpowiednimi organami nadzoru, jeżeli zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji prowadzi lub zamierza prowadzić działalność w oparciu o swobodę świadczenia usług lub prawo przedsiębiorczości. Z uwagi na złożoność kwestii nadzorczych, którymi zajmują się wspomniane platformy, w niektórych przypadkach organom nadzoru nie udaje się jednak wypracować wspólnego stanowiska w sprawie sposobu zajęcia się kwestiami związanymi z zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji prowadzącym działalność transgraniczną. W przypadku gdy organy nadzoru uczestniczące w platformach współpracy nie są w stanie osiągnąć porozumienia w kwestiach związanych z zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji prowadzącym działalność transgraniczną, EIOPA powinien dysponować uprawnieniami do rozstrzygania sporów zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010.
(73) Aby skuteczniej zapobiegać potencjalnym problemom mającym wpływ na prawa konsumentów i zwiększyć ochronę ubezpieczających w całej Unii, należy zacieśnić współpracę i wymianę informacji między organem nadzoru państwa członkowskiego siedziby, który udzielił zezwolenia zakładowi ubezpieczeń lub zakładowi reasekuracji, a organami nadzoru państw członkowskich, w których zakład ten prowadzi działalność poprzez tworzenie oddziałów lub świadczenie usług. Ta wzmocniona współpraca ma szczególne znaczenie w przypadku istotnej działalności transgranicznej i powinna zwiększyć przejrzystość i regularną obowiązkową wymianę informacji między zainteresowanymi organami nadzoru. Taka wymiana powinna być wystarczająco szczegółowa i obejmować wszystkie istotne informacje pochodzące od organu nadzoru państwa członkowskiego siedziby, w szczególności w odniesieniu do wyniku procesu nadzoru związanego z działalnością transgraniczną i do kondycji finansowej zakładu. Aby zapewnić sprawny dostęp do dostępnych danych nadzorczych, sprawozdań na temat procesu nadzoru i innych odpowiednich informacji dotyczących zakładów prowadzących istotną działalność transgraniczną oraz aby zapewnić efektywną wymianę tych danych, sprawozdań i informacji, a także z uwzględnieniem potrzeby ograniczenia obciążeń administracyjnych, należy stosować cyfrowe narzędzia wymiany informacji. W związku z tym takie informacje mogłyby być przekazywane za pośrednictwem istniejących cyfrowych narzędzi współpracy wprowadzonych przez EIOPA.
(74) W przypadku gdy organ nadzoru przyjmującego państwa członkowskiego ma poważne obawy co do sytuacji w zakresie wypłacalności zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji prowadzącego istotną działalność transgraniczną na jego terytorium, powinien on dysponować uprawnieniami do wystąpienia o przeprowadzenie wspólnej kontroli na miejscu z udziałem organu nadzoru państwa członkowskiego siedziby, jeżeli nie jest spełniony kapitałowy wymóg wypłacalności lub minimalny wymóg kapitałowy. Organ nadzoru państwa członkowskiego siedziby powinien koordynować wspólną kontrolę na miejscu i zaprosić wszystkie odpowiednie krajowe organy nadzoru oraz EIOPA. Wszystkie uczestniczące w kontroli na miejscu organy nadzoru powinny uzgodnić cele tej kontroli przed jej przeprowadzeniem. Do końca kontroli powinny one również sformułować wspólny pogląd na temat niezbędnych środków nadzorczych, które należy podjąć. Organ nadzoru państwa członkowskiego siedziby powinien poinformować wszystkie zainteresowane organy nadzoru o działaniach podjętych w następstwie kontroli na miejscu. W przypadku gdy organy nadzoru nie zgadzają się co do konieczności przeprowadzenia wspólnej kontroli na miejscu, EIOPA powinien dysponować uprawnieniami do rozstrzygania sporów zgodnie z art. 19 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010.
(75) Zgodnie z dyrektywą 2009/138/WE zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji nie są zobowiązane do terminowego przekazywania organom nadzoru przyjmujących państw członkowskich informacji na temat prowadzonej przez siebie działalności. Informacje takie można uzyskać jedynie poprzez skierowanie wniosku do organu nadzoru państwa członkowskiego siedziby. Takie podejście nie zapewnia jednak dostępu do informacji w rozsądnym terminie. W związku z tym organy nadzoru przyjmujących państw członkowskich powinny posiadać uprawnienia do bezpośredniego zwracania się do zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji o przekazanie informacji, w sytuacji gdy organ nadzoru państwa członkowskiego siedziby nie przekaże informacji w sposób terminowy. Uprawnienia te nie powinny uniemożliwiać dobrowolnego przekazywania informacji organom nadzoru przyjmujących państw członkowskich przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji.
(76) Aby uzyskać status ubezpieczeniowej spółki holdingowej, główna działalność spółki dominującej musi w szczególności polegać na nabywaniu i posiadaniu udziałów kapitałowych w jednostkach zależnych, o ile jednostki te są wyłącznie lub głównie zakładami ubezpieczeń lub zakładami reasekuracji, lub zakładami ubezpieczeń lub zakładami reasekuracji z państw trzecich. Obecnie w tym kontekście organy nadzoru interpretują na różne sposoby znaczenie wyrażenia "wyłącznie lub głównie". W związku z tym należy zmienić i doprecyzować definicję ubezpieczeniowej spółki holdingowej, biorąc pod uwagę podobne zmiany w definicji finansowej spółki holdingowej, o której mowa w rozporządzeniu (UE) nr 575/2013, w odniesieniu do sektora bankowego. W szczególności, aby podmiot mógł zostać zaklasyfikowany jako ubezpieczeniowa spółka holdingowa, jego główna działalność powinna być związana z nabywaniem i posiadaniem zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji, ze świadczeniem usług dodatkowych na rzecz powiązanych zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji lub z prowadzeniem innej działalności finansowej nieobjętej regulacją. Organy nadzoru powinny być uprawnione do stwierdzenia, że kryterium takie zostało spełnione, niezależnie od deklarowanego przez sam zakład celu lub przedmiotu działalności.
(77) W niektórych przypadkach w ramach grupy objętej nadzorem nad grupą zgodnie z art. 213 ust. 2 lit. a), b) lub c) dyrektywy 2009/138/WE udziały kapitałowe w jednostkach zależnych będących zakładami ubezpieczeń lub zakładami reasekuracji znajdujących się w państwie trzecim są posiadane poprzez pośredniczącą spółkę holdingową nieobjętą regulacją. Nawet jeżeli ta pośrednicząca spółka holdingowa nieobjęta regulacją nie posiada żadnej jednostki zależnej będącej zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, której siedziba znajduje się w Unii, ważne jest, aby mogła być traktowana podobnie do ubezpieczeniowej spółki holdingowej lub finansowej spółki holdingowej o działalności mieszanej i mogła być uwzględniona w obliczeniach wypłacalności grupy. Należy w związku z tym wprowadzić definicję spółek holdingowych zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji z państwa trzeciego, aby grupy mogły uwzględniać powiązane zakłady z państwa trzeciego przy obliczaniu kapitałowego wymogu wypłacalności grupy.
(78) W niektórych przypadkach kilka zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji tworzy faktyczną grupę i zachowuje się jak grupa, chociaż nie spełniają one definicji grupy określonej w art. 212 dyrektywy 2009/138/WE. Tytuł III tej dyrektywy nie ma zatem zastosowania do takich zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji. W takich przypadkach, szczególnie w przypadku grup horyzontalnych, gdzie między poszczególnymi zakładami nie istnieją powiązania kapitałowe, organy sprawujące nadzór nad grupą powinny być uprawnione do stwierdzenia istnienia grupy. Należy również przedstawić obiektywne kryteria umożliwiające dokonanie takiego stwierdzenia. W przypadku braku zmian w specyfice grup oczekuje się, że grupy, które już podlegają nadzorowi nad grupą, będą nadal podlegać takiemu nadzorowi.
(79) Grupy ubezpieczeniowe i reasekuracyjne mogą swobodnie decydować o szczególnych wewnętrznych ustaleniach, podziale zadań i strukturze organizacyjnej w obrębie grupy w sposób, który uznają za stosowny do zapewnienia zgodności z dyrektywą 2009/138/WE. W kilku przypadkach takie ustalenia i struktury organizacyjne mogą jednak zagrozić skutecznemu nadzorowi nad grupą. W związku z tym organy sprawujące nadzór nad grupą powinny posiadać uprawnienia - w wyjątkowych okolicznościach oraz po konsultacji z EIOPA i pozostałymi zainteresowanymi organami nadzoru - do zażądania wprowadzenia zmian w tych ustaleniach lub strukturach organizacyjnych. Organy sprawujące nadzór nad grupą powinny należycie uzasadnić swoje decyzje i wyjaśnić, dlaczego istniejące ustalenia lub struktury utrudniają prowadzenie skutecznego nadzoru nad grupą i mu zagrażają.
(80) Organy sprawujące nadzór nad grupą mogłyby zdecydować o wyłączeniu zakładu z nadzoru nad grupą, szczególnie jeżeli zakład taki uznaje się za mający małe znaczenie z punktu widzenia celów nadzoru nad grupą. EIOPA odnotował rozbieżne interpretacje kryterium posiadania małego znaczenia i stwierdził, że w niektórych przypadkach wyłączenia takie prowadzą do całkowitego odstąpienia od nadzoru nad grupą lub do prowadzenia nadzoru na poziomie pośredniczącej jednostki dominującej. Konieczne jest zatem sprecyzowanie, że decyzje o wyłączeniu, które prowadziłyby do całkowitego odstąpienia od nadzoru nad grupą lub do prowadzenia nadzoru na poziomie pośredniczącej jednostki dominującej, powinny być podejmowane wyłącznie w bardzo wyjątkowych okolicznościach, oraz że organy sprawujące nadzór nad grupą powinny skonsultować się z EIOPA przed podjęciem takich decyzji. Należy również wprowadzić kryteria zapewniające większą jasność co do tego, co należy uznać za posiadanie małego znaczenia z punktu widzenia celów nadzoru nad grupą.
(81) Decyzje o niewłączaniu zakładu w zakres nadzoru nad grupą mogą opierać się na różnych przepisach dyrektywy 2009/138/WE. Zmiany art. 214 ust. 2 tej dyrektywy mające na celu sprecyzowanie pojęcia "małe znaczenie" nie powinny zatem mieć wpływu na istniejącą ewentualną podstawę podejmowania decyzji o wyłączeniu z nadzoru nad grupą zgodnie z lit. c) tego ustępu, w przypadku gdy państwo członkowskie dokonało transpozycji art. 214 tej dyrektywy w taki sposób, że umożliwia wyłączenie jednostki dominującej najwyższego szczebla, jeżeli posiada ona wszystkie następujące cechy: nadal podlega nadzorowi organu nadzoru zgodnie z prawem tego państwa członkowskiego, nie posiada zezwolenia na podejmowanie działalności ubezpieczeniowej lub reasekuracyjnej, nie świadczy usług pomocniczych na rzecz jednostek zależnych będących zakładami ubezpieczeń lub zakładami reasekuracji w ramach grupy, regulacje wewnętrzne wyraźnie wykluczają możliwość prowadzenia przez tę jednostkę centralnej koordynacji jej jednostek zależnych będących zakładami ubezpieczeń lub zakładami reasekuracji zgodnie z prawem państwa członkowskiego, które ściśle ogranicza zakres działalności zakładu, oraz istnieje podmiot pośredniczący mający siedzibę na terytorium państwa członkowskiego aktywnie zarządzający jednostkami zależnymi będącymi zakładami ubezpieczeń lub zakładami reasekuracji w ramach grupy.
(82) Brakuje jasności co do rodzajów podmiotów, wobec których przy obliczaniu wypłacalności grupy można zastosować metodę 2, mianowicie metodę odliczeń i agregacji zdefiniowaną w dyrektywie 2009/138/WE, co ma szkodliwy wpływ na równe warunki działania. Należy zatem jasno określić, które podmioty można włączyć w obliczenia wypłacalności grupy zgodnie z metodą 2. Metodę 2 należy stosować wyłącznie wobec zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji, zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji z państwa trzeciego, podmiotów należących do innych sektorów finansowych, finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej, ubezpieczeniowych spółek holdingowych i innych jednostek dominujących, których główna działalność polega na nabywaniu i posiadaniu udziałów kapitałowych w jednostkach zależnych, o ile jednostki te są wyłącznie lub głównie zakładami ubezpieczeń lub zakładami reasekuracji, lub zakładami ubezpieczeń lub zakładami reasekuracji z państwa trzeciego.
(83) W przypadku niektórych grup ubezpieczeniowych lub reasekuracyjnych pośrednicząca jednostka dominująca inna niż zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji, lub zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji z państwa trzeciego nabywa i posiada udziały kapitałowe w jednostkach zależnych, gdzie te jednostki zależne są wyłącznie lub głównie zakładami ubezpieczeń lub zakładami reasekuracji z państw trzecich. Na podstawie obecnych przepisów, jeżeli takie pośredniczące jednostki dominujące nie posiadają udziałów kapitałowych w co najmniej jednej jednostce zależnej będącej zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji mającej siedzibę w Unii, nie są one traktowane jako ubezpieczeniowe spółki holdingowe do celów obliczenia wypłacalności grupy, chociaż charakter ich ryzyk jest bardzo podobny. Należy zatem zmienić przepisy tak, aby takie spółki holdingowe zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji z państwa trzeciego były traktowane do celów obliczenia wypłacalności grupy w taki sam sposób jak ubezpieczeniowe spółki holdingowe.
(84) W dyrektywie 2009/138/WE i w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2015/35 przewidziano cztery metody włączania podmiotów należących do innych sektorów finansowych do obliczania wypłacalności grupy, w tym metody 1 i 2 określone w załączniku I do dyrektywy 2002/87/WE. Prowadzi to do niespójności w podejściach nadzorczych i do braku równych warunków działalności oraz generuje niepotrzebną złożoność. Należy zatem uprościć przepisy, aby jednostki należące do innych sektorów finansowych zawsze były uwzględniane przy obliczaniu wypłacalności grupy, przy zastosowaniu odpowiednich zasad sektorowych dotyczących obliczania środków własnych i wymogów kapitałowych. Takie środki własne i wymogi kapitałowe należy zwyczajnie zagregować ze środkami własnymi i wymogami kapitałowymi części grupy zajmującej się ubezpieczeniami i reasekuracją.
(85) Na podstawie obecnych przepisów zakładom ubezpieczeń posiadającym udziały kapitałowe w innym zakładzie i zakładom reasekuracji posiadającym udziały kapitałowe w innym zakładzie przyznaje się ograniczone możliwości stosowania uproszczonych obliczeń do celów określenia wypłacalności grupy przy stosowaniu metody 1, czyli metody opierającej się na sprawozdaniach skonsolidowanych. Powoduje to nieproporcjonalne obciążenie, szczególnie gdy grupy mają udziały kapitałowe w zakładach powiązanych o bardzo małym rozmiarze. W związku z tym, pod warunkiem uprzedniego zatwierdzenia przez organ nadzoru, należy zezwolić zakładom posiadającym udziały kapitałowe w innym zakładzie na włączenie zakładów powiązanych nieznacznych rozmiarów do wypłacalności ich grupy przy zastosowaniu uproszczonych podejść.
(86) Niejasne jest, jak pojęcie obciążenia, które należy uwzględnić przy klasyfikacji pozycji środków własnych do poszczególnych kategorii, stosuje się do ubezpieczeniowych spółek holdingowych i finansowych spółek holdingowych o działalności mieszanej, w przypadku których ubezpieczający i beneficjenci nie są bezpośrednimi klientami. W związku z tym należy wprowadzić minimalne kryteria umożliwiające rozpoznanie sytuacji, w których pozycja środków własnych wyemitowana przez ubezpieczeniową spółkę holdingową lub finansową spółkę holdingową o działalności mieszanej jest wolna od obciążeń.
(87) Zakres jednostek, które należy uwzględnić przy obliczaniu dolnego progu kapitałowego wymogu wypłacalności grupy, powinien być spójny z zakresem jednostek wnoszących wkład do dopuszczonych środków własnych dostępnych na pokrycie skonsolidowanego kapitałowego wymogu wypłacalności grupy. Przy obliczaniu dolnego progu należy zatem uwzględnić zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji z państwa trzeciego ujęte poprzez zastosowanie metody 1.
(88) Formuła obliczania minimalnego skonsolidowanego kapitałowego wymogu wypłacalności grupy mogłaby prowadzić do sytuacji, w których taka minimalna wartość jest bliska lub nawet równa skonsolidowanemu kapitałowemu wymogowi wypłacalności grupy. Jeżeli w takich przypadkach grupa nie spełnia minimalnego skonsolidowanego kapitałowego wymogu wypłacalności grupy, ale nadal spełnia swój kapitałowy wymóg wypłacalności na poziomie grupy, obliczony na podstawie danych skonsolidowanych, organy nadzoru powinny korzystać wyłącznie z uprawnień dostępnych w przypadku niespełnienia kapitałowego wymogu wypłacalności grupy.
(89) Do celów obliczania wypłacalności grupy ubezpieczeniowe spółki holdingowe i finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej należy traktować jako zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji. Oznacza to obliczanie w przypadku takich jednostek hipotetycznych wymogów kapitałowych. Obliczenia takie nie powinny jednak nigdy oznaczać, że ubezpieczeniowe spółki holdingowe i finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej są zobowiązane do spełnienia tych hipotetycznych wymogów kapitałowych na poziomie indywidualnym.
(90) Nie istnieją przepisy prawa określające sposób obliczania wypłacalności grupy przy zastosowaniu połączenia metody 1 i metody 2. Sytuacja taka prowadzi do niespójnych praktyk i do niepewności, szczególnie w związku ze sposobem obliczania wkładu zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji ujętych w ramach metody 2 na rzecz kapitałowego wymogu wypłacalności grupy. Należy zatem wyjaśnić, w jaki sposób ma być obliczana wypłacalność grupy w przypadku stosowania połączenia metod. W tym celu przy obliczaniu wypłacalności grupy nie należy pomijać żadnego istotnego ryzyka wynikającego z takich zakładów. Jednak aby uniknąć znacznych wzrostów wymogów kapitałowych i zachować równe warunki działania dla grup ubezpieczeniowych lub reasekuracyjnych na szczeblu globalnym, należy doprecyzować, że, do celów obliczania skonsolidowanego kapitałowego wymogu wypłacalności grupy, nie należy stosować do takich udziałów wymogu kapitałowego z tytułu ryzyka związanego z inwestowaniem w akcje. Z tego samego powodu wymóg kapitałowy z tytułu ryzyka walutowego należy stosować wyłącznie do wartości tych udziałów, która przewyższa kapitałowy wymóg wypłacalności tych zakładów powiązanych. Należy umożliwić zakładom ubezpieczeń posiadającym udziały kapitałowe w innym zakładzie lub zakładom reasekuracji posiadającym udziały kapitałowe w innym zakładzie uwzględnienie dywersyfikacji między tym ryzykiem walutowym a innymi ryzykami leżącymi u podstaw obliczania skonsolidowanego kapitałowego wymogu wypłacalności grupy.
(91) Obecnie organy sprawujące nadzór nad grupą mogą ustalić progi, powyżej których transakcje wewnątrz grupy i koncentrację ryzyka uznaje się za znaczące na podstawie kapitałowych wymogów wypłacalności, rezerw technicznoubezpieczeniowych lub obu tych elementów. Inne kryteria ilościowe lub jakościowe oparte na ocenie ryzyka, np. dopuszczone środki własne, mogą być jednak również właściwe dla ustalenia progów. Organy sprawujące nadzór nad grupą powinny zatem dysponować większą elastycznością przy określaniu istotnej transakcji wewnątrz grupy lub znacznej koncentracji ryzyka.
(92) Ubezpieczeniowe spółki holdingowe i finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej mogą być jednostkami dominującymi grup ubezpieczeniowych lub reasekuracyjnych. W takim przypadku wymaga się stosowania nadzoru nad grupą na podstawie skonsolidowanej sytuacji takich spółek holdingowych. Ponieważ zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji kontrolowane przez takie spółki holdingowe nie zawsze są w stanie zapewnić zgodność z wymogami dotyczącymi nadzoru nad grupą, konieczne jest zapewnienie, aby organy sprawujące nadzór nad grupą miały odpowiednie uprawnienia nadzorcze i wykonawcze pozwalające zapewnić zachowanie przez grupę zgodności z dyrektywą 2009/138/WE. W związku z tym, podobnie jak w przypadku zmian do dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE 15 wprowadzonych dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2019/878 16 w odniesieniu do instytucji finansowych i kredytowych, organy sprawujące nadzór nad grupą powinny posiadać minimalny zestaw uprawnień względem spółek holdingowych, w tym ogólne uprawnienia nadzorcze mające zastosowanie do zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji do celów nadzoru nad grupą.
(93) Do celów ochrony ubezpieczających wszystkie grupy ubezpieczeniowe działające w Unii, niezależnie od lokalizacji siedziby ich jednostki dominującej najwyższego szczebla, powinny być traktowane jednakowo w ramach stosowania nadzoru nad grupą na mocy tytułu III dyrektywy 2009/138/WE. Jeżeli zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji są częścią grupy, której jednostka dominująca ma swoją siedzibę w państwie trzecim, którego system nadzoru nie został uznany za równoważny lub tymczasowo równoważny zgodnie z art. 260 tej dyrektywy, sprawowanie nadzoru nad grupą stanowi większe wyzwanie. Organy sprawujące nadzór nad grupą mogą zdecydować o zastosowaniu wobec takich grup tzw. innych metod zgodnie z art. 262 tej dyrektywy. Metody te nie są jednak jasno zdefiniowane i nie ma pewności co do celów, którym te inne metody mają służyć. Jeżeli kwestia ta nie zostanie rozwiązana, może prowadzić do niepożądanych skutków dla równych warunków działania grup, których jednostka dominująca najwyższego szczebla znajduje się w Unii, i grup, których jednostka dominująca najwyższego szczebla znajduje się w państwie trzecim, którego system nie został uznany za równoważny. Należy zatem dokładniej określić cel innych metod, w tym minimalny zestaw środków, które organy sprawujące nadzór nad grupą powinny uwzględnić. W szczególności metody te powinny zapewniać taki sam poziom ochrony wszystkim ubezpieczającym zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji, które mają siedzibę w Unii, niezależnie od lokalizacji siedziby jednostki dominującej najwyższego szczebla grupy, do której należą takie zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji.
(94) Rozporządzeniem delegowanym Komisji (UE) 2019/981 17 wprowadzono preferencyjne traktowanie dotyczące długoterminowych inwestycji w akcje. Podmoduł ryzyka związanego z inwestowaniem w akcje oparty na czasie trwania, którego celem jest również odzwierciedlenie mniejszego ryzyka inwestowania w dłuższym horyzoncie czasowym, lecz którego stosowanie w Unii jest bardzo ograniczone, podlega o wiele surowszym kryteriom niż kryteria mające zastosowanie do długoterminowych inwestycji w akcje. Nowa kategoria ostrożnościowa długoterminowych inwestycji w akcje wydaje się więc likwidować potrzebę istnienia podmodułu ryzyka związanego z inwestowaniem w akcje opartego na czasie trwania. Ponieważ nie ma potrzeby utrzymywania dwóch odrębnych rodzajów preferencyjnego traktowania o tym samym celu, jakim jest promowanie długoterminowych inwestycji, należy usunąć podmoduł ryzyka związanego z inwestowaniem w akcje oparty na czasie trwania. Aby uniknąć jednak sytuacji, w której usunięcie to prowadziłoby do niekorzystnych skutków, należy przewidzieć stosowanie zasady ochrony praw nabytych w odniesieniu do ubezpieczycieli, którzy stosują obecnie podmoduł ryzyka związany z inwestowaniem w akcje oparty na czasie trwania.
(95) Osiągnięcie ambitnych celów środowiskowych i klimatycznych ujętych w Europejskim Zielonym Ładzie wymaga skierowania dużej liczby inwestycji z sektora prywatnego, w tym z zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji, w stronę zrównoważonych inwestycji. Przepisy dyrektywy 2009/138/WE dotyczące wymogów kapitałowych nie powinny utrudniać prowadzenia przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji zrównoważonych inwestycji, lecz powinny odzwierciedlać całkowite ryzyko inwestycji w działania szkodliwe dla środowiska. W związku z tym zachodzi potrzeba dokonania oceny, czy dostępne dowody dotyczące zróżnicowania ryzyka między inwestycjami szkodliwymi dla środowiska lub szkodliwymi społecznie a innymi inwestycjami są wystarczające, aby uzasadnić zróżnicowane traktowanie ostrożnościowe. Aby zapewnić odpowiednią ocenę stosownych dowodów, EIOPA powinien monitorować dowody dotyczące profilu ryzyka inwestycji szkodliwych dla środowiska lub szkodliwych społecznie i złożyć sprawozdanie na ten temat do dnia 1 marca 2025 r. W stosownych przypadkach EIOPA powinien w swoim sprawozdaniu udzielić porad co do zmian w dyrektywie 2009/138/WE oraz w aktach delegowanych i wykonawczych przyjętych zgodnie z tą dyrektywą. EIOPA powinien mieć również możliwość zbadania, czy stosowne byłoby uwzględnienie niektórych ryzyk środowiskowych innych niż związane ze zmianą klimatu i w jaki sposób. Jeżeli sugerują to zebrane dowody, EIOPA mógłby na przykład zbadać potrzebę rozszerzenia analiz scenariuszy wprowadzonych niniejszą dyrektywą w kontekście ryzyk związanych ze zmianą klimatu o inne ryzyka środowiskowe.
(96) Zmiana klimatu wpływa na częstotliwość i dotkliwość katastrof naturalnych, a oba te czynniki prawdopodobnie będą się nasilać ze względu degradację i zanieczyszczenie środowiska. Mogłoby to również zmienić ekspozycję zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji na ryzyko katastrof naturalnych i sprawić, że standardowe parametry dotyczące ryzyka katastrof naturalnych określone w rozporządzeniu delegowanym (UE) 2015/35 stracą ważność. W celu zapewnienia, aby nie utrzymywała się rozbieżność między standardowymi parametrami dotyczącymi ryzyka katastrof naturalnych a rzeczywistą ekspozycją zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji na takie ryzyka, EIOPA powinien dokonywać regularnych przeglądów zakresu modułu ryzyka katastrof naturalnych i kalibracji jego standardowych parametrów. W tym celu EIOPA powinien uwzględnić najnowsze dostępne dowody z dziedziny nauki o klimacie i, w przypadku znalezienia rozbieżności, przedłożyć Komisji odpowiednią opinię.
(97) Należy zmienić wymogi określone w art. 308b ust. 12 dyrektywy 2009/138/WE, aby zapewnić spójność z ramami bankowymi i równe warunki działania pod względem traktowania ekspozycji wobec rządów centralnych lub banków centralnych państw członkowskich, które są denominowane i finansowane w walucie krajowej dowolnego państwa członkowskiego. W tym celu należy wprowadzić w odniesieniu do takich ekspozycji system ochrony praw nabytych, aby wyłączyć stosowne ekspozycje z wymogów kapitałowych z tytułu ryzyka spreadu i ryzyka koncentracji aktywów, pod warunkiem że ekspozycja wystąpiła przed dniem 1 stycznia 2023 r.
(98) W niektórych przypadkach grupy ubezpieczeniowe lub reasekuracyjne polegają w dużym stopniu na stosowaniu środka przejściowego w zakresie stóp procentowych wolnych od ryzyka i środka przejściowego w zakresie rezerw technicznoubezpieczeniowych. Takie poleganie mogłoby błędnie przedstawiać rzeczywistą sytuację grupy w zakresie wypłacalności. Grupy ubezpieczeniowe lub reasekuracyjne powinny zatem być zobowiązane do ujawniania wpływu założenia, że środki własne pochodzące z tych środków przejściowych nie są dostępne do pokrycia kapitałowego wymogu wypłacalności grupy, na ich sytuację w zakresie wypłacalności. Organy nadzoru powinny być również uprawnione do podjęcia odpowiednich środków tak, aby stosowanie środków przejściowych właściwie odzwierciedlało sytuację finansową grupy. Środki te nie powinny mieć jednak wpływu na stosowanie tych środków przejściowych przez powiązane zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji przy obliczaniu ich indywidualnego kapitałowego wymogu wypłacalności.
(99) W dyrektywie 2009/138/WE przewidziano środki przejściowe dotyczące stopy procentowej wolnej od ryzyka i rezerw technicznoubezpieczeniowych, które podlegają zatwierdzeniu przez organ nadzoru i które stosuje się do umów powodujących powstanie zobowiązań ubezpieczeniowych i reasekuracyjnych, które to umowy zawarto przed 2016 r. Chociaż środki przejściowe powinny zachęcać zakłady do możliwie najszybszego zapewnienia zgodności z tą dyrektywą, stosowanie środków przejściowych zatwierdzonych po raz pierwszy długo po 2016 r. może z dużym prawdopodobieństwem spowolnić drogę do zapewniania zgodności ze wspomnianą dyrektywą. Takie zatwierdzenie stosowania tych środków przejściowych powinno zatem ograniczać się do przypadków, w których zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji zaczyna po raz pierwszy podlegać przepisom dyrektywy 2009/138/WE lub w których zakład przyjął portfel umów ubezpieczenia lub reasekuracji, a zakład przenoszący przed przeniesieniem zastosował środek przejściowy względem zobowiązań związanych z tym portfelem.
(100) W celu uwzględnienia zmian na rynku i uzupełnienia niektórych szczegółowych aspektów technicznych niniejszej dyrektywy należy powierzyć Komisji uprawnienia do przyjmowania aktów zgodnie z art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (TFUE) w odniesieniu do: kryteriów wskazywania małych i niezłożonych zakładów i grup; traktowania ryzyka stwarzanego przez kryptoaktywa w podmodule ryzyka rynkowego; doprecyzowań dotyczących inwestycji długoterminowych; kryteriów ograniczonej sprawozdawczości do organów nadzoru dla wewnętrznych zakładów ubezpieczeń i wewnętrznych zakładów reasekuracji; ostrożnej wyceny deterministycznej najlepszego oszacowania; stosowania uproszczonego podejścia do celów obliczania wypłacalności grupy; informacji, które należy uwzględnić w regularnych sprawozdaniach do celów nadzoru na poziomie grupy; oraz przedłużenia terminów sprawozdawczości w wyjątkowych okolicznościach. Szczególnie ważne jest, aby w czasie prac przygotowawczych Komisja prowadziła stosowne konsultacje, w tym na poziomie ekspertów, oraz aby konsultacje te prowadzone były zgodnie z zasadami określonymi w Porozumieniu międzyinstytucjonalnym z dnia 13 kwietnia 2016 r. w sprawie lepszego stanowienia prawa. W szczególności, aby zapewnić Parlamentowi Europejskiemu i Radzie udział na równych zasadach w przygotowaniu aktów delegowanych, instytucje te otrzymują wszelkie dokumenty w tym samym czasie co eksperci państw członkowskich, a eksperci tych instytucji mogą systematycznie brać udział w posiedzeniach grup eksperckich Komisji zajmujących się przygotowaniem aktów delegowanych.
(101) W celu zapewnienia zharmonizowanego stosowania niniejszej dyrektywy EIOPA powinien opracować projekty regulacyjnych standardów technicznych w celu doprecyzowania czynników, które organy nadzoru powinny wziąć pod uwagę z myślą o określeniu relacji między różnymi zakładami, które mogą wchodzić w skład grupy. Komisja powinna uzupełnić niniejszą dyrektywę, przyjmując regulacyjne standardy techniczne opracowane przez EIOPA w drodze aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE oraz zgodnie z art. 10-14 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010. Komisja powinna być również uprawniona do przyjmowania opracowanych przez EIOPA wykonawczych standardów technicznych dotyczących niektórych szczególnych elementów metodycznych odnoszących się do ostrożnej wyceny deterministycznej najlepszego oszacowania w przypadku zobowiązań z tytułu ubezpieczenia na życie, w drodze aktów wykonawczych zgodnie z art. 291 TFUE oraz zgodnie z art. 15 rozporządzenia (UE) nr 1094/2010.
(102) Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, mianowicie zapewnienie zachęt dla ubezpieczycieli do przyczyniania się do długoterminowego zrównoważonego finansowania gospodarki, poprawa wrażliwości na ryzyko, ograniczenie nadmiernej krótkoterminowej zmienności poziomu wypłacalności ubezpieczycieli, poprawa jakości, spójności i koordynacji nadzoru ubezpieczeniowego w całej Unii oraz poprawa ochrony ubezpieczających i beneficjentów, a także lepsze zajęcie się kwestią potencjalnego narastania ryzyka systemowego w sektorze ubezpieczeń, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast ze względu na rozmiary i skutki działań możliwe jest ich lepsze osiągnięcie na poziomie Unii, może ona podjąć działania zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu o Unii Europejskiej. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.
(103) Zjednoczone Królestwo stało się od dnia 1 lutego 2020 r. państwem trzecim, a od dnia 31 grudnia 2020 r. prawo Unii przestało mieć zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie. W dyrektywie 2009/138/WE zawarto kilka przepisów, które odnoszą się do kwestii specyficznych dla poszczególnych państw członkowskich i w przypadkach gdy przepisy takie dotyczą Zjednoczonego Królestwa, stały się one nieaktualne i należy je uchylić.
(104) Kalibracje stosowane na potrzeby aktów delegowanych i aktów wykonawczych przyjmowanych przez Komisję często opierają się na danych, na które w dużym stopniu wpływa włączenie danych z rynku Zjednoczonego Królestwa. W związku z tym wszystkie kalibracje, które są danymi wejściowymi do obliczania kapitałowego wymogu wypłacalności i minimalnego wymogu kapitałowego, należy poddać przeglądowi, aby ustalić, czy nie są one w nadmiernym stopniu zależne od danych z rynku Zjednoczonego Królestwa, i w stosownych przypadkach dane takie powinny zostać usunięte z odpowiednich zbiorów danych, chyba że inne dane nie są dostępne.
(105) Należy zapewnić, aby ostrożnościowe traktowanie inwestycji w sekurytyzację, w tym prostą, przejrzystą i standardową (STS) sekurytyzację, odpowiednio odzwierciedlało rzeczywiste ryzyka oraz aby wymogi kapitałowe związane z takimi inwestycjami były zorientowane na ryzyko. W tym celu Komisja powinna ocenić stosowność istniejących kalibracji inwestycji w sekurytyzacje określonych w aktach delegowanych przyjętych na podstawie dyrektywy 2009/138/WE, biorąc pod uwagę dostępne dane rynkowe oraz ich spójność z wymogami kapitałowymi mającymi zastosowanie do inwestycji w inne papiery wartościowe o stałym dochodzie. Na podstawie takiej oceny i w stosownych przypadkach Komisja powinna rozważyć zmianę aktu delegowanego ustanawiającego wymogi kapitałowe mające zastosowanie do inwestycji w sekurytyzację. Takie zmiany, które powinny być oparte na ocenie ryzyka i dowodach, mogłyby obejmować wprowadzenie bardziej szczegółowego zestawu czynników ryzyka w zależności od stopnia uprzywilejowania transz sekurytyzacyjnych lub na podstawie różnicowania poszczególnych rodzajów sekurytyzacji niebędących sekurytyzacjami STS w zależności od ich ryzyk.
(106) Należy zatem odpowiednio zmienić dyrektywę 2009/138/WE,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
