a także mając na uwadze, co następuje:(1) W dyrektywie (UE) 2018/2001 ustanowiono wymogi dotyczące biopaliw, biopłynów, paliw z biomasy, odnawialnych paliw ciekłych i gazowych pochodzenia niebiologicznego oraz pochodzących z recyklingu paliw węglowych, w celu zapewnienia, aby mogły one być zaliczane na poczet celów określonych w tej dyrektywie tylko wtedy, gdy zostały wyprodukowane w sposób zrównoważony i pozwalają na znaczne ograniczenie emisji gazów cieplarnianych w porównaniu z paliwami kopalnymi. W art. 29 dyrektywy (UE) 2018/2001 ustanowiono kryteria zrównoważonego rozwoju i ograniczania emisji gazów cieplarnianych w odniesieniu do biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy, a w art. 26 tej dyrektywy i w rozporządzeniu delegowanym Komisji (UE) 2019/807 2 ustanowiono kryteria określania:
- które surowce do produkcji biopaliw, biopłynów lub paliw z biomasy wiążą się z wysokim ryzykiem spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów, oraz
- które biopaliwa, biopłyny lub paliwa z biomasy o wysokim ryzyku spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów, które spełniają określone warunki, mogą zostać certyfikowane jako wiążące się z niskim ryzykiem spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów.
(2) W dyrektywie (UE) 2018/2001 określono również zasady dotyczące sposobu obliczania wkładu odnawialnej energii elektrycznej w realizację celów w zakresie transportu, zarówno w przypadku gdy energia elektryczna jest wykorzystywana bezpośrednio do napędzania pojazdów elektrycznych, jak i gdy jest wykorzystywana do produkcji odnawialnych paliw ciekłych i gazowych pochodzenia niebiologicznego, które są stosowane w transporcie.
(3) W celu upewnienia się, że przestrzegane są ustanowione przepisy dotyczące biopaliw, biopłynów, paliw z biomasy, odnawialnych paliw ciekłych i gazowych pochodzenia niebiologicznego oraz pochodzących z recyklingu paliw węglowych, państwa członkowskie mogą stosować systemy dobrowolne lub krajowe systemy certyfikacji. Zarówno dobrowolne, jak i krajowe systemy certyfikacji odegrały ważną rolę w dostarczaniu dowodów na zgodność z kryteriami zrównoważonego rozwoju i ograniczania emisji gazów cieplarnianych w odniesieniu do biopaliw i biopłynów zgodnie z dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE 3 . Na mocy dyrektywy (UE) 2018/2001 rozszerzono rolę dobrowolnych i krajowych systemów certyfikacji. Po pierwsze, mogą one obecnie służyć do poświadczania zgodności wszystkich paliw wyprodukowanych z biomasy, w tym paliw gazowych i stałych, z kryteriami zrównoważonego rozwoju określonymi w dyrektywie (UE) 2018/2001 oraz do dostarczania dokładnych danych na
temat ograniczenia emisji gazów cieplarnianych. Po drugie, mogą one służyć do poświadczania zgodności odnawialnych ciekłych i gazowych paliw transportowych pochodzenia niebiologicznego oraz pochodzących z recyklingu paliw węglowych z odpowiadającymi im kryteriami ograniczania emisji gazów cieplarnianych. Po trzecie, mogą one służyć do wykazania zgodności z przepisami ustanowionymi w art. 27 ust. 3 dyrektywy (UE) 2018/2001 dotyczącymi obliczania odnawialnej energii elektrycznej w transporcie. Po czwarte, mogą one służyć do wykazania, że podmioty gospodarcze wprowadzają dokładne informacje do unijnej lub krajowej bazy danych na temat paliw odnawialnych i pochodzących z recyklingu paliw węglowych stosowanych w transporcie zgodnie z art. 28 ust. 4 dyrektywy (UE) 2018/2001. Po piąte, mogą one być wykorzystywane do certyfikacji biopaliw, biopłynów i paliw z biomasy o niskim ryzyku spowodowania pośredniej zmiany użytkowania gruntów.
(4) W przypadku gdy podmiot gospodarczy przedstawia dowód lub dane dotyczące zgodności z kryteriami zrównoważonego rozwoju i ograniczania emisji gazów cieplarnianych uzyskane w ramach uznanego przez Komisję systemu krajowego lub dobrowolnego, państwo członkowskie nie może wymagać od tego podmiotu gospodarczego, w zakresie objętym decyzją o uznaniu, przedstawiania dalszych dowodów na taką zgodność. W związku z tym pozytywna ocena i formalne uznanie przez Komisję krajowego lub dobrowolnego systemu certyfikacji oznacza obowiązkową akceptację oświadczeń o zgodności uzyskanych w ramach tych systemów przez wszystkie państwa członkowskie.
(5) 14 lipca 2021 r. Austria po raz pierwszy przedłożyła Komisji wniosek o uznanie na podstawie art. 30 ust. 6 dyrektywy (UE) 2018/2001 dotyczący austriackiego systemu certyfikacji w rolnictwie (AACS). Na podstawie tego wniosku Komisja przeprowadziła ocenę systemu i zwróciła uwagę na pewne kwestie wymagające modyfikacji. 7 marca 2022 r. Austria przedłożyła zmodyfikowany system, w którym we właściwy sposób odniesiono się do wspomnianych kwestii. System ten obejmuje surowce rolne i oleje roślinne (w tym pozostałości) na etapach od gospodarstwa aż do wstępnego przetworzenia.
(6) Oceniając AACS, Komisja stwierdziła, że obejmuje on w odpowiedni sposób kryteria zrównoważonego rozwoju określone w art. 29 ust. 3-5 dyrektywy (UE) 2018/2001, a jednocześnie zawiera również dokładne dane dotyczące ograniczenia emisji gazów cieplarnianych do celów art. 29 ust. 10 dyrektywy (UE) 2018/2001 i stosuje metodykę bilansu masy zgodnie z wymogami art. 30 ust. 1 i 2 dyrektywy (UE) 2018/2001.
(7) W wyniku oceny AACS uznano, że system ten spełnia stosowne normy wiarygodności, przejrzystości i niezależności audytu, jak również wymogi dotyczące metodyki określone w załączniku V do dyrektywy (UE) 2018/2001.
(8) Uznany system powinien zostać udostępniony w części poświęconej systemom dobrowolnym na stronie internetowej Komisji "EUROPA".
(9) Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Komitetu ds. Zrównoważonego Charakteru Biopaliw, Biopłynów i Paliw z Biomasy,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
