a także mając na uwadze, co następuje:(1) Doświadczenie zdobyte przez zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji w pierwszych latach stosowania dyrektywy 2009/138/WE należy wykorzystać w celu przeglądu metod, założeń i standardowych parametrów służących do obliczeń według standardowej formuły obliczania kapitałowego wymogu wypłacalności.
(2) W swoim wniosku dotyczącym nowego rozporządzenia ustanawiającego program InvestEU 2 Komisja koncentruje się na rozwiązywaniu ogólnounijnych niedoskonałości rynku i na sytuacjach, w których poziom inwestycji znajduje się poniżej poziomu optymalnego. Wniosek ten obejmuje utworzenie Centrum Doradztwa InvestEU, które powinno wspierać opracowywanie optymalnych sekwencji projektów inwestycyjnych, oraz portalu InvestEU, który powinien zapewnić inwestorom łatwo dostępną i przyjazną dla użytkownika bazę danych o projektach inwestycyjnych. Tym samym InvestEU będzie wspierać inwestycje w finansowanie małych i średnich przedsiębiorstw w formie obligacji, pożyczek lub niepublicznych instrumentów kapitałowych, a także innych długoterminowych inwestycji kapitałowych. Obliczenia kapitałowego wymogu wypłacalności według standardowej formuły nie przewidują szczególnych przepisów dotyczących inwestycji w niepubliczne emisje instrumentów dłużnych i niepubliczne instrumenty kapitałowe oraz długoterminowych inwestycji kapitałowych. W związku ze spodziewaną poprawą dostępności takich inwestycji za pośrednictwem portalu InvestEU, należy wprowadzić takie przepisy szczególne. Ponadto w świetle planu działania na rzecz tworzenia unii rynków kapitałowych z dnia 30 września 2015 r. należy zachęcać do dokonywania większej liczby inwestycji w Europie i ułatwiać europejskim małym i średnim przedsiębiorstwom dostęp do kapitału własnego i finansowania dłużnego. W związku z tym należy zmienić ostrożnościowe traktowanie niepublicznych instrumentów kapitałowych i niepublicznej emisji instrumentów dłużnych, aby usunąć nieuzasadnione bariery w inwestowaniu w te klasy aktywów.
(3) W celu zapewnienia równych warunków działania podmiotom gospodarczym działającym w sektorze ubezpieczeń oraz podmiotom gospodarczym działającym w pozostałych sektorach finansowych, niektóre przepisy mające zastosowanie do zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji należy dostosować do przepisów mających zastosowanie do instytucji kredytowych i instytucji finansowych, o ile takie dostosowanie jest współmierne do ich różnych modeli biznesowych.
(4) Ekspozycje z tytułu transakcji wobec kwalifikujących się kontrahentów centralnych (CCP) są objęte mechanizmem kompensacji wielostronnej i podziału strat zapewnianym przez kwalifikujących się CCP. Te ekspozycje z tytułu transakcji mają obniżone ryzyko kredytowe kontrahenta i powinny w związku z tym podlegać łagodniejszym wymogom w zakresie funduszy własnych niż ekspozycje wobec kontrahentów niekorzystających z mechanizmów CCP. Zgodnie z art. 111 ust. 1 lit. fa) dyrektywy 2009/138/WE w obliczeniach ryzyka niewykonania zobowiązania przez kontrahenta według standardowej formuły ekspozycje z tytułu transakcji wobec kwalifikujących się CCP należy traktować w sposób zgodny z wymogami kapitałowymi dotyczącymi takich ekspozycji, które mają zastosowanie do instytucji kredytowych i instytucji finansowych.
(5) Aby przyczynić się do realizacji celu Unii, jakim jest długoterminowy zrównoważony wzrost gospodarczy, należy ułatwiać inwestowanie ubezpieczycieli w niepubliczną emisję instrumentów dłużnych. W tym celu należy ustalić kryteria, które umożliwiają przypisanie obligacjom i pożyczkom, w przypadku których nie jest dostępna ocena kredytowa sporządzona przez wyznaczoną ECAI, stopnia jakości kredytowej 2 lub stopnia jakości kredytowej 3 na podstawie wewnętrznej oceny kredytowej zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.
(6) Znaczne zmiany w zakresie danych wykorzystywanych do określenia informacji technicznych dotyczących odpowiednich struktur terminowych stopy procentowej wolnej od ryzyka mogą prowadzić do sytuacji, w której źródła danych, z których korzystano w przeszłości, przestały być dostępne. Ponadto poprawa dostępności danych może spowodować, że techniki wykorzystywane do ustalenia informacji technicznych dotyczących odpowiednich struktur terminowej stopy procentowej wolnej od ryzyka staną się nieaktualne. Znaczna zmiana warunków rynkowych może również wymagać ponownej oceny parametrów, w tym ostatecznej stopy forward, punktu początkowego ekstrapolacji stóp procentowych wolnych od ryzyka lub okresu zbieżności do ostatecznej stopy forward. Należy zatem określić warunki oceny, czy potencjalne zmiany danych i technik wykorzystywanych do ustalenia informacji technicznych dotyczących odpowiedniej struktury terminowej stopy procentowej wolnej od ryzyka są współmierne do celów przejrzystości, ostrożności, rzetelności i spójności metod ustalenia informacji technicznych dotyczących odpowiedniej struktury terminowej stopy procentowej wolnej od ryzyka w czasie. W tym celu EIOPA powinien przedstawić Komisji ocenę wpływu zmienionych technik, specyfikacji danych lub parametrów oraz proporcjonalności zmiany w odniesieniu do istotnej zmiany danych.
(7) Cel przejrzystości, ostrożności, rzetelności i spójności metod ustalania informacji technicznych dotyczących odpowiedniej struktury terminowej stopy procentowej wolnej od ryzyka w czasie powinien mieć zastosowanie również na poziomie składników, a w szczególności korekty z tytułu zmienności. W celu zapewnienia jej przejrzystości, ostrożności, rzetelności i spójności w czasie należy ponownie zbadać metodę ustalania informacji technicznych dotyczących korekty z tytułu zmienności stosowanej przez Europejski Urząd Nadzoru Ubezpieczeń i Pracowniczych Programów Emerytalnych (EIOPA), w szczególności aktywowania składnika krajowego zgodnie z art. 77d ust. 4 dyrektywy 2009/138/WE, jeżeli dowody wskazują, że metoda jest niezgodna z celami, oraz w ramach przeglądu przeprowadzanego przez Komisję na podstawie art. 77f ust. 3 dyrektywy 2009/138/WE.
(8) Pozycje środków własnych w formie wpłaconych podporządkowanych funduszy udziałowych w towarzystwie ubezpieczeń wzajemnych, wpłaconych akcji uprzywilejowanych oraz powiązanej z nimi nadwyżki ceny emisyjnej powyżej wartości nominalnej akcji i wpłaconych zobowiązań podporządkowanych mogą stanowić częściowy główny mechanizm pokrywania strat w przypadkach, w których kapitałowy wymóg wypłacalności jest naruszany przez trzy kolejne miesiące. Należy ustalić kryteria określające, w jakim stopniu takie pozycje kwalifikują się jako środki własne Tier I.
(9) Należy unikać strat podstawowych środków własnych ze względu na skutki podatkowe, kiedy uruchamiany jest główny mechanizm pokrywania strat. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny zatem mieć możliwość złożenia wniosku o zwolnienie ze stosowania tego mechanizmu. Przed przyznaniem takiego zwolnienia organy nadzoru powinny jednak ocenić, czy istnieje wysokie i wiarygodne prawdopodobieństwo, że skutki podatkowe mechanizmu mogą znacząco osłabić wypłacalność zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.
(10) Należy zapewnić równe warunki działania podmiotom gospodarczym w sektorze ubezpieczeń i w pozostałych sektorach finansowych. W związku z tym zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny mieć możliwość, z zastrzeżeniem uprzedniego zatwierdzenia przez organy nadzoru, spłaty lub wykupu pozycji środków własnych w ciągu pierwszych pięciu lat od daty jej emisji w przypadku wystąpienia nieoczekiwanej zmiany w klasyfikacji regulacyjnej pozycji środków własnych, co może skutkować wykluczeniem tej pozycji ze środków własnych, lub w przypadku nieoczekiwanej zmiany w mającym zastosowanie opodatkowaniu tej pozycji.
(11) Metoda oparta na ocenie ze względu na pierwotne ryzyko powinna zapewnić, by ryzyko, na które zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji mają ekspozycję, było odpowiednio ujęte, niezależnie od struktur inwestycyjnych zakładu. Takie podejście powinno być zatem stosowane do przedsiębiorstw związanych z tym zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, których głównym celem jest posiadanie aktywów lub zarządzanie aktywami w imieniu tego zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.
(12) W przypadku gdy nie można zastosować metody opartej na ocenie ze względu na pierwotne ryzyko w odniesieniu do przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania lub inwestycji w formie funduszy, zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji powinny mieć możliwość stosowania metody uproszczonej na podstawie ostatniej zgłoszonej alokacji aktywów przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania lub funduszu, pod warunkiem że to uproszczone podejście jest proporcjonalne do charakteru, skali i złożoności danych elementów ryzyka.
(13) Podmoduły ryzyka związanego z rezygnacjami wymagają złożonych obliczeń, których podstawę stanowi poziom pojedynczych polis ubezpieczeniowych. W przypadku gdy taka złożoność nie jest proporcjonalna do charakteru, skali i złożoności elementów ryzyka objętych tymi podmodułami, powinna istnieć możliwość oparcia obliczeń dla tych podmodułów na grupach polis ubezpieczeniowych, a nie na pojedynczych polisach ubezpieczeniowych, chyba że takie grupowanie doprowadziłoby do istotnego błędu.
(14) Obliczanie ryzyka katastrof naturalnych według standardowej formuły powinno uwzględniać charakter, skalę i złożoności ekspozycji zakładów ubezpieczeń lub zakładów reasekuracji na to ryzyko. Obliczanie ryzyka katastrof naturalnych wymaga od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji określenia łącznej sumy ubezpieczenia w strefach ryzyka. Nie wszystkie zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji mają w swoich systemach wewnętrznych informacje dotyczące poziomu stref ryzyka wymaganego do tych obliczeń, i w przypadku tych zakładów przedstawienie tych informacji może wiązać się z wysokim kosztem. Zakłady te powinny mieć zatem możliwość oparcia swoich obliczeń na grupach stref ryzyka, gdy takie pogrupowanie jest właściwie uzasadnione i proporcjonalne do ekspozycji.
(15) Obliczenie wymogu kapitałowego dla podmodułu ryzyka pożaru według standardowej formuły wymaga od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji zidentyfikowania największej koncentracji ryzyka pożaru. Aby ograniczyć obciążenie związane z obliczeniami, zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji powinny mieć możliwość ograniczenia procesu identyfikowania największej koncentracji ryzyka pożaru do otoczenia największej ekspozycji na ryzyko pożaru, pod warunkiem że podejście to jest proporcjonalne do charakteru, skali i złożoności ekspozycji zakładów ubezpieczeń lub zakładach reasekuracji na ryzyko pożaru.
(16) Uproszczone obliczenia wymogu kapitałowego dla podmodułów ryzyka śmiertelności w ubezpieczeniach na życie i w ubezpieczeniach zdrowotnych według standardowej formuły należy zmienić, aby odzwierciedlić fakt, że suma na ryzyku polis ubezpieczeniowych może się zmieniać na przestrzeni czasu.
(17) Koszt nabycia ratingów do celów obliczenia kapitałowego wymogu wypłacalności przy użyciu standardowej formuły powinien być proporcjonalny do charakteru, skali i złożoności ryzyka z tytułu powiązanych aktywów. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji, które wyznaczyły zewnętrzną agencję ratingową, powinny zatem mieć możliwość stosowania uproszczonych obliczeń dla tych części portfela dłużnego, dla których zewnętrzna agencja ratingowa nie udostępniła ratingów zewnętrznych.
(18) Obliczanie kapitałowego wymogu wypłacalności w odniesieniu do ryzyka niewykonania zobowiązania przez kontrahenta według standardowej formuły wymaga od zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji uwzględnienia wielkości tej części aktywów kontrahenta, które są objęte umową zabezpieczenia. Należy unikać nieproporcjonalnego obciążenia w obliczeniach wykonywanych według standardowej formuły. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji stosujące standardową formułę do obliczania kapitałowego wymogu wypłacalności w odniesieniu do ryzyka niewykonania zobowiązania przez kontrahenta powinny zatem mieć możliwość dokonać tych obliczeń na podstawie założenia, że ponad 60 % aktywów kontrahenta jest objętych umową zabezpieczenia
(19) Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji stosujące standardową formułę do obliczania kapitałowego wymogu wypłacalności w odniesieniu do ryzyka niewykonania zobowiązania przez kontrahenta muszą stosować szczególną formułę do obliczania wymogu kapitałowego z tytułu ryzyka niewykonania zobowiązania przez kontrahenta z tytułu ekspozycji typu 1, w przypadku gdy odchylenie standardowe rozkładu strat dla ekspozycji typu 1 wynosi poniżej 7 %. Należy unikać nieproporcjonalnego obciążenia przy obliczaniu tego wymogu. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny zatem być w stanie obliczyć wymóg kapitałowy dla ryzyka niewykonania zobowiązania przez kontrahenta z tytułu ekspozycji typu 1, stosując ten sam wzór, który stosuje się, gdy odchylenie standardowe rozkładu strat w przypadku ekspozycji typu 1 wynosi od 7 do 20 %.
(20) Obliczanie wielkości efektu ograniczania ryzyka w przypadku ryzyka aktuarialnego jest złożone i może stanowić nieproporcjonalne obciążenie dla zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji działających w liniach ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie. Należy zatem umożliwić zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji stosowanie uproszczonej formuły, pod warunkiem że stosowanie tej uproszczonej formuły jest proporcjonalne do charakteru, skali i złożoności profilu ryzyka kontrahenta zakładu.
(21) Narzut z tytułu ryzyka składek związanych z przyszłymi umowami nie powinien być nadmiernie niekorzystny w przypadku umów, których pierwotny okres obowiązywania wykracza poza okres jednego roku, tak aby uwzględnić niższe ryzyko związane z przyszłymi składkami z umów długoterminowych. Zatem w przypadku przyszłych umów, których okres obowiązywania jest dłuższy niż jeden rok, miara wielkości ryzyka składki i rezerw dla ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie i ubezpieczeń zdrowotnych o charakterze ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie powinna uwzględniać jedynie 30 % przyszłych składek.
(22) Przy obliczaniu kapitałowego wymogu wypłacalności według formuły standardowej należy uwzględnić rzeczywistą ekspozycję zakładu na ryzyko w ramach obliczania kapitałowego wymogu wypłacalności dla ryzyka katastrof naturalnych. W obliczeniach kapitałowego wymogu wypłacalności dla ryzyka katastrof naturalnych według standardowej formuły należy zatem uwzględnić ograniczenia umowne dotyczące odszkodowań z tytułu katastrof naturalnych.
(23) Obliczanie kapitałowego wymogu wypłacalności dla ryzyka katastrof spowodowanych przez człowieka powinno odzwierciedlać elementy ryzyka, na które narażone są zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji. Oparte na scenariuszach obliczenia tego wymogu w odniesieniu do ryzyka morskiego, lotniczego i pożarowego należy zatem opierać na największych ekspozycjach, po odliczeniu kwot należnych z umów reasekuracji i od spółek celowych (podmiotów specjalnego przeznaczenia).
(24) Nie należy stosować scenariusza zderzenia ze zbiornikowcem z podmodułu ryzyka morskiego do jednostek rekreacyjnych lub łodzi typu RIB (hybrydowych). Scenariusz ten powinien mieć zatem zastosowanie wyłącznie do statków, dla których minimalna suma ubezpieczenia wynosi co najmniej 250 000 EUR.
(25) Inwestycje bezpośrednie dokonywane przez ubezpieczycieli w nienotowane udziały lub akcje mogą przyczynić się do realizacji celu Unii, jakim jest długoterminowy zrównoważony wzrost gospodarczy i w związku z tym należy je ułatwiać. Przy obliczaniu wymogu kapitałowego dla ryzyka cen akcji według standardowej formuły portfele inwestycji w wysokiej jakości nienotowane udziały lub akcje powinny zatem być traktowane w taki sam sposób, jak udziały lub akcje notowane na rynkach regulowanych. Należy ustanowić kryteria mające zapewnić wystarczająco małe ryzyko systematyczne portfeli wysokiej jakości nienotowanych instrumentów kapitałowych.
(26) Ubezpieczyciele odgrywają istotną rolę jako inwestorzy długoterminowi, a inwestycje w akcje mają duże znaczenie dla finansowania gospodarki realnej. Należy zatem zachęcać zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji do dokonywania długoterminowych inwestycji w akcje poprzez dostosowanie sposobu traktowania długoterminowych inwestycji w akcje oraz strategicznych inwestycji w udziały lub akcje przy obliczaniu kapitałowego wymogu wypłacalności według formuły standardowej, w tym dostosowanie macierzy zależności. Aby zapewnić, by inwestycje miały charakter długoterminowy, do podmodułu ryzyka cen akcji należy wprowadzić portfel długoterminowych inwestycji w akcje i innych aktywów dopasowany do portfela wyraźnie określonych zobowiązań ubezpieczeniowych lub reasekuracyjnych. Aby uniknąć arbitrażu regulacyjnego portfel aktywów i portfel zobowiązań powinny mieć podobną wartość oraz każdy z nich nie powinien stanowić więcej niż połowę całkowitej sumy bilansowej zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji.
(27) Poszczególne akcje notowane na rynkach w obrębie EOG oraz inwestycje za pośrednictwem niektórych rodzajów funduszy powinny być traktowane w taki sam sposób. Zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji należy zatem zezwolić na stosowanie zasad mających zastosowanie do inwestycji długoterminowych na poziomie kwalifikowalnych funduszy na rzecz przedsiębiorczości społecznej, kwalifikowalnych funduszy venture capital, niestosujących dźwigni finansowej alternatywnych funduszy inwestycyjnych typu zamkniętego lub europejskich długoterminowych funduszy inwestycyjnych, pod warunkiem że zarządzający funduszem posiada zezwolenie na prowadzenie działalności wydane w obrębie EOG.
(28) Obliczanie wymogu kapitałowego dla podmodułu ryzyka spreadu kredytowego według standardowej formuły nie powinno utrudniać zakładom ubezpieczeń lub zakładom reasekuracji inwestowania w wysokiej jakości oferty na rynku niepublicznym, które często są bez ratingu. Zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji mógł zawrzeć umowę z instytucją kredytową lub firmą inwestycyjną w celu współinwestowania w obligacje i pożyczki, które nie mają ratingu kredytowego wystawionego przez wyznaczoną ECAI. W takim przypadku zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji powinien mieć możliwość wykorzystania wyników zatwierdzonej metody wewnętrznych ratingów tej instytucji kredytowej lub firmy inwestycyjnej w celu obliczenia kapitałowego wymogu wypłacalności, pod warunkiem że ta instytucja kredytowa lub firma inwestycyjna ma swoją siedzibę w Europejskim Obszarze Gospodarczym. To samo powinno mieć zastosowanie w przypadku gdy zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji zawarł umowę z innym zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji, który stosuje zatwierdzony model wewnętrzny zgodnie z art. 100 dyrektywy 2009/138/WE.
(29) Ustawodawstwo obejmujące sektor finansowy powinno być spójne, przy jednoczesnym uwzględnieniu różnic w modelu biznesowym jego podsektorów, rozbieżnych elementów przy określaniu wymogów kapitałowych lub innych czynników. W związku z tym zasady dotyczące zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji w zakresie uznawania gwarancji wydawanych przez samorządy regionalne i władze lokalne powinny być zgodne z zasadami, które mają zastosowanie do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych.
(30) Instrumenty pochodne narażają zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji na ryzyko niewykonania zobowiązania przez kontrahenta, niezależnie od tego, czy te instrumenty pochodne utrzymywane są w celach zabezpieczenia czy spekulacji. Wszystkie instrumenty pochodne należy zatem traktować jako ekspozycje typu 1 w module ryzyka niewykonania zobowiązania przez kontrahenta w standardowej formule.
(31) Należy unikać rozbieżności w sekwencji obliczeń wymogu kapitałowego dla ryzyka koncentracji aktywów według standardowej formuły. W związku z tym ekspozycje indywidualne należy najpierw przyporządkować do stopni jakości kredytowej i progów względnej nadmiernej ekspozycji, a czynniki ryzyka należy następnie stosować na poziomie ekspozycji wobec pojedynczych kontrahentów.
(32) Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji nie powinny przyjmować nadmiernie optymistycznych założeń w scenariuszu prognozowania przyszłych dochodów podlegających opodatkowaniu po nadzwyczajnej stracie. W związku z tym obliczając zdolność odroczonych podatków dochodowych do pokrywania strat według standardowej formuły, zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny uwzględniać swoją sytuację finansową i wypłacalność po nagłej stracie oraz zwiększoną niepewność dotyczącą prognozowania przyszłych dochodów podlegających opodatkowaniu. Ponadto założenia dotyczące prognozowania przyszłych dochodów podlegających opodatkowaniu po nagłej stracie, w tym zakładane stopy zwrotu z inwestycji zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji, nie powinny być bardziej korzystne niż założenia przyjęte do wyceny odroczonego podatku dochodowego w bilansie, a prognozowana łączna wartość nowej działalności nie powinna przekraczać kwoty z planowania biznesowego. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny móc zakładać zyski wyższe niż zyski wskazane w odpowiedniej strukturze terminowej stopy procentowej wyłącznie w przypadku gdy mogą wykazać, że zyski te zostaną zrealizowane po nagłej stracie.
(33) Zmiany w praktykach zarządzania ryzykiem, w szczególności w zakresie stosowania technik ograniczania ryzyka, powinny znaleźć odzwierciedlenie w obliczaniu kapitałowego wymogu wypłacalności według standardowej formuły. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny zatem mieć możliwość uwzględnienia wpływu technik ograniczania ryzyka, w tym również wtedy, gdy w momencie wygaśnięcia zostaną one zastąpione podobnymi rozwiązaniami lub gdy zostaną one dostosowane w celu odzwierciedlenia zmian w ekspozycji objętych techniką ograniczania ryzyka, pod warunkiem że zastąpienia lub dostosowania nie dokonuje się częściej niż raz na tydzień. Standardowa formuła powinna również umożliwiać dokonanie ustaleń dotyczących kompensowania zobowiązań między instrumentami pochodnymi a strategiami hedgingowymi, w przypadku gdy szereg ustaleń umownych ma łącznie wpływ na technikę ograniczania ryzyka. Ewentualne rozbieżności między skutkami ograniczenia ryzyka odzwierciedlonymi w standardowej formule oraz rzeczywistym skutkiem ograniczania ryzyka, jak również ocenę ryzyka bazowego należy włączyć do własnej oceny ryzyka i wypłacalności zakładów.
(34) Zakłady ubezpieczeń lub zakłady reasekuracji nie powinny być nieproporcjonalnie obciążane w przypadku gdy kontrahent umowy reasekuracji przestaje spełniać swój kapitałowy wymóg wypłacalności, a jednocześnie nadal spełnia minimalny wymóg kapitałowy. Przez okres nieprzekraczający sześciu miesięcy zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny zatem mieć możliwość częściowego uwzględniania efektu ograniczania ryzyka umów reasekuracji zawartych z tym kontrahentem umowy reasekuracji. W przypadku gdy kontrahent umowy reasekuracji przestaje spełniać swój minimalny wymóg kapitałowy, zakład ubezpieczeń lub zakład reasekuracji nie powinien już brać pod uwagę żadnego efektu ograniczania ryzyka umów reasekuracyjnych zawartych z tym kontrahentem umowy reasekuracji.
(35) Umowy reasekuracji nadwyżki szkodowości należy traktować podobnie jak umowy reasekuracji nadwyżki szkody przy obliczaniu kapitałowego wymogu wypłacalności według standardowej formuły. Zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji powinny zatem mieć możliwość uwzględnienia ograniczenia ryzyka zapewnionego umowami reasekuracji nadwyżki szkodowości przy obliczaniu kapitałowego wymogu wypłacalności według standardowej formuły dzięki parametrom specyficznym dla zakładu poprzez określenie standardowej metody obliczania parametru specyficznego dla zakładu, który miałby zastąpić standardowy parametr w odniesieniu do reasekuracji nieproporcjonalnej.
(36) Zdolność odroczonych podatków dochodowych do pokrywania strat ma znaczący wpływ na wypłacalność zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji. Organ administrujący, zarządzający lub nadzorczy zakładu ubezpieczeń lub zakładu reasekuracji powinien w związku z tym przyjąć politykę zarządzania ryzykiem związaną z odroczonymi podatkami dochodowymi, która uwzględnia zdolność tych odroczonych podatków dochodowych do pokrywania strat. W szczególności polityka ta powinna określać obowiązki w zakresie oceny podstawowych założeń stosowanych do prognozowania przyszłych dochodów podlegających opodatkowaniu.
(37) Obliczanie kapitałowego wymogu wypłacalności na poziomie indywidualnym i na poziomie grupy powinno być spójne. W przypadku gdy metodę opartą na ocenie ze względu na pierwotne ryzyko stosuje się na poziomie indywidualnym do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania lub do inwestycji w formie funduszy, które są jednostkami powiązanymi z zakładem ubezpieczeń lub zakładem reasekuracji posiadającymi udziały kapitałowe w innej jednostce, metodę opartą na ocenie ze względu na pierwotne ryzyko należy również stosować na poziomie grupy. W przypadku gdy te przedsiębiorstwa zbiorowego inwestowania lub fundusze są jednostkami zależnymi grup ubezpieczeniowych lub reasekuracyjnych, obliczanie kapitałowego wymogu wypłacalności powinno opierać się na założeniu pełnej dywersyfikacji w odniesieniu do innych skonsolidowanych aktywów i zobowiązań.
(38) Obliczanie wymogu kapitałowego dla ryzyka walutowego w przypadku grupy powinno odzwierciedlać specyficzną sytuację ekonomiczną tej grupy, w szczególności w przypadkach gdy czynności ubezpieczeniowe lub reasekuracyjne są denominowane w różnych walutach. Z tego względu zakłady ubezpieczeń i zakłady reasekuracji posiadające udziały kapitałowe w innej jednostce, ubezpieczeniowe spółki holdingowe lub finansowe spółki holdingowe o działalności mieszanej powinny mieć możliwość wyboru waluty referencyjnej innej niż waluta wykorzystywana do sporządzania skonsolidowanych sprawozdań finansowych, w przypadku gdy ryzyko walutowe skonsolidowanego kapitałowego wymogu wypłacalności grupy oblicza się według formuły standardowej. Wybór ten powinien opierać się na obiektywnych kryteriach, takich jak waluta, w której denominowana jest istotna kwota rezerw technicznoubezpieczeniowych lub środków własnych grupy.
(39) Należy zmienić sposób obliczania podmodułów ryzyka składki i rezerw w ubezpieczeniach innych niż ubezpieczenia na życie, podmodułów ryzyka składki i rezerw w ubezpieczeniach zdrowotnych o charakterze ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie oraz podmodułu ryzyka katastrof naturalnych według standardowej formuły, aby odzwierciedlić ostatnie dowody empiryczne dotyczące rezerw składek i rezerw na niewypłacone odszkodowania i świadczenia.
(40) Stopień złożoności obliczania wymogu kapitałowego dla wypadków masowych i koncentracji wypadków powinien być proporcjonalny do charakteru, skali i złożoności ryzyka, na które mają ekspozycję zakłady oferujące ubezpieczenia zdrowotne. Rodzaj zdarzenia odnoszący się do trwającej 10 lat niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem należy zatem usunąć z tego obliczenia.
(41) Rozporządzenie delegowane Komisji (UE) 2015/35 3 zawiera pewne błędy typograficzne, takie jak błędne odesłania wewnętrzne, które należy poprawić.
(42) Aby uniknąć zakłóceń na rynku ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie i ubezpieczeń zdrowotnych, w szczególności w przypadku zakładów ubezpieczeń i zakładów reasekuracji działających wyłącznie w jednej linii biznesowej, należy zapewnić odpowiednio dużo czasu zakładom ubezpieczeń i zakładom reasekuracji, by umożliwić im przygotowanie się na zmiany w obliczaniu ryzyka składki i rezerw w ubezpieczeniach innych niż ubezpieczenia na życie i w ubezpieczeniach zdrowotnych. Zmiany te nie powinny zatem mieć zastosowania przed dniem 1 stycznia 2020 r.
(43) Należy zatem odpowiednio zmienić rozporządzenie delegowane (UE) 2015/35,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: