a także mając na uwadze, co następuje:(1) Finansowanie publiczne spełniające kryteria art. 107 ust. 1 Traktatu stanowi pomoc państwa i wymaga zgłoszenia do Komisji na mocy art. 108 ust. 3 Traktatu. Na mocy art. 109 Traktatu Rada może jednak określić rodzaje pomocy, które są zwolnione z tego obowiązku zgłoszenia. Zgodnie z art. 108 ust. 4 Traktatu Komisja może przyjąć rozporządzenia dotyczące takich kategorii pomocy państwa.
(2) Rozporządzenie (WE) nr 994/98 upoważnia Komisję do uznania, zgodnie z art. 109 Traktatu, że pewne kategorie pomocy mogą, w określonych warunkach, być zwolnione z wymogu zgłoszenia. Na podstawie wspomnianego rozporządzenia Komisja przyjęła rozporządzenie Komisji (WE) nr 736/2008 3 , w którym przewidziano, że w określonych warunkach pomoc dla małych i średnich przedsiębiorstw ("MŚP") zajmujących się produkcją, przetwórstwem i wprowadzaniem do obrotu produktów rybołówstwa jest zgodna z rynkiem wewnętrznym i nie podlega obowiązkowi zgłoszenia zgodnie z art. 108 ust. 3 Traktatu. Rozporządzenie (WE) nr 736/2008 stosuje się do dnia 31 grudnia 2013 r.
(3) Komisja w wielu decyzjach stosowała art. 107 i 108 Traktatu w odniesieniu do MŚP zajmujących się produkcją, przetwórstwem i wprowadzaniem do obrotu produktów rybołówstwa i akwakultury. Komisja określiła również swoją politykę w wytycznych odnoszących się do tego sektora. W świetle doświadczeń Komisji w zakresie stosowania tych przepisów w odniesieniu do MŚP właściwe jest, by Komisja nadal korzystała ze swych uprawnień powierzonych jej na mocy rozporządzenia (WE) nr 994/98 w celu wyłączenia pod pewnymi warunkami pomocy dla tej kategorii przedsiębiorstw z wymogu zgłoszenia określonego w art. 108 ust. 3 Traktatu.
(4) Dnia 22 lipca 2013 r. rozporządzenie (WE) nr 994/98 zostało zmienione rozporządzeniem Rady (UE) nr 733/2013 4 w celu upoważnienia Komisji do rozszerzenia wyłączenia grupowego o nowe kategorie pomocy państwa, w odniesieniu do których można określić jasne warunki zgodności. W sektorze rybołówstwa i akwakultury dotyczy to pomocy mającej na celu naprawienie szkód spowodowanych niektórymi klęskami żywiołowymi, w świetle doświadczeń Komisji w zakresie stosowania art. 107 ust. 2 lit. b) Traktatu do tej kategorii pomocy.
(5) Komisja ocenia zgodność pomocy państwa w sektorze rybołówstwa i akwakultury zarówno na podstawie celów polityki konkurencji, jak i celów wspólnej polityki rybołówstwa. W celu zachowania spójności ze środkami wsparcia finansowanymi przez Unię maksymalna intensywność pomocy publicznej dopuszczalnej na mocy niniejszego rozporządzenia powinna być równa intensywności ustalonej w odniesieniu do tego samego rodzaju pomocy w art. 95 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 508/2014 5 i akcie wykonawczym przyjętym na mocy tego rozporządzenia.
(6) Niezbędne jest, aby nie przyznawano pomocy w przypadkach, w których prawo Unii, a w szczególności zasady wspólnej polityki rybołówstwa, nie są przestrzegane. Państwa członkowskie mogą zatem przyznać pomoc w sektorze rybołówstwa i akwakultury, wyłącznie w przypadku gdy finansowane środki oraz skutki ich zastosowania są zgodne z prawem Unii. Państwa członkowskie powinny zagwarantować, że beneficjenci pomocy państwa przestrzegają zasad wspólnej polityki rybołówstwa w okresie dotowania.
(7) W komunikacie dotyczącym unowocześnienia unijnej polityki w dziedzinie pomocy państwa 6 Komisja zainicjowała szerszy przegląd zasad pomocy państwa. Główne cele tej modernizacji to:
(i) osiągnięcie trwałego, inteligentnego i sprzyjającego włączeniu społecznemu wzrostu gospodarczego na konkurencyjnym rynku wewnętrznym, przyczyniającego się jednocześnie do postępu działań państw członkowskich na rzecz bardziej efektywnego wykorzystania finansów publicznych;
(ii) skupienie działań Komisji w ramach kontroli ex ante na sprawach mających największy wpływ na rynek wewnętrzny, przy jednoczesnym wzmocnieniu współpracy państw członkowskich w zakresie egzekwowania reguł pomocy państwa; oraz
(iii) uproszczenie reguł i umożliwienie szybszego podejmowania lepiej uzasadnionych ekonomicznych decyzji opartych na solidnych przesłankach, wspólnym podejściu i jasno sformułowanych obowiązkach. Niniejsze rozporządzenie stanowi część programu unowocześnienia polityki w dziedzinie pomocy państwa.
(8) Niniejsze rozporządzenie powinno umożliwić lepsze określenie priorytetów w zakresie egzekwowania przepisów dotyczących pomocy państwa, dalsze ich uproszczenie, a także powinno poprawić przejrzystość, skuteczną ocenę i kontrolę zgodności z zasadami pomocy państwa na szczeblu krajowym i unijnym, przy jednoczesnym zachowaniu instytucjonalnego podziału kompetencji między Komisją i państwami członkowskimi. Zgodnie z zasadą proporcjonalności niniejsze rozporządzenie nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.
(9) Ogólne warunki stosowania niniejszego rozporządzenia należy określić w oparciu o zestaw wspólnych zasad, które mają na celu zapewnienie, by pomoc służyła celowi leżącemu we wspólnym interesie, miała wyraźny efekt zachęty, była właściwa i proporcjonalna, została przyznana z zachowaniem pełnej przejrzystości oraz z uwzględnieniem mechanizmu kontroli i regularnej oceny oraz aby nie wpłynęła niekorzystnie na warunki wymiany handlowej w sposób sprzeczny ze wspólnym interesem.
(10) Pomoc, która spełnia wszystkie warunki - zarówno ogólne, jak i szczegółowe - ustanowione w niniejszym rozporządzeniu w odniesieniu do odpowiednich kategorii pomocy, powinna zostać uznana za zgodną z rynkiem wewnętrznym i być wyłączona z obowiązku zgłoszenia ustanowionego w art. 108 ust. 3 Traktatu.
(11) Pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu, nieobjęta niniejszym rozporządzeniem lub innymi rozporządzeniami przyjętymi zgodnie z art. 1 rozporządzenia (WE) nr 994/98, nadal podlega obowiązkowi zgłoszenia ustanowionemu w art. 108 ust. 3 Traktatu. Niniejsze rozporządzenie nie ogranicza możliwości zgłaszania przez państwa członkowskie pomocy potencjalnie objętej jego zakresem. Pomoc taką należy oceniać w świetle wytycznych dotyczących badania pomocy państwa w sektorze rybołówstwa i akwakultury lub zastępujących je wytycznych 7 .
(12) Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do pomocy uwarunkowanej pierwszeństwem użycia produktów krajowych w stosunku do produktów przywożonych ani do pomocy na działalność związaną z wywozem. Nie powinno mieć zwłaszcza zastosowania do pomocy na tworzenie i funkcjonowanie sieci dystrybucji w innych państwach członkowskich lub państwach trzecich. Pomoc na pokrycie kosztów uczestnictwa w targach handlowych bądź kosztów badań lub usług doradczych potrzebnych do wprowadzenia nowego lub już istniejącego produktu na nowy rynek w innym państwie członkowskim lub w państwie trzecim nie stanowi zazwyczaj pomocy na działalność związaną z wywozem.
(13) Komisja powinna zapewnić, aby zatwierdzona pomoc nie wpłynęła niekorzystnie na warunki wymiany handlowej w stopniu, który narusza wspólny interes. Pomoc na rzecz beneficjenta, na którym ciąży obowiązek zwrotu pomocy wynikający z wcześniejszej decyzji Komisji uznającej pomoc za niezgodną z prawem oraz z rynkiem wewnętrznym, należy więc wyłączyć z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia, z wyjątkiem programów pomocy mających na celu naprawienie szkód spowodowanych klęskami żywiołowym.
(14) Pomoc przyznawaną przedsiębiorstwom znajdującym się w trudnej sytuacji należy wyłączyć z zakresu stosowania niniejszego rozporządzenia, ponieważ pomoc taka powinna być poddawana ocenie pod kątem zgodności z Wytycznymi dotyczącymi pomocy państwa w celu ratowania i restrukturyzacji przedsiębiorstw niefinansowych znajdujących się w trudnej sytuacji 8 w celu uniknięcia ich obchodzenia, z wyjątkiem programów pomocy mających na celu naprawienie szkód spowodowanych klęskami żywiołowymi. Aby zagwarantować pewność prawa, należy ustanowić jasne kryteria, które nie wymagają przeprowadzania oceny wszystkich szczegółowych aspektów sytuacji przedsiębiorstwa w celu określenia, czy dane przedsiębiorstwo należy uznać za przedsiębiorstwo znajdujące się w trudnej sytuacji do celów niniejszego rozporządzenia.
(15) Egzekwowanie przepisów dotyczących pomocy państwa zależy w dużym stopniu od współpracy państw członkowskich. Państwa członkowskie powinny zatem podejmować wszelkie środki konieczne do zapewnienia zgodności z niniejszym rozporządzeniem, w tym zgodności indywidualnych środków pomocy przyznanych w ramach programów objętych wyłączeniem grupowym.
(16) Z uwagi na konieczność znalezienia równowagi pomiędzy minimalizowaniem zakłóceń konkurencji w sektorze, w którym przyznaje się pomoc, a celami niniejszego rozporządzenia nie powinno ono wyłączać dotacji indywidualnych przekraczających ustaloną kwotę maksymalną, bez względu na to, czy zostały one przyznane w ramach programu pomocy wyłączonego niniejszym rozporządzeniem.
(17) W trosce o przejrzystość, równe traktowanie i możliwość skutecznego monitorowania niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie jedynie do pomocy, w przypadku której można dokładnie obliczyć z wyprzedzeniem ekwiwalent dotacji brutto bez konieczności przeprowadzania oceny ryzyka ("pomoc przejrzysta").
(18) W przypadku niektórych szczególnych instrumentów pomocy, takich jak pożyczki, gwarancje, środki podatkowe oraz, w szczególności, zaliczki zwrotne, niniejsze rozporządzenie powinno określać warunki, na których można je uznać za przejrzyste. Pomoc w formie gwarancji należy uznać za przejrzystą, jeżeli ekwiwalent dotacji brutto obliczono na podstawie "bezpiecznych stawek" określonych w odniesieniu do danego rodzaju przedsiębiorstwa. W przypadku małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) w obwieszczeniu Komisji w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE do pomocy państwa w formie gwarancji 9 określono wysokość rocznych stawek, powyżej których gwarancje państwa zostaną uznane za niestanowiące pomocy. Do celów niniejszego rozporządzenia pomocy w formie zastrzyków kapitałowych i środków w formie kapitału podwyżonego ryzyka nie należy uważać za przejrzystą.
(19) Aby zagwarantować, że pomoc jest niezbędna i zachęca do rozwoju dalszej działalności lub projektów, niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć zastosowania do pomocy na działalność, którą i tak beneficjent by prowadził, nawet w przypadku braku pomocy. Pomoc powinna być zwolniona z wymogu zgłoszenia przewidzianego w art. 108 ust. 3 Traktatu zgodnie z niniejszym rozporządzeniem jedynie w przypadkach, gdy dana działalność lub prace nad wspomaganym projektem mają się rozpocząć po złożeniu przez beneficjenta pisemnego wniosku o przyznanie pomocy.
(20) Automatyczne programy pomocy w formie korzyści podatkowych nadal powinny podlegać szczególnemu warunkowi dotyczącemu efektu zachęty z uwagi na fakt, iż ten rodzaj pomocy jest przyznawany w ramach innych procedur niż w przypadku pozostałych kategorii pomocy. Takie programy powinny być przyjęte jeszcze przed rozpoczęciem pracy nad projektem lub działaniami objętymi pomocą. Warunek ten nie powinien mieć jednak zastosowania w przypadku kolejnych wersji programu pomocy fiskalnej, pod warunkiem że dana działalność była już objęta poprzednimi programami pomocy fiskalnej w formie korzyści podatkowych. Zasadniczym momentem oceny efektu zachęty takich programów jest moment określenia środka podatkowego w ramach pierwszego programu, który jest następnie zastępowany kolejnymi wersjami programu.
(21) Przy obliczaniu intensywności pomocy należy uwzględnić wyłącznie koszty kwalifikowalne. Rozporządzenie nie powinno wyłączać pomocy, która przekracza odpowiednią intensywność pomocy w wyniku uwzględnienia kosztów niekwalifikowalnych. Wyodrębnienie kosztów kwalifikowalnych powinno być poparte jasną, szczegółową i aktualną dokumentacją. Wszystkie kwoty uwzględniane przy obliczaniu powinny być kwotami przed potrąceniem podatku lub innych opłat. Wartość pomocy płatnej w kilku ratach powinna być dyskontowana do jej wartości w dniu przyznania pomocy. Wartość kosztów kwalifikowalnych powinna także być dyskontowana do wartości na dzień przyznania pomocy. Jako stopę procentową stosowaną do dyskontowania i obliczania kwoty pomocy w przypadku pomocy udzielanej w innej formie niż dotacja należy stosować odpowiednio stopę dyskontową i stopę referencyjną obowiązujące w dniu przyznania pomocy, zgodnie z komunikatem Komisji w sprawie zmiany metody ustalania stóp referencyjnych i dyskontowych 10 . W przypadku gdy pomoc przyznawana jest w postaci korzyści podatkowych, raty pomocy powinny być dyskontowane na podstawie stóp dyskontowych obowiązujących w dniach, w których poszczególne korzyści podatkowe stają się skuteczne. Należy propagować stosowanie pomocy w formie zaliczek zwrotnych, gdyż takie instrumenty podziału ryzyka sprzyjają zwiększeniu efektu zachęty. Dlatego też należy wprowadzić przepis stanowiący, że w przypadku udzielenia pomocy w formie zaliczek zwrotnych można zwiększyć obowiązujące pułapy intensywności pomocy ustanowione w niniejszym rozporządzeniu.
(22) W przypadku korzyści podatkowych dotyczących podatków należnych w przyszłości obowiązująca stopa dyskontowa oraz dokładna wysokość rat pomocy mogą nie być znane z wyprzedzeniem. W takich przypadkach państwa członkowskie powinny z góry określić pułap zdyskontowanej wartości pomocy, przestrzegając obowiązującego poziomu intensywności pomocy. Następnie, kiedy znana już jest kwota pomocy danej raty na dany dzień, można przeprowadzić dyskontowanie na podstawie stopy dyskontowej mającej wówczas zastosowanie. Ogólną kwotę ustalonego pułapu należy pomniejszyć o zdyskontowaną wartość każdej raty pomocy ("kwota ograniczona pułapem").
(23) Aby ustalić, czy określone w niniejszym rozporządzeniu progi pomocy powodujące obowiązek zgłoszenia oraz progi maksymalnej intensywności pomocy są przestrzegane, należy uwzględnić całkowitą kwotę środków pomocy państwa na projekt lub działania objęte pomocą. Niniejsze rozporządzenie powinno również określać, w jakich okolicznościach możliwe jest kumulowanie pomocy różnych kategorii. Pomoc wyłączoną na mocy niniejszego rozporządzenia oraz wszelką inną pomoc zgodną z rynkiem wewnętrznym wyłączoną na mocy innego rozporządzenia lub zatwierdzoną przez Komisję można kumulować, pod warunkiem że takie środki pomocy dotyczą różnych, możliwych do wyodrębnienia kosztów kwalifikowalnych. W przypadku gdy różne źródła pomocy dotyczą tych samych - pokrywających się częściowo lub w całości - możliwych do wyodrębnienia kosztów kwalifikowalnych, kumulacja powinna być dopuszczalna do wysokości najwyższej intensywności pomocy lub kwoty pomocy mającej zastosowanie w odniesieniu do tejże pomocy na mocy niniejszego rozporządzenia. Niniejsze rozporządzenie powinno określić także specjalne zasady dotyczące kumulacji środków pomocy z pomocą de minimis. Pomoc de minimis często nie jest przyznawana na szczególne możliwe do wyodrębnienia koszty kwalifikowalne ani nie jest z takimi kosztami związana. W takim przypadku należy zapewnić możliwość swobodnej kumulacji pomocy de minimis z pomocą państwa wyłączoną na mocy niniejszego rozporządzenia. Natomiast w przypadkach, gdy pomoc de minimis przyznawana jest na te same możliwe do wyodrębnienia koszty kwalifikowane co pomoc państwa wyłączona na mocy niniejszego rozporządzenia, kumulacja powinna być dozwolona jedynie do maksymalnej intensywności pomocy, określonej w rozdziale III niniejszego rozporządzenia.
(24) Zważywszy że pomoc państwa w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu jest w zasadzie zakazana, ważne jest, aby wszystkie strony miały możliwość sprawdzenia, czy pomoc została przyznana zgodnie z obowiązującymi przepisami. Przejrzystość pomocy państwa jest zatem niezbędna do właściwego stosowania postanowień Traktatu i prowadzi do większej zgodności z zasadami, wyższej odpowiedzialności, wzajemnej oceny i, ostatecznie, bardziej efektywnego wydatkowania środków publicznych. Aby zapewnić przejrzystość, państwa członkowskie powinny być zobowiązane do utworzenia kompleksowych stron internetowych dotyczących pomocy państwa, na szczeblu regionalnym lub krajowym, zawierających informacje zbiorcze na temat każdego środka pomocy wyłączonego na mocy niniejszego rozporządzenia. Obowiązek ten powinien być warunkiem zgodności pomocy indywidualnej z rynkiem wewnętrznym. Zgodnie ze standardową praktyką w zakresie publikowania informacji określoną w dyrektywie Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/37/UE 11 należy używać standardowego formatu, który pozwala na wyszukiwanie, pobieranie i łatwe publikowanie informacji w internecie. Linki do stron internetowych wszystkich państw członkowskich dotyczących pomocy państwa powinny być publikowane na stronie internetowej Komisji. Zgodnie z art. 3 rozporządzenia (WE) nr 994/98 zmienionego rozporządzeniem (UE) nr 733/2013 informacje zbiorcze na temat poszczególnych środków pomocy wyłączonych na mocy niniejszego rozporządzenia powinny być publikowane na stronie internetowej Komisji.
(25) W celu zapewnienia skutecznego monitorowania środków pomocy zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 994/98, zmienionego rozporządzeniem (UE) nr 733/2013, należy ustanowić wymogi dotyczące sprawozdawczości państw członkowskich na temat środków pomocy, które zostały zwolnione na mocy niniejszego rozporządzenia, i na temat stosowania niniejszego rozporządzenia. Należy również ustalić zasady dotyczące dokumentacji pomocy wyłączonej na mocy niniejszego rozporządzenia, jaką powinny prowadzić państwa członkowskie, z uwagi na okres przedawnienia ustanowiony w art. 15 rozporządzenia (WE) nr 659/1999 12 . Wreszcie każda przyznana pomoc indywidualna powinna zawierać wyraźne odniesienie do niniejszego rozporządzenia.
(26) W celu zwiększenia skuteczności warunków zgodności określonych w niniejszym rozporządzeniu Komisja powinna mieć możliwość wycofania przywileju wyłączenia grupowego w stosunku do przyszłych środków pomocy w przypadku niespełnienia wspomnianych wymogów. Komisja powinna mieć możliwość wprowadzania ograniczeń dotyczących wycofania przywileju wyłączenia grupowego w odniesieniu do niektórych rodzajów pomocy, niektórych beneficjentów lub środków pomocy przyjmowanych przez niektóre organy, jeżeli nieprzestrzeganie niniejszego rozporządzenia dotyczy tylko ograniczonej grupy środków lub niektórych organów. Takie ukierunkowane wycofanie przywileju powinno stanowić proporcjonalny środek naprawczy bezpośrednio powiązany ze stwierdzonym przypadkiem nieprzestrzegania niniejszego rozporządzenia. W przypadku niespełnienia warunków zgodności określonych w rozdziale I i III przyznana pomoc nie podlega przepisom niniejszego rozporządzenia, w związku z czym stanowi pomoc niezgodną z prawem, którą Komisja zbada w ramach odpowiedniej procedury określonej w rozporządzeniu (WE) nr 659/1999. W przypadku niespełnienia warunków określonych w rozdziale II przywilej wyłączenia grupowego w odniesieniu do przyszłych środków pomocy zostaje wycofany bez względu na fakt, że w przeszłości środki te, spełniające warunki niniejszego rozporządzenia, były objęte wyłączeniem grupowym.
(27) Aby wyeliminować różnice, które mogłyby spowodować zakłócenia konkurencji, oraz aby ułatwić koordynację różnych krajowych i unijnych inicjatyw dotyczących MŚP, a także ze względu na przejrzystość administracyjną i pewność prawa, definicja MŚP stosowana na potrzeby niniejszego rozporządzenia powinna opierać się na definicji zawartej w zaleceniu Komisji 2003/361/WE 13 .
(28) Niniejsze rozporządzenie powinno obejmować rodzaje pomocy przyznawanej w sektorze rybołówstwa i akwakultury, które przez wiele lat były systematycznie zatwierdzane przez Komisję. Pomoc taka nie wymaga dokonywania przez Komisję indywidualnej oceny jej zgodności z rynkiem wewnętrznym, pod warunkiem że jest ona zgodna z warunkami ustanowionymi w rozporządzeniu (UE) nr 508/2014.
(29) Zgodnie z art. 107 ust. 2 lit. b) Traktatu pomoc służąca naprawieniu szkód spowodowanych klęskami żywiołowymi jest zgodna z rynkiem wewnętrznym. W celu zagwarantowania pewności prawa konieczne jest określenie rodzaju zdarzeń, które mogą stanowić klęskę żywiołową wyłączoną na mocy niniejszego rozporządzenia. Do celów niniejszego rozporządzenia za klęski żywiołowe należy uznać następujące zdarzenia: trzęsienia ziemi, osunięcia ziemi, powodzie, w szczególności powodzie wywołane przez wylewy rzek i jezior, lawiny, tornada, huragany, erupcje wulkaniczne i pożary naturalne. Szkody spowodowane w wyniku niekorzystnych warunków atmosferycznych, takich jak burze, mróz, grad, lód, deszcz lub susza, które występują z większą regularnością, nie powinny być uznawane za klęskę żywiołową w rozumieniu art. 107 ust. 2 lit. b) Traktatu. W celu zagwarantowania, że pomoc przyznana na naprawienie szkód spowodowanych klęskami żywiołowymi jest rzeczywiście objęta wyłączeniem, w niniejszym rozporządzeniu należy, zgodnie z ustalonymi praktykami, ustanowić warunki, których spełnienie gwarantowałoby, że programy pomocy mające na celu naprawienie szkód spowodowanych klęskami żywiołowymi mogą zostać objęte wyłączeniem grupowym. Warunki te powinny odnosić się w szczególności do formalnego uznania przez właściwe organy państw członkowskich danego zdarzenia za klęskę żywiołową oraz do bezpośredniego związku przyczynowego między klęską żywiołową a szkodą poniesioną przez przedsiębiorstwo będące beneficjentem, które może być również przedsiębiorstwem znajdującym się w trudnej sytuacji, a także powinny zapewniać uniknięcie nadmiernej rekompensaty. Rekompensata nie powinna przekraczać kwoty niezbędnej do umożliwienia beneficjentowi powrotu do stanu sprzed klęski żywiołowej.
(30) Zgodnie z art. 15 ust. 1 lit. f) i art. 15 ust 3 dyrektywy Rady 2003/96/WE 14 państwa członkowskie mogą wprowadzić zwolnienia lub ulgi podatkowe mające zastosowanie do rybołówstwa śródlądowego i hodowli ryb. Właściwe jest zatem dalsze stosowanie wyłączenia tych środków z wymogu zgłoszenia określonego w art. 108 ust. 3 Traktatu, w przypadku gdy spełnione są warunki ustalone w powyższej dyrektywie. Zwolnień podatkowych mających zastosowanie do rybołówstwa w wodach UE, które państwa członkowskie zamierzają wprowadzić zgodnie z art. 14 ust. 1 lit. c dyrektywy, nie można przypisać państwu i dlatego nie stanowią one pomocy państwa.
(31) Z doświadczenia Komisji w tej dziedzinie wynika, że polityka pomocy państwa powinna być okresowo korygowana. Okres stosowania niniejszego rozporządzenia powinien być zatem ograniczony i należy ustanowić przepisy przejściowe. Uwzględniając fakt, że warunki przyznawania pomocy na podstawie niniejszego rozporządzenia zostały ujednolicone z warunkami określonymi w rozporządzeniu (UE) nr 508/2014 15 , należy zapewnić spójność między okresem stosowania niniejszego rozporządzenia i okresem stosowania rozporządzeniu (UE) nr 508/2014. W przypadku gdyby niniejsze rozporządzenie wygasło i nie zostało przedłużone, programy pomocy już wyłączone na mocy niniejszego rozporządzenia powinny pozostać wyłączone przez kolejne sześć miesięcy,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: