RADA UNII EUROPEJSKIEJ,uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 104 ust. 14 akapit drugi,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego(1),
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego(2),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Pakt na rzecz Stabilności i Wzrostu obejmował początkowo rozporządzenie Rady (WE) nr 1466/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie wzmocnienia nadzoru pozycji budżetowych oraz nadzoru i koordynacji polityk gospodarczych(3), rozporządzenie Rady (WE) nr 1467/97 z dnia 7 lipca 1997 r. w sprawie przyspieszenia i wyjaśnienia procedury nadmiernego deficytu(4) oraz rezolucję Rady Europejskiej z dnia 17 czerwca 1997 r. w sprawie Paktu na rzecz Stabilności i Wzrostu(5). Pakt na rzecz Stabilności i Wzrostu dowiódł swojej przydatności jako narzędzie umacniania dyscypliny budżetowej, przyczyniając się w ten sposób do wysokiej stabilności makroekonomicznej z niską inflacją i niskimi stopami procentowymi, co stanowi niezbędny warunek pobudzenia zrównoważonego wzrostu i tworzenia miejsc pracy.
(2) W dniu 20 marca 2005 r. Rada przyjęła sprawozdanie zatytułowane "Poprawa wdrażania Paktu na rzecz Stabilności i Wzrostu", którego celem jest wzmocnienie zarządzania i krajowej odpowiedzialności za ramy fiskalne poprzez umocnienie fundamentów ekonomicznych i skuteczności Paktu zarówno w sferze prewencyjnej, jak i korygującej, zabezpieczenie stabilności finansów publicznych w długim okresie, wspieranie wzrostu i unikanie nakładania nadmiernych obciążeń na przyszłe pokolenia. Sprawozdanie to zostało zatwierdzone przez Radę Europejską w konkluzjach z dnia 23 marca 2005 r.(6), stwierdzających, że sprawozdanie aktualizuje i uzupełnienia Pakt na rzecz Stabilności i Wzrostu, którego stanowi obecnie integralną część.
(3) Zgodnie ze sprawozdaniem Rady ECOFIN z dnia 20 marca 2005 r., zatwierdzonym podczas wiosennego posiedzenia Rady Europejskiej w 2005 r., Państwa Członkowskie, Rada i Komisja potwierdzają swoje zobowiązanie do wdrażania Traktatu i Paktu na rzecz Stabilności i Wzrostu w sposób skuteczny i w odpowiednim czasie, poprzez wzajemne wsparcie i wzajemną presję oraz zaangażowanie w bliską i konstruktywną współpracę w ramach procesu ekonomicznego i finansowego nadzoru mającego na celu zagwarantowanie pewności i skuteczności zasad Paktu.
(4) Rozporządzenie (WE) nr 1467/97 wymaga wprowadzenia zmian w celu umożliwienia pełnego zastosowania uzgodnionych usprawnień we wdrażaniu Paktu na rzecz Stabilności i Wzrostu.
(5) Najważniejszą zasadą przy stosowaniu procedury nadmiernego deficytu jest jego niezwłoczne skorygowanie. Procedura ta powinna pozostać prosta, przejrzysta i sprawiedliwa.
(6) Konieczna jest redefinicja pojęcia wyjątkowego przekroczenia wartości odniesienia w następstwie znacznego pogorszenia koniunktury. Należy przy tym uwzględnić różnorodność gospodarczą w Unii Europejskiej.
(7) Komisja powinna zawsze opracowywać sprawozdanie na podstawie art. 104 ust. 3 Traktatu. W sprawozdaniu tym powinna zbadać, czy mają zastosowanie wyjątki przewidziane w art. 104 ust. 2. Sprawozdanie Komisji sporządzone na podstawie art. 104 ust. 3 powinno we właściwy sposób odzwierciedlać zmiany średniookresowej sytuacji gospodarczej i budżetowej. Należy ponadto uwzględnić wszelkie inne czynniki, które w opinii zainteresowanego Państwa Członkowskiego są ważne dla dokonania całościowej oceny jakościowej przekroczenia wartości odniesienia.
(8) Przy dokonywaniu wszelkich ocen budżetowych w ramach procedury nadmiernego deficytu należy starannie rozważyć na nieznaczne przekroczenie wartości odniesienia, które odzwierciedla wdrażanie reform emerytalnych wprowadzających system oparty na wielu filarach, w tym obowiązkowy filar kapitałowy, ponieważ realizacja tych reform prowadzi do krótkookresowego pogorszenia sytuacji budżetowej, natomiast długotrwała stabilność finansów publicznych ulega niewątpliwej poprawie. W szczególności, przy ocenianiu korekty nadmiernego deficytu na podstawie art. 104 ust. 12 Traktatu, Komisja i Rada powinny oceniać zmiany wielkości deficytu według procedury nadmiernego deficytu, uwzględniając też koszt netto reformy sektora publicznego.
(9) Należy przesunąć ostateczne terminy podejmowania przez Radę decyzji w ramach procedury nadmiernego deficytu, aby umożliwić danemu Państwu Członkowskiemu lepsze dopasowanie swojego działania do krajowej procedury budżetowej oraz opracowanie bardziej spójnego pakietu środków. W szczególności, ostateczny termin podejmowania przez Radę decyzji o istnieniu nadmiernego deficytu zgodnie z art. 104 ust. 6 Traktatu powinien być, z zasady, określony jako cztery miesiące od dat przekazania sprawozdań, ustanowionych w art. 4 ust. 2 i 3 rozporządzenia Rady (WE) nr 3605/93 z dnia 22 listopada 1993 r. w sprawie stosowania Protokołu w sprawie procedury dla nadmiernego deficytu, załączonego do Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską(7). Rozwiązanie to powinno ułatwić postępowanie w sytuacjach, gdy statystyczne dane fiskalne nie zostały zweryfikowane przez Komisję (Eurostat) wkrótce po terminie przedstawiania sprawozdań, ustanowionym w rozporządzeniu (WE) nr 3605/93.
(10) W celu zapewnienia szybkiej korekty nadmiernego deficytu konieczne jest, aby Państwa Członkowskie z nadmiernym deficytem podejmowały skuteczne działanie i osiągały coroczną minimalną korektę salda w ujęciu uwzględniającym zmiany cykliczne, po skorygowaniu o działania jednorazowe i tymczasowe. Jako wartość odniesienia, kraje z nadmiernym deficytem będą musiały osiągnąć coroczną korektę salda w ujęciu uwzględniającym zmiany cykliczne, po skorygowaniu o działania jednorazowe i tymczasowe.
(11) Konieczne jest przedłużenie maksymalnych terminów na podjęcie przez Państwa Członkowskie skutecznego działania i środków, aby umożliwić lepsze dopasowanie działania do krajowych procedur budżetowych oraz opracowanie lepiej określonych pakietów środków.
(12) Jeżeli dane Państwo Członkowskie podjęło skuteczne działanie w odpowiedzi na zalecenie wydane na mocy art. 104 ust. 7 Traktatu lub wezwanie na mocy art. 104 ust. 9, a nieprzewidziane niekorzystne zdarzenia gospodarcze, niosące poważne negatywne konsekwencje dla finansów państwa, uniemożliwią ograniczenie nadmiernego deficytu w wyznaczonym przez Radę terminie, Rada powinna mieć możliwość wydania zmienionego zalecenia na mocy art. 104 ust. 7 lub zmienionego wezwania na mocy art. 104 ust. 9.
(13) Obowiązujący obecnie łączny maksymalny okres upływający od terminu przedstawiania sprawozdań, ustanowionego w art. 4 ust. 2 i 3 rozporządzenia (WE) nr 3605/93, do podjęcia decyzji o nałożeniu sankcji, wynoszący 10 miesięcy, byłby niespójny ze zmodyfikowanymi ostatecznymi terminami na poszczególnych etapach procedury oraz z możliwością wydawania zmienionych zaleceń na mocy art. 104 ust. 7 Traktatu lub zmienionych wezwań na mocy art. 104 ust. 9. W związku z tym konieczne jest dostosowanie tego łącznego maksymalnego okresu zgodnie z wymienionymi zmianami.
(14) Odpowiedniej modyfikacji z uwzględnieniem tych zmian wymagają również przepisy dotyczące wdrażania procedury nadmiernego deficytu w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa, określone w Załączniku do rozporządzenia (WE) nr 1467/97,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.Sporządzono w Luksemburgu, dnia 27 czerwca 2005 r.
|
W imieniu Rady |
|
J.-C. JUNCKER |
|
Przewodniczący |
______
(1)Opinia z dnia 3 czerwca 2005 r. (Dz.U. C 144 z 14.6.2005, str. 16).
(2) Opinia z dnia 9 czerwca 2005 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
(3) Dz.U. L 209 z 2.8.1997, str. 1.
(4) Dz.U. L 209 z 2.8.1997, str. 6.
(5) Dz.U. C 236 z 2.8.1997, str. 1.
(6) Załącznik 2 do konkluzji Rady Europejskiej z posiedzenia w dniach 22-23 marca 2005 r.
(7) Dz.U. L 332 z 31.12.1993, str. 7. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 351/2002 (Dz.U. L 55 z 26.2.2002, str. 23).