(C/2025/83)Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 6 stycznia 2025 r.)
Strony
Strona skarżąca: Kerry Inc. (Beloit, Wisconsin, Stany Zjednoczone), Kerry Ingredients (UK) Ltd (Bristol, Zjednoczone) (przedstawiciele: E. Righini, S. Troch, F. Eicher, T. Milleville i K. Beikos Paschalis, prawnicy)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- stwierdzenie nieważności w całości decyzji wykonawczych Komisji (UE) nr 2024/2066 1 (Dz.U. L 2024/2066), (UE) nr 2024/2079 2 (Dz.U. L 2024/2079) i (UE) nr 2024/2078 3 ;
- stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Komisji (UE) nr 2024/2067 4 w zakresie dotyczącym produktów skarżących;
- obciążenie Komisji kosztami postępowania poniesionymi przez skarżące oraz innymi opłatami i wydatkami poniesionymi w związku z niniejszą skargą o stwierdzenie nieważności.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi siedem zarzutów.
1. Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Komisja i Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności (EFSA), odpowiednio, w charakterze podmiotu zarządzającego ryzykiem i podmiotu dokonującego oceny ryzyka, nie wykonały swoich uprawnień wynikających z art. 8 ust. 1 i art. 9 ust. 1 rozporządzenia nr 2065/2003 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 10 listopada 2003 r. 5 , polegających na dokonaniu oceny, czy produkty skarżących i ich zamierzone zastosowanie stanowią ryzyko dla zdrowia ludzkiego.
2. Zarzut drugi dotyczący tego, że EFSA i Komisja popełniły oczywiste błędy w ocenie przy dokonywaniu oceny ryzyka związanego z produktami skarżących, przez co zaskarżone akty są wadliwe. Zamiast wziąć pod uwagę wyniki badań przeprowadzonych przez skarżące z wykorzystaniem danych specyficznych dla substancji chemicznych, które konsekwentnie wykazują, że produkty skarżących nie stanowią zagrożenia dla zdrowia ludzkiego, EFSA ograniczyła swoją ocenę do zwykłego porównania z ogólnym, niespecyficznym dla substancji chemicznych progiem. Niniejszy zarzut składa się z trzech części:
- W pierwszej części skarżące utrzymują, że podejście i metodologia EFSA są sprzeczne z jej własnymi wytycznymi.
- W drugiej części skarżące twierdzą, że ocena genotoksyczności przeprowadzona przez EFSA jest sprzeczna z zasadą doskonałości naukowej.
- Tytułem żądania ewentualnego, w ramach trzeciej części tego zarzutu, podnosi się, że wytyczne EFSA są niezgodne z wymogami prawnymi dotyczącymi oceny ryzyka i powinny zostać uznane za niezgodne z prawem na podstawie art. 277 TFUE.
3. Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez Komisję art. 9 ust. 1 rozporządzenia nr 2065/2003 poprzez nieprzepro- wadzenie pełnej oceny zarządzania ryzykiem. Oprócz oparcia się na błędnych ustaleniach EFSA, Komisja nie uwzględniła również innych uzasadnionych czynników, takich jak skutki zdrowotne nieuniknionego powrotu do tradycyjnego palenia.
4. Zarzut czwarty dotyczący naruszenia przez Komisję zasady proporcjonalności przy przyjmowaniu zaskarżonych aktów.
5. Zarzut piąty, zgodnie z którym zaskarżone akty pozbawione są ważnej podstawy prawnej, ponieważ rozporządzenie nr 2065/2003 narusza zasadę niedyskryminacji, co z kolei prowadzi do naruszenia przez Komisję zasady niedyskryminacji przy przyjmowaniu zaskarżonych aktów. Zarzut ten składa się z dwóch części:
- W pierwszej części zarzutu podnosi się, że rozporządzenie nr 2065/2003, ustanawiając obowiązkowy system zezwoleń rynkowych ex ante jedynie w odniesieniu do produktów początkowych dla środków aromatyzujących dymu wędzarniczego, a nie w odniesieniu do tradycyjnego wędzenia, narusza zasadę niedyskryminacji i w związku z tym powinno zostać uznane za niezgodne z prawem (dawny art. 277 TFUE).
- W drugiej części skarżące utrzymują, że zaskarżone akty naruszają zasadę niedyskryminacji.
6. Zarzut szósty dotyczący naruszenia przez Komisję i EFSA prawa skarżących do bycia wysłuchanym.
7. Zarzut siódmy dotyczący naruszenia przez Komisję obowiązku odpowiedniego uzasadnienia i zasady dobrej administracji. Zarzut ten również składa się z dwóch części:
- Po pierwsze, skarżące twierdzą, że zaskarżone decyzje, liczące zaledwie dziewięć ustępów i mniej niż dwie strony, nie zawierają żadnego uzasadnienia odmowy ponownego dopuszczenia do obrotu produktów skarżących, a zatem naruszają obowiązek uzasadnienia.
- W ramach zarzutu drugiego skarżące utrzymują, że Komisja naruszyła zasadę dobrej administracji, nie przeprowadzając: (i) właściwego zarządzania ryzykiem (zob. zarzut trzeci); (ii) wysłuchania skarżących w toku postępowania administracyjnego (zob. zarzut szósty) oraz (iii) uzasadnienia zaskarżonych aktów (zob. zarzut pierwszy).
