(C/2024/2171)Język postępowania: angielski
(Dz.U.UE C z dnia 25 marca 2024 r.)
Strony
Strona skarżąca: Meta Platforms Ireland Ltd (Dublin, Irlandia) (przedstawiciele: A. Komninos, G. Forwood, I. Sarmas i H. Gafsen, lawyers)
Strona pozwana: Komisja Europejska
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
- uznanie pierwszego i drugiego zarzutu i o stwierdzenie, że art. 5 ust. 2 zdanie drugie i art. 5 ust. 4 rozporządzenia delegowanego (UE) 2023/1127 1 nie ma zastosowania do skarżącej, a tym samym o stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji Europejskiej C(2023) 8176 final z dnia 27 listopada 2023 określającej opłatę nadzorczą mającą zastosowanie do Facebooka i Instagrama na podstawie art. 43 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/2065 2
- uznanie trzeciego, czwartego, piątego i szóstego zarzutu i o stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Komisji Europejskiej C(2023) 8176 final z dnia 27 listopada 2023 określającej opłatę nadzorczą mającą zastosowanie do Facebooka i Instagrama na podstawie art. 43 ust. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2022/2065;
- na podstawie art. 88 regulaminu postępowania, o zarządzenie środków organizacji postępowania, o które wniesiono w zarzucie trzecim, w zakresie, w jakim Sąd uzna to za koniczne;
- obciążenie Komisji kosztami postępowania skarżącej poniesionymi w związku z postępowaniem.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi sześć zarzutów.
1. Zarzut pierwszy dotyczący tego, że w zaskarżonej decyzji błędnie obliczono kwotę maksymalnego górnego limitu mającego zastosowanie do opłaty skarżącej poprzez odniesienie do światowego dochodu Meta Platforms, Inc. na podstawie drugiego zdania art. 5 ust. 2 rozporządzenia o opłacie nadzorczej, ponieważ przepis ten narusza art. 43 ust. 4 i art. 43 ust. 5 DSA oraz art. 290 ust. 1 TFUE, i w związku z tym należy uznać go za niemający zastosowanie na podstawie art. 277 TFUE.
2. Zarzut drugi dotyczący tego, że mechanizm ustanowiony w art. 5 ust. 4 rozporządzenia o opłacie nadzorczej narusza art. 43 ust. 5 lit. b) DSA, art. 290 ust. 1 TFUE, zasadę proporcjonalności oraz zasadę równego traktowania, a tym samym art. 5 ust. 4 SFR, przez co należy go uznać za niemający zastosowanie na podstawie art. 277 TFUE.
3. Zarzut trzeci dotyczący tego, że zaskarżona decyzja obarczona jest naruszeniem prawa skarżącej do bycia wysłuchaną w odniesieniu do obliczenia tzw. "kwot rezydualnych" oraz do metodologii AMAR.
4. Zarzut czwarty dotyczący tego, że zaskarżona decyzja jest pozbawiona uzasadnienia w odniesieniu do metodologii AMAR.
5. Zarzut piąty dotyczący tego, że metodologia obliczenia AMAR w zaskarżonej decyzji jest błędna i narusza art. 290 ust. 1 i art. 291 ust. 2 TFUE, art. 33 ust. 3, art. 43 ust. 4, art. 87 DSA, art. 4 ust. 2 SFR oraz zasadę proporcjonalności.
6. Zarzut szósty dotyczący tego, że obliczenie opłaty nadzorczej skarżącej jest błędne i narusza art. 43 ust. 5 lit. b) i c) DSA.
