P7_TC1-COD(2013)0081(Dz.U.UE C z dnia 29 sierpnia 2017 r.)
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 79 ust. 2 lit. a) i b),
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
po przekazaniu projektu aktu ustawodawczego parlamentom narodowym,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego 1 ,
uwzględniając opinię Komitetu Regionów 2 ,
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą 3 ,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Do dyrektywy Rady 2004/114/WE 4 oraz dyrektywy Rady 2005/71/WE 5 wprowadzonych ma być szereg zmian. Dla zachowania przejrzystości dyrektywy te należy przekształcić.
(2) Niniejsza dyrektywa powinna stanowić odpowiedź na potrzebę wskazaną w sprawozdaniach z wdrażania tych dwóch dyrektyw 6 w celu zaradzenia wykrytym słabościom, zapewnienia przejrzystości i pewności prawa oraz stworzenia spójnych ram prawnych dla różnych grup osób przybywających do Unii z państw trzecich. Powinna ona w związku z tym uprościć i zracjonalizować istniejące przepisy dotyczące różnych grup w ramach jednego instrumentu. Mimo iż grupy objęte zakresem niniejszej dyrektywy różnią się między sobą, mają one również szereg wspólnych cech, dzięki czemu możliwe jest objęcie ich wspólnymi ramami prawnymi na poziomie Unii. [Popr. 1]
(3) Niniejsza dyrektywa powinna przyczyniać się do realizacji celu programu sztokholmskiego, jakim jest zbliżanie przepisów krajowych dotyczących warunków wjazdu oraz pobytu obywateli państw trzecich. Imigracja spoza Unii jest jednym ze źródeł napływu wysoko wykwalifikowanych osób, a zapotrzebowanie rośnie zwłaszcza na studentów i naukowców. Tworząc kluczowy atut Unii - kapitał ludzki - odgrywają oni ważną rolę w zapewnianiu inteligentnego, trwałego wzrostu gospodarczego, sprzyjającego włączeniu społecznemu, a tym samym przyczyniają się do realizacji celów strategii Europa 2020.
(4) Niedociągnięcia uwidocznione w sprawozdaniach z wdrażania obu dyrektyw dotyczą przede wszystkim warunków przyjmowania, praw, gwarancji proceduralnych, dostępu studentów do rynku pracy w czasie studiów, przepisów dotyczących mobilności wewnątrzunijnej oraz braku harmonizacji, jako że objęcie przepisami niektórych grup, takich jak wolontariusze, uczniowie i stażyści niepobierający wynagrodzenia pozostawiono do decyzji państwom członkowskim. Prowadzone następnie szersze konsultacje unaoczniły także konieczność zapewnienia naukowcom i studentom lepszych możliwości poszukiwania pracy, a pracownikom au-pair i stażystom pobierającym wynagrodzenie, którzy nie podlegają przepisom obecnych instrumentów - lepszej ochrony.
(5) W celu stopniowego ustanowienia przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, Traktat przewiduje środki, które należy przyjąć w dziedzinach azylu, imigracji i ochrony praw obywateli państw trzecich.
(6) Celem niniejszej dyrektywy powinien być także rozwój kontaktów międzyludzkich i mobilności, które są ważnymi elementami polityki zewnętrznej Unii, zwłaszcza wobec państw objętych europejską polityką sąsiedztwa lub strategicznych partnerów Unii. Powinna ona umożliwić lepszy wkład w globalne podejście do kwestii migracji i mobilności oraz towarzyszące mu partnerstwa na rzecz mobilności, które oferują konkretne ramy dla dialogu i współpracy między państwami członkowskimi i państwami trzecimi, w tym ułatwiają i organizują legalną migrację.
(7) Migracja w celach określonych w niniejszej dyrektywie powinna wspierać powstawanie oraz zdobywanie wiedzy i umiejętności. Jest to korzystne zarówno dla zainteresowanych migrantów i ich kraju pochodzenia, jak i przyjmującego państwa członkowskiego oraz pomaga wspierać lepsze wzajemne zrozumienie między kulturami, a jednocześnie wzmacnia więzi kulturowe i wzbogaca różnorodność kulturową. [Popr. 3]
(8) Niniejsza dyrektywa powinna promować Unię jako atrakcyjne miejsce dla badań i innowacji oraz zwiększać jej szanse w globalnej rywalizacji o talenty i w ten sposób prowadzić do poprawy ogólnej konkurencyjności i wskaźników wzrostu Unii, a jednocześnie tworzyć miejsca pracy w większej mierze przyczyniające się do wzrostu PKB. Otwarcie się Unii na obywateli państw trzecich, którzy mogą zostać przyjęci w celu prowadzenia badań wpisuje się także w inicjatywę przewodnią "Unia innowacji". Stworzenie otwartego rynku pracy dla naukowców unijnych i naukowców z państw trzecich zostało także potwierdzone jako zasadniczy cel europejskiej przestrzeni badawczej, jednolitej przestrzeni, w której naukowcy, wiedza naukowa i technologie podlegają swobodnej wymianie. [Popr. 4]
(9) Przyjmowanie naukowców powinno zostać ułatwione w drodze procedury przyjmowania, która byłaby niezależna od stosunku prawnego łączącego ich z przyjmującą instytucją badawczą i poprzez zaniechanie wymagania od nich poza dokumentem pobytowym lub wizą długoterminową dodatkowo zezwolenia na pracę. Ta procedura powinna opierać się na współpracy pomiędzy instytucjami badawczymi a organami imigracyjnymi w państwach członkowskich. Powinna ona przyznawać tym pierwszym kluczową rolę w procedurze przyjmowania, mając na celu ułatwienie i przyśpieszenie wjazdu oraz pobytu naukowców z państw trzecich w Unii, zachowując jednocześnie uprawnienia państw członkowskich w zakresie polityki imigracyjnej. Instytucje badawcze zatwierdzone wcześniej przez państwa członkowskie muszą być w stanie podpisać z obywatelem państwa trzeciego umowę o przyjęciu w celu realizacji projektu badawczego. Państwa członkowskie powinny wydać zezwolenie na podstawie umowy o przyjęciu, jeśli spełnione będą warunki wjazdu i pobytu.
(10) Ponieważ wysiłek, jaki należy włożyć, aby osiągnąć cel, jakim jest inwestowanie 3 % PKB w badania, dotyczy głównie sektora prywatnego, który musi w tym celu pozyskać w nadchodzących latach większą liczbę naukowców, instytucje badawcze, które mogą zostać zatwierdzone na mocy niniejszej dyrektywy, powinny należeć do sektora publicznego lub prywatnego.
(11) W celu uczynienia Unii bardziej atrakcyjną dla naukowców i studentów będących obywatelami państw trzecich, członkowie rodziny naukowca i studenta, zdefiniowani w dyrektywie Rady 2003/86/WE 7 powinni być przyjmowani wraz z nimi. Powinni zostać oni objęci przepisami dotyczącymi mobilności wewnątrzunijnej i mieć dostęp do rynku pracy. [Popr. 5]
(12) W stosownych przypadkach należy zachęcać państwa członkowskie do traktowania doktorantów jak naukowców.
(13) Wprowadzenie w życie niniejszej dyrektywy nie powinno prowadzić do drenażu mózgów z krajów wschodzących lub krajów rozwijających się. Należy przedsięwziąć wspólnie z ich krajami pochodzenia środki wspomagające reintegrację naukowców w ich krajach pochodzenia, w celu określenia wszechstronnej polityki migracyjnej.
(14) W celu promowania Europy jako całości jako światowego centrum doskonałości w zakresie studiów wyższych i szkoleń, należy poprawić, uprościć i ułatwić warunki wjazdu i pobytu osób, które chcą przybyć do Unii w tych celach. Jest to zgodne z celami planu modernizacji europejskich systemów szkolnictwa wyższego 8 , zwłaszcza w kontekście umiędzynarodowienia europejskiego szkolnictwa wyższego. W zakres takich działań wchodzi zbliżanie odnośnych przepisów krajowych państw członkowskich w kierunku przepisów korzystniejszych dla obywateli państw trzecich. [Popr. 6]
(15) Rozszerzenie i pogłębienie procesu bolońskiego zapoczątkowane deklaracją bolońską 9 doprowadziło do stopniowej konwergencji systemów szkolnictwa wyższego w krajach objętych procesem, ale także poza nimi. Sytuacja ta wynika z faktu, iż władze krajowe wspierają mobilność studentów i nauczycieli akademickich, a instytucje szkolnictwa wyższego uwzględniają ją w swoich programach. Fakt ten powinien znaleźć odzwierciedlenie w usprawnionych przepisach dotyczących wewnątrzunijnej mobilności studentów. Uczynienie europejskiego szkolnictwa wyższego atrakcyjnym i konkurencyjnym jest jednym z celów deklaracji bolońskiej. W wyniku procesu bolońskiego powstał europejski obszar szkolnictwa wyższego. Ujednolicenie europejskiego sektora szkolnictwa wyższego uczyniło studiowanie w Europie bardziej atrakcyjnym dla studentów będących obywatelami państw trzecich. Udział licznych państw trzecich w procesie bolońskim, a także w unijnych programach na rzecz mobilności studentów wymaga zharmonizowanych i uproszczonych przepisów dotyczących mobilności dla obywateli tych państw. [Popr. 7]
(16) Państwa członkowskie powinny, zgodnie z ich przepisami krajowymi, określić czas trwania i inne warunki dotyczące kursów przygotowawczych dla studentów objętych niniejszą dyrektywą.
(17) Dowód przyjęcia studenta do instytucji szkolnictwa wyższego może stanowić między innymi list lub zaświadczenie potwierdzające wpisanie takiej osoby na listę studentów.
(18) Przy ocenie dysponowania wystarczającymi środkami powinny być uwzględniane stypendia.
(19) Państwa członkowskie mogły zdecydować, czy stosować dyrektywę 2004/114/WE do uczniów, wolontariuszy i stażystów niepobierających wynagrodzenia, obecnie jednak należy objąć te grupy zakresem niniejszej dyrektywy, aby ułatwić im wjazd i pobyt oraz zapewnić przestrzeganie ich praw. Niniejsza dyrektywa powinna także stosować się do pracowników au pair i stażystów pobierających wynagrodzenie, aby zapewnić im ochronę i przestrzeganie ich praw.
(20) Stażyści pobierający wynagrodzenie, którzy przybywają do pracy w Unii w ramach przeniesienia wewnątrz przedsiębiorstwa, nie powinni podlegać niniejszej dyrektywie, jako że objęci są oni zakresem [dyrektywy 2013/xx/ UE w sprawie przeniesień wewnątrz przedsiębiorstwa].
(21) Jako że obecnie na poziomie Unii nie istnieją ramy prawne dotyczące pracowników au pair będących obywatelami państw trzecich, aby zapewnić ich sprawiedliwe traktowanie, należy wprowadzić przepisy regulujące ich specyficzne potrzeby jako grupy szczególnie wrażliwej. Niniejsza dyrektywa powinna określać warunki, jakie muszą spełniać zarówno pracownicy au pair, jak i rodzina goszcząca, zwłaszcza jeśli chodzi o łączącą ich umowę, która powinna zawierać elementy takie jak określenie wysokości otrzymywanego kieszonkowego 10 .
(22) Jeśli spełnione zostają ogólne i szczególne warunki przyjęcia, państwa członkowskie powinny w określonych terminach wydać zezwolenie, tj. wizę długoterminową lub dokument pobytowy, czego nie należy opóźniać lub unieważniać z powodu dodatkowych wymogów. Jeśli państwo członkowskie wydaje dokument pobytowy ważny jedynie na jego terytorium, a wszystkie warunki dotyczące przyjmowania określone w niniejszej dyrektywie zostają spełnione, państwo członkowskie powinno przyznać danemu obywatelowi państwa trzeciego wymagane wizy. [Popr. 8]
(23) W zezwoleniu należy wskazać status danego obywatela państwa trzeciego oraz odnośne programy unijne obejmujące środki w zakresie mobilności. Państwa członkowskie mogą podać dodatkowe informacje w formie papierowej lub drogą elektroniczną, o ile nie stanowi to dodatkowych warunków.
(24) Różne okresy ważności zezwoleń wydawanych na podstawie niniejszej dyrektywy powinny odzwierciedlać specyficzny charakter pobytu każdej z tych grup.
(25) Państwa członkowskie mogą pobierać od wnioskodawców opłaty za rozpatrywanie wniosków o wydanie zezwolenia powinny rozważyć zniesienie opłat za wjazd i pobyt obywateli państw trzecich do celów niniejszej dyrektywy. Jeżeli państwa członkowskie wymagają od obywateli państw trzecich uiszczenia opłat, wysokość opłat powinna być proporcjonalna do celu pobytu i nie powinna stanowić przeszkody w realizacji celów niniejszej dyrektywy. [Popr. 9]
(26) Prawa przyznawane obywatelom państw trzecich na podstawie niniejszej dyrektywy nie powinny zależeć od faktu, czy zezwolenie ma formę wizy długoterminowej czy dokumentu pobytowego.
(27) Termin "przyjmowanie" obejmuje wjazd do państwa członkowskiego i pobyt w nim obywateli państw trzecich w celach określonych w niniejszej dyrektywie.
(28) Odmowa przyjęcia danej osoby może nastąpić z należycie uzasadnionych powodów. W szczególności można odmówić przyjęcia danego obywatela państwa trzeciego, jeżeli, na podstawie oceny okoliczności, w indywidualnych przypadkach, państwo członkowskie uzna, że taki obywatel stanowi potencjalne zagrożenie dla porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego lub zdrowia publicznego. [Popr. 10]
(29) W przypadku wątpliwości co do powodów złożenia wniosku o przyjęcie, państwa członkowskie powinny być uprawnione do żądania przedstawienia wszelkich dowodów niezbędnych do dokonania oceny jego spójności, w szczególności na podstawie kierunku studiów lub szkolenia, jakie wnioskodawca zamierza odbyć, w celu przeciwdziałania nadużywaniu i niewłaściwemu stosowaniu procedury określonej w niniejszej dyrektywie.
(30) Władze krajowe powinny poinformować obywateli państw trzecich, którzy występują z wnioskiem o przyjęcie w państwach członkowskich na podstawie niniejszej dyrektywy, o decyzji w sprawie wniosku. Powinny uczynić to na piśmie tak szybko, jak to możliwe i najpóźniej w ciągu 60 dni, a w przypadku naukowców i studentów objętych programami unijnymi obejmującymi środki w zakresie mobilności - tak szybko, jak to możliwe i najpóźniej w ciągu 30 dni od dnia złożenia wniosku. Państwa członkowskie powinny tak szybko, jak to możliwe poinformować wnioskodawcę o wszelkich dodatkowych informacjach, jakich potrzebują do rozpatrzenia wniosku. W przypadku gdy administracyjne odwołanie się od decyzji odmownej jest przewidziane prawem krajowym, władze krajowe powinny poinformować wnioskodawcę o decyzji w ciągu 30 dni od daty złożenia odwołania. [Popr. 11]
(31) Należy ułatwić wewnątrzunijną mobilność naukowców, studentów i stażystów pobierających wynagrodzenie będących obywatelami państw trzecich. W odniesieniu do naukowców niniejsza dyrektywa powinna udoskonalić przepisy dotyczące okresu, przez jaki zezwolenie przyznane przez pierwsze państwo członkowskie obejmuje pobyt w drugim państwie członkowskim bez konieczności sporządzania nowej umowy o przyjęciu. Należy poprawić sytuację studentów oraz nowej grupy, tj. stażystów pobierających wynagrodzenie, umożliwiając im pobyt w drugim państwie członkowskim przez okresy od trzech do sześciu miesięcy, o ile spełniają oni warunki ogólne określone w niniejszej dyrektywie. W odniesieniu do stażystów będących obywatelami państw trzecich przybywających do Unii jako osoby przeniesione wewnątrz przedsiębiorstwa, zastosowanie powinny mieć specjalne przepisy dotyczące mobilności wewnątrzunijnej odpowiadające charakterowi ich przeniesienia zgodnie z [dyrektywą 2013/xx/UE w sprawie przeniesień wewnątrz przedsiębiorstwa].
(32) Unijne przepisy imigracyjne oraz programy unijne obejmujące środki w zakresie mobilności powinny lepiej się uzupełniać. Naukowcy i, studenci i wolontariusze będący obywatelami państw trzecich objęci takimi programami unijnymi powinni być uprawnieni do przenoszenia się do innych państw członkowskich wskazanych na podstawie zezwolenia przyznanego przez pierwsze państwo członkowskie, o ile pełna lista tych państw członkowskich jest znana przed wjazdem na terytorium Unii. Takie zezwolenie powinno umożliwić im mobilność bez konieczności dostarczania jakichkolwiek dodatkowych informacji ani dopełniania jakichkolwiek innych procedur składania wniosków. Zachęca się państwa członkowskie, aby ułatwiały mobilność wewnątrzunijną woluntariuszom będącym obywatelami państw trzecich w przypadku gdy program wolontariatu obejmuje więcej niż jedno państwo członkowskie. [Popr. 12]
(33) W celu umożliwienia studentom będącym obywatelami państw trzecich lepszego pokrycia części kosztów studiów, należy zapewnić im zwiększony pełen dostęp do rynku pracy na warunkach określonych w niniejszej dyrektywie, w wymiarze co najmniej 20 godzin tygodniowo. Zasada dostępu studentów do rynku pracy powinna być zasadą ogólną. Jednakże w wyjątkowych okolicznościach, państwa członkowskie powinny mieć możliwość uwzględnienia sytuacji na ich krajowych rynkach pracy, nie może to jednak oznaczać całkowitego pozbawienia prawa do pracy stosowana jako zasada ogólna. [Popr. 13]
(34) W ramach działań mających zapewnić wykwalifikowaną siłę roboczą w przyszłości oraz aby uszanować i docenić pracę i ogólny wkład studentów kończących studia w Unii, państwa członkowskie powinny umożliwić tym studentom kończącym studia w Unii pozostanie na ich terytorium przez 12 miesięcy od dnia upływu ważności pierwotnego zezwolenia w celu rozpoznania możliwości zatrudnienia lub założenia działalności.. Powinny one także umożliwić to samo naukowcom, którzy zakończyli realizację swojego projektu badawczego, zdefiniowanego w umowie o przyjęciu. Nie powinno to oznaczać automatycznego prawa dostępu do rynku pracy lub założenia działalności. Mogą oni zostać wezwani do dostarczenia dowodów zgodnie z art. 24. [Popr. 14]
(35) Przepisy niniejszej dyrektywy nie naruszają kompetencji państw członkowskich do regulowania limitów obywateli państw trzecich przyjmowanych w celu wykonywania pracy.
(36) Aby uczynić Unię bardziej atrakcyjną dla naukowców, studentów, uczniów, stażystów, wolontariuszy i pracowników au pair będących obywatelami państw trzecich, ważne jest, aby zapewnić im sprawiedliwe traktowanie zgodnie z art. 79 Traktatu. Grupy te mają prawo do bycia traktowanym na równi z obywatelami przyjmującego państwa członkowskiego na mocy dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/98/UE 11 . W przypadku naukowców będących obywatelami państw trzecich, oprócz praw przyznanych na podstawie dyrektywy 2011/98/UE, należy utrzymać bardziej korzystne prawa do bycia traktowanym na równi z obywatelami przyjmującego państwa członkowskiego w odniesieniu do działów zabezpieczenia społecznego, określonych w rozporządzeniu (WE) nr 883/2004 Parlamentu \europejskiego i Rady 12 . Obecnie ta ostatnia stanowi, że państwa członkowskie mogą ograniczyć zasadę równego traktowania w odniesieniu do działów zabezpieczenia społecznego, w tym świadczeń rodzinnych, a ta możliwość ograniczenia może mieć wpływ na naukowców. Ponadto, niezależnie od faktu, czy prawo Unii lub przepisy krajowe przyjmującego państwa członkowskiego zapewniają studentom, uczniom, wolontariuszom, stażystom niepobierającym wynagrodzenia i pracownikom au pair będącym obywatelami państw trzecich dostęp do rynku pracy, powinni oni mieć prawo do bycia traktowanym na równi z obywatelami przyjmującego państwa członkowskiego w zakresie dostępu do towarów i usług oraz korzystania z towarów i usług dostępnych ogółowi społeczeństwa. [Popr. 15]
(37) Niniejsza dyrektywa nie powinna mieć żadnego wpływu na stosowanie rozporządzenia Rady (WE) nr 1030/ 2002 13 .
(38) Niniejsza dyrektywa respektuje prawa podstawowe i przestrzega zasad uznanych przez Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej, o której mowa w art. 6 Traktatu o Unii Europejskiej.
(39) Państwa członkowskie powinny wprowadzić w życie przepisy niniejszej dyrektywy bez dyskryminacji ze względu na płeć, rasę, kolor skóry, pochodzenie etniczne lub społeczne, cechy genetyczne, język, religię lub światopogląd, opinie polityczne lub wszelkie inne opinie, przynależność do mniejszości narodowej, majątek, urodzenie, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną.
(40) Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji dotyczącą dokumentów wyjaśniających z dnia 28 września 2011 r. państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji, jednego lub więcej dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych. W odniesieniu do niniejszej dyrektywy ustawodawca uznaje, że przekazanie takich dokumentów jest uzasadnione.
(41) Ponieważ cel niniejszej dyrektywy, jakim jest określenie warunków wjazdu i pobytu obywateli państw trzecich w celu prowadzenia badań, odbywania studiów, udziału w wymianie młodzieży szkolnej, szkoleniu bez wynagrodzenia lub za wynagrodzeniem, wolontariacie lub pracy w charakterze au pair, nie może być osiągnięty w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary lub skutki możliwe jest lepsze jego osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tego celu.
(42) Każde państwo członkowskie powinno zapewnić publiczne udostępnianie, zwłaszcza przez internet, możliwie najpełniejszego zestawu regularnie aktualizowanych informacji na temat instytucji badawczych zatwierdzonych na podstawie niniejszej dyrektywy, z którymi naukowcy mogliby zawrzeć umowę o przyjęciu, oraz na temat warunków i procedur dotyczących wjazdu i pobytu na jego terytorium w celu prowadzenia badań, przyjętych na podstawie niniejszej dyrektywy, a także informacji dotyczących instytucji określonych w niniejszej dyrektywie, kierunków studiów, na które przyjmowani są obywatele państw trzecich oraz warunków i procedur wjazdu i pobytu na terytorium tego państwa w tych celach.
(42a) Każde państwo członkowskie ma obowiązek poinformować obywateli państwa trzeciego o przepisach mających zastosowanie do ich indywidualnego przypadku, aby zapewnić przejrzystość i pewność prawa, a tym samym zachęcić ich do przyjazdu do Unii. Wszelkie informacje istotne dla procedury, w tym ogólną dokumentację dotyczącą studiów, programów wymiany lub programów badawczych, jak również szczegółowe informacje o prawach i obowiązkach wnioskodawcy należy zatem przekazywać w sposób łatwo dostępny i zrozumiały dla obywateli państw trzecich. [Popr. 16]
(43) [Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 21 w sprawie stanowiska Zjednoczonego Królestwa i Irlandii w odniesieniu do przestrzeni wolności, bezpieczeństwa i sprawiedliwości, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, i bez uszczerbku dla art. 4 tego Protokołu, powyższe państwa członkowskie nie uczestniczą w przyjęciu niniejszej dyrektywy i nie są nią związane ani jej nie stosują.]
(44) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej dyrektywy i nie jest nią związana ani jej nie stosuje.
(45) Zobowiązanie do transpozycji niniejszej dyrektywy do prawa krajowego powinno ograniczać się do tych przepisów, które stanowią zasadniczą zmianę w porównaniu z wcześniejszymi dyrektywami. Zobowiązanie do transpozycji przepisów, które nie uległy zmianie, wynika z wcześniejszych dyrektyw.
(46) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zobowiązań państw członkowskich dotyczących terminów transpozycji do prawa krajowego i rozpoczęcia stosowania dyrektyw określonych w załączniku I część B,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Sporządzono w
| W imieniu Parlamentu Europejskiego |
W imieniu Rady |
| Przewodniczący |
Przewodniczący |
