Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 lutego 2014 r. w sprawie dalszych działań związanych z przekazaniem uprawnień...

A.

mając na uwadze, że Traktat z Lizbony umożliwia Parlamentowi i Radzie ("określanym łącznie jako prawodawca") przekazywanie części swoich uprawnień Komisji w formie aktu ustawodawczego ("akt podstawowy"); mając na uwadze, że przekazywanie uprawnień to delikatna operacja, w której Komisja otrzymuje polecenie wykonania uprawnień będących nieodłączną częścią zadań prawodawcy; mając na uwadze, że w związku z tym konieczne jest dopilnowanie właściwego stosowania postanowień Traktatu, aby zagwarantować dostateczny poziom legitymacji demokratycznej również w odniesieniu do aktów delegowanych; mając na uwadze, że punktem wyjścia w analizie kwestii przekazywania uprawnień musi zatem być zawsze swoboda prawodawcy; mając na uwadze, że zgodnie z ustalonym orzecznictwem przyjmowanie istotnych norm w rozpatrywanej dziedzinie jest zastrzeżone dla prawodawcy, co oznacza, że nie można przekazywać uprawnienia do przyjęcia przepisów wymagających decyzji politycznych, które należą do zakresu kompetencji prawodawcy; mając na uwadze, że przekazane uprawnienia mogą obejmować wyłącznie uzupełniające lub zmieniające części aktu ustawodawczego, które są inne niż istotne; mając na uwadze, że przyjmowane przez Komisję akty delegowane będące wynikiem przekazywania uprawnień będą aktami ogólnymi o charakterze nieustawodawczym; mając na uwadze, że akt podstawowy musi wyraźnie określać cel, zawartość, zakres i czas trwania przekazania uprawnień oraz definiować warunki, jakim podlega przekazanie uprawnień;

B.

mając na uwadze, że w celu dokonania ustaleń praktycznych oraz uzgodnionych uściśleń i preferencji dotyczących przekazywania uprawnień ustawodawczych zgodnie z art. 290 TFUE, Parlament, Rada i Komisja zawarły wspólne porozumienie w sprawie aktów delegowanych w celu zapewnienia sprawnego wykonywania przekazanych uprawnień oraz skutecznej kontroli takich uprawnień przez Parlament Europejski i Radę;

C.

mając na uwadze, że zgodnie z Traktatami państwa członkowskie przyjmują wszelkie środki prawa krajowego niezbędne do wprowadzenia w życie prawnie wiążących aktów Unii; mając na uwadze, że gdy istnieje konieczność zastosowania jednolitych warunków wykonywania prawnie wiążących aktów Unii, akty te powierzają Komisji (a w wyjątkowych przypadkach Radzie) uprawnienia wykonawcze zgodnie z art. 291 TFUE; mając na uwadze, że gdy akt podstawowy wymaga, aby przyjęcie aktów wykonawczych przez Komisję podlegało kontroli państw członkowskich, akt podstawowy powinien powierzać Komisji uprawnienia wykonawcze zgodnie z rozporządzeniem (EU) Nr 182/2011; mając na uwadze, że najważniejszym zobowiązaniem podjętym przez Komisję w oświadczeniu załączonym do wspomnianego rozporządzenia było jak najszybsze dostosowanie dorobku do nowego systemu aktów delegowanych i wykonawczych podczas obecnej kadencji, w tym aktów podstawowych odnoszących się do procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą;

D.

mając na uwadze, że to prawodawca w każdym przypadku określa poziom szczegółowości aktu ustawodawczego, a tym samym decyduje, czy przekazać Komisji uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych, jak również ustala, czy konieczne będą uprawnienia zapewniające jednolite warunki wykonania aktu ustawodawczego; mając na uwadze, że nie ma obowiązku powierzenia takich uprawnień delegowanych lub wykonawczych; mając na uwadze, że takie powierzenie powinno być jednak uwzględniane, w przypadku gdy konieczne jest zapewnienie elastyczności i skuteczności, a nie można ich osiągnąć za pośrednictwem zwykłej procedury ustawodawczej; mając na uwadze, że decyzja w sprawie powierzenia uprawnień delegowanych lub wykonawczych musi być oparta na obiektywnych przesłankach umożliwiających sądową kontrolę przyjętego rozwiązania; mając na uwadze, że brak orzecznictwa w związku z art. 290 TFUE i ustalonymi w nim kryteriami utrudnił Parlamentowi Europejskiemu i Radzie osiąganie porozumienia w sprawie rozgraniczenia aktów wykonawczych i delegowanych;

E.

mając na uwadze, że przekazanie uprawnień Komisji jest nie tylko zagadnieniem technicznym, ale może obejmować kwestie o wielkim znaczeniu politycznym dla obywateli Unii i konsumentów, przedsiębiorstw i całych sektorów gospodarki z powodu potencjalnego wpływu na kwestie społecznoekonomiczne, kwestie dotyczące środowiska i zdrowia;

F.

mając na uwadze, że negocjacje ustawodawcze w sprawie różnych dokumentów wykazały rozbieżne interpretacje wśród instytucji odnośnie do określonych kwestii; mając na uwadze, że zgodnie z art. 37a Regulaminu przy kontroli wniosku przewidującego akty delegowane komisje Parlamentu mogą zwracać się do Komisji Prawnej o wydanie opinii; mając na uwadze, że dnia 13 stycznia 2012 r. Konferencja Przewodniczących przyjęła wspólne stanowisko, a 19 kwietnia 2012 r. przyjęła podejście przekrojowe służące poszczególnym komisjom do przezwyciężania rozbieżności opinii; mając na uwadze, że konieczne jest rozszerzenie działań w ramach wspólnego stanowiska polegające na określeniu przez Parlament własnych kryteriów stosowania art. 290 i 291 TFUE oraz dążeniu do ustalenia takich kryteriów z Radą i Komisją;

1.

uważa, że Parlament powinien przyjąć następujące niewiążące kryteria przy stosowaniu art. 290 i art. 291 TFUE: poniższego wykazu kryteriów nie należy traktować jako wyczerpującego:

-

Komisja może zmieniać akty ustawodawcze wyłącznie w drodze aktów delegowanych. Obejmuje to zmianę załączników, z uwagi na to, że załączniki stanowią integralną część aktu ustawodawczego. Nie jest możliwe dodawanie ani usuwanie załączników w celu spowodowania lub uniknięcia stosowania aktów delegowanych; jeżeli prawodawca uważa, że tekst powinien stanowić integralną część aktu podstawowego, może postanowić zawrzeć taki tekst w załączniku. Jest to szczególnie zasadne w odniesieniu do unijnych wykazów lub rejestrów dozwolonych produktów czy substancji, które w celu zagwarantowania pewności prawa powinny pozostać nieodłączną częścią aktu podstawowego, w stosownych przypadkach w formie załącznika. Środki służące do dalszego określenia dokładnej treści zobowiązań wskazanych w akcie ustawodawczym mają na celu uzupełnienie podstawowego aktu przez dodanie elementów innych niż istotne.

-

Środki służące (dalszemu) określeniu warunków, kryteriów lub wymogów, jakie mają zostać spełnione - których realizację muszą zapewnić państwa członkowskie lub inne osoby lub podmioty, których ustawodawstwo bezpośrednio dotyczy - z definicji zmieniać będą treść ustawodawstwa oraz wprowadzać nowe zasady ogólnego stosowania. W rezultacie stworzenie takich dalszych zasad lub kryteriów może zostać dokonane wyłącznie w drodze aktu delegowanego. Przeciwnie, wdrożenie zasad lub kryteriów już ustanowionych w akcie podstawowych (lub przyszłym akcie delegowanym), bez zmiany istoty praw lub zobowiązań z nich wynikających i bez dokonywania dalszych wyborów dotyczących strategii politycznej, ma miejsce w drodze aktów wykonawczych.

-

W zależności od struktury przedmiotowego programu finansowego inne niż zasadnicze elementy zmieniające lub uzupełniające akt podstawowy, m.in. dotyczące konkretnych kwestii technicznych, strategicznych interesów, celów, spodziewanych rezultatów, mogłyby być przyjmowane w drodze aktów delegowanych w zakresie, w jakim nie są włączone do aktu podstawowego. Jedynie w przypadku elementów, które nie odzwierciedlają dalszych kierunków polityki lub strategii, prawodawca może decydować o dopuszczeniu ich przyjęcia w drodze aktów wykonawczych.

-

Środki ustanawiające określoną procedurę (tj. sposób realizacji lub wykonania) mogą być określone w akcie delegowanym albo w akcie wykonawczym (lub nawet stanowić istotny element aktu podstawowego) w zależności od jego treści, kontekstu i charakteru postanowień określonych w akcie podstawowym. Środki ustanawiające elementy procedury wiążące się z dalszymi, mniej podstawowymi wyborami politycznymi, mające na celu uzupełnienie ram legislacyjnych określonych w akcie podstawowym powinny ogólnie być określone w aktach delegowanych. Środki określające szczegóły procedur w celu zapewniania jednolitych warunków realizacji zobowiązania określonego w akcie podstawowym na ogół powinny być środkami wykonawczymi.

-

Zezwolenia mogą stanowić środki o ogólnym zastosowaniu. Ma to miejsce na przykład w przypadku decyzji w sprawie zezwolenia lub zakazu odnośnie do włączenia określonej substancji do produktów spożywczych, kosmetycznych itp. Decyzje te mają charakter ogólny, gdyż dotyczą każdego podmiotu pragnącego stosować daną substancję. W takich przypadkach jeżeli decyzja Komisji w pełni opiera się na kryteriach określonych w akcie podstawowym, mogłaby stanowić akt wykonawczy. Jeżeli jednak kryteria nadal pozwalają Komisji dokonywać dalszych, innych niż istotne, drugorzędnych wyborów politycznych, zezwolenie powinno być aktem delegowanym, ponieważ uzupełniałoby akt podstawowy.

2.

wzywa Komisję i Radę do przystąpienia do negocjacji z Parlamentem w celu osiągnięcia porozumienia w sprawie kryteriów, o których mowa powyżej; uważa, że można to osiągnąć w ramach zmiany Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa, uwzględniającej takie kryteria;

3.

ponownie zwraca uwagę na decyzje w sprawie aktów delegowanych i wykonawczych podjęte na posiedzeniu Konferencji Przewodniczących w dniach 13 stycznia 2011 r. i 19 kwietnia 2012 r. oraz podkreśla, że Parlament powinien zawsze nalegać na stosowanie aktów delegowanych w przypadku wszystkich uprawnień przekazywanych Komisji, które spełniają kryteria określone w art. 290 TFUE, oraz iż dokumenty, w których nie zabezpiecza się przysługujących Parlamentowi praw instytucjonalnych w zakresie aktów delegowanych, nie powinny być włączane do porządku obrad ani poddawane pod głosowanie prowadzące do porozumienia; podkreśla, że Parlament powinien już na początku negocjacji podnosić kwestię aktów delegowanych i wykonawczych jako mającą dla Parlamentu kluczowe znaczenie instytucjonalne;

4.

wzywa Komisję, aby w przyszłości uzasadniała w sposób wyraźny i dogłębny powody przedstawienia we wniosku ustawodawczym propozycji aktu delegowanego lub aktu wykonawczego oraz uznania w ten sposób, że jego treść normatywna odnosi się do elementów innych niż istotne; przypomina, że z postanowień art. 290 i 291 TFUE jasno wynika, że akty delegowane i akty wykonawcze odpowiadają na różne potrzeby, nie można ich zatem wzajemnie zastępować;

5.

uważa, że aby umocnić pozycję sprawozdawców w negocjacjach ustawodawczych należy w większym stopniu korzystać z możliwości zwracania się o opinię do Komisji Prawnej zgodnie z art. 37a Regulaminu;

6.

wyraża poważne zaniepokojenie, że dostosowanie dorobku do Traktatu z Lizbony jest tylko częściowo realne po upływie czterech lat od jego wejścia w życie; z zadowoleniem przyjmuje niedawne zaprezentowanie przez Komisję propozycji dotyczących dostosowania pozostałych aktów ustawodawczych zakładających zastosowanie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą; podkreśla jednak potrzebę jak najszybszego rozpoczęcia negocjacji w sprawie powyższych propozycji w celu sfinalizowania tego zadania do końca bieżącej kadencji Parlamentu; uważa, że przynajmniej wszystkie sprawy, które wcześniej rozstrzygane były na podstawie procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą, powinny obecnie zostać dostosowane do art. 290 TFUE, ponieważ środki procedury regulacyjnej połączonej z kontrolą są również środkami o zakresie ogólnym opracowanymi w celu wprowadzania poprawek do elementów innych niż istotne aktu podstawowego, między innymi poprzez usuwanie niektórych z tych elementów lub uzupełnianie aktu podstawowego wskutek dodania nowych elementów innych niż istotne; jednocześnie wzywa Radę do dołożenia wszelkich starań w celu osiągnięcia postępu w znajdujących się obecnie w impasie rozmowach z Radą na temat propozycji dostosowania, włączając propozycje w zakresie rolnictwa i rybołówstwa;

7.

wyraża zaniepokojenie, że pomimo faktu, iż może być to dobrym rozwiązaniem w niektórych przypadkach, systematyczne utrzymywanie wszystkich elementów strategii politycznej w akcie podstawowym mogłoby, w odpowiednim czasie, uniemożliwić stosowanie art. 290 TFUE jako ważnego środka racjonalizacji procesu ustawodawczego, stanowiącego jego pierwotne założenie, aby uniknąć mikrozarządzania oraz złożonej i długiej procedury współdecyzji; podkreśla, że stosowanie tego podejścia mogłoby być wyjątkowo trudne w niektórych przypadkach, np. w sektorach, w których technologie są nadal rozwijane;

8.

podkreśla, że w tych przypadkach, w których podjęto decyzję o zastosowaniu aktów wykonawczych, parlamentarny zespół negocjatorów powinien uważnie ocenić, jaki rodzaj kontroli ze strony państw członkowskich jest potrzebny oraz czy należy zastosować procedurę doradczą czy procedurę sprawdzającą; podkreśla, że w przypadku zastosowania procedury sprawdzającej parlamentarne zespoły negocjatorów powinny akceptować brak opinii wyłącznie w wyjątkowych i należycie uzasadnionych przypadkach, ponieważ jeśli komisja złożona z przedstawicieli państw członkowskich i obradująca pod przewodnictwem Komisji nie wyda żadnej opinii, uniemożliwia to Komisji przyjęcie projektu aktu wykonawczego;

9.

zaleca Komisji, aby nie nadużywała aktów delegowanych w celu ponownego otwierania dyskusji w sprawach uzgodnionych na szczeblu politycznym w rozmowach trójstronnych; zwraca uwagę, że uprawnienia do przyjęcia aktów delegowanych należałoby najlepiej przekazywać Komisji na czas określony;

10.

zachęca swoje komisje do ścisłego monitorowania korzystania z aktów delegowanych i aktów wykonawczych w zakresie stosownej sfery odpowiedzialności; w tym celu zwraca się do Komisji o udoskonalenie ustaleń administracyjnych w zakresie przekazywania i wypełniania dokumentów związanych z aktami delegowanymi, w tym dokumentów przygotowawczych, w celu zapewnienia co najmniej takiego samego poziomu informacji i przejrzystość jak w przypadku istniejącego rejestru aktów wykonawczych oraz zapewnienia jednoczesnego przepływu informacji do Parlamentu Europejskiego i Rady jako współprawodawców;

11.

uważa, że dokonano znacznych postępów w dążeniu do zapewnienia sprawnego przekazywania aktów delegowanych komisjom przedmiotowo właściwym, co z kolei pozytywnie wpłynęło na egzekwowanie przez posłów uprawnień kontrolnych;

12.

w związku z tym przypomina o politycznej odpowiedzialności prawodawcy oraz o konieczności regularnego i terminowego angażowania Parlamentu na etapie prac przygotowawczych nad aktami delegowanymi; wzywa Komisję do pełnego informowania Parlamentu, w tym sprawozdawcy odpowiedzialnego za daną sprawę, o planowanym harmonogramie, wyznaczonych posiedzeniach grup ekspertów i treści przewidywanych aktów delegowanych, m.in. poprzez udostępnianie odpowiednich baz danych Komisji, np. CIRCA;

13.

wzywa Komisję do przestrzegania w pełni ust. 15 porozumienia ramowego w sprawie stosunków między Parlamentem Europejskim a Komisją Europejską, między innymi poprzez uproszczenie procedury zapraszania ekspertów Parlamentu na posiedzenia z ekspertami krajowymi, jeśli właściwa komisja parlamentarna zgłosi taki wniosek; przyznaje, że w wyniku uczestnictwa ekspertów Parlamentu w takich posiedzeniach Komisja może zostać zaproszona na posiedzenia odbywające się w Parlamencie w celu dalszej wymiany poglądów na temat przygotowywania aktów delegowanych; wzywa Komisję do stosowania ust. 15 porozumienia ramowego również w przypadku tych części posiedzeń państw członkowskich i Komisji, podczas których omawiane są inne kwestie niż akty wykonawcze w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 182/2011;

14.

jest zdania, że czas między przekazaniem ostatecznego projektu aktu wykonawczego a jego przyjęciem przez Komisję jest często zbyt krótki, co uniemożliwia Parlamentowi odpowiednią kontrolę; wzywa zatem Komisję, aby w pełni przestrzegała prawa Parlamentu do kontroli nad ostatecznym projektem aktu wykonawczego w terminie jednego miesiąca zgodnie z porozumieniem z 2008 r. między Parlamentem i Komisją w sprawie procedur komitetowych;

15.

wzywa do przydzielenia dostatecznych zasobów technicznych i ludzkich na potrzeby związane z aktami delegowanymi i wykonawczymi między innymi w celu zapewnienia sprawnego przebiegu wewnętrznego procesu przekazywania informacji; uważa, że przekazywanie posłom aktów delegowanych za pośrednictwem biuletynu ułatwia kontrolę takich aktów i umożliwia posłom zgłoszenie ewentualnych zastrzeżeń we właściwym czasie;

16.

zaleca, aby w każdej komisji wyznaczono stałych sprawozdawców ds. aktów delegowanych i aktów wykonawczych, co zagwarantowałoby spójność w danej komisji i pomiędzy komisjami; uważa, że podobnymi kwestiami należy zajmować się w spójny sposób, zachowując jednocześnie niezbędną elastyczność;

17.

wyraża zadowolenie, iż eksperci Komisji są gotowi uczestniczyć w posiedzeniach informacyjnych z udziałem posłów, gdyż organizacja takich spotkań w odpowiednim czasie przed przyjęciem aktów delegowanych jest przydatna dla wyjaśnienia kluczowych aspektów takich aktów oraz ułatwienia Parlamentowi dokonania ich oceny;

18.

nadal wzywa w szczególności członków zespołów negocjacyjnych do zwracania szczególnej uwagi na akty delegowane i akty wykonawcze podczas składania sprawozdań we właściwej komisji po każdym posiedzeniu trójstronnym zgodnie z art. 70 ust. 4 Regulaminu Parlamentu Europejskiego;

19.

wyraża ubolewanie w związku z faktem, że procedury dostosowujące istotne przepisy dotyczące rolnictwa i rybołówstwa zostały zablokowane przez Radę po niepowodzeniu negocjacji prowadzonych w ramach nieformalnych rozmów trójstronnych oraz pierwszego czytania w Parlamencie; podkreśla, że powodem takiej sytuacji jest często brak gotowości ze strony Rady do stosowania aktów delegowanych; odnotowuje, że jedynie w kontekście pełnych procedur ustawodawczych związanych z reformą WPR i WPRyb możliwe było znalezienie rozwiązania pozwalającego na dostosowanie dorobku, które było do przyjęcia dla obu stron, mimo że porozumienie w odniesieniu do niektórych przepisów było możliwe jedynie pod warunkiem, że nie będzie stanowiło precedensu; domaga się, by Rada dokonała postępów w zakresie aktów oczekujących na dostosowanie, tak by procedury zostały zakończone przez upływem bieżącej kadencji Parlamentu;

20.

przypomina, że zwłaszcza w przypadku instrumentu finansowania współpracy na rzecz rozwoju Parlament od 2006 r. sprawuje demokratyczną kontrolę w postaci politycznego dialogu z Komisją, który dotyczy proponowanych środków; zwraca jednak uwagę, że doświadczenia Parlamentu związane z tą praktyką są mieszane, a jego wpływ na decyzje Komisji jest ograniczony;

21.

zauważa, że w dziedzinie współpracy na rzecz rozwoju punktem wyjścia dla aktów wykonawczych są często wcześniejsze konsultacje ze stronami trzecimi, co sprawia, że wprowadzanie zmian na późniejszym etapie formalnej procedury komitetowej jest trudniejsze; wobec tego podkreśla, że wcześniejsze powiadamianie Parlamentu oraz dialog z nim stanowiłyby ważny krok na drodze do celu, jakim jest skuteczniejsze korzystanie przez Parlament z uprawnień kontrolnych;

22.

zwraca uwagę, że rozporządzenia w sprawie Europejskich Urzędów Nadzoru (EUN) wprowadzają w obszarze usług finansowych regulacyjne standardy techniczne (RST) i wykonawcze standardy techniczne (WST), a na mocy tych rozporządzeń EUN przedkładają projekty RST i WST Komisji w celu ich przyjęcia; uważa, że, kiedy to tylko możliwe, akty delegowane powinny przyjąć postać raczej RST niż zwykłych aktów delegowanych ze względu na techniczną wiedzę ekspercką i specjalistyczne umiejętności EUN; uważa również, że przed przyjęciem zwykłych aktów delegowanych Komisja powinna zwracać się o techniczną poradę do odpowiedniego EUN na temat treści tych aktów;

23.

zwraca uwagę, że w przypadku niektórych aktów ustawodawczych możliwe jest wydłużenie okresu na sprawdzenie RST o dodatkowy miesiąc z uwagi na wielkość i złożoność RST, i uważa, że tego typu elastyczność powinna stać się normą; zaznacza ponadto, że prawodawca określił okres na przeprowadzenie kontroli na trzy miesiące z możliwością przedłużenia go o kolejne trzy w odniesieniu do wszystkich aktów delegowanych w dziedzinie usług finansowych, i uważa, że ta praktyka powinna objąć wszystkie obszary o złożonym charakterze;

24.

podkreśla, że do RST powinny mieć również zastosowanie ustalenia, zgodnie z którymi żadnego aktu delegowanego nie przedkłada się w czasie przerwy wakacyjnej Parlamentu;

25.

uważa, że zaproszenie dla zainteresowanych stron do zasiadania w ich grupach w ramach EUN powinno obowiązywać odpowiednio długo (nie krócej niż dwa miesiące), być publikowane za pośrednictwem różnych kanałów i podlegać przejrzystemu i sprawnemu procesowi, ażeby ubiegała się o nie szeroka baza kandydatów; przypomina o zapotrzebowaniu na zrównoważone grupy zainteresowanych stron EUN zgodnie z przepisami odpowiednich rozporządzeń;

26.

przypomina, że w dziedzinie zatrudnienia i spraw socjalnych Parlament zakwestionował słuszność decyzji EURES przed Trybunałem Sprawiedliwości w celu obrony swoich prerogatyw;

27.

zwraca się do Komisji o uwzględnienie w swoim programie prac wniosków dotyczących zmiany wszystkich aktów prawnych z zakresu dawnego trzeciego filaru, tak aby dostosować je do nowej hierarchii norm i zapewnić poszanowanie uprawnień i kompetencji Parlamentu oraz przysługującego mu prawa do informacji w ramach przekazywania uprawnień Komisji na mocy Traktatu z Lizbony; podkreśla, że będzie to wymagało indywidualnej oceny każdego aktu prawnego w celu określenia, które decyzje, jako dotyczące elementów istotnych, muszą być podejmowane przez ustawodawcę - szczególnie gdy dotyczą podstawowych praw zainteresowanych osób, a które decyzje mogą zostać uznane za dotyczące elementów innych niż istotne (zob. wyrok Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-355/10);

28.

zwraca uwagę na fakt, że choć od wejścia w życie Traktatu z Lizbony upłynęło już wiele czasu, Rada nadal przyjmuje akty prawne na podstawie przepisów z zakresu dawnego trzeciego filaru, w związku z czym Parlament został zmuszony do wszczęcia postępowania przed Trybunałem Sprawiedliwości;

29.

zobowiązuje przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji oraz parlamentom państw członkowskich.

Identyfikator:	Dz.U.UE.C.2017.285.11
Rodzaj:	Rezolucja
Tytuł:	Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 lutego 2014 r. w sprawie dalszych działań związanych z przekazaniem uprawnień ustawodawczych i kontrolą przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (2012/2323(INI)).
Data aktu:	25/02/2014
Data ogłoszenia:	29/08/2017

Rezolucja Parlamentu Europejskiego z dnia 25 lutego 2014 r. w sprawie dalszych działań związanych z przekazaniem uprawnień ustawodawczych i kontrolą przez państwa członkowskie wykonywania uprawnień wykonawczych przez Komisję (2012/2323(INI)).

Przekazywanie uprawnień ustawodawczych i korzystanie przez Komisję z uprawnień wykonawczych

Zmiany w prawie

Stosunek prezydenta Dudy do wolnej Wigilii "uległ zawieszeniu"

ZUS: Renta wdowia - wnioski od stycznia 2025 r.

Zmiany w składce zdrowotnej od 1 stycznia 2026 r. Rząd przedstawił założenia

Prezydent podpisał nowelę ustawy o rozwoju lokalnym z udziałem lokalnej społeczności

Do poprawki nie tylko emerytury czerwcowe, ale i wcześniejsze

Bez konsultacji społecznych nie będzie nowego prawa

Dz.U.UE.C.2017.285.11