Skarga wniesiona w dniu 2 marca 2011 r. - Attey przeciwko Radzie(Sprawa T-118/11)
(2011/C 130/30)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 30 kwietnia 2011 r.)
Strony
Strona skarżąca: Philipp Attey (Abidżan, Wybrzeże Kości Słoniowej) (przedstawiciel: adwokat J.C. Tchikaya)
Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej
Żądania
Strona skarżąca wnosi do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2011/18/WPZiB z dnia 14 stycznia 2011 r. w sprawie zmiany decyzji Rady 2010/656/WPZiB przedłużającej obowiązywanie środków ograniczających wobec Republiki Wybrzeża Kości Słoniowej i rozporządzenia Rady (UE) nr 25/2011 z dnia 14 stycznia 2011 r. w sprawie zmiany rozporządzenia (WE) nr 560/2005 nakładającego określone szczególne środki ograniczające skierowane przeciwko niektórym osobom i podmiotom w związku z sytuacją w Republice Wybrzeża Kości Słoniowej w zakresie, w jakim dotyczą one strony skarżącej;
– obciążenie Rady kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty:
1) Zarzut pierwszy dotyczący oczywistego błędu w ocenie, ze względu na to, że środki ograniczające podjęte wobec strony skarżącej z uzasadnieniem, iż utrudnia ona proces pokoju i pojednania w Wybrzeżu Kości Słoniowej i odmawia uznania wyniku wyborów prezydenckich, opierają się na okoliczności, że strona pozwana niesłusznie uznała, że prezydentem Republiki Wybrzeża Kości Słoniowej został wybrany A. Ouattara, podczas gdy to L. Gbagbo został ogłoszony prezydentem przez radę konstytucyjną;
2) Zarzut drugi dotyczący nadużycia władzy, ze względu na to, że zaskarżone akty: (i) dążą do celu innego niż cel określony w art. 21 TUE, czyli wspierania w pozostałych krajach świata demokracji i państwa prawa, gdyż L. Gbagbo został ogłoszony prezydentem Republiki Wybrzeża Kości Słoniowej w sposób demokratyczny, oraz (ii) naruszają Kartę Narodów Zjednoczonych, której poszanowanie Unia wspiera, gdyż strona pozwana naruszyła zasadę nieingerencji w wewnętrzne sprawy danego państwa;
3) Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 215 ust. 3 TFUE, ze względu na to, że zaskarżone akty nie zawierają żadnych gwarancji prawnych;
4) Czwarty zarzut dotyczący naruszenia Karty praw podstawowych Unii Europejskiej
– w zakresie, w jakim zostało naruszone przysługujące stronie skarżącej prawo do obrony ze względu na to, że strona pozwana nie powiadomiła o zarzucanych stronie skarżącej okolicznościach, uniemożliwiając w ten sposób skuteczne przedstawienie jej punku widzenia w tym względzie, i
– w zakresie, w jakim naruszono prawo własności strony skarżącej, i to w sposób nieproporcjonalny.
