Opinia dotycząca wniosku w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego wzajemnej pomocy administracyjnej w celu ochrony interesów finansowych Wspólnoty przez nadużyciami i wszelkimi innymi działaniami niezgodnymi z prawem.

OPINIA NR 8/2005

dotycząca wniosku w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego wzajemnej pomocy administracyjnej w celu ochrony interesów finansowych Wspólnoty przez nadużyciami i wszelkimi innymi działaniami niezgodnymi z prawem

(przedstawiona na mocy art. 280 ust. 4 Traktatu WE)

(2005/C 313/01)

(Dz.U.UE C z dnia 9 grudnia 2005 r.)

TRYBUNAŁ OBRACHUNKOWY WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 280,

uwzględniając wniosek skierowany przez Radę dnia 12 października 2004 r. o opinię dotyczącą przygotowanego przez Komisję wniosku⁽¹⁾ w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego wzajemnej pomocy administracyjnej w celu ochrony interesów finansowych Wspólnoty przez nadużyciami finansowymi i wszelkimi innymi działaniami niezgodnymi z prawem,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ OPINIĘ:

I. WSTĘP

1. Zgodnie z art. 280 Traktatu Państwa Członkowskie koordynują swoje działania w zakresie ochrony interesów finansowych Wspólnoty przed nadużyciami finansowymi. W tym celu nawiązują one, wraz z Komisją, ścisłą i regularną współpracę między właściwymi władzami. Współpraca administracyjna obejmuje powiadamianie o nieprawidłowościach, dochodzenia administracyjne, kontrole i inspekcje na miejscu, wymianę informacji, wycofywanie nieprzysługujących korzyści i kary administracyjne.

2. Na podstawie art. 280 oraz innych postanowień Traktatu ustanowiono wspólne przepisy prawne, które należy stosować we wszystkich obszarach. Jednakże większość wspólnotowych przepisów dotyczących zwalczania nadużyć finansowych składa się z licznych i różnych szczegółowych przepisów odnoszących się do danych polityk wspólnotowych.

3. Wniosek, którego dotyczy niniejsza opinia, zakłada wzmocnienie roli Komisji jako koordynatora działań Państw Członkowskich w zwalczaniu nadużyć finansowych i innych działań niezgodnych z prawem mających wpływ na interesy finansowe Wspólnoty. Zgodnie z uzasadnieniem przedłożonym przez Komisję istniejące ramy prawne współpracy administracyjnej są niewystarczające do zapewnienia aktywnej roli Komisji we wspieraniu i koordynowaniu działań Państw Członkowskich. W szczególności odnosi się to do ponadnarodowych nadużyć finansowych związanych z VAT i praniem brudnych pieniędzy pochodzących z Wspólnoty.

4. W celu zbierania i wymiany informacji na temat nieprawidłowych transakcji, które mają "szczególne znaczenie na poziomie Wspólnoty", proponuje się stworzenie całościowego systemu współpracy, zarówno wśród władz administracyjnych Państw Członkowskich, jak i między tymi władzami a Komisją (poprzez Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych OLAF)⁽²⁾.

5. "Szczególne znaczenie na poziomie Wspólnoty" jest określone za pomocą dwóch kryteriów:

a) nieprawidłowa transakcja musi mieć konsekwencje dla innych Państw Członkowskich lub powiązania z operacjami w więcej niż jednym Państwie Członkowskim;

oraz

b) ocenia się, że nieprawidłowa transakcja może spowodować szkodę dla interesów finansowych Wspólnoty w kwocie minimum 100 000 euro lub spowodować ogólną stratę fiskalną w obszarze VAT w zainteresowanych Państwach Członkowskich przekraczającą kwotę 500 000 euro.

6. Proponowane rozporządzenie będzie miało zastosowanie do wszystkich obszarów dochodów i wydatków Wspólnoty, chyba że inne przepisy wspólnotowe zakładają bardziej szczegółową współpracę lub szerszy dostęp do informacji ze strony Komisji.

7. Trybunał zbadał wniosek Komisji w kontekście swoich zadań kontrolnych oraz z uwzględnieniem przepisów dotyczących lepszego ustawodawstwa oraz wytycznych dotyczących jakości redakcyjnej legislacji wspólnotowej, określonych wspólnie przez Parlament Europejski, Radę i Komisję⁽³⁾.

II. UWAGI OGÓLNE

8. Parlament Europejski, Rada i Komisja porozumiały się⁽⁴⁾ co do uaktualnienia i skrócenia wspólnotowych aktów prawnych oraz znacznego ich uproszczenia. Pomimo ustanowienia tego celu wniosek Komisji nie niesie żadnych starań, aby uprościć lub zmienić istniejące akty prawne. Nowe rozporządzenie zostanie dodane do obowiązujących horyzontalnych i sektorowych aktów prawnych w sprawie zwalczania nadużyć finansowych i będzie istniało jednocześnie z nimi.

9. Komisja sama zobowiązała się⁽⁵⁾ do rzetelnego uwzględniania w swoich projektach aktów prawnych konsekwencji finansowych i administracyjnych tych aktów dla Unii oraz w szczególności dla Państw Członkowskich. We wniosku w sprawie nowego rozporządzenia nie ma jednak żadnej informacji na temat konsekwencji finansowych i administracyjnych dla Państw Członkowskich.

10. Wniosek wprowadza szerszą definicję pojęcia "nieprawidłowości naruszających interesy finansowe Wspólnoty". Jego zakres został rozszerzony i obejmuje:

a) naruszenie przepisów dotyczących podatku od wartości dodanej (VAT)

oraz

b) pranie brudnych pieniędzy.

Obszary te nie są objęte ogólną definicją nieprawidłowości ustanowioną w rozporządzeniu Rady (WE, Euratom) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich⁽⁶⁾. Współistnienie różnych definicji pojęcia "nieprawidłowości" w całym prawie dotyczącym zwalczania nadużyć finansowych niesie ryzyko nieprzejrzystości i niepewności prawnej.

11. Niepewność tę potęguje jeszcze fakt, iż istniejące przepisy Wspólnoty nie zawierają definicji pojęcia "interesów finansowych Wspólnoty"⁽⁷⁾. Nowe rozporządzenie proponowane przez Komisję również nie zawiera takiej definicji.

III. WSPÓŁPRACA ADMINISTRACYJNA W OBSZARZE TRADYCYJNYCH ŚRODKÓW WŁASNYCH I WYDATKÓW

12. Niedawna kontrola Trybunału dotycząca zarządzania Europejskim Urzędem ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych⁽⁸⁾ potwierdziła, że zachodzi potrzeba skuteczniejszej współpracy z Państwami Członkowskimi, zarówno w odniesieniu do obszarów zarządzanych bezpośrednio, jak i zarządzanych wspólnie z Państwami Członkowskim. Problemy w istniejącej współpracy są w dużym stopniu związane z niedociągnięciami w skutecznym działaniu, zarówno na poziomie Państwa Członkowskiego, jak i Komisji.

13. W szczególnym przypadku procedury wzajemnej pomocy w sektorze celnym i rolnym⁽⁹⁾ monitorowanie następstw dochodzeń prowadzone przez Urząd nie było systematyczne, Urząd nie określił zasad dotyczących stałego i spójnego monitorowania postępów w ramach procedur wzajemnej pomocy ze strony Państw Członkowskich, a wyniki podejmowanych działań nie są jasne⁽¹⁰⁾.

14. W sprawozdaniu specjalnym nr 3/2004 dotyczącym odzyskiwania nieprawidłowych płatności w ramach wspólnej polityki rolnej⁽¹¹⁾ Trybunał uznał, że odnośna baza danych Komisji dotycząca nieprawidłowości zgłaszanych przez Państwa Członkowskie⁽¹²⁾ nie może być uznana za wiarygodną, pełną i dokładną.

15. W przypadku polityk strukturalnych, podczas kontroli stosowania odnośnego rozporządzenia⁽¹³⁾ w 2001 r. Trybunał stwierdził⁽¹⁴⁾ niedociągnięcia na każdym poziomie, skutkujące tym, że przekazywane dane na temat nieprawidłowości były niekompletne, nierzetelne, mylące i nieaktualne.

16. Niedociągnięcia te były spowodowane, między innymi, trudnościami w zdefiniowaniu nieprawidłowości, które należało zgłaszać w sposób jednolity we wszystkich Państwach Członkowskich. Trybunał stwierdził również, że informacje były często udostępniane jedynie z dużym opóźnieniem i nie były one odpowiednio monitorowane przez Komisję.

17. Nowe procedury wprowadzone w drodze wniosku stanowią dodatkowe obciążenie zarówno dla władz administracyjnych w Państwach Członkowskich, jak i dla Komisji, gdyż istniejący obowiązek sprawozdawczy obowiązujący na mocy innych przepisów Wspólnoty nie jest ani zniesiony, ani usprawniony. W praktyce trudno będzie więc skoncentrować działania oraz zasoby i uchronić jednostki Komisji od przeciążenia informacjami i wnioskami odnoszącymi się do przypadków mniej istotnych, co jest jej deklarowanym zamiarem⁽¹⁵⁾.

18. Ponadto współistnienie zaproponowanych przepisów z istniejącymi szczegółowymi rozporządzeniami sektorowymi zwiększy ryzyko pojawienia się trudności w interpretacji i zharmonizowanym stosowaniu w Państwach Członkowskich. Zwiększą się także niespójności w zakresie kryteriów, terminów i progów dotyczących sprawozdawczości⁽¹⁶⁾.

19. Kolejna trudność związana jest z zakresem nowo proponowanych zobowiązań w zakresie sprawozdawczości, który obejmuje także przypadki, w których nieprawidłowość jeszcze nie miała miejsca, ale dostępna jest informacja, że taka nieprawidłowość mogłaby zaistnieć⁽¹⁷⁾. Należy mieć wątpliwości, czy takie wymaganie jest realistyczne.

IV. WSPÓŁPRACA ADMINISTRACYJNA W OBSZARZE PODATKU VAT

20. W sprawozdaniu rocznym za 2001 r.⁽¹⁸⁾. Trybunał odniósł się do rosnącego problemu nadużyć związanych z "efektem karuzeli" oraz do potrzeby rozwiązania tego problemu w drodze wzmocnionej współpracy administracyjnej w celu ochrony dochodów opartych na VAT⁽¹⁹⁾.

21. Z dniem 1 stycznia 2004 r. weszło w życie rozporządzenie Rady (WE) nr 1798/2003⁽²⁰⁾ w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie podatku od wartości dodanej. Jego celem jest wzmocnienie współpracy między organami podatkowymi Państw Członkowskich w zwalczaniu nadużyć związanych z VAT. Rozporządzenie (WE) nr 1798/2003 ostatecznie ustanawia jednolite ramy prawne. Zanim weszło ono w życie, współistnienie dwóch odrębnych prawnych instrumentów współpracy w zakresie VAT utrudniało skuteczną współpracę między organami podatkowymi.

22. Według Komisji, Państwa Członkowskie, które już wdrożyły szczególne działania w zakresie wykrywania i kontroli w celu zwalczania nadużyć związanych z efektem karuzeli, odniosły w tej kwestii sukces⁽²¹⁾.

23. Trybunał zauważa, że przepisy proponowanego rozporządzenia są w dużym stopniu podobne lub nawet identyczne z przepisami rozporządzenia (WE) nr 1798/2003, w szczególności w zakresie wymiany informacji i zasad prowadzenia dochodzeń administracyjnych⁽²²⁾.

24. Wniosek zmienia jednak rolę Komisji (włącznie z OLAF). Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1798/2003 głównym zadaniem Komisji jest zbadanie i ocena, wspólnie z Państwami Członkowskimi, jak funkcjonuje współpraca administracyjna i jak można poprawić jej skuteczność.

25. Zgodnie z nowym wnioskiem OLAF będzie systematycznie zaangażowany w koordynowanie indywidualnych operacji zwalczania nadużyć finansowych i może nawet odgrywać w nich główną rolę poprzez centralizację i analizę istotnych informacji oraz poprzez możliwość zwrócenia się do Państw Członkowskich w celu uzgodnienia szczególnego nadzoru lub przeprowadzenia dochodzenia administracyjnego.

26. Trybunał zwraca uwagę na swoje zalecenie poczynione w sprawozdaniu specjalnym nr 1/2005⁽²³⁾, zgodnie z którym zadania OLAF powinny skoncentrować się na funkcji dochodzeniowej. Rola koordynatora działań Państw Członkowskich w zakresie zwalczania transgranicznych nadużyć związanych z VAT, która przypada OLAF zgodnie z wnioskiem w sprawie rozporządzenia, może zmniejszyć możliwości skutecznego wypełniania przez OLAF jego podstawowej funkcji.

27. Ponadto powstaną trudności natury praktycznej, gdyż wniosek, w przeciwieństwie do rozporządzenia (WE) nr 1798/2003, nie przewiduje bezpośrednich kontaktów z inspektorami podatkowymi lub personelem jednostek zajmujących się zwalczaniem nadużyć finansowych. Zgodnie z propozycją informacje będą przechodzić jedynie przez odpowiednie centralne biura łącznikowe oraz inne organy zajmujące się dochodzeniami w zakresie podatków. Wiąże się to z dużym ryzykiem zmniejszenia szybkości i elastyczności działań koordynujących.

28. Uwagi poczynione w pkt 17-19 niniejszej opinii mają również zastosowanie do współpracy administracyjnej w obszarze VAT.

V. WSPÓŁPRACA ADMINISTRACYJNA W CELU ZWALCZANIA PRANIA BRUDNYCH PIENIĘDZY

29. Zgodnie z decyzją Rady 200/642/WSiSW⁽²⁴⁾ Państwa Członkowskie ustanawiają "jednostki wywiadu finansowego". Zadaniem jednostek wywiadu finansowego jest zbieranie i analizowanie informacji w celu określenia powiązań między podejrzanymi transakcjami finansowymi a działalnością przestępczą leżącą u podstaw tych transakcji w celu zwalczania prania brudnych pieniędzy.

30. Komisja proponuje, aby jednostki wywiadu finansowego stanowiły część właściwych władz, od których wymaga się współpracy zgodnie z wnioskiem w sprawie rozporządzenia dotyczącego wzajemnej pomocy administracyjnej w celu ochrony interesów finansowych Wspólnoty. Komisja będzie tym samym mogła zwrócić się do nich z wnioskiem o pomoc i przekazanie wszystkich informacji potrzebnych do wykrycia i zapobiegania nieprawidłowościom.

31. Trybunał zwraca uwagę na fakt, że w obecnej postaci w decyzji Rady 2000/642/WSiSW nie przewidziano żadnej roli Komisji w stosunku do jednostek wywiadu finansowego. Niektóre z przepisów decyzji⁽²⁵⁾ mogą nawet być interpretowane jako wykluczające jednostki Komisji z dostępu do informacji zbieranych i przekazywanych przez jednostki wywiadu finansowego. Zgodnie z art. 19 wytycznych dotyczących jakości legislacji wspólnotowej⁽²⁶⁾ należałoby lepiej wyjaśnić tę sytuację.

32. Uwagi zawarte w pkt 17 i 19 niniejszej opinii odnoszą się również do współpracy administracyjnej w zwalczaniu prania brudnych pieniędzy.

VI. WNIOSKI I ZALECENIA

33. Trybunał zgadza się z analizą Komisji, że istnieje potrzeba bardziej skutecznej współpracy wśród Państw Członkowskich oraz między Państwami Członkowskimi a Komisją w celu ochrony interesów finansowych Wspólnoty przed nadużyciami finansowymi i innymi działaniami niezgodnymi z prawem.

34. Istniejące ramy prawne mające na celu zwalczanie nadużyć finansowych i nieprawidłowości są skomplikowane oraz, jak wykazały kontrole Trybunału, trudne do wdrożenia. Proponowane nowe rozporządzenie powoduje dalszą złożoność, w szczególności w zakresie definicji oraz kryteriów sprawozdawczości.

35. Ponadto propozycja dodania kolejnego instrumentu prawnego jest sprzeczna z celem uzgodnionym między Parlamentem Europejskim, Radą i Komisją⁽²⁷⁾, zakładającym uaktualnienie i skrócenie aktów prawnych Wspólnoty, a także znaczne ich uproszczenie.

36. Trybunał sugeruje, aby Komisja poczyniła starania w celu uproszczenia i konsolidacji wspólnotowych aktów prawnych dotyczących zwalczania nadużyć finansowych w celu uniknięcia powielania, nakładania się czy przyjmowania sprzecznych przepisów. W ramach takiego przeglądu można zaradzić istniejącym niedociągnięciom we współpracy między Komisją a Państwami Członkowskimi.

37. Trybunał przypomina swoje zalecenia, aby zadania OLAF skoncentrowały się na jego funkcji dochodzeniowej. Rozszerzenie zakresu roli OLAF w koordynacji działań w zakresie zwalczania nadużyć finansowych Państw Członkowskich może kolidować z tym celem.

38. Pojęcie "interesy finansowe Wspólnoty", które jest głównym pojęciem w przypadku wszystkich aktów prawnych dotyczących zwalczania nadużyć finansowych, powinno zostać dokładnie wyjaśnione. Jednolita definicja "nieprawidłowości" powinna być stosowana we wszystkich aktach prawnych dotyczących zwalczania nadużyć finansowych.

39. W zakresie współpracy w obszarze podatku od wartości dodanej Trybunał powtarza swoje zalecenie⁽²⁸⁾, aby Komisja skoncentrowała się na zadaniach w zakresie identyfikowania nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemów krajowych w obszarze zwalczania nadużyć związanych z VAT oraz proponowania odpowiednich działań danym Państwom Członkowskim.

Niniejsza opinia została przyjęta przez Trybunał Obrachunkowy w Luksemburgu na posiedzeniu w dniu 27 października 2005 r.

	W imieniu Trybunału Obrachunkowego
	Hubert WEBER
	Prezes

______

⁽¹⁾ COM(2004) 509 wersja ostateczna z dnia 20 lipca 2004 r.

⁽²⁾ Zgodnie z art. 2 decyzji Komisji 1999/352/WE, EWWiS, Euratom z dnia 28 kwietnia 1999 r. ustanawiającej Europejski Urząd ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF) (Dz.U. L 136 z 31.5.1999, str. 20), Urząd ten jest odpowiedzialny za udzielanie wsparcia Komisji we współpracy z Państwami Członkowskimi w dziedzinie zwalczania nadużyć finansowych oraz za wszelkie inne działania operacyjne Komisji związane ze zwalczaniem nadużyć finansowych.

⁽³⁾ Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie lepszego ustawodawstwa (Dz.U. C 321 z 31.12.2003, str. 1) oraz porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 22 grudnia 1998 r. w sprawie wspólnych wytycznych dotyczących jakości legislacji wspólnotowej (Dz.U. C 73 z 17.3.1999, str. 1).

⁽⁴⁾ Patrz: art. 35 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 16 grudnia 2003 r.

⁽⁵⁾ Patrz: art. 27 porozumienia międzyinstytucjonalnego z dnia 16 grudnia 2003 r.

⁽⁶⁾ Dz.U. L 312 z 23.12.1995, str. 1.

⁽⁷⁾ Niektóre wytyczne można znaleźć w wyroku Trybunału Sprawiedliwości. W Sprawie C-11/00 Trybunał Sprawiedliwości stwierdził, że wyrażenie "interesy finansowe Wspólnoty" w art. 280 TWE nie są ograniczone wyłącznie do budżetu Wspólnoty Europejskiej sensu stricto. (Zb.Orz. 2003, I-7147, pkt 95).

⁽⁸⁾ Sprawozdanie specjalne nr 1/2005, streszczenie, pkt VI (Dz.U. C 202 z 18.8.2005, str. 1).

⁽⁹⁾ Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 515/97 z dnia 13 marca 1997 r. w sprawie wzajemnej pomocy między organami administracyjnymi Państw Członkowskich i współpracy między Państwami Członkowskimi a Komisją w celu zapewnienia prawidłowego stosowania przepisów prawa celnego i rolnego (Dz.U. L 82 z 22.3.1997, str. 1).

⁽¹⁰⁾ Patrz: pkt 32 sprawozdania specjalnego nr 1/2005.

⁽¹¹⁾ Patrz: pkt 16-32 sprawozdania specjalnego nr 3/2004 (Dz.U. C 269 z 4.11.2004, str. 1).

⁽¹²⁾ Zgodnie z rozporządzeniem Rady (EWG) nr 595/91 z dnia 4 marca 1991 r. dotyczącym nieprawidłowości i odzyskiwania kwot niesłusznie wypłaconych w związku z finansowaniem wspólnej polityki rolnej oraz organizacji systemu informacyjnego w tej dziedzinie i uchylające rozporządzenie (EWG) nr 283/72 (Dz.U. L 67 z 14.3.1991, str. 11).

⁽¹³⁾ Rozporządzenie Komisji (WE) nr 1681/94 z dnia 11 lipca 1994 r. dotyczące nieprawidłowości oraz odzyskiwania kwot wypłaconych nieprawidłowo w związku z finansowaniem polityki strukturalnej i organizacją systemu informacji w tej dziedzinie (Dz.U. L 178 z 12.7.1994, str. 43).

⁽¹⁴⁾ Patrz: sprawozdanie specjalne nr 10/2001 dotyczące kontroli finansowej funduszy strukturalnych, pkt 107-126 (Dz.U. C 314 z 8.11.2001, str. 26).

⁽¹⁵⁾ Patrz: str. 6 uzasadnienia dołączonego do wniosku Komisji.

⁽¹⁶⁾ Na przykład, zgodnie z wnioskiem w sprawie rozporządzenia Państwa Członkowskie muszą dostarczyć, bez uprzedniego żądania, wszelkich istotnych informacji odnośnie do nieprawidłowości, które mogą mieć konsekwencje w innych Państwach Członkowskich oraz w przypadku których potencjalna strata dla interesów finansowych Wspólnoty wynosi minimum 100 000 euro. Nie ustalono żadnych terminów na przekazanie takiej informacji. Można więc zakładać, że informacja ta musi zostać przekazana w momencie, gdy można ocenić finansowy wpływ danego przypadku. Zgodnie jednak z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1681/94, każde Państwo Członkowskie ma już obowiązek, niezależnie od kwoty, powiadomić o wszelkich nieprawidłowościach, w przypadku których zachodzi ryzyko, że mogą one w krótkim czasie mieć konsekwencje poza terytorium tego kraju.

⁽¹⁷⁾ Patrz: art. 5 ust. 3 wniosku.

⁽¹⁸⁾ Patrz: pkt 1.45-1.55 sprawozdania specjalnego za rok 2001, Dz.U. C 295 z 28.11.2002, str. 1.

⁽¹⁹⁾ W przypadku VAT nadużycie ma pośredni wpływ na zasoby własne Wspólnoty. Zdolność Wspólnoty do wypełniania zobowiązań w zakresie wydatków nie zależy od stopnia skuteczności poboru VAT i zapobiegania nadużyciom. Zasoby własne oparte na dochodzie narodowym brutto (DNB) pokrywają różnicę całości wydatków nieobjętych innymi zasobami. Konsekwencje nadużyć finansowych związanych z VAT są więc ponoszone nie tylko przez Państwo Członkowskie, w którym nadużycie to miało miejsce, ale przez wszystkie Państwa Członkowskie poprzez zwiększony udział zasobów własnych opartych na DNB.

⁽²⁰⁾ Rozporządzenie Rady (WE) nr 1798/2003 z dnia 7 października 2003 r. w sprawie współpracy administracyjnej w dziedzinie podatku od wartości dodanej i uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 218/92 (Dz.U. L 264 z 15.10.2003, str. 1).

⁽²¹⁾ Patrz: sprawozdanie Komisji dotyczące uzgodnień w zakresie współpracy administracyjnej w zwalczaniu nadużyć finansowych związanych z VAT, COM(2004) 260 wersja ostateczna z dnia 16 kwietnia 2004 r., str. 18.

⁽²²⁾ W swoim uzasadnieniu Komisja wyraźnie wskazuje, że korzystała ze standardów opracowanych w rozporządzeniu (WE) nr 1798/2003.

⁽²³⁾ Patrz: pkt XI i 94.

⁽²⁴⁾ Decyzja Rady 2000/642/WSiSW z dnia 17 października 2000 r. dotycząca uzgodnień w sprawie współpracy pomiędzy jednostkami wywiadu finansowego Państw Członkowskich w odniesieniu do wymiany informacji (Dz.U. L 271 z 24.10.2000, str. 4).

⁽²⁵⁾ Patrz: na przykład art. 5 ust. 4, który stanowi, że jednostka wywiadu finansowego podejmuje wszelkie niezbędne działania, łącznie ze środkami bezpieczeństwa, w celu zapewnienia, aby informacja przekazana na mocy niniejszej decyzji nie została udostępniona innym organom, agencjom lub jednostkom.

⁽²⁶⁾ Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 22 grudnia 1998 r. w sprawie wspólnych wytycznych dotyczących jakości legislacji wspólnotowej.

⁽²⁷⁾ Porozumienie międzyinstytucjonalne z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie lepszego ustawodawstwa.

⁽²⁸⁾ Patrz: pkt 4.1-4.8 sprawozdania specjalnego nr 9/98 dotyczącego ochrony interesów finansowych Unii Europejskiej w obszarze VAT związanym z handlem wewnątrzwspólnotowym wraz z odpowiedziami Komisji (Dz.U. C 356 z 20.11.1998, str. 1).

• Identyfikator: Dz.U.UE.C.2005.313.1
• Rodzaj: Opinia
• Tytuł: Opinia dotycząca wniosku w sprawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady dotyczącego wzajemnej pomocy administracyjnej w celu ochrony interesów finansowych Wspólnoty przez nadużyciami i wszelkimi innymi działaniami niezgodnymi z prawem.
• Data aktu: 27/10/2005
• Data ogłoszenia: 09/12/2005