Akt Końcowy Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie formalności celnych dotyczących czasowego przywozu prywatnych motorowych pojazdów drogowych i turystyki, Konwencja dotycząca ułatwień celnych dla turystyki, Konwencja celna w sprawie czasowego przywozu prywatnych pojazdów drogowych, Konwencja dotycząca ułatwień celnych dla turystyki, Protokół dodatkowy do tej Konwencji odnoszący się do przywozu dokumentów i materiałów propagandy turystycznej oraz Konwencja celna w sprawie czasowego przywozu prywatnych pojazdów drogowych. Nowy Jork.1954.06.04.

AKT KOŃCOWY

KONFERENCJI NARODÓW ZJEDNOCZONYCH W SPRAWIE FORMALNOŚCI CELNYCH DOTYCZĄCYCH CZASOWEGO PRZYWOZU PRYWATNYCH MOTOROWYCH POJAZDÓW DROGOWYCH I TURYSTYKI, KONWENCJA DOTYCZĄCA UŁATWIEŃ CELNYCH DLA TURYSTYKI, PROTOKÓŁ DODATKOWY DO TEJ KONWENCJI ODNOSZĄCY SIĘ DO PRZYWOZU DOKUMENTÓW I MATERIAŁÓW PROPAGANDY TURYSTYCZNEJ ORAZ KONWENCJA CELNA W SPRAWIE CZASOWEGO PRZYWOZU PRYWATNYCH POJAZDÓW DROGOWYCH,

podpisane w Nowym Jorku dnia 4 czerwca 1954 r.

W imieniu Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej

RADA PAŃSTWA

POLSKIEJ RZECZYPOSPOLITEJ lUDOWEJ

podaje do powszechnej wiadomości:

W dniu 4 czerwca 1954 roku podpisane zostały w Nowym Jorku: Akt Końcowy Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie formalności celnych dotyczących czasowego przywozu prywatnych motorowych pojazdów drogowych i turystyki; Konwencja dotycząca ułatwień celnych dla turystyki; Protokół dodatkowy do Konwencji dotyczącej ułatwień celnych dla turystyki, odnoszący się do przywozu dokumentów i materiałów propagandy turystycznej, oraz Konwencja celna w sprawie czasowego przywozu prywatnych pojazdów drogowych.

Po zaznajomieniu się z powyższymi Aktami międzynarodowymi Rada Państwa uznała je i uznaje za słuszne z następującymi zastrzeżeniami:

1. Rząd Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej zastrzega sobie prawo niestosowania postanowień artykułu 4 Konwencji dotyczącej ułatwień celnych dla turystyki.

2. Bez względu na artykuł 21 Konwencji dotyczącej ułatwień celnych dla turystyki, artykuł 15 Protokołu dodatkowego do Konwencji dotyczącej ułatwień celnych dla turystyki, odnoszącego się do przywozu dokumentów i materiałów propagandy turystycznej, i artykuł 40 konwencji celnej w sprawie czasowego przywozu prywatnych pojazdów drogowych, spór może być poddany arbitrażowi tylko za zgodą wszystkich Państw w sporze, których porozumienie jest niezbędne dla wyznaczenia arbitra lub arbitrów.

Rada Państwa oświadcza, że wymienione Akty międzynarodowe są przyjęte, ratyfikowane i potwierdzone, oraz przyrzeka, że będą niezmiennie zachowywane.

Na dowód czego wydany został Akt niniejszy opatrzony pieczęcią Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej.

Dano w Warszawie, dnia 12 lutego 1960 roku.

(Teksty powyższych aktów zamieszczone są w załączniku do niniejszego numeru).

ZAŁĄCZNIK

KONWENCJA DOTYCZĄCA UŁATWIEŃ CELNYCH DLA TURYSTYKI

Umawiające się Państwa,

Pragnąc ułatwić rozwój międzynarodowej turystyki,

Postanowiły zawrzeć Konwencję i zgodziły się na następujące postanowienia:

Artykuł  1

Dla celów niniejszej Konwencji:

a) Określenie "opłaty i należności przywozowe" oznacza nie tylko opłaty celne, lecz również wszelkie inne opłaty i należności wymagane z tytułu przywozu;

b) Określenie "turysta" oznacza każdą osobę bez względu na rasę, płeć, język lub religię, która przybywa na terytorium innego Umawiającego się Państwa, niż to, w którym ona normalnie przebywa, i która pozostanie w tym Państwie nie mniej niż dwadzieścia cztery godziny i nie więcej niż sześć miesięcy w ciągu jakiegokolwiek dwunastomiesięcznego okresu, jeżeli podróż ma godziwe cele o charakterze nie imigracyjnym, jak turystyka, wypoczynek, sport, zdrowie, względy rodzinne, nauka, pielgrzymki religijne lub interesy;

c) Określenie "tymczasowe zezwolenie przywozowe" oznacza dokument celny, świadczący o zagwarantowaniu lub zdeponowaniu opłat i należności przywozowych wymagalnych w przypadkach niewywiezienia przedmiotu czasowo przywiezionego.

Artykuł  2

1. Z zastrzeżeniem innych warunków, przewidzianych w niniejszej Konwencji, każde z Umawiających się Państw zezwoli na przywóz czasowy bez opłat i należności przywozowych rzeczy osobistych, przywożonych przez turystę, pod warunkiem, że są one przeznaczone do jego osobistego użytku, że turysta przewozi je na sobie lub w towarzyszącym mu bagażu, że nie zachodzi obawa nadużycia oraz że te rzeczy będą wywiezione przez turystę przy opuszczaniu kraju.

2. Określenie "rzeczy osobiste" oznacza wszelkiego rodzaju odzież i inne artykuły, zarówno nowe, jak i używane, których turysta może osobiście potrzebować w rozsądnych granicach, biorąc pod uwagę wszelkie okoliczności jego przyjazdu, lecz wykluczając wszelkie towary przywożone dla celów handlowych.

3. 1 Rzeczy osobiste obejmują między innymi następujące przedmioty, pod warunkiem, że mogą być uważane za używane:

osobista biżuteria;

jeden aparat fotograficzny z dwunastoma kliszami lub pięcioma rolkami filmu;

jeden mały aparat filmowy z dwiema taśmami filmu;

jedna lornetka;

jeden przenośny instrument muzyczny;

jeden przenośny gramofon z dziesięcioma płytami,

jeden przenośny aparat rejestrujący dźwięki;

jeden przenośny odbiorczy aparat radiowy;

jeden przenośny telewizor,

jedna przenośna maszyna do pisania;

jeden wózek dziecinny:

jeden namiot i inne wyposażenie campingowe;

wyposażenie sportowe (jeden komplet rybacki, jedna strzelba do polowania z pięćdziesięcioma nabojami, jeden rower bez motoru, jedna łódka lub kajak o długości poniżej 5,5 metra, jedna para nart, dwie rakiety tenisowe i inne podobne artykuły).

Artykuł  3

Z zastrzeżeniem innych warunków, przewidzianych w niniejszej Konwencji, każde z Umawiających się Państw zezwoli na przywóz bez opłat i należności przywozowych następujących artykułów przywożonych przez turystę na jego osobisty użytek, pod warunkiem, że przewozi je na sobie lub w towarzyszącym mu ręcznym bagażu i że nie zachodzi obawa nadużycia:

a) papierosów lub 50 cygar lub 250 gramów tytoniu, lub zestaw tych artykułów z zastrzeżeniem, że ogólna waga nie może przekraczać 250 gramów;

b) jedna, normalnej wielkości butelka wina i ćwierć litra spirytusu;

c) ćwierć litra wody toaletowej i mała ilość perfum.

Artykuł  4

Z zastrzeżeniem innych warunków, przewidzianych w niniejszej Konwencji, każde z Umawiających się Państw udzieli turyście z zastrzeżeniem, że nie zachodzi obawa nadużycia:

a) upoważnienia do przywozu tranzytem, bez zezwolenia na czasowy przywóz, pamiątek z podróży o ogólnej wartości nie przekraczającej 50 dolarów Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, pod warunkiem, że turysta przewozi je na sobie lub w towarzyszącym mu bagażu i że nie są one przeznaczone dla celów handlowych;

b) upoważnienia do wywozu, bez formalności stosowania przy kontroli dewizowej i bez opłat wywozowych, pamiątek z podróży, które turysta zakupił w danym kraju o ogólnej wartości nie przekraczającej 100 dolarów Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, pod warunkiem, że turysta przewozi je na sobie lub w towarzyszącym mu bagażu i że pamiątki te nie są przeznaczone dla celów handlowych.

Artykuł  5

Każde z Umawiających się Państw może żądać, aby przedmioty, wymienione w artykule 2, jeżeli posiadają dużą wartość, były objęte pozwoleniem na czasowy przywóz.

Artykuł  6

Umawiające się Państwa będą starały się nie wprowadzać formalności celnych, które mogłyby stać się przeszkodą w rozwoju turystyki międzynarowoej.

Artykuł  7

W celu przyspieszenia załatwiania formalności celnych Umawiające się Państwa, które sąsiadują ze sobą, będą starały się umiejscawiać placówki celne blisko przy sobie i zapewniać ich urzędowanie w tych samych godzinach.

Artykuł  8

Postanowienia niniejszej Konwencji nie przeszkadzają w niczym stosowaniu policyjnych lub inych przepisów dotyczących przywozu, posiadania i noszenia broni i amunicji.

Artykuł  9

Każde z Umawiających się Państw uznaje, że wszelkie wydawane przez nie zakazy przywozu lub wywozu przedmiotów, objętych niniejszą Konwencją, będą stosowały się tylko o tyle, o ile opierają się na względach nie posiadających charakteru gospodarczego, jak moralność publiczna, bezpieczeństwo publiczne, zdrowie publiczne, higiena lub względy natury weterynaryjnej i fitopatologicznej.

Artykuł  10

Zwolnienia i inne ułatwienia, przewidziane przez niniejszą Konwencję, nie stosują się do ruchu granicznego.

Nie będą one również automatycznie stosowane:

a) gdy ogólna ilość towarów, które turysta ma zamiar przywieźć, znacznie przekracza granicę ustaloną w niniejszej Konwencji;

b) w razie gdy turysta przybywa do kraju przywozu częściej niż raz w miesiącu;

c) w razie gdy turysta ma mniej niż 17 lat.

Artykuł  11

W przypadku oszustwa, wykroczenia lub nadużycia Umawiające się Państwa mają prawo przedsięwziąć środki w celu odzyskania odpowiednich opłat i należności przywozowych, jak również w celu nałożenia kar, na które zasłużyły osoby korzystające ze zwolnień lub innych ułatwień.

Artykuł  12

Każde naruszenie postanowień niniejszej Konwencji, każda substytucja, fałszywa deklaracja lub czynność, powodująca niesłuszne przyznanie jakiejś osobie lub rzeczy korzyści wynikających z systemu przywozu, przewidzianego w niniejszej Konwencji, naraża winnego w kraju, w którym przekroczenie zostało popełnione, na kary przewidziane w ustawodawstwie tego kraju.

Artykuł  13

Żadne postanowienie niniejszej Konwencji nie wyłącza prawa Umawiających się Państw, które tworzą unię celną lub gospodarczą, do wydawania specjalnych przepisów dla osób, które zamieszkują w krajach należących do tej unii.

Artykuł  14

1. Niniejsza Konwencja będzie otwarta do dnia 31 grudnia 1954 roku do podpisania w imieniu każdego Państwa, będącego członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych i dla każdego innego Państwa zaproszonego do wzięcia udziału w Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie formalności celnych dotyczących czasowego przywozu prywatnych motorowych pojazdów drogowych i turystyki, odbytej w Nowym Jorku w maju i czerwcu 1954 roku i nazywanej dalej "Konferencją".

2. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji i dokumenty ratyfikacyjne będą złożone Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł  15

1. Poczynając od dnia 1 stycznia 1955 roku każde Państwo wymienione w paragrafie 1 artykułu 14 i każde inne Państwo, zaproszone przez Radę Gospodarczo-Społeczną Narodów Zjednoczonych, będą mogły przystąpić do niniejszej Konwencji. Przystąpienie będzie mogło być dokonane również w imieniu każdego obszaru powierniczego, którego władzą administracyjną jest Organizacja Narodów Zjednoczonych.

2. Przystąpienie będzie dokonywane przez złożenie dokumentu przystąpienia Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł  16

1. Niniejsza Konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia następującego po dacie złożenia piętnastego dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia albo bez zastrzeżeń albo z zastrzeżeniami przyjętymi zgodnie z artykułem 20.

2. Dla każdego Państwa, które ją ratyfikowało lub do niej przystąpiło po dacie złożenia piętnastego dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia stosownie do poprzedniego paragrafu. Konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia następującego po dacie złożenia przez to Państwo jego dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia albo bez zastrzeżeń albo z zastrzeżeniami przyjętymi zgodnie z artykułem 20.

Artykuł  17

1. Po trzyletnim okresie obowiązywania niniejszej Konwencji każde Umawiające się Państwo będzie mogło wypowiedzieć ją w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

2. Wypowiedzenie nabierze mocy w piętnaście miesięcy po dacie otrzymania przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych notyfikacji o wypowiedzeniu.

Artykuł  18

Niniejsza Konwencja przestanie obowiązywać, jeżeli po jej wejściu w życie ilość Umawiających się Państw będzie mniejsza niż osiem w okresie dwunastu kolejnych miesięcy.

Artykuł  19

1. Każde Państwo będzie mogło w chwili składania dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia albo w każdym innym późniejszym terminie oświadczyć w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, że niniejsza Konwencja będzie miała zastosowanie do wszystkich lub części terytoriów, które reprezentuje w stosunkach międzynarodowych. Konwencja będzie miała zastosowanie do terytoriów wymienionych w notyfikacji albo poczynając od dziewięćdziesiątego dnia po otrzymaniu tej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego, jeżeli notyfikacja nie zawiera zastrzeżeń, albo poczynając od dziewięćdziesiątego dnia po nabraniu przez nią mocy zgodnie z artykułem 20, albo w dniu, w którym Konwencja wejdzie w życie dla danego Państwa, przyjmując, że data najpóźniejsza jest decydująca.

2. Każde Państwo, które złoży zgodnie z poprzednim paragrafem oświadczenie, majace na celu spowodowanie zastosowania niniejszej Konwencji do terytorium, które reprezentuje w stosunkach międzynarodowych, będzie mogło zgodnie z artykułem 17 wypowiedzieć Konwencję w odniesieniu do tego terytorium.

Artykuł  20

1. Zastrzeżenia do niniejszej Konwencji, zgłoszone przed podpisaniem Aktu końcowego, będą dopuszczone, jeśli zostały przyjęte przez większość członków Konferencji i zaprotokołowane w Akcie końcowym.

2. Zastrzeżenia do niniejszej Konwencji, zgłoszone po podpisaniu Aktu końcowego, nie będą dopuszczone, jeżeli jedna trzecia Państw podpisujących lub Państw Umawiających się wyrazi sprzeciw w sposób niżej przewidziany.

3. Tekst każdego zastrzeżenia, zgłoszonego przez jakieś Państwo Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych w czasie podpisywania, składania dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia albo jakiejkolwiek notyfikacji, przewidzianej w artykule 19, będzie rozesłany przez Sekretarza Generalnego wszystkim Państwom, które podpisały lub ratyfikowały niniejszą Konwencję albo do niej przystąpiły. Zastrzeżenie nie będzie przyjęte, jeżeli jedna trzecia tych Państw wyrazi sprzeciw w przeciągu dziewięćdziesięciu dni od daty wysłania zawiadomienia. Sekretarz Generalny powiadomi wszystkie Państwa, o których mowa w niniejszym paragrafie, o każdym otrzymanym przez niego sprzeciwie, jak również o przyjęciu lub odrzuceniu zastrzeżenia.

4. Każdy sprzeciw zgłoszony przez Państwo, które podpisało Konwencję, lecz jej nie ratyfikowało, przestaje skutkować, jeżeli Państwo dokonujące sprzeciwu nie ratyfikowało Konwencji w okresie dziewięciu miesięcy od daty tego sprzeciwu. Jeżeli fakt, że sprzeciw przestaje skutkować, powoduje przyjęcie zastrzeżenia zgodnie z poprzednim paragrafem, Sekretarz Generalny zawiadomi o tym Państwa, o których mowa w tym paragrafie. Pomimo postanowień poprzedniego paragrafu tekst zastrzeżenia nie będzie przesłany żadnemu Państwu podpisującemu, które nie ratyfikowało Konwencji w przeciągu trzech lat od chwili złożenia podpisu w jego imieniu.

5. Państwo składające zastrzeżenie może wycofać je w przeciągu dwunastu miesięcy od daty wysłania przez Sekretarza Generalnego zawiadomienia, o którym mowa w paragrafie 3, że zastrzeżenie zostało odrzucone zgodnie z procedurą, przewidzianą w tym paragrafie. W takim przypadku dokument ratyfikacji lub przystąpienia albo też notyfikacja przewidziana w artykule 19 nabierze mocy w stosunku do tego Państwa od daty wycofania zastrzeżenia. W oczekiwaniu na to wycofanie dokument bądź notyfikacja nie będzie skutkować, chyba że zastrzeżenie zostanie następnie przyjęte zgodnie z postanowieniami paragrafu 4.

6. Zastrzeżenia przyjęte zgodnie z niniejszym artykułem mogą być w każdej chwili wycofane w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego.

7. Żadne Umawiające się Państwo nie jest obowiązane do przyznania Państwu zgłaszającemu zastrzeżenie - korzyści przewidzianych w postanowieniach Konwencji, które są przedmiotem zastrzeżenia. Każde Państwo, korzystające z tego prawa, zawiadomi o tym Sekretarza Generalnego, a ten ostatni zawiadomi o tym wszystkie podpisujące i Umawiające się Państwa.

Artykuł  21

1. Wszelki spór między dwoma lub wieloma Umawiającymi się Państwami, dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej Konwencji, będzie w miarę możności rozwiązywany w drodze rokowań między Państwami będącymi w sporze.

2. Wszelki spór, który nie zostanie rozwiązany w drodze rokowań, będzie poddany arbitrażowi, jeżeli zażąda tego którekolwiek z Umawiających się Państw będących w sporze i będzie w następstwie odesłany do jednego lub więcej arbitrów wybranych po wspólnym porozumieniu przez Państwa będące w sporze. Jeżeli w ciągu trzech miesięcy od daty zażądania arbitrażu Państwa będące w sporze nie dojdą do porozumienia co do wyboru arbitra lub arbitrów, każde z tych Państw będzie mogło zwrócić się do Przewodniczącego Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości z prośbą o wyznaczenie jednego arbitra, któremu spór zostanie przedłożony do rozstrzygnięcia.

3. Orzeczenie arbitra lub arbitrów, wyznaczonych zgodnie z poprzednim paragrafem, będzie obowiązujące dla zainteresowanych Umawiających się Państw.

Artykuł  22

1. Po upływie trzyletniego okresu obowiązywania niniejszej Konwencji każde Umawiające się Państwo będzie mogło w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych zażądać zwołania konferencji, mającej na celu dokonanie rewizji niniejszej Konwencji. Sekretarz Generalny powiadomi o tym żądaniu wszystkie Umawiające się Państwa i zwoła konferencję rewizyjną, jeżeli w przeciągu czterech miesięcy od daty notyfikacji skierowanej przez niego, przynajmniej połowa Umawiających się Państw powiadomi go o swej zgodzie na to żądanie.

2. Jeżeli konferencja zwołana jest zgodnie z poprzednim paragrafem, Sekretarz Generalny zawiadomi o tym wszystkie Umawiające się Państwa i zaprosi je do przedstawienia w ciągu trzech miesięcy propozycji, których życzyłyby sobie rozpatrzenia przez konferencję. Sekretarz Generalny zakomunikuje wszystkim Umawiającym się Państwom tymczasowy porządek dzienny konferencji, jak również tekst tych propozycji, co najmniej na trzy miesiące przed datą otwarcia Konferencji.

3. Sekretarz Generalny zaprosi na każdą konferencję, zwołaną zgodnie z niniejszym artykułem, wszystkie Umawiające się Państwa i wszystkie inne Państwa, będące członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych lub którejkolwiek z instytucji wyspecjalizowanych.

Artykuł  23

1. Każde Umawiające się Państwo będzie mogło zaproponować jedną lub więcej poprawek do niniejszej Konwencji.

Tekst każdego projektu poprawki będzie zakomunikowany Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, który przekaże go wszystkim Umawiającym się Państwom.

2. Każdy projekt poprawki, który zostanie przekazany zgodnie z poprzednim paragrafem, będzie uważany za przyjęty, jeżeli żadne Umawiające się Państwo nie wniesie sprzeciwu w ciągu sześciu miesięcy, licząc od daty przekazania projektu poprawki przez Sekretarza Generalnego.

3. Sekretarz Generalny powiadomi możliwie jak najwcześniej wszystkie Umawiające się Państwa o tym, czy został wyrażony sprzeciw w stosunku do projektu poprawki, a w razie braku sprzeciwu poprawka zacznie obowiązywać wszystkie Umawiające się Państwa w trzy miesiące po upływie sześciomiesięcznego okresu, o którym mowa w poprzednim paragrafie.

Artykuł  24

Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych będzie powiadamiał wszystkie Państwa będące członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych i wszystkie inne Państwa, zaproszone do wzięcia udziału w Konferencji o:

a) Podpisach, ratyfikacjach i przystąpieniach, otrzymanych zgodnie z artykułami 14 i 15;

b) Dacie, w której niniejsza Konwencja wejdzie w życie zgodnie z artykułem 16;

c) Wypowiedzeniach, otrzymanych zgodnie z artykułem 17;

d) Uchyleniu niniejszej Konwencji zgodnie z artykułem 18;

e) Notyfikacjach otrzymanych zgodnie z artykułem 19;

f) Wejściu w życie każdej poprawki zgodnie z artykułem 23.

Artykuł  25

Oryginał niniejszej Konwencji zostanie złożony Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, który prześle jej uwierzytelnione odpisy wszystkim członkom Organizacji Narodów Zjednoczonych i wszystkim innym Państwom zaproszonym do wzięcia udziału w Konferencji.

Na dowód czego niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję.

Sporządzono w Nowym Jorku, dnia czwartego czerwca tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego czwartego roku, w jednym egzemplarzu w językach angielskim, francuskim i hiszpańskim, przy czym każdy z tych tekstów jest jednakowo autentyczny.

Zobowiązuje się Sekretarza Generalnego do przygotowania miarodajnego przekładu niniejszej Konwencji na języki chiński i rosyjski oraz do dołączenia tekstów chińskiego i rosyjskiego do tekstów angielskiego, francuskiego i hiszpańskiego przy przesyłaniu Państwom uwierzytelnionych odpisów, o których mowa w artykule 25 niniejszej Konwencji.

PROTOKÓŁ DODATKOWY DO KONWENCJI DOTYCZĄCEJ UŁATWIEŃ CELNYCH DLA TURYSTYKI, ODNOSZĄCY SIĘ DO PRZYWOZU DOKUMENTÓW I MATERIAŁÓW PROPAGANDY TURYSTYCZNEJ ²

Umawiające się Państwa,

w chwili zawierania Konwencji dotyczącej ułatwień celnych dla turystyki przez Konferencję Narodów Zjednoczonych w sprawie formalności celnych dotyczących czasowego przywozu prywatnych motorowych pojazdów drogowych i turystyki,

pragnąc ułatwić również obieg turystycznych dokumentów i materiałów propagandowych,

zgodziły się na następujące dodatkowe postanowienia:

Artykuł  1

Dla celów niniejszego Protokołu określenie "opłaty i należności przywozowe" oznacza nie tylko opłaty celne, lecz również wszelkie inne opłaty i należności wymagane z tytułu przywozu.

Artykuł  2

Każde z Umawiających się Państw zezwoli na przywóz bez opłat i należności przywozowych następujących artykułów z zastrzeżeniem, że będą one przywożone z innego Umawiającego się Państwa i że nie zachodzi obawa nadużycia:

a) Dokumenty (foldery, broszury, książki, czasopisma, przewodniki, plakaty obramowane lub nieobramowane, fotografie i fotograficzne powiększenia nieobramowane, mapy ilustrowane lub nieilustrowane, transparenty), przeznaczone do bezpłatnego rozdawania i mające za główne zadanie zachęcenie szerokiego ogółu do odwiedzania obcych krajów, między innymi do uczestniczenia tam w zebraniach lub manifestacjach, posiadających charakter kulturalny, turystyczny, sportowy, religijny lub zawodowy, byle tylko te dokumenty nie zawierały więcej niż 25 procent prywatnych ogłoszeń handlowych i byle było oczywiste ich przeznaczenie dla ogólnych celów propagandowych;

b) Wykazy i roczniki zagranicznych hoteli, ogłoszone i patronowane przez oficjalne agencje turystyczne oraz rozkłady jazdy dotyczące środków komunikacyjnych funkcjonujących za granicą, jeśli dokumenty te są przeznaczone do bezpłatnego rozpowszechniania i nie zawierają więcej niż 25 procent prywatnych ogłoszeń handlowych;

c) Materiał techniczny, przesyłany do akredytowanych przedstawicieli lub korespondentów, wyznaczonych przez oficjalne narodowe agencje turystyczne, który nie jest przeznaczony do rozpowszechniania, na przykład roczniki, książki telefoniczne, wykazy hoteli, katalogi wystaw, rzemieślnicze "próbki bez wartości", dokumentacje dotyczące muzeów, uniwersytetów, uzdrowisk i podobnych instytucji.

Artykuł  3

Z zastrzeżeniem warunków, przewidzianych w artykule 4, dopuszcza się czasowy przywóz, bez opłat i należności przywozowych oraz ze zwolnieniem od gwarancji lub złożenia do depozytu tych opłat i należności, następującego materiału, przywożonego z jednego z Umawiających się Państw i mającego za główne zadanie zachęcenie szerokiego ogółu do odwiedzenia tego Państwa, między innymi do uczestniczenia tam w zebraniach lub manifestacjach, posiadających charakter kulturalny, turystyczny, sportowy, religijny lub zawodowy:

a) Przedmioty przeznaczone do wystawiania w biurach akredytowanych przedstawicieli lub korespondentów wyznaczonych przez oficjalne narodowe agencje turystyczne lub w innych miejscach dozwolonych przez władze celne kraju przywozu: obrazki i rysunki obramowane fotografie i powiększenia fotograficzne, albumy artystyczne, obrazy, sztychy lub litografie, rzeźby i obicia oraz inne podobne dzieła sztuki;

b) Materiały wystawowe (gabloty wystawowe, stoiska i podobne artykuły), łącznie z aparatami elektrycznymi i mechanicznymi koniecznymi dla funkcjonowania takiej wystawy;

c) Filmy dokumentalne, płyty gramofonowe, taśmy magnetofonowe i inne rejestratory dźwięków przeznaczone do bezpłatnego odtwarzania na pokazach z wyłączeniem tych, które mają na celu reklamę handlową i tych, które są w powszechnej sprzedaży w kraju przywozu;

d) Umiarkowana ilość flag;

e) Dioramy, makiety, przezrocza, klisze drukarskie, negatywy fotograficzne;

f) W umiarkowanej ilości wzory artykułów ludowego rękodzielnictwa, strojów regionalnych i innych podobnych artykułów folklorystycznych.

Artykuł  4

1. Ułatwienia wymienione w artykule 3 będą udzielane na następujących warunkach:

a) Materiał powinien być wysłany albo przez oficjalną agencję turystyczną albo przez zależną od niej narodową agencję reklamy turystycznej. Należy to udowodnić przez przedłożenie władzom celnym kraju przywozu zaświadczenia, sporządzonego przez agencję wysyłającą według wzoru podanego w załączniku do niniejszego Protokołu;

b) Materiał powinien być przywieziony dla i na odpowiedzialność albo akredytowanego przedstawiciela oficjalnej narodowej agencji turystycznej kraju wysyłającego albo korespondenta wyznaczonego przez wyżej wymienioną agencję i uznanego przez władze celne kraju przywozu. Odpowiedzialność akredytowanego przedstawiciela lub uznanego korespondenta obejmuje w szczególności uiszczanie opłat i należności przywozowych, które będą się należały, jeśli warunki, przewidziane w niniejszym Protokole, nie zostaną dopełnione;

c) Materiał przywieziony powinien być bez zmian wywieziony przez agencję importującą: jednak zniszczenie tego materiału, dokonane w warunkach określonych przez władze celne, zwalnia przywożącego od obowiązku jego wywiezienia.

2. Przywilej bezpłatnego czasowego przywozu udzielany jest na okres co najmniej dwunastu miesięcy.

Artykuł  5

W przypadku oszustwa, wykroczenia lub nadużycia Umawiające się Państwa posiadają prawo wszczęcia postępowania w celu ściągnięcia odpowiednich opłat i należności przywozowych, jak również w celu nałożenia kar, na które zasłużyły osoby korzystające ze zwolnień i innych ułatwień.

Artykuł  6

Każde naruszenie postanowień niniejszego Protokołu, każda substytucja, fałszywa deklaracja lub czynność, powodująca niesłuszne przyznanie jakiejś osobie lub rzeczy korzyści, wynikających z systemu przywozu, przewidzianego w niniejszym Protokole, naraża winnego na sankcje przewidziane w ustawodawstwie kraju, w którym wykroczenie zostało popełnione.

Artykuł  7

1. Umawiające się Państwa zobowiązują się do niewydawania zakazów o charakterze gospodarczym w odniesieniu do materiałów, o których mowa w niniejszym Protokole, i do stopniowego uchylania tego rodzaju zakazów, które jeszcze obowiązują.

2. Postanowienia niniejszego Protokołu nie przeszkadzają jednak stosowaniu ustaw i zarządzeń dotyczących przywozu niektórych przedmiotów, jeżeli te ustawy i zarządzenia przewidują zakazy, oparte na względach moralności publicznej, bezpieczeństwa publicznego, zdrowia publicznego lub higieny.

Artykuł  8

1. Niniejszy Protokół będzie do dnia 31 grudnia 1954 roku otwarty do podpisania w imieniu każdego Państwa, będącego członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych, oraz każdego innego Państwa, zaproszonego do wzięcia udziału w Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie formalności celnych dotyczących czasowego przywozu prywatnych motorowych pojazdów drogowych i turystyki, odbytej w Nowym Jorku w maju i w czerwcu 1954 roku i nazywanej dalej "Konferencją".

2. Niniejszy Protokół podlega ratyfikacji i dokumenty ratyfikacyjne będą złożone Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł  9

1. Poczynając od dnia 1 stycznia 1955 roku każde Państwo, wymienione w paragrafie 1 artykułu 8, i każde Państwo, zaproszone przez Radę Gospodarczo-Społeczną Narodów Zjednoczonych, będą mogły przystąpić do niniejszego Protokołu. Przystąpienie będzie mogło być dokonane w imieniu każdego obszaru powierniczego, którego władzą administracyjną jest Organizacja Narodów Zjednoczonych.

2. Przystąpienie będzie dokonywane przez złożenie dokumentów przystąpienia Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł  10

1. Niniejszy Protokół wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia po dacie złożenia piątego dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia albo bez zastrzeżeń, albo z zastrzeżeniami przyjętymi zgodnie z artykułem 14.

2. Dla każdego Państwa, które go ratyfikowało lub do niego przystąpiło po dacie złożenia piątego dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia stosownie do poprzedniego paragrafu, Protokół wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia następującego po dacie złożenia przez to Państwo jego dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia albo bez zastrzeżeń, albo z zastrzeżeniami przyjętymi zgodnie z artykułem 14.

Artykuł  11

1. Po trzyletnim obowiązywaniu niniejszego Protokołu każde Umawiające się Państwo będzie mogło wypowiedzieć go w drodze notyfikacji, skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

2. Wypowiedzenie nabierze mocy w piętnaście miesięcy po dacie otrzymania przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych zawiadomienia o wypowiedzeniu.

Artykuł  12

Niniejszy Protokół przestanie obowiązywać, jeżeli po jego wejściu w życie ilość Umawiających się Państw będzie mniejsza niż dwa w okresie dwunastu kolejnych miesięcy.

Artykuł  13

1. Każde Państwo będzie mogło w chwili składania dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia albo w każdym innym późniejszym terminie oświadczyć w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, że niniejszy Protokół będzie miał zastosowanie do wszystkich lub części terytoriów, które reprezentuje on w stosunkach międzynarodowych. Protokół będzie miał zastosowanie do terytoriów wymienionych w notyfikacji albo poczynając od dziewięćdziesiątego dnia po otrzymaniu tej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego, jeżeli notyfikacja nie zawiera zastrzeżeń, albo poczynając od dziewięćdziesiątego dnia po nabraniu przez nią mocy zgodnie z artykułem 14, albo w dniu, w którym Protokół wejdzie w życie dla danego Państwa, przyjmując, że data najpóźniejsza jest decydująca.

2. Każde Państwo, które złożyło zgodnie z poprzednim paragrafem oświadczenie mające na celu spowodowanie zastosowania niniejszego Protokołu do terytorium, które reprezentuje ono w stosunkach międzynarodowych, będzie mogło zgodnie z artykułem 11 wypowiedzieć Protokół w odniesieniu do tego terytorium.

Artykuł  14

1. Zastrzeżenia do niniejszego Protokołu, uczynione przed podpisaniem Aktu końcowego, będą dopuszczone, jeśli zostały przyjęte przez większość członków Konferencji i zaprotokołowane w Akcie końcowym.

2. Zastrzeżenia do niniejszego Protokołu, uczynione po podpisaniu Aktu końcowego, nie będą dopuszczone, jeżeli jedna trzecia Państw podpisujących lub Umawiających się wyrazi sprzeciw w sposób niżej przewidziany.

3. Tekst każdego zastrzeżenia zgłoszonego przez jakieś Państwo Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych w czasie podpisywania, składania dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia albo jakiejkolwiek notyfikacji, przewidzianej w artykule 13, będzie rozesłany przez Sekretarza Generalnego wszystkim Państwom, które podpisały lub ratyfikowały niniejszy Protokół albo do niego przystąpiły. Zastrzeżenie nie będzie przyjęte, jeżeli jedna trzecia tych państw wyrazi sprzeciw w przeciągu dziewięćdziesięciu dni od daty wysłania zawiadomienia. Sekretarz Generalny zawiadomi wszystkie Państwa, o których mowa w niniejszym paragrafie, o każdym otrzymanym przez niego sprzeciwie, jak również o przyjęciu lub odrzuceniu zastrzeżenia.

4. Każdy sprzeciw zgłoszony przez Państwo, które podpisało Protokół, lecz go nie ratyfikowało, przestaje skutkować, jeżeli Państwo dokonujące sprzeciwu nie ratyfikowało Protokołu w okresie dziewięciu miesięcy od daty tego sprzeciwu. Jeżeli fakt, że sprzeciw przestaje skutkować, powoduje przyjęcie zastrzeżenia zgodnie z poprzednim paragrafem, Sekretarz Generalny zawiadomi o tym Państwo, o którym mowa w tym paragrafie. Pomimo postanowień poprzedniego paragrafu tekst zastrzeżenia nie będzie przesłany żadnemu Państwu podpisującemu, które nie ratyfikowało Protokołu w przeciągu trzech lat od chwili złożenia podpisu w jego imieniu.

5. Państwo składające zastrzeżenie może wycofać je w przeciągu dwunastu miesięcy od daty wysłania przez Sekretarza Generalnego zawiadomienia, o którym mowa w paragrafie 3, że zastrzeżenie zostało odrzucone zgodnie z procedurą przewidzianą w tym paragrafie. W takim przypadku dokument ratyfikacji lub przystąpienia albo też notyfikacja przewidziana w artykule 13 nabierze mocy w stosunku do tego Państwa od daty wycofania zastrzeżenia. W oczekiwaniu na to wycofanie dokument bądź notyfikacja nie będzie skutkować, chyba że zastrzeżenie zostanie następnie przyjęte zgodnie z postanowieniami paragrafu 4.

6. Zastrzeżenia przyjęte zgodnie z niniejszym artykułem mogą być w każdej chwili wycofane w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego.

7. Żadne Umawiające się Państwo nie jest obowiązane do przyznania Państwu, zgłaszającemu zastrzeżenie, korzyści przewidzianych w postanowieniach Protokołu, które są przedmiotem zastrzeżenia. Każde Państwo, korzystające z tego prawa, zawiadomi o tym Sekretarza Generalnego, a ten ostatni zawiadomi o tym wszystkie podpisujące i Umawiające się Państwa.

Artykuł  15

1. Wszelki spór między dwoma lub wieloma Umawiającymi się Państwami, dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszego Protokołu, będzie w miarę możności rozwiązywany w drodze rokowań między Państwami będącymi w sporze.

2. Wszelki spór, który zostanie rozwiązany w drodze rokowań, będzie poddany arbitrażowi, jeżeli zażąda tego którekolwiek z Umawiających się Państw będących w sporze i będzie w następstwie odesłany do jednego lub więcej arbitrów, wybranych we współnym porozumieniu przez Państwa będące w sporze. Jeżeli w przeciągu trzech miesięcy od daty zażądania arbitrażu Państwa w sporze nie dojdą do porozumienia co do wyboru arbitra lub arbitrów, każde z tych Państw będzie mogło zwrócić się do Przewodniczącego Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości z prośbą o wyznaczenie jednego arbitra, któremu spór zostanie przedłożony do rozstrzygnięcia.

3. Orzeczenie arbitra lub arbitrów, wyznaczonych zgodnie z poprzednim paragrafem, będzie obowiązujące dla zainteresowanych Umawiających się Państw.

Artykuł  16

1. Po upływie trzyletniego okresu obowiązywania niniejszego Protokołu każde Umawiające się Państwo będzie mogło w drodze notyfikacji, skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, zażądać zwołania konferencji mającej na celu dokonanie rewizji niniejszego Protokołu. Sekretarz Generalny powiadomi o tym żądaniu wszystkie Umawiające się Państwa i zwoła konferencję rewizyjną, jeżeli w ciągu czterech miesięcy od daty notyfikacji, skierowanej przez niego, przynajmniej połowa Umawiających się Państw powiadomi go o swej zgodzie na to żądanie.

2. Jeżeli konferencja zwoływana jest zgodnie z poprzednim paragrafem, Sekretarz Generalny zawiadomi o tym wszystkie Umawiające się Państwa i zaprosi je do przedstawienia w ciągu trzech miesięcy propozycji, których życzyłyby sobie rozpatrzenia przez Konferencję. Sekretarz Generalny zakomunikuje wszystkim Umawiającym się Państwom tymczasowy porządek dzienny konferencji, jak równieź tekst tych propozycji, co najmniej na trzy miesiące przed datą otwarcia Konferencji.

3. Sekretarz Generalny zaprosi na każdą konferencję, zwołaną zgodnie z niniejszym artykułem, wszystkie Umawiające się Państwa i wszystkie inne Państwa będące członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych lub którejkolwiek instytucji wyspecjalizowanej.

Artykuł  17

1. Każde Umawiające się Państwo będzie mogło zaproponować jedną lub więcej poprawek do niniejszego Protokołu. Tekst każdego projektu poprawki będzie zakomunikowany Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, który przekaże go wszystkim Umawiającym się Państwom.

2. Każdy projekt poprawki, który zostanie przekazany zgodnie z poprzednim paragrafem, będzie uważany za przyjęty, jeżeli żadne Umawiające się Państwo nie wniesie sprzeciwu w ciągu sześciu miesięcy, licząc od daty przekazania projektu poprawki przez Sekretarza Generalnego.

3. Sekretarz Generalny powiadomi możliwie jak najwcześniej wszystkie Umawiające się Państwa o tym, czy został wyrażony sprzeciw w stosunku do projektu poprawki, a w razie braku sprzeciwu poprawka zacznie obowiązywać wszystkie Umawiające się Państwa w trzy miesiące po upływie sześciomiesięcznego okresu, o którym mowa w poprzednim paragrafie.

Artykuł  18

Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych będzie powiadamiał wszystkie Państwa, będące członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych i wszystkie inne Państwa, zaproszone do wzięcia udziału w Konferencji, o :

a) Podpisach, ratyfikacjach i przystąpieniach, otrzymanych zgodnie z artykułami 8 i 9;

b) Dacie, w której niniejszy Protokół wejdzie w życie zgodnie z artykułem 10;

c) Wypowiedzeniach, otrzymanych zgodnie z artykułem 11;

d) Uchyleniu niniejszego Protokołu zgodnie z artykułem 12;

e) Notyfikacjach, otrzymanych zgodnie z artykułem 13;

f) Wejściu w życie każdej poprawki zgodnie z artykułem 17.

Artykuł  19

Oryginał niniejszego Protokołu zostanie złożony Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, który prześle jego uwierzytelnione odpisy wszystkim członkom Organizacji Narodów Zjednoczonych i wszystkim innym Państwom, zaproszonym do wzięcia udziału w Konferencji.

Na dowód czego niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni, podpisali niniejszy Protokół.

Sporządzono w Nowym Jorku, dnia czwartego czerwca tysiąc dziewięcset pięćdziesiątego czwartego roku, w jednym egzemplarzu w językach angielskim, francuskim i hiszpańskim, przy czym każdy z tych tekstów jest jednakowo autentyczny.

Zobowiązuje się Sekretarza Generalnego do przygotowania miarodajnego przekładu niniejszego Protokołu na języki chiński i rosyjski oraz dołączenia tekstów chińskiego i rosyjskiego do tekstów angielskiego, francuskiego i hiszpańskiego przy przesyłaniu Państwom uwierzytelnionych odpisów, o których mowa w artykule 19 niniejszego Protokołu.

ZAŁĄCZNIK

WZÓR DEKLARACJI

(Należy sporządzić w języku kraju wywożącego wraz z przekładem na język angielski lub francuski)

DEKLARACJA

Na CZASOWY BEZPŁATNY przywóz turystycznych materiałów propagandowych ze zwolnieniem od gwarancji lub od złożenia do depozytu opłat i należności przywozowych.

............... (Nazwa organizacji) .......... przesyła

w załączeniu następujące turystyczne materiały propagandowe,

adresowane do swego akredytowanego przedstawiciela (lub

uznanego korespondenta), którego nazwisko podane jest niżej,

na czasowy przywóz pod warunkiem, że będą one wywiezione

z powrotem w przeciągu dwunastu miesięcy i że będą one użyte

wyłącznie w celu zachęcania turystów do odwiedzania kraju

eksportującego te materiały.

.............. (Nazwa organizacji) ............ zobowiązuje się

nie odstępować tych materiałów bezpłatnie lub za opłatą bez

zgody władz celnych kraju przywożącego materiały lub bez

uprzedniego wypełniania formalności wymaganych przez te władze.

Materiały te są przywożone czasowo na odpowiedzialność i pod

gwarancją akredytowanego przedstawiciela lub uznanego

korespondenta, którego nazwisko podaje się poniżej.

a) Spis materiałów:

...............................................................

...............................................................

...............................................................

b) Nazwisko i adres akredytowanego przedstawiciela lub

uznanego korespondenta, dla którego materiały te są

przeznaczone:

...............................................................

...............................................................

(Data, podpis i pieczęć

oficjalnej narodowej

agencji turystycznej

kraju wysyłającego)

KONWENCJA CELNA W SPRAWIE CZASOWEGO PRZYWOZU PRYWATNYCH POJAZDÓW DROGOWYCH ³

Umawiające się Państwa.

Pragnąc ułatwić rozwój międzynarodowej turystyki.

Biorąc pod uwagę cele Konwencji w sprawie ruchu drogowego, przyjętej przez Konferencję Narodów Zjednoczonych w sprawie transportu drogowego i samochodowego, odbytą w Genewie od dnia 23 sierpnia do dnia 19 września 1949 roku, i otwartej do podpisu w Genewie dnia 19 września 1949 roku.

Postanowiły zawrzeć Konwencję i zgodziły się na następujące postanowienia:

Rozdział  I

Definicje

Artykuł  1

Dla celów niniejszej Konwencji:

a) Określenie "opłaty i należności przywozowe" oznacza nie tylko opłaty celne, lecz również wszelkie inne opłaty i należności przypadające z tytułu przywozu;

b) Określenie "pojazdy", jeżeli z tekstu inaczej nie wynika, oznacza wszelkie drogowe pojazdy motorowe (włącznie z motocyklami) i przyczepy (przywożone razem z pojazdem lub oddzielnie), jak również ich części zapasowe i normalne akcesoria i wyposażenie, przywożone razem z pojazdem;

c) Określenie "użytek prywatny" wyłącza przewóz osób za zapłatą, wynagrodzeniem lub w zamian za inną korzyść, jak również przemysłowy lub handlowy przewóz towarów za zapłatą lub bezpłatnie;

d) Określenie "dokumenty czasowego przywozu" oznacza dokument celny, pozwalający stwierdzić zabezpieczenie lub złożenie do depozytu opłat i należności przywozowych;

e) Określenie "osoby" oznacza zarówno osoby fizyczne, jak i osoby prawne, o ile z treści nie wynika inaczej.

Rozdział  II

Przywóz ze zwolnieniem od opłat i należności oraz od zakazów i ograniczeń przywozowych

Artykuł  2

1. Z zastrzeżeniem powrotnego wywozu oraz pod innymi warunkami, przewidzianymi w niniejszej Konwencji, każde z Umawiających się Państw zezwoli na czasowy przywóz ze zwolnieniem od opłat i należności oraz od zakazów i ograniczeń przywozowych pojazdów, będących właśnością osób normalnie zamieszkałych poza terytorium tego Państwa oraz przywożonych i wykorzystywanych na ich prywatny użytek z okazji czasowego pobytu bądź przez właścicieli tych pojazdów, bądź inne osoby normalnie zamieszkałe poza granicami tego terytorium.

2. Pojazdy te powinny być zaopatrzone w dokument czasowego przywozu zabezpieczający uiszczenie opłat i należności przywozowych oraz przypadających ewentualnie kar celnych, z zastrzeżeniem specjalnych postanowień przewidzianych w paragrafie 4 artykułu 27.

Artykuł  3

Paliwo i materiały pędne, zawarte w zwykłych zbiornikach pojazdów, przywożonych czasowo, będą wolne od opłat i należności oraz od zakazów i ograniczeń przywozowych, przy czym rozumie się, że zwykłym zbiornikiem jest zbiornik, przewidziany przez konstruktora jako typowy dla danego rodzaju pojazdu.

Artykuł  4

1. Części zamienne, przywożone w celu naprawy określonego pojazdu, przywiezione już czasowo, będą czasowo zwolnione od opłat i należności oraz od zakazów i ograniczeń przywozowych. Umawiające się Państwa mogą żądać, aby części te były odprawiane na podstawie dokumentu czasowego przywozu.

2. Części wymienione, a nie wywiezione z powrotem, będą podlegały opłatom i należnościom przywozowym, chyba że zgodnie z przepisami zainteresowanego kraju zostaną przekazane bez żadnych kosztów na rzecz Skarbu Państwa albo zniszczone pod kontrolą urzędową na koszt osób zainteresowanych.

Artykuł  5

Korzystają ze zwolnień od opłat i należności przywozowych oraz nie podlegają żadnym zakazom ani ograniczeniom przywozowym formularze dokumentów czasowego przywozu i ruchu międzynarodowego, przeznaczone dla wydania osobom zamieszkałym w kraju, do którego te formularze są przywożone, a zamierzającym udać się do innych krajów, jeżeli wymienione formularze są wysyłane do stowarzyszeń turystycznych upoważnionych przez odpowiednie stowarzyszenia zagraniczne, przez organizacje międzynarodowe lub przez władze celne Umawiających się Państw.

Rozdział  III

Wydawanie dokumentów czasowego przywozu

Artykuł  6

1. Każde Umawiające się Państwo będzie mogło zgodnie z gwarancjami i pod warunkami określonymi przez siebie upoważnić stowarzyszenia, zwłaszcza te, które należą do organizacji międzynarodowej, do wydawania bądź bezpośrednio, bądź za pośrednictwem odpowiednich stowarzyszeń dokumentów czasowego przywozu, przewidzianych niniejszą Konwencją.

2. Dokumenty czasowego przywozu będą mogły być wystawione z ważnością na jeden tylko kraj lub obszar celny albo na wiele krajów lub obszarów celnych.

3. Okres ważności tych dokumentów nie może przekraczać roku, licząc od daty ich wydania.

Artykuł  7

1. Dokumenty czasowego przywozu ważne na obszarach wszystkich Umawiających się Państw lub niektórych z nich będą określone nazwą "karnety przepustek celnych" i powinny odpowiadać wzorowi podanemu w załączniku 1 do niniejszej Konwencji.

2. Jeżeli karnet przepustek celnych nie jest ważny na jednym obszarze lub na wielu obszarach, stowarzyszenie, które wydaje ten dokument, umieści o tym wzmiankę na okładce i na odcinkach wjazdowych karnetu.

3. Dokumenty czasowego przywozu, ważne wyłącznie na obszarze jednego tylko z Umawiających się Państw, będą mogły odpowiadać wzorowi podanemu w załączniku 2 lub w załączniku 3 do niniejszej Konwencji. Umawiające się Państwa mogą posługiwać się również innymi dokumentami zgodnie z ich ustawodawstwem lub innymi przepisami.

4. Okres ważności dokumentów czasowego przywozu, innych niż dokumenty wydane zgodnie z artykułem 6 przez upoważnione stowarzyszenia, będzie ustalony przez każde z Umawiających się Państw zgodnie z jego ustawodawstwem lub innymi przepisami.

5. Każde z Umawiających się Państw przekaże innym Umawiającym się Państwom na ich prośbę wzory dokumentów czasowego przywozu, ważnych na jego terytorium, a odmiennych od tych, które są podane w załącznikach do niniejszej Konwencji.

Rozdział  IV

Dane wyszczególnione w dokumentach czasowego przywozu

Artykuł  8

Dokumenty czasowego przywozu, wydawane przez upoważnione stowarzyszenia, będą wystawiane na nazwiska właścicieli pojazdów czasowo przywożonych albo ich posiadaczy z zastrzeżeniem, że jeśli pojazd jest wynajęty, dokumenty powinny być wystawione na nazwisko najemcy.

Artykuł  9

1. Waga, jaką należy podać w dokumentach czasowego przywozu, jest wagą pojazdu próżnego. Powinno się ją określić w jednostkach systemu metrycznego. Jeżeli chodzi o dokumenty ważne na jeden tylko kraj, władze celne tego kraju będą mogły zastrzec stosowanie innego systemu.

2. Wartość, jaką należy podać w dokumentach czasowego przywozu, ważnych na jeden tylko kraj, powinna być określona w walucie tego kraju. Wartość, jaką należy podać w karnecie przepustek celnych, powinna być określona w walucie kraju, w którym karnet został wydany.

3. Przedmiotów i narzędzi, stanowiących zwykłe wyposażenie pojazdów, nie potrzeba podawać specjalnie w dokumetach czasowego przywozu.

4. Na żądanie władz celnych części zapasowe (jak koła, opony, dętki), jak również akcesoria, których nie uważa się za należące do zwykłego wyposażenia pojazdu (jak aparaty radiowe, przyczepy nie będące przedmiotem oddzielnego dokumetu i bagażniki), powinny być zgłoszone w dokumentach czasowego przywozu wraz z niezbędnymi danymi (jak waga i wartość) oraz powinny być okazywane przy wyjeździe z kraju odwiedzanego.

Artykuł  10

Wszelkie zmiany w danych, wykazanych w dokumentach czasowego przywozu przez stowarzyszenie wystawiające te dokumenty, powinny być należycie zaaprobowane przez to stowarzyszenie lub przez stowarzyszenie poręczające. Po powstaniu wobec władz celnych kraju przywozu zobowiązań wynikających z dokumentów żadne zmiany nie będą dopuszczalne bez zgody tych władz.

Artykuł  11

1. Pojazdy zaopatrzone w dokumenty czasowego przywozu mogą być użytkowane dla osobistego użytku przez osoby trzecie, należycie upoważnione przez posiadaczy tych dokumentów, o ile te trzecie osoby normalnie zamieszkują poza granicami kraju przywozu i odpowiadają wszystkim innym warunkom przewidzianym w niniejszej Konwencji. Władze celne Umawiających się Państw mają prawo żądać dowodu, że osoby te zostały należycie upoważnione przez posiadaczy tych dokumentów i odpowiadają wymienionym wyżej warunkom. Jeżeli dostarczone dowody nie wydadzą się dostateczne, władze celne mogą sprzeciwić się użytkowaniu pojazdu w ich kraju na podstawie wymienionych dokumentów. W przypadku pojazdów wynajętych każde Umawiające się Państwo może wymagać, w razie istnienia obawy nadużycia, aby posiadacz dokumentu czasowego przywozu był obecny w momencie przywozu pojazdu.

2. Pomimo postanowień poprzedniego paragrafu władze celne Umawiających się Państw mogą zezwolić w specjalnych okolicznościach i pod warunkami, które same ustalą, aby pojazd kursujący na podstawie dokumentów czasowego przywozu był prowadzony przez osobę, która normalnie zamieszkuje w kraju przywozu, w szczególności kiedy kierowca prowadzi pojazd na rachunek i według zleceń posiadacza dokumentu czasowego przywozu.

Rozdział  V

Warunki czasowego przywozu

Artykuł  12

1. Pojazdy wymienione w dokumentach czasowego przywozu powinny być wywiezione z powrotem w nie zmienionym stanie, uwzględniając zwykłe zużycie, w okresie ważności tych dokumentów. W przypadkach pojazdów wynajętych władze celne Umawiających się Państw mają prawo żądać wywiezienia z powrotem pojazdu w chwili opuszczenia przez najemcę kraju przywozu.

2. Dowodem powrotnego wywozu będzie wiza wyjazdowa, przyłożona przepisowo na dokumencie czasowego przywozu przez władze celne kraju, do którego pojazd został czasowo przywieziony.

Artykuł  13

1. Pomimo obowiązku powrotnego wywozu, przewidzianego w artykule 12, powrotny wywóz pojazdów poważnie uszkodzonych, w razie należycie stwierdzonego wypadku, nie będzie wymagany, o ile zostaną one stosownie do żądania władz celnych:

a) obciążone przypadającymi od nich opłatami i należnościami przywozowymi albo

b) przekazane bez żadnych kosztów na rzecz Skarbu Państwa kraju czasowego przywozu, albo

c) zniszczone pod kontrolą urzędową na koszt zainteresowanych.

2. Jeżeli pojazd przywieziony czasowo nie może być wywieziony z powrotem na skutek innego zajęcia, niż zajęcie na wniosek osób prywatnych, obowiązek powrotnego wywozu w okresie ważności dokumentów czasowego przywozu będzie zawieszony na czas zajęcia.

3. Władze celne zawiadomią w miarę możności stowarzyszenie poręczające o dokonanych przez nie lub na ich wniosek zajęciach pojazdów, odprawionych na podstawie dokumentów czasowego przywozu, a poręczonych przez to stowarzyszenie, oraz zawiadomią je o środkach, jakie zamierzają przedsięwziąć.

Artykuł  14

Pojazdy znajdujące się na terytorium jednego z Umawiających się Państw na podstawie dokumentów czasowego przywozu nie mogą być używane nawet ubocznie do przewozów dokonywanych za zapłatą, za nagrodą lub w zamian za inną korzyść materialną między punktami położonymi w granicach tego terytorium.

Artykuł  15

Osoby korzystające z ułatwień czasowego przywozu mają prawo przywozić ilekroć potrzeba w okresie ważności dokumentów czasowego przywozu, pojazdy, na które dokumenty te zostały wystawione, z tym że powinny one uzyskać, jeżeli władze celne tego wymagają, potwierdzenie każdego przejazdu (wjazd i wyjazd) przez wizę właściwych urzędników celnych. Można jednak wydawać dokumenty na jedną tylko podróż.

Artykuł  16

Przy posługiwaniu się dokumentami czasowego przywozu, nie zawierającymi odcinków do odrywania przy każdym przejeździe, wizy udzielane przez urzędników celnych między pierwszym wjazdem a ostatnim wyjazdem mają charakter tymczasowy. Niemniej jednak, jeżeli ostatnia wiza jest tymczasową wizą wyjazdową, można tę wizę uznawać za dowód powrotnego wywozu pojazdu lub części zamiennych przywiezionych czasowo.

Artykuł  17

Przy posługiwaniu się dokumentami czasowego przywozu, zawierającymi odcinki do odrywania przy każdym przejeździe, każde stwierdzenie wjazdu powoduje powstanie wobec urzędu celnego zobowiązań wynikających z dokumentu, a każde stwierdzenie późniejszego wyjazdu pociąga za sobą ostateczną odprawę, z zastrzeżeniem postanowień artykułu 18.

Artykuł  18

Jeżeli władze celne jakiegoś kraju zwolniły ostatecznie i bez zastrzeżeń z zobowiązań, wynikających z dokumentu czasowego przywozu, nie mogą one później domagać się od stowarzyszenia poręczającego uiszczenia opłat i należności przywozowych, chyba że poświadczenie z zobowiązań zostało uzyskane przez nadużycie lub oszustwo.

Artykuł  19

Wizowanie dokumentów czasowego przywozu w warunkach, przewidzianych w niniejszej Konwencji, nie powoduje pobierania opłat przez służbę celną, jeżeli ma to miejsce w godzinach pracy urzędów lub posterunków celnych.

Rozdział  VI

Przedłużenie ważności i odnowienie dokumentów czasowego przywozu

Artykuł  20

Nie będzie brany pod uwagę brak stwierdzenia powrotnego wywozu, w wyznaczonym terminie, pojazdów czasowo przywiezionych, jeżeli pojazdy te są zgłaszane władzom celnym do powrotnego wywozu w ciągu 14 dni od upływu terminu ważności dokumentów oraz jeżeli udziela się zadowalających wyjaśnień w celu usprawiedliwienia zwłoki.

Artykuł  21

W stosunku do karnetów przepustek celnych każde z Umawiających się Państw uznaje przedłużenie ważności, przyznane przez którekolwiek spośród nich zgodnie z zasadami postępowania, ustalonymi w załączniku 4 do niniejszej Konwencji.

Artykuł  22

1. Z wyjątkiem niemożności, spowodowanej siłą wyższą, wnioski o przedłużenia ważności dokumentów czasowego przywozu powinny być przedłożone właściwym władzom celnym przed upływem terminu ważności tych dokumentów. Jeżeli dokument czasowego przywozu wystawiony został przez upoważnione stowarzyszenie, wniosek o przedłużenie powinien być przedstawiony przez stowarzyszenie, które dokument poręcza.

2. Przedłużenia na okres potrzebny do powrotnego wywozu pojazdów lub części zamiennych przywiezionych czasowo będą udzielane, o ile osoby zainteresowane zdołają zadowalająco wykazać władzom celnym, że nie mogły w wyznaczonym terminie wywieźć z powrotem tych pojazdów lub części zamiennych wskutek przeszkód wynikłych z siły wyższej.

Artykuł  23

Każde z Umawiających się Państw zezwoli, z zastrzeżeniem ustanowienia takich środków kontroli, jakie uzna za niezbędne, na odnowienie dokumentów czasowego przywozu, wydanych przez upoważnione stowarzyszenie i dotyczących pojazdów lub części zamiennych przywiezionych czasowo na jego terytorium, wyjąwszy przypadki, w których warunki czasowego przywozu nie są dopełniane. Wniosek o odnowienie składany jest przez stowarzyszenie poręczające.

Rozdział  VII

Umarzanie zobowiązań z dokumentów czasowego przywozu

Artykuł  24

1. Jeżeli w dokumencie czasowego przywozu nie zostało prawidłowo stwierdzone zwolnienie z wynikających z niego zobowiązań, władze celne kraju przywozu uznają (przed lub po terminie ważności dokumentu) jako dowód powrotnego wywozu pojazdu lub części zamiennych złożenie zaświadczenia według wzoru podanego w załączniku 5 do niniejszej Konwencji, wystawionego przez organ urzędowy (konsula, urząd celny, policję, burmistrza, urzędnika sądowego itd) i stwierdzającego, że wymieniony pojazd lub części zamienne zostały okazane temu organowi i że znajdują się poza krajem przywozu. Władze te mogą również dopuścić każdy inny udokumentowany dowód stwierdzający, że pojazd lub części zamienne znajdują się poza krajem przywozu. Jeżeli dokument nie jest karnetem przepustek celnych i nie jest przeterminowany, powinien być okazany równocześnie z przewidzianym wyżej dowodem. Jeżeli chodzi o karnet, bierze się pod uwagę jako dowód powrotnego wywozu pojazdu lub części zamiennych wizy przejazdowe władz celnych krajów późniejszego pobytu.

2. W przypadkach zniszczenia, zgubienia lub kradzieży dokumentu czasowego przywozu, w którym nie zostało przepisowo stwierdzone zwolnienie z wynikających z niego zobowiązań, lecz który dotyczy pojazdu lub części zamiennych wywiezionych już z powrotem, władze celne kraju przywozu przyjmują jako dowód powrotnego wywozu zaświadczenie sporządzone według wzoru podanego w załączniku 5 do niniejszej Konwencji, wystawione przez organ urzędowy (konsula, urząd celny, policję, burmistrza, urzędnika sądowego itp.) i stwierdzające, że wymieniony pojazd lub części zamienne były okazane temu organowi i znajdują się poza krajem przywozu po dacie wygaśnięcia ważności dokumentu. Mogą one również dopuścić każdy inny dowód stwierdzający że pojazd lub części zamienne znajdują się poza krajem przywozu.

3. W przypadkach zniszczenia, zgubienia lub kradzieży karnetu przepustek celnych odnoszącego się do pojazdu lub części zamiennych, które znajdują się na terytorium jednego z Umawiających się Państw, władze celne tego Państwa, działając na wniosek zainteresowanego stowarzyszenia, przyjmą zobowiązanie z dokumentu zastępczego, którego okres ważności upływa równocześnie z okresem ważności pierwotnego karnetu. To przyjęcie zobowiązania powoduje umorzenie uprzedniego zobowiązania, wynikającego z karnetu zniszczonego, zagubionego lub skradzionego. Jeżeli w celu powrotnego wywozu pojazdu lub części zamiennych wydano zamiast dokumentu zastępczego pozwolenie wywozu lub inny podobny dokument, wiza wyjazdowa na tym pozwoleniu lub dokumencie uważana jest za dowód powrotnego wywozu.

4. Jeżeli pojazd został skradziony po powrotnym wywiezieniu go z kraju przywozu, a brak jest przepisowego stwierdzenia wyjazdu na dokumencie czasowego przywozu, jak również brak jest na powyższym dokumencie wiz wjazdowych wystawionych przez władze celne krajów późniejszego pobytu, dokument ten jednak może być umorzony pod warunkiem, że stowarzyszenie poręczające przedstawi go wraz z przekonywującymi dowodami kradzieży. Jeżeli dokument nie jest przeterminowany, władze celne mogą zażądać jego złożenia.

Artykuł  25

W przypadkach wskazanych w artykule 24 władze celne zastrzegają sobie prawo pobierania opłat za umorzenie dokumentu.

Artykuł  26

Władze celne nie mają prawa domagania się od poręczającego stowarzyszenia uiszczenia opłat i należności przywozowych za pojazdy lub części zamienne przywiezione czasowo jeżeli niewygaśnięcie zobowiązań, wynikających z dokumentu czasowego przywozu, nie zostało podane do wiadomości tego stowarzyszenia w ciągu roku od daty wygaśnięcia ważności tego dokumentu.

Artykuł  27

1. Stowarzyszenia poręczające mają roczny termin, licząc od daty zawiadomienia o niewygaśnięciu zobowiązań, wynikających z dokumentów przywozu, na dostarczenie dowodu powrotnego wywozu wymienionych lub części zamiennych na warunkach przewidzianych w niniejszej Konwencji.

2. Jeżeli taki dowód nie zostanie dostarczony w przepisanym terminie, stowarzyszenie poręczające złoży natychmiast do depozytu lub uiści tymczasowo przypadające opłaty należności przywozowe. Te sumy, złożone do depozytu lub uiszczone tymczasowo, zostaną zarachowane ostatecznie po upływie roku od daty ich złożenia lub tymczasowego uiszczenia. W tym ostatnim okresie stowarzyszenie poręczające może jeszcze, w celu odzyskania sum złożonych do depozytu lub uiszczonych, skorzystać z ułatwień przewidzianych w poprzednim paragrafie.

3. W krajach, których przepisy nie przewidują przyjmowania do depozytu lub tymczasowego uiszczenia opłat z należności przywozowych, sumy, które będą pobrane zgodnie z postanowieniami poprzedniego paragrafu, zostaną zarachowane ostatecznie, z tym że będą one mogły ulec zwrotowi po spełnieniu warunków przewidzianych w niniejszym artykule.

4. W przypadku niewygaśnięcia zobowiązań wynikających z dokumentu czasowego przywozu stowarzyszenie poręczające nie będzie obowiązane do uiszczenia sumy wyższej od sumy opłat i należności przywozowych przypadających za pojazd lub części zamienne, które nie zostały wywiezione z powrotem, powiększonej ewentualnie o odsetki za zwłokę.

Artykuł  28

W razie oszustwa, przekroczenia lub nadużycia Umawiające się Państwa mogą, bez względu na postanowienia niniejszej Konwencji, przedsięwziąć środki w stosunku do osób używających dokumentów czasowego przywozu w celu ściągnięcia opłat i należności przywozowych oraz w celu wymierzenia kar, na jakie zasłużyły te osoby. W takich przypadkach stowarzyszenia poręczające powinny okazać pomoc władzom celnym.

Rozdział  VIII

Postanowienia różne

Artykuł  29

Umawiające się Państwa dołożą starań, aby nie wyprowadzać formalności celnych, które mogłyby utrudnić rozwój międzynarodowego ruchu turystycznego.

Artykuł  30

W celu przyspieszenia załatwiania formalności celnych sąsiadujące ze sobą Umawiające się Państwa dołożą starań, aby umieścić w pobliżu siebie swe urzędy i posterunki celne i ustalić dla nich te same godziny otwarcia.

Artykuł  31

Każde naruszenie postanowień niniejszej Konwencji, każda substytucja, fałszywa deklaracja lub czynność, powodująca niesłuszne przyznanie jakiejś osobie lub rzeczy korzyści wynikających z systemu przywozu, przewidzianego w niniejszej Konwencji, naraża winnego w kraju, w którym przekroczenie zostało popełnione, na kary przewidziane w ustawodawstwie tego kraju.

Artykuł  32

Żadne postanowienie niniejszej Konwencji nie wyłącza prawa Umawiających się Państw, które tworzą unię celną lub gospodarczą, do wydawania specjalnych przepisów dla osób, które zamieszkują w krajach należących do tej unii.

Rozdział  IX

Postanowienia końcowe

Artykuł  33

1. Niniejsza Konwencja będzie otwarta do dnia 31 grudnia 1954 roku do podpisu w imieniu każdego Państwa będącego członkiem Organizacji Narodów Zjednoczonych oraz każdego innego Państwa zaproszonego do wzięcia udziału w Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie formalności celnych dotyczących czasowego przywozu prywatnych motorowych pojazdów drogowych i turystyki, odbytej w Nowym Jorku w maju i czerwcu 1954 roku i nazwanej dalej "Konferencją".

2. Niniejsza Konwencja podlega ratyfikacji i dokumenty ratyfikacyjne będą złożone Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł  34

1. Poczynając od dnia 1 stycznia 1955 roku każde Państwo, wymienione w paragrafie 1 artykułu 33 i każde inne Państwo, zaproszone przez Radę Gospodarczo-Społeczną Narodów Zjednoczonych, będą mogły przystąpić do niniejszej Konwencji. Przystąpienie będzie mogło być dokonane również w imieniu każdego obszaru powierniczego, którego władzą administracyjną jest Organizacja Narodów Zjednoczonych.

2. Przystąpienie będzie dokonane przez złożenie dokumentu przystąpienia Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych.

Artykuł  35

1. Niniejsza Konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia następującego po dacie złożenia piętnastego dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia albo bez zastrzeżeń, albo z zastrzeżeniami przyjętymi zgodnie z artykułem 39.

2. Dla każdego Państwa, które je ratyfikowało lub do niego przystąpiło po dacie złożenia piętnastego dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia stosownie do poprzedniego paragrafu. Konwencja wejdzie w życie dziewięćdziesiątego dnia następującego po dacie złożenia przez to Państwo jego dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia albo bez zastrzeżeń albo z zastrzeżeniami przyjętymi zgodnie z artykułem 39.

Artykuł  36

1. Po trzyletnim obowiązywaniu niniejszej Konwencji, każde Umawiające się Państwo będzie mogło wypowiedzieć ją w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych.

2. Wypowiedzenie nabiera mocy w piętnaście miesięcy po dacie otrzymania przez Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych zawiadomienia o wypowiedzeniu.

Artykuł  37

Niniejsza Konwencja przestanie obowiązywać, jeżeli po jej wejściu w życie liczba Umawiających się Państw będzie mniejsza niż osiem w okresie dwunastu kolejnych miesięcy.

Artykuł  38

1. Każde Państwo będzie mogło w chwili składania dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia albo w każdym innym późniejszym terminie oświadczyć w drodze notyfikacji, skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, że niniejsza Konwencja będzie miała zastosowanie do wszystkich lub części terytoriów, które reprezentuje w stosunkach międzynarodowych. Konwencja będzie miała zastosowanie do terytoriów, wymienionych w notyfikacji albo poczynając od dziewięćdziesiątego dnia po otrzymaniu tej notyfikacji przez Sekretarza Generalnego, jeżeli notyfikacja nie zawiera zastrzeżeń, albo poczynając od dziewięćdziesiątego dnia po nabraniu przez nią mocy zgodnie z artykułem 39, albo w dniu, w którym Konwencja wejdzie w życie dla danego Państwa, przyjmując, że data najpóźniejsza jest decydująca.

2. Każde Państwo, które złoży zgodnie z poprzednim paragrafem oświadczenie mające na celu spowodowanie zastosowania niniejszej Konwencji do terytorium, które reprezentuje w stosunkach międzynarodowych, będzie mogło zgodnie z artykułem 36 wypowiedzieć Konwencję w odniesieniu do tego terytorium.

Artykuł  39

1. Zastrzeżenia do niniejszej Konwencji, uczynione przed podpisaniem Aktu końcowego, będą dopuszczone, jeżeli zostały przyjęte przez większość członków Konferencji i zaprotokołowane w Akcie końcowym.

2. Zastrzeżenia do niniejszej Konwencji, uczynione po podpisaniu Aktu końcowego, nie będą dopuszczone, jeżeli jedna trzecia Państw podpisujących lub Umawiających się wyrazi sprzeciw w sposób niżej przewidziany.

3. Tekst każdego zastrzeżenia, zgłaszanego przez jakieś Państwo Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych w czasie podpisywania, składania dokumentu ratyfikacji lub przystąpienia albo jakiejkolwiek notyfikacji, przewidzianej w artykule 38, będzie rozesłany przez Sekretarza Generalnego wszystkim Państwom, które podpisały lub ratyfikowały niniejszą Konwencję albo do niej przystąpiły. Zastrzeżenie nie będzie przyjęte, jeżeli jedna trzecia tych Państw wyrazi sprzeciw w przeciągu dziewięćdziesięciu dni od daty wysłania zawiadomienia. Sekretarz Generalny zawiadomi wszystkie Państwa, o których mowa w niniejszym paragrafie, o każdym otrzymanym przez niego sprzeciwie, jak również o przyjęciu lub odrzuceniu zastrzeżenia.

4. Każdy sprzeciw zgłoszony przez Państwo, które podpisało Konwencję, lecz jej nie ratyfikowało, przestaje skutkować, jeżeli Państwo dokonujące sprzeciwu nie ratyfikowało Konwencji w okresie dziewięciu miesięcy od daty tego sprzeciwu. Jeżeli fakt, że sprzeciw przestaje skutkować, powoduje przyjęcie zastrzeżenia zgodnie z poprzednim paragrafem. Sekretarz Generalny zawiadomi o tym Państwa, o których mowa w tym paragrafie. Pomimo postanowienia poprzedniego paragrafu tekst zastrzeżenia nie będzie przesłany żadnemu Państwu podpisującemu, które nie ratyfikowało Konwencji w ciągu trzech lat od chwili złożenia podpisu w jego imieniu.

5. Państwo składające zastrzeżenie może wycofać je w przeciągu dwunastu miesięcy od daty wysłania przez Sekretarza Generalnego zawiadomienia, o którym mowa w paragrafie 3, że zastrzeżenie zostało odrzucone zgodnie z procedurą przewidzianą w tym paragrafie. W takim przypadku dokument ratyfikacji lub przystąpienia albo też notyfikacja, przewidziana w artykule 38, nabierze mocy w stosunku do tego Państwa od daty wycofania zastrzeżenia. W oczekiwaniu na to wycofanie dokument bądź notyfikacja nie będzie skutkować, chyba że zastrzeżenie zostanie następnie przyjęte zgodnie z postanowieniami paragrafu 4.

6. Zastrzeżenia przyjęte zgodnie z niniejszym artykułem mogą być w każdej chwili wycofane w drodze notyfikacji skierowanej do Sekretarza Generalnego.

7. Żadne Umawiające się Państwo nie jest obowiązane do przyznania Państwu, zgłaszającemu zastrzeżenie, korzyści przewidzianych w postanowieniach Konwencji, które są przedmiotem zastrzeżenia. Każde Państwo, korzystające z tego prawa, zawiadomi o tym Sekretarza Generalnego, a ten ostatni zawiadomi o tym wszystkie podpisujące i Umawiające się Państwa.

Artykuł  40

1. Wszelki spór między dwoma lub wieloma Umawiającymi się Państwami, dotyczący interpretacji lub stosowania niniejszej Konwencji, będzie w miarę możności rozwiązywany w drodze rokowań między Państwami będącymi w sporze.

2. Wszelki spór, który nie zostanie rozwiązany w drodze rokowań, będzie poddany arbitrażowi, jeżeli zażąda tego którekolwiek z Umawiających się Państw będących w sporze, i będzie w następstwie odesłany do jednego lub więcej arbitrów wybranych po wspólnym porozumieniu przez Państwa będące w sporze. Jeżeli w przeciągu trzech miesięcy od daty zażądania arbitrażu Państwa będące w sporze nie dojdą do porozumienia co do wyboru arbitra lub arbitrów, każde z tych Państw będzie mogło zwrócić się do Przewodniczącego Międzynarodowego Trybunału Sprawiedliwości z prośbą o wyznaczenie jednego arbitra, któremu spór zostanie przedłożony do rozstrzygnięcia.

3. Orzeczenie arbitra lub arbitrów, wyznaczonych zgodnie z poprzednim paragrafem, będzie obowiązujące dla zainteresowanych Umawiających się Państw.

Artykuł  41

1. Po upływie trzyletniego okresu obowiązywania niniejszej Konwencji każde Umawiające się Państwo będzie mogło w drodze notyfikacji, skierowanej do Sekretarza Generalnego Organizacji Narodów Zjednoczonych, zażądać zwołania konferencji mającej na celu dokonanie rewizji Konwencji. Sekretarz Generalny powiadomi o tym żądaniu wszystkie Umawiające się Państwa i zwoła konferencję rewizyjną, jeżeli w ciągu czterech miesięcy od daty notyfikacji, skierowanej przez niego, przynajmniej połowa Umawiających się Państw powiadomi go o swej zgodzie na to żądanie.

2. Jeżeli konferencja zwoływana jest zgodnie z poprzednim paragrafem, Sekretarz Generalny zawiadomi o tym wszystkie Umawiające się Państwa i zaprosi je do przedstawienia w ciągu trzech miesięcy propozycji, których rozpatrzenia przez Konferencję życzyłyby sobie te Państwa. Sekretarz Generalny zakomunikuje wszystkim Umawiającym się Państwom tymczasowy porządek dzienny konferencji, jak również tekst tych propozycji, co najmniej na trzy miesiące przed datą otwarcia Konferencji.

3. Sekretarz Generalny zaprosi na każdą konferencję, zwołaną zgodnie z niniejszym artykułem, wszystkie Umawiające się Państwa i wszystkie inne Państwa, będące członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych lub którejkolwiek z instytucji wyspecjalizowanych.

Artykuł  42

1. Każde Umawiające się Państwo będzie mogło zaproponować jedną lub więcej poprawek do niniejszej Konwencji. Tekst każdego projektu poprawki będzie zakomunikowany Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, który przekaże go wszystkim Umawiającym się Państwom.

2. Każdy projekt poprawki, który zostanie przekazany zgodnie z poprzednim paragrafem, będzie uważany za przyjęty, jeżeli żadne Umawiające się Państwo nie wniesie sprzeciwu w ciągu sześciu miesięcy, licząc od daty przekazania projektu poprawki przez Sekretarza Generalnego.

3. Sekretarz Generalny powiadomi możliwie jak najwcześniej wszystkie Umawiające się Państwa o tym, czy został wyrażony sprzeciw w stosunku do projektu poprawki, a w razie braku sprzeciwu poprawka zacznie obowiązywać wszystkie Umawiające się Państwa w trzy miesiące po upływie sześciomiesięcznego okresu, o którym mowa w poprzednim paragrafie.

Artykuł  43

Sekretarz Generalny Organizacji Narodów Zjednoczonych będzie powiadamiał wszystkie Państwa będące członkami Organizacji Narodów Zjednoczonych i wszystkie inne Państwa zaproszone do wzięcia udziału w Konferencji o:

a) Podpisach, ratyfikacjach i przystąpieniach, otrzymanych, zgodnie z artykułami 33 i 34;

b) Dacie, w której niniejsza Konwencja wejdzie w życie zgodnie z artykułem 35;

c) Wypowiedzeniach, otrzymanych zgodnie z artykułem 36;

d) Uchyleniu niniejszej Konwencji zgodnie z artykułem 37;

e) Notyfikacjach, otrzymanych zgodnie z artykułem 38;

f) Wejściu w życie każdej poprawki zgodnie z artykułem 42.

Artykuł  44

Oryginał niniejszej Konwencji zostanie złożony Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych, który prześle jej uwierzytelnione odpisy wszystkim członkom Organizacji Narodów Zjednoczonych i wszystkim innym Państwom zaproszonym do wzięcia udziału w Konferencji.

Na dowód czego niżej podpisani, należycie do tego upoważnieni, podpisali niniejszą Konwencję.

Sporządzono w Nowym Jorku, dnia czwartego czerwca tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego czwartego roku w jednym egzemplarzu w językach angielskim, francuskim i hiszpańskim, przy czym każdy z tych tekstów jest jednakowo autentyczny.

Zobowiązuje się Sekretarza Generalnego do przygotowania miarodajnego przekładu niniejszej Konwencji na języki chiński i rosyjski oraz do dołączenia tekstów chińskiego i rosyjskiego do tekstów angielskiego, francuskiego i hiszpańskiego przy przesyłaniu Państwom uwierzytelnionych odpisów, o których mowa w artykule 44 niniejszej Konwencji.

Załączniki

Załącznik nr 1

KARNET PRZEPUSTEK CELNYCH

(Pierwsza strona okładki)

grafika

(Druga strona okładki)

grafika

(Pierwsze strony kart wewnętrznych)

grafika

(Druga strona kart wewnętrznych)

grafika

(3 i 4 stronica okładki)

grafika

Wszystkie drukowane dane karnetu przepustek celnych są zredagowane po francusku.

Wymiary:: 22 x 27 cm.

Stowarzyszenie, które wydaje karnet, powinno zamieścić swoją nazwę na każdym z odcinków i dodać do tej nazwy inicjały międzynarodowej organizacji, do której należy.

Załącznik nr 2

TRYPTYK

grafika

Wszystkie drukowane dane tryptyku powinny być zredagowane w języku urzędowym kraju przywozu; mogą one być zredagowane ponadto w innym języku.

Wymiary: 13 x 29,5 cm.

Załącznik 3

DYPTYK

(Stronice zewnętrzne)

grafika

(Stronice wewnętrzne)

grafika

Dyptyk jest zredagowany w językach urzędowych obydwu zainteresowanych krajów.

Wymiary: 11 x 24,5 cm.

Dyptyk zawiera:

1. Grzbiet i nalepkę do oderwania,

2. Odcinek wraz ze świadectwem tożsamości, których wzory zawarte są w niniejszym załączniku.

Dyptyk czyni zbędnym zarejestrowanie dokumentu przez władze celne kraju czasowego przywozu, podobnie jak i wizowanie przejazdów. Dokumentu tego używa się w sposób następujący:

Dyptyk jest wystawiony przez upoważnione stowarzyszenie kraju, w którym pojazd jest zarejestrowany. Grzbiet przechowuje wystawiające stowarzyszenie. Nalepkę nakleja się na przednią szybę pojazdu.

Dowód wydaje się posiadaczowi, który powinien go zwrócić w ciągu piętnastu dni od terminu wygaśnięcia dokumentu, wraz ze świadectwem tożsamości należycie wypełnionym.

Wystawiające stowarzyszenie kieruje do władz celnych swego kraju wykaz wszystkich wygasłych dokumentów, których w poprzednim miesiącu nie zlikwidowano. Wykaz ten przekazuje się następnie władzom celnym kraju czasowego przywozu. Poręczające stowarzyszenie w kraju czasowego przywozu jest odpowiedzialne za opłacenie opłat i należności przywozowych wymaganych przez władze celne.

Nalepka naklejona na przedniej szybie pojazdu pozwala służbie celnej urzędu wyjazdowego, jak również służbie urzędu wyjazdowego w państwie przywozu, zauważyć natychmiast, że pojazd znajduje się pod zabezpieczeniem dokumentu celnego, którego okazania może ona zażądać w razie potrzeby.

Załącznik 4

PRZEDŁUŻENIE WAŻNOŚCI KARNETU PRZEPUSTEK CELNYCH

grafika

1. Formuła przedłużenia ważności powinna być zgodna z wzorem podanym w niniejszym załączniku.

Formuła jest zredagowana w języku francuskim. Dane, które zawiera, mogą być powtórzone w innym języku.

2. Osoba, która prosi o przedłużenie, oraz stowarzyszenie poręczające, które załatwia tę prośbę, stosują się do następującego postępowania:

a) Jak tylko posiadacz karnetu przepustek celnych zorientuje się, że musi prosić o przedłużenie terminu ważności swego dokumentu, przesyła do poręczającego stowarzyszenia wraz ze swym karnetem wniosek o przedłużenie, wyjaśniając okoliczności, które zmuszają go do sformułowania tego podania. Dla uzasadnienia dołącza on do wniosku, zależnie od przypadku, świadectwo lekarskie, zaświadczenie warsztatu naprawczego albo jakikolwiek inny autentyczny dokument stwierdzający, że rzeczywiście zachodzi przypadek siły wyższej.

b) Jeżeli poręczające stowarzyszenie uzna, że wniosek o przedłużenie może być przedstawiony władzom celnym, odbija ono przy pomocy tuszowego stempla formułę, wskazaną w paragrafie 1, na okładce karnetu przepustek celnych w miejscu specjalnie na ten cel zarezerwowanym.

c) W lewej części formuły stowarzyszenie poręczające wskazuje, do jakiej daty (słownie i w cyfrach) przedłużenie ma nastąpić. Formułę opatruje się podpisem przewodniczącego stowarzyszenia lub jego delegata oraz pieczęcią urzędową stowarzyszenia.

d) Okres przedłużenia nie powinien wykraczać poza słuszny termin, który jest konieczny do zakończenia podróży; termin ten nie powinien normalnie przekraczać trzech miesięcy, licząc od daty przedawnienia karnetu przepustek celnych.

e) Poręczające stowarzyszenie przesyła następnie karnet właściwej władzy celnej swojego kraju. Załącza ono do karnetu prośbę posiadacza wraz z dokumentami uzasadniającymi.

f) Władza celna decyduje, czy przedłużenie powinno być przyznane. Może ona skrócić żądany okres przedłużenia albo odmówić całkowicie zgody na przedłużenie. Jeżeli przedłużenie zostaje przesłane, właściwy urzędnik celny uzupełnia formułę odbitą na okładce karnetu przez poręczające stowarzyszenie, zaopatruje ją numerem porządkowym lub rejestracyjnym oraz podaje miejscowość, datę i swoje stanowisko służbowe. Następnie zaopatruje on formułę swym podpisem, jak również pieczątką urzędu celnego.

g) Karnet przepustek celnych przesyła się wówczas poręczającemu stowarzyszeniu, które go zwraca zainteresowanemu.

Załącznik nr 5

WZÓR ZAŚWIADCZENIA W CELU UMORZENIA NIEWYGASŁYCH ZOBOWIĄZAŃ Z DOKUMENTÓW CZASOWEGO PRZYWOZU ZNISZCZONYCH, ZGUBIONYCH LUB SKRADZIONYCH

grafika

1 Art. 2 ust. 3 zmieniony przez poprawkę (Dz.U.68.11.60) zmieniającą nin. umowę z dniem 6 czerwca 1967 r.

2 Z dniem 16 czerwca 2001 r. nin. Protokół dodatkowy został uchylony i zastąpiony przez załącznik B.7 do Konwencji dotyczącej odprawy czasowej, sporządzonej w Stambule dnia 26 czerwca 1990 r. (Dz.U.02.198.1668) w stosunkach między Umawiającymi się Stronami, które przyjęły wymieniony załącznik i są Umawiającymi się Stronami nin. Protokołu, zgodnie z art. 7 załącznika B.7 do Konwencji dotyczącej odprawy czasowej.

3 Z dniem 16 czerwca 2001 r. nin. Konwencja celna został uchylona i zastąpiona przez załącznik C do Konwencji dotyczącej odprawy czasowej, sporządzonej w Stambule dnia 26 czerwca 1990 r. (Dz.U.02.198.1668) w stosunkach między Umawiającymi się Stronami, które przyjęły wymieniony załącznik i są Umawiającymi się Stronami nin. Konwencji, zgodnie z art. 11 załącznika C do Konwencji dotyczącej odprawy czasowej.

• Identyfikator: Dz.U.1961.42.216
• Rodzaj: Umowa międzynarodowa
• Tytuł: Akt Końcowy Konferencji Narodów Zjednoczonych w sprawie formalności celnych dotyczących czasowego przywozu prywatnych motorowych pojazdów drogowych i turystyki, Konwencja dotycząca ułatwień celnych dla turystyki, Konwencja celna w sprawie czasowego przywozu prywatnych pojazdów drogowych, Konwencja dotycząca ułatwień celnych dla turystyki, Protokół dodatkowy do tej Konwencji odnoszący się do przywozu dokumentów i materiałów propagandy turystycznej oraz Konwencja celna w sprawie czasowego przywozu prywatnych pojazdów drogowych. Nowy Jork.1954.06.04.
• Data aktu: 04/06/1954
• Data ogłoszenia: 20/09/1961
• Data wejścia w życie: 16/03/1960