1. Wejście w życie
Zgodnie z założeniem przyjętym przez Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia w zarządzeniu nr 9/2013/DSOZ zmieniającym zarządzenie nr 53/2010/DSOZ Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 2 września 2010 r. w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju rehabilitacja lecznicza, dokonane zmiany weszły w życie z dniem podpisania tj. z dniem 12 marca 2013 r. Co istotne jednak, do postępowań w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie zarządzenia zmieniającego stosować należy przepisy zarządzenia nr 53/2010/DSOZ w brzmieniu obowiązującym przed dniem wejścia w życie przepisów zarządzenia nr 9/2013/DSOZ.

2. Zakres zmian

Komentowane zarządzenie nr 9/2013/DSOZ dostosowuje dotychczasowe warunki zawierania i realizacji umów w rodzaju rehabilitacja lecznicza do przepisów rozporządzenia Ministra Zdrowia z dnia 6 grudnia 2012 r. w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu programów zdrowotnych (Dz. U. poz. 1422), które to rozporządzenie wprowadziło z dniem 1 stycznia 2013 r. nowe świadczenie gwarantowane z zakresu programu zdrowotnego leczenia dzieci ze śpiączką (rozpoznanie zasadnicze ICD10: R40.2).
Zgodnie z przepisami zarządzenia nr 9/2013/DSOZ świadczenia zdrowotne dla dzieci ze śpiączką (rozpoznanie zasadnicze ICD10: R40.2) realizowane będą zgodnie z programem zdrowotnym leczenia dzieci ze śpiączką określonym w rozporządzeniu w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu programów zdrowotnych. Przypomnieć tutaj należy, iż jak stanowią przepisy załącznika do rozporządzenia w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu programów zdrowotnych „Wykaz świadczeń gwarantowanych z zakresu programów zdrowotnych oraz warunki ich realizacji", program zdrowotny leczenia śpiączki u dzieci może być realizowany w trybie stacjonarnych i całodobowych świadczeń zdrowotnych innych niż szpitalne, na podstawie skierowania na leczenie wystawionego przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego bezpośrednio po zakończeniu hospitalizacji (jako kontynuacja leczenia szpitalnego). Ponadto rozporządzenie w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu programów zdrowotnych określa szczegółowe warunki realizacji programu leczenia dzieci ze śpiączką dotyczące personelu medycznego, organizacji udzielania świadczeń, wyposażenia w sprzęt i aparaturę medyczną oraz dostępu do badań i konsultacji. Świadczeniodawca realizujący program leczenia śpiączki u dzieci powołuje indywidualny zespół terapeutyczny dla każdego pacjenta, który określa kryteria medyczne służące do monitorowania efektów leczenia. Wskazania wymaga, iż leczenie spastyczności opornej na leczenie farmakologiczne z zastosowaniem pompy baklofenowej u pacjentów ze śpiączką, w tym m.in. kwalifikacja, założenie, wymiana, usunięcie i uzupełnienie pompy, odbywa się w szpitalu na zasadach określonych w zarządzeniu nr 67/2011/DSOZ Prezesa NFZ z dnia 18 października 2011 r. w sprawie określenia warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju świadczenia zdrowotne kontraktowane odrębnie. Warunkiem zakwalifikowania świadczeniobiorcy do programu leczenia śpiączki u dzieci jest udokumentowanie oceny stanu klinicznego na podstawie kryteriów określonych w rozporządzeniu Ministra Zdrowia w sprawie świadczeń gwarantowanych z zakresu programów zdrowotnych w indywidualnej dokumentacji medycznej. Samej kwalifikacji świadczeniobiorców do programu dokonuje zespół terapeutyczny na podstawie skierowania wystawionego przez lekarza ubezpieczenia zdrowotnego bezpośrednio po zakończeniu hospitalizacji w oparciu o następujące kryteria kwalifikacji: pacjent od 6 do 8 punktów w skali Glasgow (GSC), pozostawanie w stanie śpiączki w okresie nie dłuższym niż 12 miesięcy od momentu urazu lub 6 miesięcy od momentu wystąpienia śpiączki nieurazowej, stabilność podstawowych parametrów życiowych, stabilność oddechowa bez wspomagania mechanicznego oraz wiek pacjenta od 2. do 18. roku życia (nieukończone 18 lat w momencie przyjęcia). Świadczenia zdrowotne udzielane w ramach programu na rzecz dzieci ze śpiączką obejmują w szczególności, zgodnie z zarządzeniem nr 9/2013/DSOZ, poradę lekarską, zabiegi pielęgniarskie, świadczenia z zakresu psychologii, świadczenia z zakresu logopedii oraz zabiegi z zakresu fizjoterapii. Niezależnie od przyjętego zakresu przedmiotowego programu leczenia dzieci ze śpiączką komentowane zarządzenie w sposób wyczerpujący normuje również niezwykle istotną kwestię żywienia pacjenta ze śpiączką. Wskazania już na wstępie wymaga, iż żywienie dojelitowe i pozajelitowe w ramach programu leczenia dzieci ze śpiączką dotyczy tych świadczeniobiorców, którzy z powodu braku możliwości podawania drogą naturalną diety kuchennej, wymagają długotrwałego przewidywanego dłużej niż 30 dni, podawania substancji odżywczych, tj. białka lub źródeł białka, tłuszczów, węglowodanów, elektrolitów, witamin, pierwiastków śladowych i wody, w sposób inny niż doustnie przy użyciu kompletnej diety przemysłowej. Żywienie dojelitowe może być zastosowane u chorych, u których wytworzono sztuczny dostęp do przewodu pokarmowego, w sytuacji braku możliwości odżywiania drogą doustną przy zachowanej czynności przewodu pokarmowego, zaś żywienie pozajelitowe jest stosowane u chorych, u których niemożliwe jest żywienie przez przewód pokarmowy; wszystkie niezbędne substancje odżywcze w przypadku żywienia pozajelitowego podawane są drogą dożylną. Kwalifikacja pacjenta do żywienia odbywa się w szpitalu, a samo żywienie powinno być rzecz jasna realizowane zgodnie z aktualną wiedzą medyczną. W tym miejscu wskazania wymaga, iż rodzaje diet, zasady opieki nad dostępem do żywienia dojelitowego lub pozajelitowego, zasady podaży diet, a także zapobieganie, rozpoznawanie i postępowanie w przypadku powikłań, powinny być zgodne ze standardami żywienia pozajelitowego i dojelitowego opracowanymi przez Polskie Towarzystwo Żywienia Pozajelitowego i Dojelitowego.

Fragment komentarza zamieszczonego w całości w publikacji Serwis Prawo i Zdrowie