Prawo to dotyczy także możliwości zwrotu kosztów leczenia, które pacjent wykonał za granicą po wejściu w życie dyrektywy (czyli od 25 października 2013), a przed wejściem w życie ustawy.

Czytaj: Pierwszy wyrok w sprawie zwrotu kosztów leczenia za granicą >>>

Według ustawy podstawę zwrotu stanowi rachunek wystawiony przez zagraniczny podmiot, który udzielił świadczenia. Zwrot kosztów jest dokonywany w wysokości odpowiadającej kwocie finansowania stosowanego w rozliczeniach NFZ w ramach umów ze świadczeniodawcami. Zwrot obejmuje także koszty leków, wyrobów medycznych zakupionych w innym kraju UE na podstawie polskiej recepty wystawionej przez uprawnioną osobę albo lekarza wykonującego zawód w innym państwie członkowskim UE, również koszty leków nabytych w polskiej aptece na podstawie recepty lekarza z innych państw Unii.

Wnioski o zwrot kosztów będą rozpatrywane przez dyrektor właściwego miejscowo oddziału wojewódzkiego NFZ (dla zamieszkałych Polsce). Od jego decyzji przysługuje odwołanie do prezesa NFZ.

Nowelizacja ustawy o świadczeniach zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych ma na celu wprowadzenie do polskiego porządku prawnego dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2011/24/UE z dnia 9 marca 2011 r. w sprawie stosowania praw pacjentów w transgranicznej opiece zdrowotnej (Dz. Urz. UE L 88 z 04.04.2011, str. 45).

Dotyczy ona zapewnienia realizacji swobody przepływu usług w sferze opieki zdrowotnej na terytorium UE poprzez stworzenie możliwości korzystania ze świadczeń zdrowotnych w innym państwie członkowskim UE oraz możliwości uzyskania przez pacjenta zwrotu kosztów takich świadczeń od publicznego systemu ubezpieczenia zdrowotnego, któremu on podlega.

Dyrektywa zaczęła obowiązywać 25 października 2013 roku, jednak Polska z opóźnieniem przygotowała projekt wdrażającej ją ustawy. W kwietniu 2014 trafił on do sejmu. 10 października 2014 Sejm przyjął poprawki Senatu.

Czytaj: Sejm przyjął ustawę o leczeniu transgranicznym >>>

Ustawa dokonuje 13 zmian w ustawie z 27 sierpnia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych, ponadto zmiany obejmują: ustawę z 19 kwietnia 1991 roku o izbach aptekarskich, ustawę z 27 lipca 2001 roku o diagnostyce laboratoryjnej, ustawę z 6 września 2001 roku – Prawo farmaceutyczne, ustawę z 2 grudnia 2009 roku o izbach lekarskich, ustawę z 15 kwietnia 2011 roku o działalności leczniczej, ustawę z 15 lipca 2011 roku o zawodach pielęgniarki i położnej oraz ustawę z 22 lipca 2014 roku o zmianie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych oraz niektórych innych ustaw.

Ustawa wejdzie w życie po upływie 14 dni od jej ogłoszenia.