RPO podkreśla, że czynność stwierdzenia zgonu i jego przyczyny nie jest świadczeniem zdrowotnym w rozumieniu ustawy z 27 sierpnia o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz.U. z 2008 r. nr 164, poz. 1027 ze zm.), co powoduje, że nie jest ona rozliczana i finansowa.

Ustawa z 31 stycznia 1959 roku o cmentarzach i chowaniu zmarłych (t.j. Dz.U. z 2011 r. nr 118 poz. 687 ze zm.) oraz rozporządzenie ministra zdrowia i opieki społecznej z 3 sierpnia 1961 roku w sprawie stwierdzenia zgonu i jego przyczyny (Dz.U. nr 39, poz. 202) stanowią, że fakt śmierci oraz jej przyczyna powinny być stwierdzone przez lekarza, który w ciągu ostatnich 30 dni życia udzielał danej osobie świadczeń zdrowotnych. Jednak zdarza się, że chory w ogóle się nie leczył przed śmiercią lub na odwrót – był pod opieką wielu specjalistów z kliniki, poradni lub gabinetu prywatnego.

Problemy pojawiają się też, gdy do zmarłego przyjeżdża karetka pogotowia.

Cały artykuł www.gazetaprawna.pl