W ocenie OZZL działania, jakie podjął minister zdrowia w związku z niedawną śmiercią dziewczynki, która nie otrzymała właściwej pomocy medycznej są dalece niewystarczające aby zapobiegły podobnym przypadkom w przyszłości. Ministerialna ocena przyczyn tej tragedii jest – zdaniem OZZL – zbyt powierzchowna i koncentruje się na ostatnich ogniwach długiego łańcucha elementów, które do niej doprowadziły.
Od kilkunastu lat lekarze, pielęgniarki i inni pracownicy medyczni poddawani są silnej presji aby ograniczać koszty swojej działalności maksymalnie jak to możliwe. Grozi się im, że w przeciwnym razie ich zakłady pracy: szpitale, przychodnie, stacje pogotowia ratunkowego mogą zbankrutować albo nie starczy pieniędzy na ich pensje. Sytuacja ta nie jest wynikiem mechanizmów rynkowych ani działaniem „dla zysku” poszczególnych placówek medycznych, ale skutkiem decyzji administracyjnych i politycznych. To politycy ustalili bowiem wielkość koszyka świadczeń gwarantowanych i oni zdecydowali, że nakłady publiczne przeznaczone na jego sfinansowanie są dalece niewystarczające. To urzędnicy państwowi (NFZ) ustalili ceny za świadczenia zdrowotne z pełną świadomością, że w większości przypadków są one zbyt małe aby pokryć niezbędne koszty.
Nic dziwnego, że wobec takiej presji zewnętrznej, trwającej od kilkunastu lat, obniża się czujność dyrektorów placówek medycznych i personelu medycznego na możliwość przekroczenia granicy bezpieczeństwa chorych przy dążeniu do maksymalnych oszczędności. To jest właściwa przyczyna ostatniej tragedii i wielu poprzednich. Niestety, minister zdrowia, nie chce – lub mu nie wolno – o tym mówić. Koncentruje się zatem bardziej na skutkach niż na przyczynach tego zjawiska. Cóż zmienią formalne szkolenia pracowników medycznych lub wdrażane procedury postępowania, gdy skończą się w pogotowiu pieniądze na paliwo do karetek albo na zatrudnienie odpowiedniej ilości osób?
OZZL wzywa po raz kolejny rząd do podjęcia rzeczywistych działań naprawczych w publicznej ochronie zdrowia. Podstawowym warunkiem ich skuteczności jest zapewnienie równowagi między ilością pieniędzy publicznych przeznaczanych na lecznictwo, a koszykiem gwarantowanych świadczeń zdrowotnych. Konieczny jest merytoryczny dialog rządu ze środowiskami medycznymi oraz reprezentacją pacjentów w celu wypracowania fundamentalnych decyzji w takich sprawach jak: wielkość nakładów publicznych na lecznictwo, zakres bezpłatnych świadczeń zdrowotnych, zasady i wielkość współpłacenia za niektóre świadczenia zdrowotne, metodologia wyceny świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków publicznych z uwzględnieniem podstawowego składnika kosztów, jakim jest praca ludzka.
Opracowanie: Robert Kuczyński, RPE WKP
Źródło: www.ozzl.org.pl, stan z dnia 8 marca 2013 r.
\