Sprawa dotyczyła szpitala, który będąc samodzielnym publicznym zakładem opieki zdrowotnej udzielał świadczeń zdrowotnych. Część pomieszczeń szpitalnych wykorzystywana była na cele administracyjne, gospodarcze i socjalne. Szpital zadał pytanie, czy pomieszczenia te powinny być opodatkowane podatkiem od nieruchomości przy zastosowaniu preferencyjnej stawki, wynikającej z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 95, poz. 613 ze zm.). Szpital zajął stanowisko, że stawka ta powinna mieć zastosowanie także do opodatkowania pomieszczeń pomocniczych, ponieważ są one ściśle związane z udzielaniem świadczeń zdrowotnych.

Prezydent miasta uznał stanowisko szpitala za nieprawidłowe. Organ wskazał, że art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, przewiduje stosowanie preferencyjnej stawki podatku tylko do budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, podczas gdy stawkę podstawową należy stosować do budynków lub ich części związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej. Różnica znaczeniowa pomiędzy pojęciami: "związane" i "zajęte" polega na tym, że pojęcie "związane" należy rozumieć szeroko, uznając, że budynki lub ich części znajdujące się w posiadaniu przedsiębiorcy są związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, natomiast pojęcie "zajęte" należy tłumaczyć ściśle, przyjmując, że chodzi tu tylko o te budynki lub ich części, które służą udzielaniu świadczeń zdrowotnych. Ponieważ przez świadczenia zdrowotne, zgodnie z art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89 ze zm.) należy rozumieć działania medyczne służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia oraz inne działania wynikające z procesu leczenia, należy je odróżnić od świadczeń polegających na zapewnieniu pomieszczenia lub wyżywienia. Dlatego też opodatkowaniu stawką preferencyjną podlegają tylko budynki lub ich części faktycznie zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych.

Szpital złożył skargę do WSA. Sąd jednak oddalił skargę. W uzasadnieniu wyjaśnił, że wbrew stanowisku szpitala dla zastosowania preferencyjnej stawki podatku nie wystarczy sam związek budynku lub jego części ze świadczeniem usług zdrowotnych, ale w tym budynku świadczenia zdrowotne muszą być wykonywane, przy czym muszą to być działania o charakterze medycznym, służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie zdrowia.

NSA zgodził się ze stanowiskiem WSA. Podkreślił, iż treść przepisu art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach i opłatach lokalnych (w brzmieniu obowiązującym do dnia 31 grudnia 2010 r.), odnosząca się do budynków lub ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, wyraźnie akcentuje związek funkcjonalny budynku lub jego części opodatkowanego preferencyjnie z udzielaniem świadczeń zdrowotnych. Przeznaczenie budynków, znajdujących się w posiadaniu przedsiębiorcy lub innego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, na pomieszczenia pomocnicze, związane wprawdzie z tą działalnością i wymagane przez przepisy określające warunki wykonywania takiej działalności, w których jednak nie dokonuje się działań medycznych służących zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu lub poprawie zdrowia, wyklucza możliwość zakwalifikowania ich do podkategorii budynków i ich części zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, a w konsekwencji wyklucza także możliwość objęcia ich preferencyjną stawką podatku od nieruchomości – uznał NSA.

Wyrok NSA z 20 marca 2013 r., sygn. akt II FSK 1499/11, prawomocny

Opublikowano: www.samorzad.lex.pl