Naukowcy z Massachusetts Institute of Technology (MIT) i Boston Children's Hospital przeprowadzili badania w grupie liczącej 40 dzieci, które w wieku przedszkolnym brały udział w testach określających zdolności wymagane do nauki czytania. Wykonano u nich badania techniką obrazowania dyfuzyjnego, pozwalającą obserwować anatomię szlaków istoty białej mózgu. Badacze skoncentrowali się na trzech szlakach związanych z umiejętnością czytania zlokalizowanych w lewej półkuli mózgu.
Wcześniejsze badania wykazały, że u dorosłych z dysleksją wiązka włókien kojarzeniowych łącząca obszary Wernickego i Broki (tzw. pęczek łukowaty) jest mniejsza niż u osób nie mających objawów dysleksji. Nie było jedna kjasne, czy jest to przyczyna trudności z czytaniem.
Porównując wyniki testów i badania mózgu, naukowcy wykryli związek pomiędzy rozmiarem i organizacją pęczka łukowatego oraz świadomością fonologiczną (identyfikowanie i manipulowanie dźwiękami, składanie słów z sylab).
Pęczek łukowaty ma istotne znaczenie, gdyż łączy obszar Broki, odpowiedzialny za produkcję mowy z obszarem Wernickego, odpowiedzialnym za rozumienie języka mówionego i pisanego - podkreślają badacze. Nie posiadają jednak jeszcze danych, na podstawie których można byłoby określić przyczynę różnic w obrębie tej struktury - w grę wchodzić mogą zarówno czynniki genetyczne, jak i środowiskowe.