W wykazie szczepień umieszczone są także szczepienia przeciw tężcowi oraz przeciw wściekliźnie.
Z programu wynika, że w 1 roku życia dziecka wykonuje się szczepienia przeciw gruźlicy, wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, błonicy, tężcowi, krztuścowi, inwazyjnym zakażeniom haemophilus influenzae oraz streptococcus pneumomiae. W 2 roku życia wykonywane jest szczepienie przeciwko odrze, śwince, różyczce, a także przeciwko inwazyjnym zakażeniom streptococcus pneumomiae, przeciwko błonicy, tężcowi, krztuścowi, poliomyelitis, haemophilus influenzae.
W 6 roku życia wykonywane jest szczepienie przeciw błonicy, tężcowi, krztuścowi, poliomyelitis, w 10 roku życia – przeciw śwince, odrze i różyczce, w 14 roku życia – przeciw błonicy, tężcowi, krztuścowi, a w 19 roku życia – przeciw błonicy i tężcowi.
Szczepienia obowiązkowe osób narażonych w sposób szczególny na zakażenie w związku z przesłankami klinicznymi lub epidemiologicznymi to szczepienia przeciw WZW typu B (między innymi dla uczniów szkół medycznych i osób wykonujących zawód medyczny), stretococcus pneumoniae (między innymi dla osób zakażonych HIV, dla dzieci chorujących na przewlekłe choroby serca, niewydolność nerek czy choroby metaboliczne), przeciwko ospie wietrznej (dla dzieci z upośledzeniem odporności czy dzieci przebywających w zakładach pielęgnacyjno-opiekuńczych, domach dziecka czy domach pomocy społecznej).
Wśród szczepień poekspozycyjnych wymienione są szczepienia przeciwko błonicy, tężcowi i wściekliźnie.
Wśród szczepień zalecanych są między innymi szczepienia przeciwko WZW typu A, szczepienia przeciwko rotawirusom dzieci od 6 do 24 tygodnia życia oraz przeciw zakażeniom neisseria meningitidis.
Dla osób wyjeżdżających w rejony zachorowań zalecane jest szczepienie przeciwko cholerze, durowi brzusznemu czy porażeniu dziecięcemu oraz żółtej gorączce.
Zalecane jest także szczepienie przeciwko ludzkiemu wirusowi brodawczaka ludzkiego (HPV).